ဟိုအတိတ္ကို မမ်ိဳသိပ္ဘဲ ဆိုရလွ်င္...

       ခ်စ္လွစြာေသာ အစ္မကန္ဒီရဲ႕ တဂ္ပို႔စ္ေလးပါ..။ အစ္မကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဗာမွာ တစ္ဂ်ီဂ်ီ လုပ္ေနတာ အျမင္ကတ္လို႔နဲ႔ တူပါတယ္.။ အခ်ိန္ကိုက္ကို တဂ္လိုက္ပါတယ္.။ အစကေတာ့ ျငင္းဦးမလို႔ ပါပဲ..။ ဟိုအခန္းဆက္ကလည္း တို႔လို႔ တန္းလန္းကိုး..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မေရးတာၾကာတဲ့ ဒီၾကားထဲ ဟိုလိုဒီလို ေဆာင္းပါးမက် ဘာမက် ေျပာတာေလးေတြ မေရးျဖစ္တာၾကာလို႔ပါ..။ Labels ေတြထဲမယ္ ဆိုရင္ ေရာက္တတ္ရာရာေပါ့ေနာ္.။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေလးကို ေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားမိတာက Blog Day ကတည္းကပါ.။ ဒါေပမယ့္ အခုမွ ပဲ ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္..။
      အဲ.. ဒီအေၾကာင္းဆိုမွ .. ကၽြန္ေတာ္ေရးမွာ ဘာအေၾကာင္းပါလိမ့္..။ ေၾသာ္.. မွတ္မိၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမာ္စကိုေရာက္ခါစ ဘေလာ့စေရးခါစ အေၾကာင္းေလးေတြေပါ့.။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ္စကိုစေရာက္ေတာ့ ၂၀၁၁ ေအာက္တိုဘာ ၃ ရက္ေန႔ေပါ့ေနာ္..။ အစကေတာ့ ကိုယ္က စာေရးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ မရွိဘူး.။ ပထမဆံုး ဖတ္မိတာက အစ္မမဒမ္ကိုးနဲ႔ ကိုရင္ေရးတဲ့ မဒမ္ကိုး ဘေလာ့ေလးကိုပါ.။ အဲဒီထဲက မဒမ္ဖတ္ဖို႔၊ ကိုရင္ဖတ္ဖို႔ ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ က်ီစယ္ထားတာေလးေတြ အင္မတန္ သေဘာက်ခဲ့တာ.။ ကိုယ္စာေရးမယ္ႀကံရင္ သူတို႔ အေရးအသားေတြၾကည့္တဲ့အခါ စိတ္အားငယ္ရတယ္.။ အစ္မတို႔ စာေရးတာ အရမ္းေကာင္းတာကိုး..။ (အင္း .. ခုေတာ့ သူတို႔လည္း သိပ္ၿပီး မက်ီစယ္ၾကတာၾကာၿပီ..) ေနာက္ မကြန္ ေရးတဲ့ ခရီးသြားမွတ္တမ္းေတြ ဖတ္မိတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္ စာစေရးေတာ့ မေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ရဲ႕ MOBA ဆိုတဲ့ Ning ဆိုက္ေပါ့.။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြက Top Blogs ေတြထဲမွာ အၿမဲပါေတာ့ ေခ်ာ့ကလတ္က်ဴးပစ္ေလးနဲ႔ အစ္မ ဂ်က္ တို႔က ဘေလာ့တစ္ခု လုပ္ၿပီး ေရးဖို႔ အႀကံေပးတယ္.။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ စေရးေနပါၿပီ.။  ဒါေပမယ့္ နည္းပညာ ဘေလာ့ေပါ့ေလ.။
        ေမၿမိဳ႕မိုးလို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ဒီဘေလာ့ေလးကို ၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ေန႔မွာစ ေရးျဖစ္တယ္. ။တန္းပလိတ္ေတြလညး္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၊ ဘေလာ့လင့္ခ္ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းရင္း ျဖဴျဖဴ စင္စင္နဲ႔ ဣေျႏၵရရေလး လွတဲ့ ဒီတန္းပလိတ္ေလးမွာ အထိုင္က်သြားေတာ့တယ္..။ နာမည္ကိုလည္း စာအုပ္ထုတ္ခါနီး ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ Privacy နဲ႔ ၿငိတာေၾကာင့္ မိုးသက္ဦးလြင္လို႔ ေျပာင္းလိုက္တယ္.။
       ဘေလာ့စေရးခါစက ရယ္ရတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ပတ္ရင္ ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့သူေတြဆိုရင္ မိန္းကေလး ဆို ညီမေလးလို႔ပဲ ေခၚတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္ ညီမေလးလို႔ ေခၚတဲ့ အစ္မျမတ္ၾကည္တို႔၊ အစ္မခ်ိဳခ်ဥ္တို႔၊ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အစ္ကို၊ အစ္ကိုနဲ႔ :D .။ ေနာက္မွ ေမြးေန႔ေတြ သိလာမွ လိုက္ရွင္းျပရေတာ့ ဆူခံရေရာ..။
     ဘာလိုလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဖို႔ရက္ကလည္း ၁၄ ရက္ပဲ လိုပါေတာ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ေလ. ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဒီေမာင္ႏွမ အသိုင္းအဝုိင္းထဲက ထြက္မသြားခ်င္ဘူး.။ အားလံုးနဲ႔ အတူတူ ဆံုခ်င္ေနမိတယ္.။ ကိုယ္က ေမာင္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို အစ္မေတြ အစ္ကိုေတြကို ဆိုးခ်င္၊ ရစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးျဖစ္ေနမိတယ္ ထင္တယ္.။ တကယ္ပါ..။ (ဒီစာေရးတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္ေနတယ္) .။ ကၽြန္ေတာ္ အစ္မခ်ိဳခ်ဥ္၊ အစ္မ မဒမ္ကိုး၊ အစ္မက်ဴတီ တို႔ ဆူတာေတြ ခံခ်င္ေသးတယ္.။ သူတို႔ကိုလည္း စေနာက္ ေနခ်င္ေသးတယ္.။
      ဒါေပမယ့္ စစ္သားဘဝကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ..။ ေနရာနဲ႔ အခ်ိန္ ကန္႔သတ္လို႔မရဘူးေလ.။ သြားဆိုတဲ့ေနရာကို သြားခိုင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ သြားရမယ္ မဟုတ္လား..။ ဘဝ အစစ္အမွန္ထဲကို ျပန္သြားရမယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မဆိုခ်င္ဘူး.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူတူ စေနာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ဘဝ အတု လို႔ မေျပာရက္လို႔၊ ေျပာမထြက္လို႔ပါ..။ ဒါဟာ တဒဂၤလိုပဲ.။ ဒါေပမယ့္ အၿမဲပဲ သတိရေနမိမွာပါ..။ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ျပန္သြားတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္(ျမစ္ဆံု) စာမေရးႏုိင္ေတာ့တာကို သတိထားမိတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေသခ်ာဘူး.။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အားတဲ့အခါတုိင္း အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြကို ဆက္သြယ္ဦးမွာပါ.။
     ဒီႏုိင္ငံမွာလည္း အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးပါ..။ ေရာက္ခါစက သြားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ။ ဘာသာစကား နားမလည္ခင္က အမွားမွား အယြင္းယြင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ စိမ္းကားေအးစက္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြထဲက ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ေႏြးေထြးတဲ့ ႏွလံုးသားရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ..။ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္တုိရ၊ တစ္ခါတစ္ခါ သေဘာက်ရ တဲ့ ဥေရာပ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြ၊ ေအးစက္တဲ့ ႏွင္းပြင့္ေတြနဲ႔ ေအးစက္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ဒါေတြ အကုန္ကို တစ္သက္စာ ထားခဲ့ရေတာ့မယ္ေလ..။
       ဒီေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘဝရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းရဲ႕ အမွတ္အသား ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ဒီေမာင္ႏွမေတြက ဘဝရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုထက္ ပိုပါတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျခားဖက္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ မိသားစုေတြပါ..။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ အၿမဲေတြးထားမိတယ္.။
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့ အရာေလးေတြရွိတယ္...။
- အစ္မမဒမ္ကိုး ဓားနဲ႔ သိုင္းခ်တဲ့ ပံုကို ခုထိ မေမ့ဘူး..။
- ေမတၱာျဖင့္ အန္တီတင့္ ဆိုတဲ့ ကြန္မန္႔ေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး...။
- No myanmar font လို႔ Custom message တင္ထားတဲ့ အစ္မကြန္ရဲ႕ Google Talk ေလးကို မေမ့ဘူး.။
- ေက်ာက္မီးေသြးရထားကိုစီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ မခင္ေစာေအး ဆိုတဲ့ ကိုရင့္အေကာင့္ကို မေမ့ဘူး.။
- ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ Virtual Character အျဖစ္ လူေတြ စိတ္ဝင္စားခဲ့ၾကတဲ့ မခင္သီတာကို မေမ့ဘူး.။
- ၂-၅-၁၉၈၈ က မကန္ဒီေမြးေန႔ ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး.။
- အေမႊးဆံုး စံပယ္ဆိုတဲ့ မဂ်က္ေမြးေန႔ကဗ်ာေလးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး..။
- ေကာ္ဖီခါးခါးႀကိဳက္ၿပီး စတိုင္အရမ္းမိုက္တဲ့ မမိုးေငြ႕ရဲ႕ အိန္ဂ်ယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး..။
- ကြန္မန္႔ေရးသူေတြနာမည္ကို ေတးထပ္ေရးၿပီး Reply တဲ့ တံုးဖလားရြာသူႀကီးမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး..။
- ကုိေမာင္တစ္လံုး၊ ကိုေမာင္ႏွစ္လံုးနဲ႔ လက္ဝဲ၊ ေႏြလ ညီအစ္ကိုေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး.။
တစ္ျခား မေမ့စရာအေၾကာင္းအရာေတြအမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္.။
ခဏေလာက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ မေမ့ၾကဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနမိတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနေန အားလံုး သတိမထားမိတဲ့အခ်ိန္..တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေပါ့..အားလံုးဆီကို “ဘြား”ကနဲ ျပန္ေပၚလာမယ္ ဆိုတာႀကိဳေျပာဖို႔ လိုမယ္မထင္ပါဘူးေနာ္..။


ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္(ကိုငွက္စကားလံုးယူသံုးထားသည္)
မိုးသက္ဦးလြင္
(၁၂-၉-၂၀၁၄)