ကမာၻတည္မယ့္အလြမ္း

ေမ...

အလြမ္းရက္ရွည္ရွည္

ႏြမ္းလို႔ေၾကြရလိမ့္၊ 

မွန္းေမွ်ာ္လို႔ရင္ေမာ၊ 

(ေမတစ္ေယာက္..)

အဆင္မွ ေခ်ာပါေလစ...။

ေမ...

ေတာစဥ္နဲ႔ေတာင္တန္း

ရစ္သန္းတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္..

ခ်ယ္ရီေတြ အဆုပ္အဆုပ္နဲ႔..

မိုးႏွင္းေတြၾကားမွာ..

ခ်စ္သူႏွလံုးသားေလး..

မတုန္မလႈပ္ရွိတုန္းပဲလားဟင္...။

ေမ...

သံစဥ္ေတြ ပြင့္ထြက္.

ရင္ခတ္တဲ့ ေတးသီ

ျပတင္းတံခါးမွာပဲေငးမွီလို႔....

ဟိုး....အေ၀းဆီကို.

တမ္းတေနတာ 

ေမသိမွ သိပါေလစ...။

ပံုမမွန္တဲ့ မုိးစက္..

တိုက္ခတ္တဲ့ေလစိမ္း..

ရစ္သိမ္းတဲ့တိမ္လႊာ.

အရာရာအသစ္ေပါ့..

မခ်စ္တဲ့ေနရာ..

မသာတဲ့ ႏွလံုးသားထဲမွာ..

သာေနတဲ့လမင္း...

တစ္စင္းသာရွိမယ္ဆိုရင္..

အဲဒါ ေမပဲျဖစ္မွာေပါ့....။

ေမရယ္...

ပန္းတိုင္းႏြမ္းေၾကးမဟုတ္သလို

စမ္းတိုင္းလည္း မခမ္းခဲ့ေတာ့.

မႏြမ္းသည့္ပန္း.

မခမ္းသည့္စမ္းနဲ႔...

မဆန္းတဲ့ ဒီအလြမ္းေတြ..

ကမာၻတည္သ၍ပဲလား..ေမ..။ 

             ကၽြန္ေတာ္ကာရန္ကဗ်ာမေရးတာၾကာခဲ့ပါၿပီ..။ ေသြးေအးသြားမွာစိုးလို႔တစ္ပုဒ္ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္.။ 

၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါးလည္း မေရးတာၾကာၿပီဆိုတာ သတိရပါတယ္.။ ေက်ာင္းပိတ္ထားေတာ့ ျပန္ေရးေတာ့မွာပါ.။