တစ်ခါတစ်ခါ သူ့စိတ်က လွန်လေပြီးတဲ့ အချိန်တစ်ခုကလို ပြန်ဖြစ်သွားတတ်တယ်။ သူသိပ်စိတ်ရှုပ်နေတဲ့အခါမျိုး အဲ့ဒီအချိန်က ထရော်မာတွေ ပြန်ပေါ်လာသလား ကျနော်မပြောတတ်ဘူး။ သူပင်ပန်းတဲ့အခါ ကျနော်လည်း ခက်ခဲခဲ့ရတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကောင်းကောင်းကြီး မှတ်မိနေတယ်။
တစ်ခါက သူ့အတွက် ကျနော် Powerpoint ပြင်ပေးနေရင်း သူက သူ့လက်ပ်တော့ကို ခဏလာကိုင်တော့ ကျနော် နေရာဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ သူ Task တစ်ခုခု လုပ်နေရင်း နည်းပညာနဲ့ အလှမ်းဝေးတဲ့လူတွေ ဆိုင်မှာ လက်ညှိုးထိုးဝယ်သလို ဝယ်ထားတဲ့ လက်ပ်တော့က ပုံမှန် Maintenance လည်းမလုပ်တော့ လေးလံပြီး ဟမ်း နေခဲ့တာကို သတိထားမိတယ်။ အဲ့ဒီအချိန် ကျနော် ထင်မထားမိလောက်အောင်ပဲ သူ့လက်ပ်တော့ကို "ကဲဟာ.. ကဲဟာ " ဆိုတဲ့ စူးစူးဝါးဝါး ကြိမ်းဝါးသံနဲ့ နာနာကျည်းကျည်း လက်သီးနဲ့ ထိုးချပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော် ရုတ်တရတ် ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားတဲ့အချိန်မှာပဲ တစ်ချက်၊ နှစ်ချက်၊ သုံးချက်...။
လှုပ်ရုံလောက်လှုပ်ပြီး ငြိမ်သက်နေတဲ့ ကန်ရေပြင်လေးကနေ ဆူနာမီလှိုင်းလုံးကြီးတွေဖြစ်သွားသလို 0 to 100 Tempo ကို စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ပြောင်းသွားတာ။ ရူပဗေဒသဘောတရားအရ ပြောမယ်ဆိုရင် အင်မတန်ကြီးမားတဲ့ Acceleration မျိုးပဲ။
"Damnnnn! ဘေဘီ.. ဘာဖြစ်တာလဲ.. ဘာဖြစ်တာလဲ"
ကျနော် သူ့ပခုံးကို ဆွဲခါပြီး မေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူ သတိပြန်ဝင်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ပခုံးကို နဖူးနဲ့ ထိထားတဲ့ ပုံစံနဲ့ မှီရုံလေးမှီပြီး ငိုနေတယ်။
သူခန္ဒာကိုယ်လေးက တစ်သိမ့်သိမ့်လှုပ်နေတာကို ခံစားမိတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ စူးကနဲ သိလိုက်တာက ... သူ့အခြေအနေတွေက ကျနော်ထင်ထားခဲ့သလို ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်မနေသေးတာကိုပဲ။ ကျနော် သူ့အနာတရတွေကို ဒီနှစ်ပိုင်းတွေအတွင်းမှာ မေ့နေခဲ့တာလား။ ဒါမှမဟုတ် Recently သူကြုံထားရတဲ့ Harassment ကိစ္စတွေကြောင့် သူ့ဒဏ်ရာတွေ ပြန်ပေါ်လာတာလား ကျနော် စဉ်းစားမရဘူး။
ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို ငေးနေရင်း ဒဏ်ကြောင့်နီရဲနေတဲ့ လက်နုနုလေးကို ကျနော်ကိုင်ထားမိတယ်။ အခန်းထဲမှာ သူ့ငိုသံကလွဲလို့ ဘာမှ မကြားရဘူး။ အပြင်ဖက်မှာတော့ Night life တွေပါးသွားတာကလွဲရင် ရန်ကုန်ဟာ အရင်အတိုင်းပဲ။
ခဏကြာတော့ ငိုသံလေးတိတ်သွားတယ်။ ခဏကြာတဲ့အထိ ဆက်ပြီး ဖက်ထားမိတယ်။
"စီးကရက်ရှိလား ကို"
နည်းနည်းတော့ အံ့ဩသွားတယ်။ သူ့ကားထဲမှာ ကျနော်နဲ့တွေ့ခါစကလို စီးကရက်တွေ မတွေ့တော့တာ အတော်ကြာခဲ့ပြီ။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ ပြန်ပြီး ပြုံးတတ်လာတဲ့အချိန်ကတည်းက ဆိုပါတော့။
ကျနော် သူနဲ့ လူချင်းခွာပြီး ခဏထတယ်။ ကင်မရာရဲ့ ဘက်ထရီအပိုထည့်တဲ့အိတ်ထဲမှာ သိုသိုသိပ်သိပ် ထည့်ထားတဲ့ Mevius ဘူးကို ထုတ်တယ်။ တစ်ယောက်တစ်လိပ်မီးညှိတယ်။ အခန်းပြတင်းပေါက်တံခါးကို ၃ ပုံ ၁ ပုံလောက်ထိ ဟ လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာ နှစ်လုံးမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဘာမှ မပြောဘဲ ထိုင်ပြီး စီးကရက်သောက်နေကြတယ်။
လူကောင်သေးသေး မျက်နှာသေးသေးကလေးဟာ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပုံစံမျိုးနဲ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ ရန်ကုန်ညကောင်းကင်ကို စီးကရက်တစ်လိပ်သောက်ရင်း ကြည့်နေတယ်။ အဲ့ဒီမြင်ကွင်းဟာ ဘယ်လိုပြောရမလဲ။ ပြောပြရသိပ်ခက်တယ်။ Malena ဇာတ်ကားထဲက Monica Bellucci စီးကရက်သောက်တဲ့ ဇာတ်ဝင်ခန်းထက် အဆပေါင်းများစွာပိုလှတယ်၊ ပိုမက်မောစရာကောင်းတယ်လို့ ပြောရင် ခင်ဗျားတို့ ယုံနိုင်ပါ့မလား။
ကျနော် စီးကရက်ပြာခွက်ကို သူ့ဖက်တိုးပေးလိုက်တယ်။
"ဘေဘီ အဆင်ပြေရဲ့လား"
"အင်း.. ပြေပါတယ်..."
"ကိုယ့်ဖက်ကို လာထိုင်ချင်လား"
သူဖြည်းဖြည်းချင်း ထလာတယ်။ တစ်ယောက်ထိုင်ထက် နည်းနည်းပဲ ပိုကြီးတဲ့ ဆိုဖာပေါ်က ကျနော့် ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်တယ်။ ဘာစကားမှ ဆက်မပြောဘဲ ထိုင်နေမိကြတယ်။ ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကအစ ရင်ခုန်သံအဆုံး မှတ်မိနေတဲ့လူမို့ ဘာစကားမှ ဆက်မပြောဘဲ သူ့အတွက် ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲ နေပေးလိုက်မိတယ်။ ခဏကြာတော့ ကျနော့်ပေါင်ပေါ်ထိုင်လျက် ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာတင် မလှုပ်မယှက် သူအိပ်ပျော်သွားပြီ။
သူ့ကို အိပ်ရာပေါ် ရွှေ့လိုက်တဲ့အထိ သူနိုးသွားပုံမပေါ်ဘူး။ ကျနော့်ရဲ့ အားနာတတ်တဲ့ စိတ်ကို သိလို့ ဆက်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့တာလည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မယ်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အယုံကြည်ရဆုံးလူနှစ်ဦးမို့ ဒီလို နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်သွားတာလည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မယ်။
အတွေးတွေအများကြီးနဲ့ မအိပ်နိုင်သေးတဲ့ ကျနော်က ထိုင်ခုံမှာ ပြန်ထိုင်တယ်။ စီးကရက်နောက်တစ်လိပ်ကို မီးထပ်ညှိလိုက်ပြီးမှ မီးခိုးငွေ့တွေ အိပ်နေတဲ့လူဆီ ရောက်သွားမလားတွေးမိတာနဲ့ ပြန်သတ်လိုက်တယ်။
လူတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ဟာ Anger management level ချင်း မတူတဲ့အတွက် ကျနော် သူ့ကို ဘယ်လိုနားလည်ရမလဲ ရုတ်တရတ် မတွေးမိသွားတဲ့အဖြစ်ကို နောင်တရနေမိတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျနော် သူ့ကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်သင့်တာလား? ကျနော် မနုတ်နိုင်သေး၊ မတွေ့ရှိသေးတဲ့ဆူးတွေ ဘယ်လောက်များများ သူ့ရင်ထဲမှာ စိုက်ဝင်နေခဲ့သလဲ? ကျနော်သာလျှင် သူ့ကို စိတ်လုံခြုံမှုအပေးနိုင်ဆုံး လူတစ်ယောက်လို့ ထင်ခဲ့တာ မှားများမှားနေလားဆိုတဲ့ မေးခွန်းတွေကို ကျနော် ဖြေဖို့ ကြိုးစားနေခဲ့တာကိုမှတ်မိတယ်။ တစ်ချိန်ချိန်မှာ ကိုယ်မဟုတ်တဲ့လူတစ်ယောက်သာ ကိုယ့်နေရာမှာဆိုရင် ဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲဆိုတဲ့ မေးခွန်းကိုတော့ ကျနော် မမေးမိခဲ့ဘူး။
သူ့ရဲ့ ဖြစ်တည်မှုအားလုံး၊ ဒဏ်ရာအနာတရတွေ မြင်နိုင်မမြင်နိုင်တဲ့ စိတ်အမာရွတ်တွေအားလုံးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးလက်ခံနိုင်ခဲ့ပေမယ့် မမျှော်လင့်တဲ့အချိန် မမျှော်လင့်တဲ့နေရာမှာ မမျှော်လင့်တဲ့အကြောင်းအရာတွေ ပေါ်လာလိမ့်မယ် ဆိုတာကိုတော့ ကျနော် ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးမိခဲ့ပါဘူးဆိုတာကို ဝန်ခံပါတယ်။
မိုးသက်ဦးလွင်
July 5, 2023.
