ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း (၁)

ေနျပည္ေတာ္ဘူတာသို႔ရထားက နီးကပ္လာသည္.။ ရထားအရွိန္မေသခင္မွာပင္ ရထားေပၚသုိ႔ အထမ္းသမားေတြ ေျပးတက္လာၾကသည္..။ "ငါ့သား မင္းသံေသတၱာနဲ႔ ခရီးမသြားဖူးေသးလို႔ပါ " ဆိုေသာ အေဖ့စကားကို ၾကားမိလိုက္ၿပီး ၿပံဳးမိလိုက္ေသးသည္.။ ဘယ္ေနရာမွာမွ မဆန္႔ေသာ မိမိ ဗိုလ္ေလာင္းဘဝကတည္းက Issue သံံေသတၱာႀကီးကိုျမင္သြားဟန္တူသည့္ အသားညိဳေမွာင္ေမွာင္ လူခပ္တုတ္တုတ္ျဖင့္ အက်ႌခၽြတ္ထားသည့္အထမ္းသမား တစ္ေယာက္မွ ၾကည္း - ***** ဒုတိယဗိုလ္ ဟိန္းလင္းထြန္း ဟု ေရးထားေသာေသတၱာႀကီးကို ၾကည့္၍...

"ဗိုလ္ႀကီး ေသတၱာသယ္မွာလား..."

"ဟုတ္ကဲ့ သယ္မွာ"

ရထားရပ္သြားသည္ႏွင့္ ထိုအထမ္းသမားႀကီးမွ မိမိေသတၱာကို မရမက ဆြဲမၿပီးပခံုးေပၚတင္သည္..။

"ဗိုလ္ႀကီး မ႐ိုမေသေလး ကၽြန္ေတာ့္ ပခံုးေပၚတင္ေပးပါလားခင္ဗ်.."

"ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့"

တင္ေပးေနရင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဖ်ားသြားသည္..။ သံေသတၱာက ႐ိုး႐ိုးသံေသတၱာအေသးေလး မဟုတ္.။ ဗိုလ္ေလာင္း ဘဝက ထုတ္ေပးထားေသာ အျမင့္ ၂ ေပခန္႔ရွိသည့္ သံေသတၱာႀကီး ျဖစ္သည္.။ ထိုထဲမွာ ပစၥည္းေတြက အျပည့္အသိပ္ ထည့္ထားသည္.။ မန္းဘူတာမွာ ကိုယ္တိုင္ မၿပီး တင္ခဲ့စဥ္က တူဝရီး၂ ေယာက္မၿပီးတင္သည္ကိုပင္ လက္ေတြ နီရဲေနေအာင္ မ ရသည္ကို သတိရမိလိုက္သည္..။

"ျဖည္းျဖည္းမ ဗ်ာ.. ေသတၱာကေလးတယ္.."

"ဟုတ္.ဟုတ္ကဲ့. ရပါတယ္.."

သူ႔အသံၾကားမွ သူလည္း အေတာ္ေလးပင္စြာမေနရသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္..။

ရထားေပၚက သူက ေရွ႕ကဆင္းသည္ မိမိက ေနာက္က..။

တြန္းလွည္းေတြနားေရာက္သည့္အခ်ိန္အထိ အေတာ္လွမ္းလွမ္းထိ သူထမ္းလိုက္ရသည္..။ 

တြန္းလွည္းေပၚေသတၱာတင္ၿပီးေတာ့...

"ဗိုလ္ႀကီးလက္ထဲက အိတ္ကိုပါ ဒီေပၚတင္လိုက္ပါ..။ ကၽြန္ေတာ္တြန္းသြားလိုက္မယ္.။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြပါရင္ ထုတ္ထား လိုက္ေပါ့..."

"ရပါတယ္ဗ်ာ.."

ဘာပစၥည္းမွ ထုတ္မေနေတာ့ပဲ တြန္းလွည္းေပၚက ေသတၱာေစာင္းေပၚတြင္ လက္ကဆြဲလာေသာ အိတ္ကို တင္လိုက္ သည္..။

တကယ္ေတာ့ တြန္းလွည္းကလည္း ဘူတာႀကီးအျပင္ထိ သြား၍ မရပါ..။ ဘူတာႀကီးအထြက္ေရာက္ေတာ့ သူထပ္ထမ္း ရျပန္သည္.။

"ဘယ္မွာခ်ေပးရမလဲ ဗိုလ္ႀကီး.."

"ဟိုက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးနားအထိ ပို႔ေပးပါဗ်ာ..."

ရာသီဥတုကလည္း အေတာ္ပူသည္..။ ေန႔လည္ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ ကီလို ၄၀ ေလာက္ေလးေသာ ေသတၱာ ႀကီး ကို ေနျပည္ေတာ္ ဘူတာႀကီးေရွ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးအထိ သူပို႔ေပးသည္..။

ေသတၱာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ခ်ၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေခၽြးေတြကို သုတ္ရွာသည္..။

"ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ဆရာ..."

"ဆရာ" ဟု သံုးလိုက္ေတာ့ သူက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္...

"၁၀၀၀ ပါခင္ဗ်ာ"

ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ၿပီး တစ္ေထာင္တန္ ၃ ရြက္ ထုတ္လိုက္သည္..။

"ေရာ့ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ေသတၱာက အေတာ္ကိုေလးပါတယ္..။ ခင္ဗ်ားအေဝးႀကီးထမ္းလာရတာ ၃၀၀၀ ယူလိုက္ပါ.."

အားနာေသာ မ်က္ဝန္းအစံုျဖင့္ ပိုက္ဆံကို လွမ္းယူသည္..။

ၿပီးေတာ့ ထြက္မသြားေသးပဲ ပိုက္ဆံကိုတစ္လွည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္လွည့္ၾကည့္ေနသည္..။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေထာင္တန္ တစ္ရြက္ ကၽြန္ေတာ္ဖက္ ျပန္ကမ္းေပးရင္း

"ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေထာင္ပဲ ယူပါ့မယ္ဗိုလ္ႀကီး ၁၀၀၀ ဆိုတာ ေလးလုိ႔ယူတာပါ .။ တစ္ျခားသူေတြဆိုရင္ ၅၀၀ ပဲ ယူပါတယ္..."

"ယူထားလိုက္ပါဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ေသတၱာ ဘယ္ေလာက္ေလးလဲ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္.."

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ကမ္းေပးေတာ့ အားနာသည့္မ်က္ႏွာထား၊ တုန္ရီေနေသာ လက္ျဖင့္ ျပန္ယူသည္..။ ေသတၱာ မ လာရ၍ တုန္ေန သည္လား..။ အားနာစြာ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနသည္လားမသိ..။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဟုသူေျပာသည္လားမသိ.. တစ္စံုတစ္ခုကို ဗလံုးဗေထြးေျပာလိုက္ေသးသည္..။ ပါးစပ္က စကားလံုး၏ အစပိုင္းတြင္ပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္.။ ေက်းဇူးတင္သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ တစ္ဖက္သို႔လွည့္ကာ ထြက္သြားေသာ ကာယလုပ္သားႀကီး၏ ညိဳေမွာင္ေသာ ေက်ာကုန္းက ဘူတာ႐ံုထဲက ပ်ားပန္းခတ္မွ်ထြက္လာေသာ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္..။

သူထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေအးတစ္လံုးႏွင့္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲမွာသည္..။ မွာထားတာေတြ ေရာက္မလာေသး ခင္. ဆိုင္ထဲက အမ်ားျပည္သူသံုးဖုန္းကိုသြားသည္.။

တယ္လီဖုန္းနံပတ္မ်ားကိုႏွိပ္...

"တီ.. တီ.. ဟဲလို ဗိုလ္မွဴးလားခင္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္ ဟိန္းလင္းထြန္းပါ... အခု ေနျပည္ေတာ္ဘူတာကို ေရာက္ပါၿပီ ခင္ဗ်.."

ဖုန္းခ်ၿပီး မိမိဝိုင္းမွာ ျပန္ထိုင္ကာ အေအးကို တစ္ငံုစုပ္လိုက္သည္..။

ေအာ္ ေနျပည္ေတာ္ ဆိုတာ ဒါႀကီးပါလား....။

ဘဝကေတာ့ စၿပီ ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးလိုက္မိေတာ့သည္...။

----------------------------------ဆက္ပါဦးမည္------------------------------။