သကၠံရြာေဟာင္းသို႔ တစ္ေခါက္(၂)

              မသိစိတ္၏ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ဖ်က္ကနဲလန္႔ႏိုးသြားသည္.။ပတ္၀န္းက်င္ကေမွာင္စပ်ိဳး
ေနသည္..။ အရင္ဆံုးသိလိုက္တာက.. ကၽြန္ေတာ္ စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ပ်က္ၿပီးက်န္ေနခဲ့ၿပီ..။
လက္ထဲမွာက ေသနတ္ႏွင့္.. ။ လူစစ္သည္မွာ ဘယ္လိုမွားလို႔ကၽြန္ေတာ္က်န္ခဲ့သည္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္စဥ္း
စားလုိ႔မရ..။ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ထဲမွာတုန္လႈပ္စြာ သိလိုက္တာက. လက္နက္ျဖင့္ ခြင့္မဲ့ပ်က္ကြက္မႈ ဆိုတာကို ျဖစ္
သည္.။ ယခုေလာက္ဆိုရင္.. ေက်ာင္းထဲကိုပင္ျပန္၀င္ေနၿပီလား..။ လူသူမနီးသည့္ေတာထဲကိုေရာက္ေနတာ
ကဆိုးသည္..။ မေမွာင္ခင္ သကၠံဘက္ကိုျပန္လွည့္ရမည္လား.။ စစ္ေၾကာင္းဆီသုိ႔ မိမိဖာသာ လိုက္ရမည္လား
စဥ္းစားလို႔မရ...။ ဒီအတိုင္းေနလို႔ကလည္းမျဖစ္..။
           ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ကိုခ်လိုက္ၿပီး.. ကၽြန္ေတာ္ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္သည္... မီးေရာင္ မရွိသျဖင့္.အိတ္
ထဲမွာ ညဖက္ ေျမပံုဖတ္ဖို႔ႏွင့္စာေရးဖို႔ယူလာသည့္ ဓါတ္မီးကိုထုတ္မည္ျပဳမွ.. ေအးေမာင္ေမာင္ဟိန္းအိတ္ထဲ
ပါသြားၿပီဆိုတာကို သတိရလုိက္သည္.။  ဘယ္လိုလုပ္ရမည္နည္း..။ ပတ္၀န္းက်င္က ေမွာင္သထက္ေမွာင္
လာေလၿပီ..။ ေရွ႔ ဖက္ကို အလင္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို အားျပဳၿပီးၾကည့္ေတာ့ လမ္းက သံုးသြယ္ျဖစ္ေနသည္.။
ဘယ္လား.၊ ညာလား ၊ အလယ္လား ဆိုတာ .မကြဲျပား..။ စစ္ဖိနပ္ ရာေတြသြားၾကည့္ေတာ့လည္း .လမ္းဆံုမွာ
ရပ္နား သြားၾကသည္ျဖစ္ရာ..လမ္းသံုးလမ္းလံုးမွာ ေျခရာေတြထင္ေနသည္ပဲ..။ သို႔ရာတြင္ တစ္လမ္းလမ္းကို
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရြးရမည္..။ သကၠံဘက္ကိုလွည့္ျပန္ရန္မွာလည္း. ဤအလင္းေရာင္မွ်ျဖင့္ . သစ္လံုးတံတား
ကိုျဖတ္ကူးဖို႔လြယ္မည္မဟုတ္..။ ေရွ႔မွာ ေညာင္ကုန္းရြာ ရွိသည္ဆိုတာ ေသခ်ာစြာသိသည္.။ ထုိရြာကိုဘယ္
လမ္းကသြားသလဲ သိလွ်င္ရၿပီျဖစ္သည္. ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့.. စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖင့္ သြားရမည္ျဖစ္သည္.။
           ရာသီဥတုက မုိးမရြာေသာ္လည္း ေနမသာပဲ မုိးအံု႕ေသာေၾကာင့္..လျပည့္ညမဟုတ္ေသာ္ျငား. ၾကယ္
ေရာလပါေပ်ာက္ေနသည္.။လမ္းေတြက တူသလိုလိုေတာ့  ရွိသည္..။ သုိ႔ရာတြင္ ဤအနီးနားတစ္၀ိုက္တြင္
မီးေရာင္ေတာ့ လံုး၀မျမင္..။ ေတာမနက္ေသာ္လည္း ေတာေကာင္မ်ား ရွိမရွိကၽြန္ေတာ္မသိ.။ နယ္ေျမ
ကေတာ့ ျပင္ဦးလြင္တစ္၀ိုက္က အညိဳေရာင္နယ္ေျမမဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္.။သုိ႔ရာတြင္. အႏၱရာယ္ဆိုတာ
မ်ိဳးက အသိေပးၿပီးလာတတ္သည့္အရာမဟုတ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳသိထားသည္.။ေသနတ္က
က်ည္ဆံမပါလွ်င္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ပင္အသံုးမ၀င္ဆိုေသာျငား..ထိုအသံုးမ၀င္ေသာအရာကိုပင္ မိမိ
ခ်စ္သူထက္ပိုခ်စ္ရမည္ဟု. နည္းျပေတြမွာတာကိုၾကားဖူးသည္..။ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္း
ျပန္ေရာက္ေအာင္သြားရမည္..။
             ေခၽြးေစးေတြပါျပန္လာသည္..။ လမ္းကေတာ့ မွားေနၿပီဟုကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္မိသည္..။ခလုတ္ထိမွ
အမိတ ဆိုသလို .အေမ့ကို သတိရသည္.။ေမတၱာသုတ္ကို ဖြဖြရြတ္သည္...။ေတာေစာင့္နတ္ေတာင္ေစာင့္နတ္
မ်ားကို ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀သည္..။ဆက္သြားေနရင္း.. နားကိုလည္းစြင့္ထားသည္..။ မ်က္စိကလည္းအေမွာင္
ထဲမွာ က်င့္သားရစ ျပဳေနၿပီ..။  သြားေနရင္း.. နားထဲမွာ ခေလာက္သံလိုလိုၾကားမိသည္.. ။ စိတ္ထင္လို႔လား။
ေတာေမွာက္တာလား..။ မဟုတ္ပါ..။ ခေလာက္သံမွ ခေလာက္သံစစ္စစ္.။အသံက တစ္ျဖည္းျဖည္းနီးလာ

သည္..။ ခ်က္ခ်င္းပင္ တိမ္ဖံုးေသာ လေရာင္က ၀င္းကနဲထြက္လာ သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ပင္.. လမ္းေကြ႔မွ
ႏြားလွည္းတစ္စီး ကိုဘြားကနဲေတြ႕လိုက္ရသည္..။
            “ ဦးေလး .. ဦးေလး. .ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီပါဦးခင္ဗ်...”
          “ ေဟ.. ဟာ ဗိုလ္ေလာင္း..မင္းထြက္ေျပးလာတာလား.. ”
          “ အာ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်...ကၽြန္ေတာ္ စစ္ေၾကာင္းနားေနတုန္း သစ္ပင္အုပ္ေလးေအာက္မွာအိပ္ရင္းနဲ႔
တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တာပါခင္ဗ်...။အဲဒါဦးေလး. ကၽြန္ေတာ့္ကိုေညာင္ကုန္း အထိပို႔ေပးႏုိင္မလားခင္ဗ်ာ.
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေရာက္ရင္.. အေရးယူခံရမွာခင္ဗ်...”
       ေျပာမယ့္သာေျပာရသည္.. ။ အခ်ိန္အခါက အေရးယူမယ္ဆိုရင္ယူလို႔ရေနပါၿပီ..။ေသခ်ာသေလာက္က
ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ စစ္ေၾကာင္းျပန္၀င္သြားၿပီ..။ သူ႔ကိုအပူတစ္ျပင္းလိုက္ရွာဖို႔လုပ္ေနၿပီဆိုတာ ပဲျဖစ္ပါသည္.။
       “ အာ ေညာင္ကုန္းဘက္ကဆိုရင္.. မင္း ေတာလမ္းအတိုင္းဘယ္သူလိုက္ပို႔မွာလဲ..။ လာလာရြာလိုက္ခဲ့.
ရြာက်မွ ဆက္စဥ္းစားၾကတာေပါ့...”
      ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလိုက္သည္..။ ေညာင္ကုန္း ၊ မိုးၾကိဳးပစ္လမ္း..၊မွ ေတာလမ္းအတိုင္းလိုက္လွ်င္လည္း
မီႏုိင္မည္မဟုတ္ေတာ့.။ ထို႔အတြက္.. ယခုလိုက္သြားၿပီး ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ျဖစ္ေစ ျပန္လိုက္ပို႔ဖို႔အကူအညီေတာင္း
မည္.. ဆိုသည့္အႀကံဥာဏ္က အေကာင္းဆံုးဆိုတာကိုစဥ္းစားမိသည္.။
       “ ေက်းဇူးပါပဲဦးေလးခင္ဗ်.. ”
       “ေအး ေအး.. ကဲတက္တက္.. ညာဘက္က မတက္နဲ႔.. အဲဒီဘက္က ဆူးခ်ံဳေတြနဲ႔ မင္းအ၀တ္အစားေတြၿငိ
လိမ့္မယ္..”
     ထိုလူႀကီးေျပာသည့္အတိုင္း...ဘယ္ဘက္က ပတ္ၿပီးတက္မည္လုပ္မွ.. ထူးျခားခ်က္တစ္ခုကို သြားေတြ႔မိပါ
သည္..။ သူေမာင္းလာသည့္လွည္းႀကီး၏ ဘီးလံုးေတြက.. ေရွးဘီးလံုးေတြလို အပိတ္ႀကီးေတြျဖစ္ေနတာ
ကိုပါပဲ..။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
            လွည္းက အေတာ္ပင္ညက္ေညာလွသည္.။ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကလည္း ႀကိမ္တို႔စရာမလိုပဲ အရိပ္ျပရံုမွ်
ျဖင့္ သိနားလည္ေသာ ႏြားလိမၼာႀကီးမ်ားျဖစ္သည္.။တိမ္ကရုတ္တရက္ကင္းစင္သြားသည္မို႔ လေရာင္ျဖင့္
ပတ္၀န္းက်င္ကိုျမင္ေနရသည္..။ စကားတစ္ေျပာေျပာျဖင့္ ခရီးဆက္ၾကသည္.။ သူ႔စကားေျပာပံုအရ ထိုလူႀကီး
အမည္မွာ ဦးျမေမာင္ျဖစ္သည္..။ သကၠံရြာဦးေက်ာင္းမွ ကပၸိယႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္..။
       ႏြားလွညး္စီးေနရင္း. ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတာင္ေတာင္အီအီမ်ားစဥ္းစားမိေနေသးသည္.။ ငယ္ငယ္က
ဖတ္ဖူးေသာနာနာဘာ၀ မ်ားလူေယာင္ဖန္ဆင္းသည္ဘာညာ..က်တ္ကုန္း.အစရွိသျဖင့္ျဖစ္သည္.။စိတ္ထဲမွာ
သိပ္ေတာ့မေၾကာက္ပါ..။ေလာေလာဆယ္ေၾကာက္ေနမိသည္.က. ခြင့္မဲ့ပ်က္ကြက္တင္လိုက္မွာကိုေၾကာက္
တာျဖစ္ပါသည္.။ ဦးျမေမာင္၏ ဥပတိရုပ္ ဘုရားတရားအေၾကာင္းေတြေျပာေနပံုေထာက္ေတာ့ လူသားစင္စစ္
ျဖစ္မည္ဟုယူဆလိုက္သည္.။ ၿပီးမွ..ေအာ္ ငါဘာေတြေလွ်ာက္ေတြးေနပါလိမ့္ဟု ျပံဳးမိသည္.။
       ၄၅ မိနစ္ေလာက္စီးမွ. ရြာေပါက္၀သို႔ေရာက္သည္...။ လားလား. ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသသြားသည္.။ ရြာကသန္႔
ရွင္းလွခ်ည္လား..။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးသည့္ရြာ မ်ားထဲမွာဤမွ်ေလာက္..သန္႔ရွင္းသည္ရြာ မျမင္ဖူးခဲ့ပါေခ်
ရြာထဲမွာ သဲျဖဴခင္းထားသည္..။ ညမို႔လို႔သာေတာ္ေတာ့သည္..။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေသာ္လည္း ေရအားလွ်ပ္စစ္
ျဖင့္ မီးေလးမ်ားကိုထြန္းထားတတ္သည့္ရွမ္းရြာေလးမ်ားထံုးစံအတိုင္း..လင္းထိန္ေနသည္.။
     “ ဦးျမေမာင္. ရြာနာမည္က ဘယ္လုိေခၚလဲခင္ဗ်... ”
     “ သကၠံေလ.ကြာ.. ”
     “ ဗ်ာ .. ညေနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္လာတဲ့လမ္းမွာလည္း သကၠံတစ္ရြာရွိသလားလို႔...”
     ဦးျမေမာင္က အဓိပၸါယ္ပါပါၿပံဳးလိုက္ၿပီး..
     “ အင္းဟုတ္တယ္ငါ့တူ သကၠံက ႏွစ္ရြာရွိတယ္ကြ..တို႔က ရြာမ .. ရြာေဟာင္းလို႔သိၾကတယ္ကြ.. ကဲကဲ
ေက်ာင္းေပၚတက္.. ။ ဆရာေတာ္မက်ိန္းေသးဘူးကြ. ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္..”
    ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဦးျမေမာင္. ေက်ာင္းေပၚတက္ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ၾကသည္..။ ဆရာေတာ္ကသက္
ေတာ္ ၄၀ ခန္႔သာရွိေသးသည္.။ အသံက ၾသဇာသံ၊ ေမတၱာသံပါသည္. ။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဦးတိုက္ရွိခိုးၿပီး.ကၽြန္
ေတာ့္ျဖစ္ပံုကိုစံုလင္စြာ ေလွ်ာက္သည္.။ ဆရာေတာ္က မ်က္ႏွာက်က္ကို ၾကည့္ၿပီး ေခတၱမွ်စဥ္းစားကာ
     “ အင္း ဒီညေတာ့ ရြာမွာပဲ အိပ္လိုက္ေပေတာ့ .. မနက္ျဖန္.မနက္ေစာေစာလိုက္ပို႔ေပးတာေပါ့.။ကဲဦးျမ
ေမာင္ . ဒီဗိုလ္ေလာင္းကို ေနရာထိုင္ခင္းစီစဥ္ေပးလိုက္ပါဦး..”
    “ အာ . အရွင္ဘုရား.. တပည့္ေတာ္ ဒီည.. မျပန္ရင္.မျဖစ္ဘူးဘုရား.. အေရးယူခံရႏုိင္ပါတယ္.။ ခုခ်ိန္ဆိုရင္
ေတာင္ တပည့္ေတာ္ကို အပူတျပင္းလိုက္ရွာေနၾကၿပီထင္တယ္ဘုရား...”
      “ ဘာမွ မပူပါနဲ႔တကာေလး..။ ဆရာေတာ္ အားလံုးစီစဥ္ေပးပါ့မယ္..။ စိတ္မပူပါနဲ႕. စိတ္ခ်လက္ခ်သာ အိပ္
ေပေတာ့.. မနက္ျဖန္မွ ျပန္လို႔ရပါတယ္.....”
      တကယ္တမ္း ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏုိင္ဟုထင္ထားေသာ္လည္းဆရာေတာ္၏ ၾသဇာသံေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္အလုိ
လိုေနရင္း..စိတ္ေအးသြားသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းလွသည္.။ဘာမွ ထပ္မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပဲ.. ။ ဦးျမ
ေမာင္ ႏွင့္လိုက္သြားမိေတာ့သည္.။
       ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္မေရာက္မီ.. ဦးျမေမာင္ေနေသာ. အေဆာင္ေလးေပၚတြင္အိပ္ရန္ေနရာေပးသည္..။
ေစာင္.၊ ေခါင္းအံုးမ်ားစီစဥ္ေပးၿပီး.ဦးျမေမာင္ျပန္ဆင္းသြားသည္.။ ေခါင္းအံုးေပၚကိုလွဲခ်လိုက္ၿပီး စဥ္းစားမိ
သည္..။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ..။ အလိုလိုအဆင္ေျပသြားလိမ့္မည္ဆိုတာကိုႀကိဳသိသလိုလိုျဖစ္ေနသည္.။
ပူပင္ေသာက ေတြဘယ္ေရာက္ကုန္သည္မသိ...။အိပ္မည္လုပ္ကာမွ ဘုရားမရွိခိုးရေသးဆိုတာကိုသတိရ
သည္..။ေတာစီးဖိနပ္ကိုခၽြတ္လိုက္ၿပီး.. အေဆာင္ေပၚမွခနဆင္းကာ.. ေျမစိုက္ေစတီေတာ္၀င္းထဲ၀င္သည္.။
ဘုရားထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ေကာင္းလွသည္.။ မိုးရာသီျဖစ္ေသာ္လည္း ျခင္ယင္ မရွိသည္က နဲနဲထူးျခား
သည္.။ ရြာ၏ သန္႔ရွင္းေရးေၾကာင့္ျဖစ္မည္ထင္သည္..။ ဆည္းလည္းသံေလးမ်ားကိုၾကားသည္။.. ။ ၁၅ မိနစ္
ခန္႔ဘုရားရွိခိုးၿပီး.. ျပန္ဆင္းလာသည္.. ။ ဘယ္တုန္းကႏွင့္မွ မတူေသာ စိတ္ၾကည္လင္မႈကိုရသည္.။ အ
ေဆာင္ေပၚသို႔ျပန္တက္ၿပီး..ေခါင္းခ်လိုက္သည္..။ ေဘးနားက အေဆာင္မွ ကိုရင္ေလး စာအံေနေသာ..ဒါရ
ေကာ၀ါဒ အသံကိုၾကားရသည္... ။
      “ ဒါရေကာ၀ါဒ ၊ ဆိုမိန္႔ဟ. ခ်ိဳဆိမ့္ၾကနားမွာ.
         ပညာမရွိ မိုက္ေခါင္ထိ ၊ မသိအရာရာ..
         ပညာသုတ ရွိပါမွ. ၊ သိရအျဖာျဖာ.
        ပညာရွိေအာင္ သတိေဆာင္ ၊ အေမာင္ႀကိဳးစားပါ.......”
       ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ား ေမွးစင္းၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္...။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

           မနက္ခင္းေစာေစာ ၅ နာရီေလာက္က်ေတာ့. အေလ့အက်င့္ရေနသူပီပီ ဖ်က္ကနဲႏုိးလာသည္..။
ကပၸိယႀကီး ဦးျမင့္ေမာင္ ကိုၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ ေခ်.. ။ ေစာေစာစီးစီး အရုဏ္ဆြမ္းကပ္ေနၿပီထင့္..။
ေရေအးေအးႏွင့္မ်က္ႏွာသစ္၍ .. သြားတိုက္ၿပီးေသာအခါ .ကပၸိယႀကီးလာေခၚသည္.။သူႏွင့္လိုက္သြားၿပီး..
ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့္ အေၾကာ္ကို မနက္စာအျဖစ္ေကၽြးသည္.။ အလြန္ပင္ေကာင္းမြန္ေသာ ၊ ထမင္းႏွင့္အေၾကာ္
ျဖစ္သည္. ။ တစ္သက္လံုးစားဖူးသည့္ မနက္စာမ်ားထဲတြင္အေကာင္းဆံုးဟုထင္မိသည္.။
          စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ ကေခၚၿပီး မိန္႔ေတာ္မူပါသည္.။
       “ ကဲ မျပန္ခင္.. ဦးျမေမာင္.. ဒကာဗိုလ္ေလာင္းေလးကို ရြာထဲတစ္ပတ္ေလာက္ေခၚျပလိုက္ပါဦး..”
      “ တင္ပါ့ဘုရား... ...”
    Jungle Boot (ေတာစီးဖိနပ္)ကို ျပန္စီး၍ ယူနီေဖာင္း အသန္႔တစ္စံုထုတ္၀တ္လိုက္သည္. ။ ေသနတ္ကို..
ပခံုးမွာလြယ္လုိက္သည္..။ ရြာထဲကို ပတ္ၾကည့္လွ်င္. စမတ္က်ေနမွျဖစ္မည္မဟုတ္ပါလား..။ ေသနတ္က
ေတာ့ အေရးႀကီးပစၥည္းျဖစ္သျဖင့္.. ကိုယ္ႏွင့္မကြာထားရသည္..။
         မနက္လင္းမွ ရြာ၏ သာယာလွပမႈကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ရသည္..။ရြာမွာ သိပ္မႀကီးလွေသာ္လည္း
တည္ေဆာက္ထားပံုမွာ. ၿမိဳ႔တစ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ပင္တူေနေသးသည္.။ အကြက္ခ်ထားပံုမ်ား မွာ ညီညာသပ္ယပ္သည္.။
ထူးျခားလွေသာရြာျဖစ္သည္ကိုသတိထားမိသည္.  ။ ရြာကလူမ်ား သည္လည္း ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း
သန္သန္စြမ္းစြမ္းမ်ားသာျဖစ္သည္.။ အ သားအေရစိုျပည္သည္.။ စကားအေျပာအဆိုယဥ္ေက်းၾကသည္.။
ရြာတြင္ မွတ္၊ ျခင္၊ ယင္ အစရွိေသာ ပိုးမႊားမ်ား ကိုမေတြ႔ရသည္က.. ထူးျခားမႈတစ္ရပ္လိုျဖစ္ေနသည္.။ ထိုစဥ္
အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္..အျခားၿဂိဳဟ္ ကမာၻတစ္ခုကိုေရာက္ေနသည့္အလားျဖစ္ေနသည္.။ အရာရာအံ့
ၾသစရာေတြခ်ည္းျဖစ္ေနသည္..။  ရြာကလူမ်ားက အသားမစားၾက.. ။ သက္သက္လြတ္သာစားၾကသည္.။
စိုက္ပ်ိဳးေရးျဖင့္သာအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳၾကသည္ကိုေတြ႔ရသည္...။
        ရြာကို အံ့ၾသတႀကီးပတ္ၾကည့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေန႔လည္မြန္းတည့္ခါပင္နီးေတာ့မည္..။ျပန္ခါနီးတြင္ဆရာ
ေတာ္ကိုရွိခိုးကန္ေတာ့ ခဲ့သည္..။ဆရာေတာ္မွ ခဏ လာခဲ့ဦးဆိုကာ. ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚေခၚသြားသည္.။
         “ ဒကာေလး ကို ဘုန္းဘုန္းက လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လို႔....”
         “ တင္ပါ့ဘုရား...”
      “  ေဟာဒီ ရဟႏာၱသံုးဆူထဲက...ဒကာေလးကိုးကြယ္ခ်င္တဲ့ ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူပင့္သြားေပေတာ့.. ”
     ဆရာေတာ္ျပေသာ.. ရုပ္ပြားေတာ္သံုးဆူမွာ ပံုသ႑ာန္မုျဒာမတူညီသလို...။အရြယ္အစားခ်င္းလည္းမတူ
ညီပါ.။ သို႔ရာတြင္.. ေရွးလက္ရာ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားျဖစ္ဟန္တူပါသည္.။ အႀကီးဆံုးမွာ..ဥာဏ္ေတာ္တစ္ထြာ
ခန္႔ရွိ၍ အေသးဆံုးမွာ.. ခဲတံ ခန္႔သာရွိေသာ. ရွင္သီ၀လိ ကိုယ္ေတာ္ရုပ္ပြားေတာ္ျဖစ္ပါသည္.။ သံုးဆူစလံုး
မွာ..ေၾကးရုပ္ပြားေတာ္မ်ားသာျဖစ္ပါသည္.။ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၿပီး အေသးဆံုးရုပ္ပြားေတာ္ေလးကို ပင့္ျဖစ္ခဲ့
ပါသည္.။အက်ီၤအိပ္ကပ္ေလးထဲထည့္လိုက္ၿပီး လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္လုိက္သည္..။အေလးခ်ိန္အေတာ္ပင္စီး
သည္ကုိခံစားမိသည္.။
       “ ကဲ လာလာ လွည္းေပၚတက္.. ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုအရင္တင္ေလကြာ.. ငါတူ...”
      အလာက ေခၚလာေသာ ကပၸိယႀကီးကပင္ျပန္လိုက္ပို႔ပါသည္..။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားရင္းအေတြးနယ္ခ်ဲ႕
ေနမိသည္.။ ဒီရြာ ကိုေနာက္တစ္ေခါက္မွ ခြင့္ျပန္ကာလ ျပန္လာမည္ဟုစဥ္းစားထားမိသည္.။ ေလာေလာ
ဆယ္ႀကံဳရမည့္ျပႆနာဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ ပူရေကာင္းမွန္းမသိပဲ ေအးၿငိမ္းေနသည္ကိုခန္႔မွန္းမိသည္.။
        အျပန္ခရီးက အလာထက္ျမန္သည္ဟု ထင္မိသည္.။ မေန႔ညဦးကေတြ႕ခဲ့သည့္ လမ္းခြေလးနားကို
ေရာက္လာသည္..။လွညး္ေပၚကဆင္း၍အိတ္ကုိလြယ္လိုက္သည္.။ ေသနတ္ကိုထမ္းေနတုန္း .ကပိၸယႀကီး
ဦးျမင့္ေမာင္က..လွည္းကို လွည့္ေနသည္..။ သြားမည္ျပဳၿပီးမွ ေနာက္လွည့္ၿပီးႏႈတ္ဆက္ဖို႔ သတိရကာလွည့္
ၾကည့္ေတာ့ ဦးျမင့္ေမာင္ေရာ.. လွည္းပါ ေပ်ာက္သြားသည္.. ။ ဘယ္ဆီေရာက္သြားသည္မသိ.။ ကၽြန္ေတာ္
ေၾကာင္သြားသည္.။ ဟာ ခုခ်က္ခ်င္းပင္ ဘယ္ေရာက္သြားသည္လဲ..။ ဒီလူႀကီးကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္မေျပာခ်င္လို႔
မ်ား ျပန္ေျပးၿပီးလာထင္မိသည္.။ စဥ္းစားရင္းေတြေ၀ေနတုန္းမွာပင္.. ပခံုးကို ေနာက္ကတစ္ေယာက္ေယာက္
ကလာပုတ္သည္..။
           “ ေရာ့ မင္းအတြက္ ၀ယ္ထားတာ.. သြားမယ္ ဟိုး၀ါးရံုပင္ေအာက္မွာ ငါရယ္.. ဂ်ပန္ႀကီးရယ္.. ဟန္မင္း
ရယ္ နားေနတာ.. ”
         လက္ထဲမွာ ေရခဲထုပ္တစ္ထုပ္ကိုင္ထားေသာ ..ေအးေမာင္ေမာင္ဟိန္းကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေၾကာင္
ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္. .။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းႀကီး ပါ..။
မ်က္လံုးကို မေသခ်ာ၍ ေသခ်ာပြတ္သပ္ၾကည့္ေတာ့.. ဟုတ္သည္...။ စစ္ေၾကာင္းႀကီးမွ စစ္ေၾကာင္းႀကီး.။
       “ ေဟ့ေကာင္ ဘာေတြေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတာလဲ.. လာသြားမယ္ဆိုေန..ေတာ္ၾကာ ဆက္ထြက္
မယ္ဆိုမွ မနားလိုက္ရဘူးျဖစ္သြားမယ္....”
     လူကသာ ေအးေမာင္ေမာင္ဟိန္းေခၚေဆာင္ရာသို႔လိုက္ပါသြားသည္..။ စိတ္အစံုက ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္
ပ်က္သြားသည္ဆိုတာကို နားမလည္ႏုိင္ေသး..။လွည္းဘီးလံုး အပိတ္ႀကီး.. ၊ ဦးျမေမာင္.၊ သကၠံရြာမ.၊ရြာဦး
ေက်ာင္းဆရာေတာ္.. ၊ဒီေန႔မနက္ သကၠံရြာေဟာင္းမွာစားခဲ့ေသာ . ထမင္းဆီဆမ္းႏွင့္အေၾကာ္.... ။
       ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြက.. ရႈပ္ယွက္ခက္ကုန္သည္.။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္..။
      “ ခနေလးသူငယ္ခ်င္း..      ”
      ေအးေမာင္ေမာင္ဟိန္းကိုေျပာ၍  ကၽြန္ေတာ္အိပ္စက္ခဲ့သည့္ ဇရပ္ေနာက္ေက်ာဘက္က ေက်ာက္တံုး
ေလးကို ေျပးၾကည့္သည္.. ။ ဇရပ္ေနာက္မွာ သစ္ပင္အုပ္ကေလးကေတာ့တကယ္ပဲရွိပါသည္.။သို႔ရာတြင္
ကၽြန္ေတာ္ ျခစ္ၾကည့္ခဲ့သည့္ေက်ာက္တံုးကေလးက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္ေနပါၿပီ..။
        ေခါင္းကို တစ္ဗ်င္းဗ်င္းကုတ္သည္..။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ မသိခင္. ကၽြန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ခုကိုသတိရ
လိုက္ၿပီး ..။ အိပ္ကပ္ထဲကို စမ္းၾကည့္လိုက္သည္.။ ဟာ.. . တကယ္ပင္ရွိေနသည္..။
      မေသခ်ာ၍ အိပ္ကပ္ထဲက ထုတ္၍ၾကည့္လိုက္သည္.။ ရွင္သီ၀လိ ရုပ္ပြားေတာ္ေလးတကယ္ပင္ရွိေန
ပါသည္...။ကၽြန္ေတာ္မွာ အံ့ၾသသည္ထက္အံ့ၾသရေတာ့သည္..။
            “ရႊီး .. စစ္ေၾကာင္းဆက္ထြက္မယ္. ခြဲ ၁၄ ေရွ႕ဆံုးကထြက္မယ္.. အစဥ္လိုက္အတိုင္း... ၁၃ ၊ ၁၂၊ ၁၁
ကေန . ခြဲ ၁ ေနာက္ပိတ္ကလိုက္မယ္...”
          ဗ်ဴဟာတာ၀န္ခံအရာရွိ ၏ အမိန္႔သံအဆံုးမွာ အားလံုး ခရီးဆက္ဖို႔ျပင္ၾကသည္.။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သေဘာေပါက္သလိုလိုရွိလာသည္..။ သမားရိုးက်အေျခအေနတစ္ရပ္မဟုတ္မွန္း
ရိပ္စားမိလာသည္.။အားေတြျပည့္ေနသည္ကိုလည္းသတိထားမိသည္..။
       SRP ကျပန္လာေတာ့ .. ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာတရားကိုပိုလုပ္ျဖစ္သည္..။ဒုတိယႏွစ္ခြင့္ျပန္ကာလတြင္.
သူငယ္ခ်င္းစိုးထက္ႏွင့္တစ္ေခါက္ ျပန္သြားကာ သကၠံရြာေဟာင္းရွာပံုေတာ္ဖြင့္ေသးသည္..။ သို႔ရာတြင္.
ထုိအနီးနားရြာတစ္၀ိုက္တြင္ေတာ့ ေရွ႔မီေနာက္မီပုဂၢိဳလ္မ်ားမွ .၊နတ္ဖြက္ထားသလိုလို.၊ ေရွးေခတ္ကရြာ
ႀကီးတစ္ရြာလိုလို ဘာလိုလို မေရမရာေျပာၾကေသာ ဒ႑ာရီ သဖြယ္ ယံုတမ္းတစ္ခုလိုလုိသာၾကားခဲ့ရပါ
ေတာ့သည္...။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
         
           “  ဒါဆို ေမာင္က အဲဒီရြာေဟာင္းကို တကယ္ႀကီးေရာက္သြားခဲ့တာေပါ့...”
            “ အင္း . ေမာင့္အေနနဲ႔က ေတာ့တစ္ည အိပ္ခရီး အေနနဲ႔ေရာက္သြားခဲ့တာ .. ။ဒါေပမယ့္ . ေမာင္ျပန္
ေရာက္လာေတာ့ ေမာင္သြားတာ မိနစ္ပိုင္းပဲရွိေသးတယ္. ဆိုတာ သိရတယ္..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွားေနၿပီထင္
ေပမယ့္ . ရွင္သီ၀လိဆင္းတုေတာ္ေလးက သက္ေသပဲေလ.”
         “ အေမ့ အိမ္က ဆင္းတုေတာ္ေလးက အဲဒီ ဆင္းတုေတာ္ေလးလား.. ”
       “ အင္း ဟုတ္တယ္..  ေမာင္ လည္း အိမ္ကို တန္းပို႔ၿပီး ပူေဇာ္လိုက္တာ...အေမနဲ႔အေဖကလြဲရင္ဘယ္သူ႔
ကိုမွ မေျပာျပဖူးဘူး.။ ေမ့ကိုေျပာျပတာ .. တတိယအႀကိမ္ပဲ.. သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ အရူးလို႔ေျပာမွာစိုး
လို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပဖူးဘူး...”
      “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..ေမကေတာ့အဲဒီရြာကိုေရာက္ရင္ ျပန္လာခ်င္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး..”
   “ ဟင္. ဒါဆို ေမာင္တို႔ကိုထားခဲ့မွာေပါ့.. ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔.. ဒုကၡမ်ားလိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း...”
     “ဟာ. ေမာင္ကလည္း အဲဒီလိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မွာလဲ.. ။ သြားမယ့္သြား. ေလးေယာက္စလံုးသြားမွာေပါ့..။
ဟိုက်ရင္.. ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ..”
      “ အာ.. ဟိုက သြားရွာတာေတာင္မေတြ႕ပါဘူး ဆိုမွ ဒီမိန္းမကလည္းေတာ္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ..”
       “ ဟုတ္ပါဘူး .. ေမက .. စိတ္ကူးထဲမွာရွိတာကိုေျပာတာပါ.....”
        ေနာက္ထပ္ ေမက စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး တစ္ခုခုကိုထပ္ေျပာေနပါသည္..။မ်က္လုံုးေလးေတြေမွးၿပီး စိတ္ကူး
ယဥ္ေနပံုရပါသည္..။သူသကၠံရြာေဟာင္းကို တကယ္သြားခ်င္ေနသည္လား..။ သူမသိပါ.။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
မသြားခ်င္ပါ. ။ ဘာေၾကာင့္ မသြားခ်င္သည္ ဆိုသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးသည္ သိမည္မဟုတ္ပါ..။
အကယ္၍သာ.. ထုိဇာတ္လမ္းသည္..သူစိတ္၀င္စားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးထားေသာအာတြင္းျဖစ္လံက်ဳပ္
ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေၾကာင္း.. ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ သိခဲ့ပါလွ်င္မူ.................။