ဉာဏ်ပညာရယ် ချစ်ခြင်းတရား အရေးကြီးဆုံး ၂ ခုမှာ တစ်ခုလောက်ပြည့်စုံရင်တောင် လောကကြီးက အသက်ရှူချောင်နေဦးမှာပါ။ ခက်တာကလည်း ခင်ဗျားမှာ တစ်ခုလေးတောင် ရှိမနေတာပဲ။
ဘာတစ်ခုမှ မသိတဲ့လူတစ်ယောက်ကို အရာအားလုံး သိသလိုလို ဟန်ဆောင်နေပေးရလောက်အောင် နိမ့်ကျတဲ့ ခေတ်ကြီးထဲမှာ လက်နက်အားကိုးပြီး လုယူလို့ရတဲ့ အရာတွေထဲ ချစ်ခြင်းမေတ္တာမပါခဲ့ဘူးဆိုတာ ခင်ဗျားကို သိစေချင်လိုက်တာဗျာ။
အဲဒီလိုပေါ့ကွာ… စည်သွပ်ဘူးတွေ..။ တံဆိပ်မျိုးစုံ၊ ပုံစံမျိုးစုံ။ စည်သွပ်ဘူးတွေက သံဖြူကိုယ်ထည်နဲ့ ဆိုတော့ ကျန်တဲ့ ဖန်ပုလင်းတွေက အားကျတယ်၊ ပလတ်စတစ်ခွက်တွေက အားကျတယ်၊ လေဖောင်းထုပ်တွေက အားကျတယ်။ စည်သွပ်ဘူးအချင်းချင်းတောင် အကောင်းစားတွေက တစ်စျေး၊ စက်မှုထုပ်တဲ့ စည်သွပ်ဘူးတွေက တစ်စျေးကွ။ စည်သွပ်ဘူးအချင်းချင်းတောင် အဲဒီလိုတွေရှိသေးတယ်။ နောက်တစ်ခုက စည်သွပ်ဘူးကို နေ့စဉ်ဘဝမှာ မစားကြဘူး။ ငတ်တဲ့အချိန်၊ ဒုက္ခရောက်တဲ့အချိန် စားဖို့ သောက်ဖို့လောက်ပဲ Reserve လုပ်ထားကြတာ။ မင်းဟာ စည်သွပ်ဘူးဆိုပါတော့ကွာ။ လူတွေဒုက္ခရောက်တဲ့အချိန်မှာပဲ မင်းအတွက် အလုပ်ရှိသလိုပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ကျန်တဲ့အချိန် မင်းက မေ့ထားခံရမယ်။
ခရမ်းချဉ်သီးတွေ ယိုဖြစ်သွားလည်း မင်း စည်သွပ်ဘူးပဲ။ ပြောင်းဖူးစေ့တွေက ပေါက်ပေါက် ဖြစ်သွားလည်း မင်းက စည်သွပ်ဘူးပဲ။ မင်းဟာ ကောင်တာပေါ်က သက်တမ်းအရှည်ဆုံးကောင်။ အရပ်လေးမျက်နှာက ကောင်တွေဘဝ တစ်ဆစ်ချိုးပြောင်းသွား၊ အရာရာတိုးတက်သွားလည်း မင်းက စည်သွပ်ဘူးပဲ။ မင်းဟာ မှန်ကောင်တာထဲ ဝင်ခွင့်မရှိဘူး။ ရေခဲသေတ္တာ ဖရီဇာ ဟာ မင်းအတွက်မဟုတ်ဘူး။ မင်းကို အမြင့်ပေါ်တင်ထားစရာလည်း မလိုဘူး။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ မင်းဟာ စည်သွပ်ဘူး ဖြစ်နေတာကိုး။
မင်းလိုစည်သွပ်ဘူး ဖြစ်ပေမယ့် တံဆိပ်ကောင်းတဲ့ စည်သွပ်ဘူးကြီးတွေက မင်းကို မညှာဘူး။ အဲ့ကောင်ကြီးတွေက စင်အရှေ့ဆုံးမှာ တင်ထားခံရတယ်။ စည်သွပ်ဘူးချင်းအတူတူ လူကိုအကျိုးပြုချင်ယောင်ဆောင်ကြတယ်။ ကျန်းမာရေးနဲ့ ညီညွတ်ကြောင်း စာတွေရေးထားလိမ့်မယ်။ လူတိုင်းအတွက် အသင့်ရှိကြောင်း တံဆိပ်ကပ်ထားတယ်။ မင်းလို စက်မှုဇုံထုတ် စည်သွပ်ဘူးမျက်နှာမွဲတွေက ဟိုးနောက်မှာ စီထားခံရမယ်။ စည်သွပ်ဘူးအချင်းချင်းခွဲခြားခံရမယ်။ စည်သွပ်ဘူးအချင်းချင်း တွန်းချခံရမယ်။
မင်းဟာ စည်သွပ်ဘူးပဲ။ မင်းမှာ အနာဂတ်အစီအစဉ်တွေချခွင့်မရှိ၊ ဘဝစိတ်ကူးအိပ်မက်တွေမက်ခွင့်မရှိ၊ ဘဝကို တရားသဖြင့် မြင့်အောင် မြှင့်တင်ခွင့်မရှိ။ Expire Date မကုန်မချင်း စင်ပေါ်ကဆင်းခွင့်အပေးမခံရတဲ့ စည်သွတ်ဘူးတွေရေ...။ မင်းတို့ကိုယ်မင်းတို့ ဘာထင်နေလဲကွ။
မိုးသက်ဦးလွင်
၂၀၂၀၊ မေ ၂၉ ။
ကောက်ရိုးပုံထဲ ကျပျောက်သွားတဲ့အပ်လို
ငါတို့ ယုံကြည်ချက်ဟာ အစအနရှာမရ(ဘယ်နေ့/ဘယ်အချိန်/ဘယ်လို/ဘယ်လောက်)
အဖြေမရှိတဲ့ မေးခွန်းတွေအတွက်
လွတ်ကျကွဲသွားတဲ့ အရာအားလုံးဟာ ဟိုနား သည်နား တစ်စစီ။
ခံယူချက်တွေ မြင့်မြင့်လာတယ်
တစ်နေ့နေ့မှာ မစင်ပုံကြီးကို ခေါင်းတိုးရဖို့။
မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိကြသူတွေမို့
နီးနီးလာဖို့လည်းမရှိ၊ ဘယ်လောက်ဝေးသွားသလဲ မသိနိုင်ကြတော့။
လက်ညှိုးတစ်ချက်ကွေးတတ်ဖို့ ၁၀ နှစ်ကြာမယ်ဆိုရင်တောင်
ကျွန်တော် လက်ညှိုးကွေးတတ်ခဲ့ပါပြီ။
ကျွန်တော်ကွေးမိတဲ့ လက်ညှိုးလေးကိုသာ ပြန်ဆန့်ခွင့်ပေးကြပါတော့ဗျာ။
မိုးသက်ဦးလွင်
(၃-၂-၂၀၂၁)
