Photo: Ultimate Magazine
အင္း |
ယားသည္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာတည္ရွိသည္..။ အင္းယားကန္ေဘာင္တြင္ ဆူညံေနေသာ ဂစ္တာဝိုင္းမ်ား၊ ေသာက္စားမူးယစ္ေနေသာ လူငယ္မ်ား၊ တီတီတာတာ ၾကည္ႏူးၾကေသာ ခ်စ္သူစံုတြဲမ်ားသည္ အင္းယား၏ တည္ၿငိမ္မႈကို အေႏွာက္အယွက္မေပးႏုိင္၊ ဣေျႏၵႀကီးေသာ အင္းယားကန္ကို ဆူပူရႈပ္ေထြးေသာ အနားသတ္ျဖင့္ ေဘာင္ခတ္ထားသည္လား မေျပာတတ္.။ တည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ လႈပ္ရွားတက္ၾကြမႈ ယွဥ္တြဲေနေသာ ေနရာဟုပင္ေခၚရမည္လား.. ေဝခြဲဆံုးျဖတ္ျခင္းမျပဳႏုိင္။ ထုိစဥ္ ေလညင္းတစ္ခ်က္အေဝ့ေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္ ေနေသာ ေရျပင္သည္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ကေလးမ်ားထ၍ လႈပ္ရွားသြားရသည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း အလားတူ အေတြးဂယက္မ်ား ထသြားရသည္.။ လႈိင္းၾကက္ခြပ္မ်ား ကမ္းေျခ ေျမကာနံရံအစပ္ ေက်ာက္တံုးမ်ားသို႔ ဦးတိုက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ္လည္း အေတြးစမ်ားကအမွ်င္မျပတ္ ေကာင္းစြာမကုန္စင္တတ္ေသး.။ ထိုအခ်ိန္၊ ထိုေနရာတြင္ ၿမဲခဲ့ဖူးေသာတြဲလက္တစ္စံုကို သတိရမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးကားၾကာၾကာမခံ.။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ လက္နက္ စူးခၽြန္ျဖင့္ ရင္ဝကိုထိုးႏွက္သလိုပင္ ႐ုတ္ခ်ည္းနာက်င္ကာ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ မအိပ္စက္ပါဘဲ အိပ္မက္မွ လန္႔ႏုိးရသူလိုျဖစ္ရျပန္သည္..။ စိတ္က်ေရာဂါႏွင့္ ဆက္စပ္ေကာင္း ဆက္စပ္မည္ျဖစ္ေသာ သက္ျပင္းရွည္ မ်ားကို အခါခါ ခ်ရျခင္းသည္ ပူေလာင္ေသာအရာမ်ားကို ရင္တြင္းမွ မႈတ္ထုတ္ပစ္ႏုိင္သည္လား ကၽြန္ေတာ္မသိ.။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းရာသည္ အဘယ္အရပ္ဆီသို႔ လြင့္စင္ ပ်ံထြက္ေျပးသည္မသိ..။ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနသည္။ ရံဖန္ရံခါပင္ အလုပ္ကိစၥ တစ္စံုတစ္ခုကို စိတ္ႏွစ္မိသည့္အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အစံုက ကန္ေရျပင္ကဲ့သုိ႔ ၿငိမ္သက္သြားေလ့ရွိေသာ္လည္း အေပၚသို႔ ကပ္ၾကည့္တတ္သည့္ မ်က္ဝန္းမ်ား၊ စံပယ္တင္မွဲ႕ကေလးပါေသာ ေမးဖ်ားကေလးႏွင့္ အၿမဲၿပံဳးရန္ႀကိဳးစားဟန္ရွိသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားကို ျမင္ေယာင္ သည့္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တြင္း လိႈင္းဂယက္ထန္၍ ေမာဟုိက္ျခင္းအျဖစ္သို႔ ျပန္ေရာက္ရျပန္သည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းအိမ္မွ ပူေႏြးစြတ္စိုမႈအခ်ိဳ႕ကို ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းတတ္သည့္ ထိုခံစားခ်က္မ်ိဳးသည္ ေနဝင္ဆည္းဆာခ်ိန္မ်ိဳး၊ ညဦးယံအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ မဖိတ္ေခၚပဲ ဝင္လာတတ္ေလသည္.။
“အစ္ကို မီးတစ္တို႔ေလာက္…”
အေတြးစ ျပတ္ေတာက္သြားသည္..။ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္…။
“မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္လဲ. ငါ့ညီ…”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ.. ၁၅ ႏွစ္..”
ေမးရင္းတစ္ခါတည္းျပန္ေျဖသည္.။
“၁၈ ႏွစ္ျပည့္မွ ေဆးလိပ္ေသာက္.. သြားေတာ့..”
နားမလည္ႏုိင္စြာ ပြစိပြစိ ေျပာရင္းထြက္သြားသည့္ေနာက္တြင္ မပီဝိုးတဝါး ဆဲဆိုလိုက္သံမ်ား ပါသလား မေသခ်ာ။ ပါလွ်င္လည္း မတတ္ႏုိင္…။ တံတားျဖဴမွတ္တုိင္ က အတြဲေတြတက္လာတာေတြ႕သည္.။ တစ္ခ်ိဳ႕က ပခံုးဖက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ခ်ိတ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က …
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ကုန္ရက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူရွိခဲ့ဖူးၾကသည္..။ တစ္ခုေသာ ညေနခင္း၏ ညီအစ္ကို မသိတစ္သိ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေလာကႀကီးကို ေမ့ေမ်ာရင္း ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားတို႔ကို တီတီတာတာဆိုဖူးခဲ့ၾကသည္.။ ဘဝႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ျခင္းအတြက္ ကတိကဝတ္မ်ားအျပန္အလွန္ျပဳခဲ့ဖူးၾကသည္.။
ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္ဟု ေရတြက္ရန္ခက္ခဲေသာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္က်ိက်ိ အေတြးစမ်ားကိုေမာင္းထုတ္လိုက္သည္..။ နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ ၇ နာရီထိုးလုၿပီ..။ ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္သာ ရွိေသးသည္..။ ေႏြညမ်ားတိုလွခ်ည့္.။ ထို တိုေတာင္းေသာညတာကို ျဖတ္ေက်ာ္ရသည္ကပင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဝဒနာ တစ္ခုမဟုတ္ပါလား…။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္တိုင္း တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရတတ္မိသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေနာင္တရ မိျပန္သည္.။
ဖုတ္ဖက္ခါၿပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပူးကပ္ေနသည့္ စံုတြဲက မလံုမလဲ ျပန္ၾကည့္သည္…။ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳလိုက္ၿပီးအင္းယားလမ္းဖက္ ထြက္လာခဲ့သည္..။ ေနမင္းႀကီးကေတာ့ ျပည္လမ္းမေပၚက ျဖတ္ျမင္ရသည္ တိုက္တာေခါင္မိုးေတြၾကား ငိုက္ျမည္းရင္း အိပ္စက္ဖို႔ျပင္ေနၿပီ..။ ရန္ကုန္ညေနခင္းကေတာ့ တက္ၾကြေနဆဲ၊ လန္းဆန္း ေနဆဲ..။
အင္းယားလမ္းေပၚမွ တကၠစီတစ္စီးငွားလိုက္သည္..။ ေစ်းဆစ္မိလိုက္သလား သတိမထားမိ…။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ အရာရာကို အလိုအေလ်ာက္လိုက္ပါလုပ္ေဆာင္မိေနဆဲ…။ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ကေတာ့ မကပ္..။
“ခုလိုအခ်ိန္လည္း ကားကၾကပ္တုန္းပဲဗ်ာ…”
တကၠစီသမားေလးက မေမးပါဘဲလ်က္ ဆိုလာသည္..။ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိလား မညိတ္လိုက္မိလား ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ေဝခြဲမရ..။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း၊ ၿခံအမွတ္ ၅၄ ေရွ႕တြင္ ကား ဟြန္း ၂ ခ်က္ တီးေသးလား သတိမထားမိ.။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မီးပြိဳင့္ မွာကားပိတ္ေနေသာ္လည္း စိတ္က အလ်င္စလိုမျဖစ္မိ…။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လံုျခည္ႏွင့္ တီရွပ္လဲၿပီး ဝရန္တာမွာထုိင္ေနမိသည္…။
“အျပင္က စားလာေသးလား…”
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အျပင္က ဘာမွ စားမလာပါ..။ စားခ်င္စိတ္မရွိတာလည္းပါသည္…။
“အျပင္က စားမလာနဲ႔လို႔ ေသခ်ာမွာလိုက္တဲ့ဟာကို.. ဒီေကာင္ေလးဟာ…”
အေမက မေက်မခ်မ္းဆိုသည္…။ စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္ၿပီး မီးညွိေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲက ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ အသံၾကားရသည္.။ သို႔ေသာ္ ဂရုမျပဳမိ..။ တစ္လိပ္.. ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္လိပ္…။
ညသည္ေမွာင္သထက္ေမွာင္လာေလသည္..။ လမ္းေပၚက လူသြားလူလာမ်ားက က်ဲသထက္က်ဲပါးလာသည္.။ လူေနတိုက္ခန္းမ်ား မီးပိတ္သြားၾကသည္..။ ဘီယာဆိုင္အခ်ိဳ႕သာ လင္းလင္းထင္းထင္းရွိေသးသည္..။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတြးမ်ားႏွင့္ ခ်ာခ်ာလည္ေနဆဲ..။
ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ငိုေကၽြးတတ္ပါသလား..။ ဆီးႏွင္းေပါက္တို႔က ည၏ မ်က္ရည္မ်ား ျဖစ္သင့္သည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္သင့္သည္ဆိုပါလွ်င္ ည၏ငိုေကၽြးမႈတို႔သည္ မည္သည့္ အေၾကာင္းတရား ေပၚမွာ မွီတည္ ေလ့ရွိပါသနည္း..။ မည္သူ႔ေၾကာင့္ ငိုေကၽြးရသည္ ထင္ပါသနည္း.။ ညအေနျဖင့္ ငိုေကၽြးသည္ျဖစ္ေစ မငိုေကၽြးသည္ျဖစ္ေစ. ကမာၻတစ္ျခမ္းေသာ လူအားလံုးတို႔အေပၚ တစ္ေျပးညီ ေမွာင္မိုက္ျခင္းေပးသည္ဟု ယူဆႏုိင္မည္လား..။ Insomnia စြဲကပ္စျပဳေသာ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ညဖက္ မအိပ္ႏုိင္သည္ကလည္း မဆန္းက်ယ္၊ ထို႔အတူပင္ ည ေရာက္တိုင္း အိပ္စက္မရေသာ သူတစ္ေယာက္အတြက္ ညအခါ အကာလ ၏ ငိုေၾကြးျခင္း ရယ္ေမာျခင္းကို သ႐ုပ္ခြဲျခင္းမွာလည္း အျပစ္တည္းမဟုတ္..။ စင္စစ္မူ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါသည္ ညမအိပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ စိတၱဇသက္သက္ အေတြးပံုရိပ္မ်ား ျဖင့္ ေျခာက္လွန္႔ႀကီးစိုး ေငးေမာ ေစတတ္ေသာ အပိုင္းအျခားတစ္ခုသက္သက္သာ ျဖစ္ေလသည္...။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
အခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ ရနံ႔ရွိခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္ အတိတ္သည္ ေဆြးရနံ႔သင္းသည္ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္.။ ေပ်ာ္ရႊင္ ဖြယ္ေကာင္းေသာအတိတ္တို႔ သည္လည္းေကာင္း၊ ေၾကကြဲနာက်င္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အတိတ္တို႔သည္လည္းေကာင္း မတူ ညီေသာ ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းဆြတ္ျခင္းႏွင့္ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ရနံ႔တို႔ ဖံုးလႊမ္းသည္ဟု ဆိုရမည္လား..။
သူမကို စေတြ႕ခဲ့သည့္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚမွာရွိေနခဲ့သည္…။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္သည့္ အတြက္ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေက်ာင္းျပန္လာသူေတြက မရွား..။ နယ္မွာေက်ာင္းၿပီးခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ အင္းယားနယ္ေျမသည္ မစိမ္းေသာဧည့္သည္တစ္ဦးပမာ..။ ဆရာဇဝနမွအစ မင္းလူအဆံုး တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို စာထဲမွာခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့ရသည့္ကၽြန္ေတာ္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို တြယ္တာေနတာမထူးဆန္း..။ ထူးဆန္းသည့္ အဲဒီညေနကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ကန္ေဘာင္မွာရွိေနခဲ့တာပဲျဖစ္သည္..။
စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မဟာဘြဲ႔ သင္တန္းသူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ သူမႏွင့္ အဲဒီညေနမွာ အမွတ္မထင္ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ Street Photography ကို စိတ္ဝင္စားသည့္ ကၽြန္ေတာ္ ဝါသနာအရ အမွတ္တမဲ့႐ိုက္မိသည့္ သူမပံုပါဝင္ေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုက ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ပ်က္ညမ်ားအစ ျဖစ္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အင္းယားကန္ေဘာင္ေအာက္ လမ္းေဘးက အုတ္ခံုသည္ သူမကို ေန႔စဥ္ေစာင့္ၾကည့္ေငးေမာရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္.။
ၾကာေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိလာသည္.။ ျမန္မာဇာတ္ကားမ်ားထဲကလို လိုက္စကားေျပာဖို႔အထိေတာ့ မစဥ္းစားမိ.။ သူလာရာလမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ဖို႔..။ ဧကရီဆန္ဆန္လွမ္းလာသည့္ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားကို အသက္မရႈပဲေငးေမာဖို႔..။ ၿပီးေတာ့ သိပ္လွလြန္းတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို သက္ျပင္းလႈိက္လိႈက္ေတြၾကားက ေမာ္ဖူးဖို႔…။ ကၽြန္ေတာ့္နိစၥဓူဝလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားက ထိုထက္ မပိုခဲ့.။ မ်က္လံုးခ်င္း စကားေျပာမိသည္ဆို႐ံုမွ်..။ သူႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆံုလိုက္တိုင္း မ်က္လႊာကို ကျပာကယာခ်မိ႐ံုမွ်..။ သူမ ေရာက္မလာသည့္ရက္(သို႔မဟုတ္) ကၽြန္ေတာ္မလာႏုိင္သည့္ရက္တိုင္း ေနမထိ ထုိင္မသာ ျဖစ္႐ံုမွ်သာ…။ တစ္ခါတစ္ရံ သူမႏွင့္အတူ သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါလာသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းမဆံုမိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရာဘက္သို႔ တစ္ခ်က္ေလးမွ်ပင္ ေစာင္းငဲ့မၾကည့္သည့္အခါမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳရတတ္သည္.။ ထိုညေန မ်ိဳးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဝမ္းနည္းစရာအတိ ျဖစ္သည္.။ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုသေဘာထားသလဲကြယ္..။ ကိုယ္ေစာင့္ ၾကည့္ေနတာ မသိဘူးလားကြယ္..။ ေမးခြန္းမ်ားက ေရရာမႈမရွိ..။ သူ႔နာမည္ကိုလည္း ကိုယ္မသိႏုိင္၊ သူ႔နာမည္ကိုလည္း သူမသိ.။ နယ္မွာေက်ာင္းတက္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အကူအညီေတာင္းစရာ ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းလည္းမရွိ.။ ထိုညေနမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ အိမ္ကို ေစာေစာစီးစီးျပန္ေရာက္ေနတတ္သည့္ ညေနမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္..။
သည္လိုႏွင့္ ရက္ေတြေျပာင္း၍ ျပကၡဒိန္ေတြ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ ကုန္လြန္လာခဲ့သည္..။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မူလအတုိင္း ေနၿမဲအတိုင္း.။ သူမကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရ႐ံု၊ အၾကည့္ကေလးတစ္ခ်က္အတြက္ႏွင့္ ေက်နပ္ေနရ႐ံုထက္ မပိုခဲ့.။ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းမ်ားထဲကလို ေဘးက အႀကံေပး၊ ေျမွာက္ေပးမည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တစ္ေလပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိဖူးသည္က ကံဆိုးျခင္းတစ္ခုဟုပင္ ဆိုရမည္လား.။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို စြဲလမ္းေနတာသူသိပါ့မလား..။ သူသိႏုိင္ မလား.။ သူယံုၾကည္ပါ့မလား.။
ရင္ခုန္လႈပ္ရွားဖြယ္အေကာင္းဆံုးဟုထင္ရေသာေန႔သည္ ျပန္ေတြးလိုက္တုိင္း မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပင္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ရွိေနေသးသည္.။ ခ်ိဳၿမိန္မႈဟု မဆိုႏုိင္လွ်င္ပင္ တိမ္းမူးညြတ္ႏူးဖြယ္ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ကို မွတ္မိေနသည္.။ အဲဒီညေနက သူတစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာသည္.။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္း ကၽြန္ေတာ့္ဖက္သို႔ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး လာေနက်လမ္းအတုိင္းမလာပဲ ဆုိင္တန္းေတြဖက္ကို တက္သြားသည္.။ ကၽြန္ေတာ္ဘာရယ္မေတြးမိ.။ ထိုင္ေနက် အုတ္ခံုကေန ထၿပီး မေျပး႐ံုတမယ္ ထြက္လာခဲ့မိသည္..။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္မလို႔လဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္အေျဖမရွိ..။ သူမကို ေတြ႕ခြင့္ရွိပါလ်က္ႏွင့္ မေတြ႕လိုက္ရမွာ စိုးေနမိသည္..။ စံုတြဲေတြ ထုိင္ၾကသည့္ ေက်ာက္တံုးေတြနားမွာ ေမာလို႔ ခဏမွန္မွန္ေလွ်ာက္သည္.။ လမ္းေကြ႕ကေလးကို ေက်ာ္သြားၿပီး ကန္ေဘာင္အေပၚနားေရာက္ခါနီး ေတာ့ အေကြ႕မွာ ႐ုတ္တရတ္ေတြ႕လိုက္ရသည္က သူမ.။
ဟုတ္သည္.။ သူမ ရပ္ေနသည္.။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ကို ေက်ာမေပး႐ံုတမယ္လွည့္ထားသည္.။ ေနာက္သို႔ တည့္တည့္လည္း မဟုတ္.။ ေဘးတစ္ေစာင္းလည္းမဟုတ္သည့္ ပံုစံမ်ိဳး.။ သူမကအင္းယားကန္ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူထား သည္.။ မ်က္လံုးမ်ားက ေဝခြဲမရသည့္အမူအယာမ်ိဳး.။ မထင္မွတ္သည့္ေနရာမွာေတြ႕လိုက္ရသည့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လမ္းက်ဥ္းေလးအလယ္တည့္တည့္ေနရာမွာ ၾကက္ေသေသကာ ရပ္တန္႔ေနမိသည္..။ သူမကို စကားေျပာရမည္လား.။ ဘယ္က စေျပာရမလဲ..။ အနီးကပ္ျမင္ရ၍လားမသိ.။ မိမိထက္ တည္ၿငိမ္ေနသည့္ သူမက ခါတိုင္းရက္ေတြထက္ ပိုလွေနသည္.။ ရင္ဖံုးအက်ီၤမို႔ ေက်ာ့ရွင္း ေသာလည္တိုင္ေပၚက အေၾကာစိမ္းကေလးမ်ားကိုပင္ ျမင္လိုက္ရသည္.။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကာၾကာမၾကည့္ရဲ..။ အဲဒီေလာက္ထိ သတၱိမရွိ.။ သို႔ေသာ္ ျမင္မိသည့္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းတြင္ သူမ၏ အလွတရား ကို ေကာက္ခ်က္ခ် မိၿပီ..။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာစေျပာရမလဲ..။ ဘယ္လို စေျပာရမွာလဲ.။ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လား..။ အခြင့္အေရး က ႏွစ္ခါမရဘူးဆိုတာေသခ်ာသည္.။ သူမ၏ ဝတ္ပံုစားပံုက သိပ္ၿပီး ဧကရီဆန္သည္.။ ပိုထူးသည္ကသူမ၏ အလွ..။ အဲဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေရွ႕ဆက္မတိုးဝ့ံေအာင္ တားထားျပန္သည္.။ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္က စကၠန္႔ပိုင္းအခ်ိန္ကေလး .။ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းအခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ဒြိဟစိတ္မ်ားက အားၿပိဳင္ေနဆဲ…။
“ဒီမွာဗ်.. ဒီမွာ…”
စကားသံ ထြက္သြားၿပီးမွ ေနာင္တရသလိုလို ျဖစ္သြားသည္..။
“ကၽြန္ေတာ္….”
“တို႔ သိပါတယ္.. ရွင္..တို႔ကို ေန႔တိုင္းေစာင့္ၾကည့္ေနတာကို…”
“ကၽြန္ေတာ္…”
“…”
သူမ သက္ျပင္းခ်သည္.။ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ ေဝခြဲမရသည့္ပံု..။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ.။
“ဟုတ္ကဲ့… အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္…”
“ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္… ေတာင္းပန္ဖို႔မလိုပါဘူး..”
အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါဘူးဟု မဆို..။ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ပါသည္ဟုလည္း မဆို.။ ကိုယ့္ကိုဘယ္လို သေဘာထားသလဲ…။ စိတ္ထဲက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမးမိျပန္သည္…။ အဲဒီအခ်ိန္ ရင္ထဲမွာ လိႈင္းတံပိုးမ်ား ခက္ထန္ ေနသည္.။
“ကၽြန္ေတာ္…”
သူမက သက္ျပင္းတစ္ခုကို ျဖည္းညင္းစြာခ်သည္.။ ထြက္သြားမည့္အမူအယာျပသည္.။ ေအာက္ဖက္သို႔ ျပန္ဆင္းမည့္ လမ္းက်ဥ္းကေလး၏ အလယ္ေခါင္က ကၽြန္ေတာ္ လမ္းဖယ္ေပးသည္.။ သူမက ကၽြန္ေတာ္ ဖယ္ေပးသည့္ လမ္းကမသြား..။ ကန္ေဘာင္အေပၚ လမ္းေပၚ တက္မည့္ဟန္ျပဳသည္…။
“ကၽြန္ေတာ္ အတူတူလိုက္ေလွ်ာက္လို႔ရမလား…”
ဘယ္လုိလူလဲ..ဆိုသည့္အၾကည့္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္သည္.။ မည္သုိ႔ေသာ စကားတစ္ခြန္းမွ်မဆိုပဲ မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ထိုးလိုက္သည္.။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္တစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္သြားရသည္..။
ထိုေန႔ကစ၍ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရက္စြဲမ်ား ေပ်ာ္စရာအတိၿပီးေလသည္.။ သူမ ေက်ာင္းျပန္လာသည့္အခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ႀကိဳေနတတ္သည္.။ ရက္သတၱပတ္မ်ားေက်ာ္လြန္ၿပီးသည့္အခါ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးသည္ ထင္ထား သည္ထက္ တင္းေနခဲ့သည္..။ ေနေကာင္းလား.။ ရာသီဥတုပူတယ္ေနာ္..။ ေျမနီကုန္းမွာ ကားၾကပ္လြန္းလို႔.. စသည့္ စကားမ်ားမွအစျပဳ၍ . က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါေနာ္..။ မေန႔က မ, မလာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညေနလံုးထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့ တာ.။ မေန႔က ရွင့္ကို အိပ္မက္မက္တယ္.။ ဘုရားမွာ ရွင့္ေမြးနံေထာင့္မွာ ဆုေတာင္းခဲ့ေသးတယ္..။ စီးကရက္ေတြ ေလွ်ာ့ေသာက္ပါ.. ဆိုတာမ်ိဳးအထိ.။
ေနာက္ေတာ့ ထိုကန္ေဘာင္မွာပဲ သူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ျဖစ္ခဲ့သည္..။ ရင္ခုန္သံခ်င္းထပ္တူက်သူမို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္.။ “မ” “ရွင္” ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းေတြကို “ခိုင္” နဲ႔ “ေမာင္” အျဖစ္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ေျပာင္းလဲလိုက္ၾကသည္.။
သို႔ႏွင့္ အင္းယားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦး၏ ကမာၻျဖစ္လာခဲ့သည္..။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အျခားလည္စရာပတ္စရာေတြ ထက္ ႏွစ္ဦးစလံုး၏ အခ်စ္သေကၤတဆန္ဆန္ျဖစ္ေနသည့္ အင္းယားကန္ေဘာင္..။ ဒီေနရာမွာပဲ သူမကို စေတြ႕ခဲ့သည္.။ ဒီေနရာမွာပဲ သူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့သည္.။ ဒီေနရာမွာပဲ သူ႔ပါးေလးမ်ားကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္နမ္းရႈိက္ခြင့္ရခဲ့သည္.။
“ခုိင္တို႔ ေက်ာင္းနဲ႔ ဒီကန္ေဘာင္နဲ႔က ေတာ္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္ေနာ္… ခုိင္တို႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွာလည္း ဖယ္ရီကားဂိတ္ ရွိတာပဲ ဘာလို႔ ဒီဖက္အထိ လမ္းေလွ်ာက္လာတာလဲ.. ေမာင္အရင္က ေစာင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနလို႔လား...”
“အယ္. ေဝးပါေသးရဲ႕ ေမာင္ရယ္…ခိုင္က အေညာင္းေျပအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္တာ.. သီးျခားအားကစား လုပ္ရသက္သာ တာေပါ့.။ Gym ဆိုတာလည္း ခုိင္တို႔ အတန္းမွာ ပံုမွန္ဝင္ႏုိင္ဖို႔မလြယ္ဘူးေလ… ၿပီးေတာ့..”
“ၿပီးေတာ့ ေမာင္ရွိတယ္မဟုတ္လား…”
ကၽြန္ေတာ္က ႏွာေခါင္းရံႈ႕လ်က္ ဆိုးႏြဲ႕လိုေသာအမူအယာျဖင့္ဆိုေတာ့…
“ကဲ.. ေမာင္ကလည္း စကားမဆံုးခင္ ျဖတ္ျဖတ္မေျပာပါနဲ႔.. ခိုင္ေျပာတာက အင္းယားမွာလမ္းေလွ်ာက္ရတာ ခိုင္သေဘာက်တယ္…ေနာက္…”
“ေနာက္… ဆက္ေျပာေလ ခိုင္..”
အမွတ္မထင္ တည္ၾကည္သြားေသာ သူမမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ အ့ံအားသင့္စြာၾကည့္မိလိုက္သည္..။ အလို.. သူမ မွာ အင္းယားနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဒဏ္ရာေဟာင္းတစ္ခုရွိႏွင့္ေနေလၿပီ…။ ေဖြးႏုသန္႔စင္ေသာ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္သို႔ စီးလုလု မ်က္ရည္ကို သူမ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ေအာင္ ထိန္းလိုက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္မိသည္..။
“ခိုင္တို႔ ျပန္ၾကစို႔ေမာင္…”
“မျပန္ႏုိင္ဘူး ခုိင္…။ ေမာင္သိခ်င္တာ မသိရမခ်င္း ေမာင္မျပန္ႏုိင္ဘူး..ခုိင္ဘာလို႔ ငိုသလဲ..။ ခုိင့္မွာ ေမာင္မသိတဲ့ အခ်က္ေတြမ်ားရွိေနသလား.။ ေမာင့္ကို သိခြင့္ေပးပါ.. ”
“ေမာင္မျပန္ရင္လည္း ခိုင့္ဖာသာ ျပန္မယ္…”
“ခုိင္…”
မထင္မွတ္ပဲ မာသြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္အသံေၾကာင့္ခုိင္လန္႔သြားသည္.။ သူ႔လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္က မရည္ရြယ္ပါပဲ တင္းၾကပ္သြားသည္လား..။ နာက်င္သြားဟန္ တူသည့္ခိုင္က သူ႔လက္ကို ေလွ်ာ့ခ် လိုက္သည္.။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခိုင့္လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္သည္..။
“ေမာင္ ခိုင့္ကို ခ်စ္ခဲ့တာ.. ခုိင့္မွာ ရည္းစားမရွိဖူးဘူး ထင္လို႔ ခ်စ္ခဲ့တာလားေမာင္…”
မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ခုသည္ ျမစ္ႏွစ္သြယ္ကဲ့သို႔ စီးသည္...။ ခိုင္ငိုေနသည္..။ ဟုတ္သည္ ခိုင္ငိုေနသည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြန္ဆန္ဝ့ံဟန္မတူ.။ သူထြက္မသြားေသး..။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္..။ မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ သူ႔အၾကည့္က အသနားခံဟန္၊ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးဟန္၊ အရံႈးေပးဟန္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရသည္..။
“ခိုင္ရယ္…”
ယခုမူ သိမ့္၍ သိမ့္၍ ငိုေနေသာ ခိုင့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲတြင္ အလိုက္သင့္ရွိေနပါၿပီတည္း.။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ ဘယ္လို ခုိင့္မွာ ႏွလံုးေရာဂါ ရွိတယ္ဟုတ္လား…”
“ဟုတ္တယ္ ေမာင္ေလး…ခုိင္ေျပာျပၿပီးျဖစ္မွာပါ..။ သူ႔အရင္ရည္းစားေလ…။ အဲဒီေကာင္ေလးက ဆိုးတယ္.။ ျပႆနာခဏခဏ တက္တယ္.။ ခုိင္က ေအးတယ္ကြယ္..။ ဟိုေကာင္ေလးက ရန္ခဏခဏ ျဖစ္တယ္.။ ေသမလိုအထိ ပါျဖစ္ဖူးတယ္.။ ခုိင္က အဲဒီစိတ္ေတြနဲ႔ ေန႔တိုင္းငိုခဲ့ရတယ္. ေမာင္ေလး.။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ အဲဒီေကာင္ေလးလည္း ဆံုးသြားတယ္..။ အဲဒီမွာ ခုိင္ Heart attack ရၿပီး ေဆး႐ံု တစ္လေလာက္ တက္လိုက္ရတယ္ ေမာင္ေလး…”
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ ဆက္ေျပာရန္မရွိ…။ ခုိင္နဲ႔ မေတြ႕ရတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေနၿပီ..။ ဖုန္းလည္းစက္ပိတ္ထား သည္.။
“သူလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ဆိုတာ ဆရာဝန္ Recommend ေပးထားလို႔ ေလွ်ာက္ေနတာေမာင္ေလး.။ သူ႔ အေျခအေန တိုးတက္လာတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္...။ ဒါေပမယ့္…”
ထိုအမ်ိဳးသမီးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီးဆက္ေျပာသည္..။
“သူ သိပ္ၾကာၾကာမေနရေတာ့ဘူး ေမာင္ေလး..။ အစ္မတို႔ သူ႔ကို လန္ဒန္ေခၚသြားမယ္..ခြဲစိတ္ဖို႔ေပါ့..။ ခြဲစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္ရင္ေတာ့သူျပန္လာႏုိင္မယ္…သူ႔ကိုေတာ့ ေအာင္ျမင္ဖို႔ မ်ားတယ္လို႔ ေျပာထားေပမယ့္…”
ခိုင့္အစ္မဆိုသူ အမ်ိဳးသမီးက က်လာေသာ မ်က္ရည္ကို သုတ္သည္..။
“ မင္းအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္.။ တကယ္ေတာ့ ခုိင္က ရည္းစားထားလို႔ မရဘူးကြယ္..။ အစ္မတို႔ သြားေတာ့မယ္ေမာင္ေလး..”
ႏႈတ္ဆက္သံမွာ ႐ိႈက္သံပါေနသည္…။ သူမ ၿပီးဆံုးေအာင္ေျပာမသြားေသာ စကားက ဘာဆိုတာေမာင္ မရိပ္မိခဲ့ရင္ ဘယ္ ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲခိုင္ရယ္..။
ခိုင္ေရာက္မလာေသာထိုညေနက အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ဒူးေထာက္က်သည္..။ မိမိ ေလဆိပ္ လိုက္မပို႔သည္အခါ ခုိင္ေမွ်ာ္ေနမလား..။ ခုိင့္ေရာဂါ ပိုဆိုးမလား..။ ခုိင့္ကို သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ဝုိင္းလိမ္ညာေပးၾကမလဲ။ ခုိင့္ကို ခ်စ္လွစြာေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားသည္ ခုိင္ခ်စ္လွစြာေသာကၽြန္ေတာ့္ထံ ဖုန္းတစ္ခ်က္ပင္ မဆက္ေစေတာ့ၿပီလား.။ စင္စစ္ပင္ ထုိေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္လွစြာေသာခုိင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အေဝးဆံုး မျပန္လမ္းသို႔ ထြက္ခြာေသာေန႔ပင္ ျဖစ္ေလ သည္.။
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ခုိင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္ တစ္ေျမျခားသို႔ မခြာခဲ့ပါလား…။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသို႔ထြက္မသြားခဲ့ပါလား..။ ခိုင့္အတြက္ ခံစားခ်က္ အသစ္ အဆန္း၊ ႏွလံုးေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္အတြက္ အႏၲရာယ္ရွိေသာ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေပးခဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္.။ ထိုအေတြးက ေျဖေဖ်ာက္မရ…။ ခုိင္သာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘဝ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကမာၻ..။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကမာၻကုိ ကုိယ္ျပန္ဖ်က္သူပင္တည္း..။
ခိုင္မေသဘူး..။ ခုိင္ျပန္လာမွာ..။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနသည္..။ ခုိင္ကတိေပးခဲ့သည္.။ ခုိင္ျပန္လာဦးမည္.။ အဲဒီေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့သည္.။ ဒီေနရာ ဒီအဝန္းအဝိုင္းမွာပဲ ခုိင္ရွိေနတယ္.။ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုရွာေနမလား.။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ပါ့မလား..။ အင္းယားကန္ေဘာင္.. ၿပီးေတာ့ သူလာေနက် လမ္းေလး..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူ ထုိင္ခဲ့တဲ့ေနရာ.။ သူ႔ကို စကားစေျပာခဲ့တဲ့ လမ္းက်ဥ္းကေလး.။ ေနာက္….
အင္းယားကန္ေဘာင္သည္ ညဥ့္နက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူက်ဲပါးသြားသည္.။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အုတ္ခံုေလးမွာ ထုိင္ေနတုန္း…။
ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ငိုေကၽြးတတ္ပါသလား..။ ဆီးႏွင္းေပါက္တို႔က ည၏ မ်က္ရည္မ်ား ျဖစ္သင့္သည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္သင့္သည္ဆိုပါလွ်င္ ည၏ငိုေကၽြးမႈတို႔သည္ မည္သည့္ အေၾကာင္းတရား ေပၚမွာ မွီတည္ ေလ့ရွိပါသနည္း..။ မည္သူ႔ေၾကာင့္ ငိုေကၽြးရသည္ ထင္ပါသနည္း.။ ညအေနျဖင့္ ငိုေကၽြးသည္ျဖစ္ေစ မငိုေကၽြးသည္ျဖစ္ေစ. ကမာၻတစ္ျခမ္းေသာ လူအားလံုးတို႔အေပၚ တစ္ေျပးညီ ေမွာင္မိုက္ျခင္းေပးသည္ဟု ယူဆႏုိင္မည္လား..။ စင္စစ္မူ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါသည္ ညမအိပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ စိတၱဇသက္သက္ အေတြးပံုရိပ္မ်ား ျဖင့္ ေျခာက္လွန္႔ႀကီးစိုး ေငးေမာ ေစတတ္ေသာ အပိုင္းအျခားတစ္ခုသက္သက္သာ ျဖစ္ေလသည္...။
မိုးသက္ဦးလြင္
၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ City မဂၢဇင္း
