ရထားေပၚက အမွတ္တရ....

           ရထား..။
         ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရထား စီးဖူးၾကသည္..။
         ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔  လူပင္ပန္းသက္သာေသာေၾကာင့္ အေရးႀကီးခရီးစဥ္မ်ားမွ အပ ရထားကိုစီးၾကသည္...။
       ကၽြန္ေတာ္သည္ ရထား အေရး မပါေသာၿမိဳ႕တစ္ၿမဳိ႕ျဖစ္သည့္ ေတာင္ေပၚၿမဳိ႕ ျပင္ဦးလြင္ဇာတိျဖစ္ပါသည္..။ ျပင္ဦးလြင္တြင္
ကုန္တင္ျခင္းမွ အပ ရထားကို စီးေလ့စီးထ မရွိၾကပါ..။ အေ၀းေျပးလိုင္းကားမ်ိဳးစံု ျဖင့္ သြားလာရအဆင္ေျပေသာၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ျဖစ္ဟန္တူပါသည္...။ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရထားကို ငယ္စဥ္အခါက မစီးခဲ့ဖူးပါ...။ကၽြန္ေတာ္၇ထားစစီးဖူးေသာအခ်ိန္သည္
ေက်ာင္းၿပီးေသာအခါမွ တာ၀န္က်ရာေနၿပည္ေတာ္သို႔ သြားေသာအခါတြင္မွ ရထားကိုစတင္စီးဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္...။
        ရထားစီးရာတြင္ လူမ်ိဳးစံု အဆင့္အတန္းမ်ိဳးစံုတို႔ျဖင့္ေတြ႔ႀကံဳ ဆက္ဆံရသည္..။ ျပည္သူႏွင့္တ စ္သားတည္းျဖစ္သည့္ ျပည္သူ႔သား
တစ္ဦးျဖစ္သည့္အတြက္ သူတို႔၏ ဘ၀မ်ိဳးစံုကို ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ရွိေအာင္ ေလ့လာရာတြင္ရထားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ၏ အားထားရာ တစ္ခု
ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္..။ယာယီတာ၀န္ျဖင့္ သြားရာတြင္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥျဖင့္ ခရီးထြက္ခြာရာတြင္ျဖစ္ေစ ရထားျဖင့္ သြားလာ
ရျခင္းကိုကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္မိသည္..။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လူမ်ားႏွင့္ အတူ စကားေျပာမည္ .. ။ သူတို႔ေျပာေသာစကားမ်ားကိုနားေထာင္
မည္..။ သူတို႔ ၏ အေျခအေနဘ၀မ်ားကိုကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ရသည္..။
         တဖန္ရထား စီးျခင္းမွ ကၽြန္ေတာ္ပညာ မ်ားစြာရရွိခဲ့သည္..။မိတ္ေဆြသဂၤဟ မ်ားစြာျဖင့္လည္းဆံုဆည္းခဲ့ရသည္..။(ကၽြန္ေတာ္၏
စာေပေလာကတြင္ လက္ဦးဆရာ ဟုေျပာရမည့္ စာေရးဆရာမ ပင္ျမင့္စံ(ေရႊဘို) ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေနျပည္ေတာ္ဘူတာတြင္စတင္
ရင္းႏွီးမိျခင္းျဖစ္ပါသည္...။) ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး ၊ ေရာက္ေလရာအရပ္တြင္မိတ္ေဆြဖြဲ႕တတ္ျခင္းကို ရထားေပၚတြင္အမ်ား
ဆံုး ေတြ႕ရွိရသည္ဟု ဆိုက မမွားႏုိင္ပါေခ်...။ မႀကံဳဖူးေသာ အေတြ႕အႀကံဳသစ္မ်ား ၊ မေတြ႕ဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ၊ မသိေသး
ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ ရရွိခဲ့ဖူးသည္...။
         ၂၀၁၀ေႏွာင္း ပိုင္းက ျဖစ္ပါသည္...။
         ခန္႔မွန္းေျခ ေျပာရလွ်င္ႏို္၀င္ဘာ.ေလာက္က ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္..။(ကၽြန္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီစာအုပ္အေဟာင္းမွာ အိမ္တြင္က်န္
ေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ရက္စြဲ အတိအက် ေဖာ္ျပမေပးႏုိင္သည္ကိုနားလည္ေပးပါရန္..)ကၽြန္ေတာ္ ယာယီတာ၀န္တစ္ခု ျဖင့္ မႏၱေလးသို႔
လာရသည္..။ကိစၥ ၀ိစၥမ်ား ၿပီးေသာ အခါ ေမြးရပ္ေျမသို႔ ေန႔ခ်င္းျပန္ သြားခဲ့ပါသည္..။အိမ္မွာ အေမႏွင့္အေဖကို ကန္ေတာ့ ၍ ျပန္ခါ
နီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဂႏၵ၀င္ဆည္းဆာ ေလးထံ ႏႈတ္ဆက္ရန္သြားခဲ့ပါသည္...။
         သူ႔အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ေမေမမွ အထုပ္တစ္ထုပ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အားကန္ေတာ့ေစပါသည္...။(ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမွာေက်ာင္း
ေနဘက္ျဖင့္လင့္ကစား သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာ၊သင္ေပးခဲ့ဖူးသည္..ေမတၱာဒါနေပါ့ဗ်ာ...:P )
         “ နင့္အတြက္ အေႏြးထည္၀ယ္ထားတာ ..တစ္ခါတည္းေဖာက္၀တ္ၾကည့္ဦးေလ...”
     ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔စကားကို နားေထာင္သူျဖစ္ရာ သူေျပာသည့္အတိုင္းပင္လိုက္နာရပါသည္...။
          “ လုိက္တယ္...ပိုခန္႔သြားသလိုပဲ..”
         “ အမယ္ ..နဂိုရွိလို႔ နဂိုင္းထြက္တာပါဟာ...ဒါေပမယ့္ နင္၀ယ္ေပးတာက အထူႀကီးပဲ.. ေနျပည္ေတာ္မွာေနဒီေလာက္ပူတာ
ငါက ဘယ္မွာသြား၀တ္ရမလဲ..”
         “ အာ ခုပဲေဆာင္း၀င္ေတာ့မယ္.. ခ်မ္းရင္၀တ္ေပါ့.. ၿပီးေတာ့ နင္ျပန္လာရင္လည္း ၀တ္လို႔ရတာပဲ..”
       “ အဲဒါေတြ..သိပါတယ္..အျမင္ကတ္လို႔ တမင္ကတ္ေျပာေနတာ...”
      သူက လက္သီးကိုဖြဖြဆုပ္ကို ထုဟန္လုပ္ျပပါသည္..။သူမကို မၾကာမီသင္တန္းျဖင့္ျပန္လာရမည္ဟု ကတိေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္
ဆက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါသည္..။ မႏၱေလး မွ အျပန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ထံုးစံအတိုင္းရထားစီးပါသည္...။ ကၽြန္ေတာ့္ ခံုေဘးတြင္ ရဟန္းေတာ္
တစ္ပါး..။ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ သား အမိႏွစ္ဦး..။ ကေလး မေလးမွာ ၉ တန္း ဆယ္တန္းအရြယ္ျဖစ္ပါသည္..။
       ကၽြန္ေတာ္ရထားစီးလွ်င္ အရပ္၀တ္ျဖင့္သာစီးေလ့ရွိပါသည္..။ ယူနီေဖာင္းျဖင့္စီးလွ်င္. မိမိ၏အသြားအလာ အေနအထုိင္ကို
အထူးဆင္ျခင္ရပါသည္..။ ျပည္သူမ်ား အထင္အျမင္ေသးေစသည့္ မိမိဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေစသည့္ အျပဳအမူမ်ိဳးျဖစ္သြားပါက မိမိ
အတြက္ေရာ မိမိ အလုပ္အတြက္ပါမေကာင္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္..။(အရပ္၀တ္ျဖင့္စီး၍ ျဖစ္သလိုေနမည္ဆိုေသာစိတ္ေတာ့ မရွိ
ပါ..။ မေတာ္တဆ မိမိ သတိမထားမိေသာအမွားမ်ိဳးရွိႏုိင္ေၾကာင္း ယူဆမိ၍ျဖစ္ပါသည္...။)
       ခရီးစဥ္စထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရႊေတာင္ကုန္းရိပ္သာထြက္ပီပီ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ၾကည္ညိဳတတ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ
မိမိကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္ပါသည္...။ဘုန္းဘုန္းမွ ရန္ကုန္သို႕ၾကြရန္ျဖစ္ေၾကာင္းမိန္႕ေတာ္မူပါသည္...။(ကၽြန္ေတာ္စီးေသာရထားမွာ
မႏၱေလး-ရန္ကုန္ အစုန္ရထားျဖစ္ေၾကာင္းပါ..)ဆက္လက္၍ ဘုန္းဘုန္းႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အေပးအယူမွ်ေနစဥ္ ေရွ႕မွ မိခင္ျဖစ္သူက
လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္လာပါသည္..။
       “  ကၽြန္မ တို႔က ေတာင္ငူကို ျပန္မလို႔ပါ..စစ္ကိုင္းက အေမဆံုးလို႔ေလ...အဲဒါစစ္ကိုင္းက ျပန္လာတာ..”
       “ ေၾသာ္..ေၾသာ္..”
       သူတို႔အတြက္ သက္ျပင္းခ်မိပါေသးသည္..။ ဒီခရီးကသူတို႔အတြက္ေတာ့ အပူခရီးေပပဲ ..။
      “ ဒကာေလးက ဘုရားတရားအေၾကာင္း အေတာ္သိသားပဲ .. မင္းတို႔ အရြယ္ေတြ..ခုေခတ္ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ဘူးေနာ္..”
      “ မွန္ပါ့ဘုရား.. တပည့္ေတာ္က ကိုရင္တစ္ခါတစ္ခါ ၀တ္ရင္ .. ၂၈ ရက္ တစ္လ ၀တ္တာဘုရား.. တပည့္ေတာ္ရဲ႕မိခင္ကလည္း
ငယ္ငယ္ကတည္းက ပရိတ္ႀကီး (၁၁) သုတ္တို႔ဘာတို႕ကို ႏႈတ္တိုက္ခ်ေပးထားတယ္ဘုရား..”
     “ ေၾသာ္..ေၾသာ္ ..ေတာ္တဲ့ အေမ ေပပဲ..”
        ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္းပင္ အေမ့ကိုသတိရမိပါသည္..။ေစာေစာက မိခင္ေျပာသည့္ သခၤါရတရားမ်ားႏွင့္ဆက္စပ္ကာ.သက္ျပင္း
ခုိးခ်မိပါသည္..။ဆယ္တန္းၿပီး ကတည္းကကၽြန္ေတာ္သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း၀စီပိတ္ တရားစခန္းမ်ား အေမႏွင့္အတူ ၀င္ခဲ့သည့္အေၾကာင္း
မ်ားေတြးမိပါသည္..။ တရားစခန္းနားမွာ မ႑ပ္ထိုးထား၍ တရားထိုင္ရာတြင္စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေၾကာင္းေတြ ျပန္ျမင္မိသည္..။
       “ အင္း..ဟင္း.. အေမ.”
       မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကေလးမေလးက ညည္းျငဴလာသည္..။ မိခင္က နဖူးကိုစမ္းရင္းကၽြန္ေတာ္တို႔မေမးပါပဲႏွင့္ဆိုသည္...။
       “ ကၽြန္မ သမီးက သူ႔အေဖ ရွိတဲ့ ေရႊေတာကိုသြားရင္းနဲ႕ ငွက္ဖ်ားမိလာခဲ့တာေလ..ဒုကၡပါပဲ ရွင္..အဖ်ားတက္လာၿပီထင္တယ္.”
         ကၽြန္ေတာ္ငွက္ဖ်ားတက္တာကိုတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ.. ကေလးမေလးကေတာ့ တစ္ဆက္ဆက္ တုန္ရင္းညည္းျငဴေနသည္..။
ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ေက်ာ္ဟိန္း ငွက္ဖ်ားတက္ရင္း ဂန္႕သြားတာၾကည့္ဖူး၍ စိုးရိမ္မိသည္ကေတာ့အမွန္ပါ...။
       “ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ.. ဒါဆိုရင္.”
       ေဘး ကလမ္းဟိုဘက္ က ခံုမွ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ..
      “ ခနေန မုန္႔သည္လာမွာေလ အဲဒီအခါ ေလးပက္ျပားတစ္ျပားေလာက္တိုက္လိုက္... သက္သာသြားလိမ့္မယ္...”
      ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒံုးေ၀းသည္..။
       “ ေလးပက္ျပားဆိုတာ ... အရက္ကိုေျပာတာလား..”
       “ ဟုတ္ပ ေမာင္ရာ.. အာမီရမ္ရွိရင္ပိုေကာင္းမယ္..ဒါေပမယ့္ ဒီရထားေပၚမွာေတာ့ ဂရမ္းေတြပဲရွိမယ္..”
      “ အာ အရက္ကေတာ့...”
         ကၽြန္ေတာ္ ေတြေ၀သြားပါသည္.. ။ ေဘးက ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ အားေပးခ်င္ပံုမရပါ.. ။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖို႔ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္
ကိစၥေတြရွိသည္မဟုတ္ပါလား..။ ယခု အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဘုန္းဘုန္းႏႈတ္ဆိတ္ေနျခင္းသာ အမွန္ဆံုးျဖစ္ပါသည္..။
           ရထားက ေနျပည္ေတာ္၀င္ခါနီးေနပါၿပီ..။ တပ္ကုန္းနားက MRTV အေဆာက္အံုကိုေတာင္ ျမင္ေနရၿပီျဖစ္သည္..။
ေရွ႕ကမိခင္ျဖစ္သူ ကေတာ့သူ႔သမီးေလးကို ျပဳစုတုန္း..။
           “ ေနျပည္ေတာ္မွာ နားရင္နားလိုက္ပါလား.. ၿပီးမွ ရထားဆက္စီးေပါ့...”
       “ ရပါတယ္ရွင္ နားေနရင္လည္း ကရိကထမ်ားဦးမွာပါ... ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္စီးသြားလိုက္မယ္.. ေတာင္ငူမွာက ၿမိဳ႕ခံဆိုေတာ့..
ဟိုေရာက္မွပဲ သူ႔ကို နားခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္... ”
      မိခင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုအားနာ၍သာေျပာေနရသည္... သူ႔သမိးေလးကေတာ့ တုန္သထက္တုန္ေနသည္....။
      ေဘးနားကလူေတြကလည္း .. ေဆးလာေပးသူေပး.ေရေႏြးၾကမ္းလာေပးသူကေပးပါသည္...။ထုိမွ်ေလာက္ႏွင့္ သူမမေႏြးေထြး
ႏုိင္မွန္းကၽြန္ေတာ္သိပါသည္....။ ခုလိုအခ်ိန္အခါမွာ ဘယ္သူမွ အေႏြးထည္ယူမလာဘူးဆိုတာလည္းကၽြန္ေတာ္သိပါသည္...။
ကၽြန္ေတာ့္အထင္မမွားလွ်င္ ဒီတစ္တြဲလံုးမွာ အေႏြးထည္ပါသူ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္းသာရွိလိမ့္မည္..။သို႔ရာတြင္...။
          ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ပဲခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနပါသည္...။  ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္ နဖူးႏွင့္ ေျခဖမိုးထိမတတ္ကန္ေတာ့ခဲ့သည့္ အက်ီၤေလး
ကိုကၽြန္ေတာ္ ေပးရမည္လား...။
          သူတို႔သားအမိကိုၾကည့္ေတာ့လည္း သာမာန္ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ားျဖစ္ဟန္တူပါသည္....(ကၽြန္ေတာ္မွာလည္းခ်မ္းသာ
သူမဟုတ္ပါ...။သို႔ရာတြင္ မိမိထက္နိမ့္က်သူကို အၿမဲတမ္းၾကည့္႐ႈရမည္ဟူေသာ ဖခင္၏ ၾသ၀ါဒကို ရင္၀ယ္ပိုက္ထားသူျဖစ္ပါသည္.)
         ကၽြန္ေတာ္ အမွန္ကန္ဆံုးဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ပါသည္...။ ေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းမွ ေဖာက္ၿပီးသားပါဆယ္ထုပ္ကေလး
အတြင္းမွ အေႏြးထည္အသစ္ကေလးကို (သူတို႔မျမင္ေအာင္ )ထုတ္လိုက္ပါသည္..။
       “ ေရာ့ေရာ့ .. ဒီအေႏြးထည္၀တ္ထားရင္ အဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္....”
       မိခင္ျဖစ္သူမွာ ၀မ္းသာသြားဟန္တူေသာ္လည္း ...။ အားနာ စြာျဖင့္ပင္ျငင္းပယ္ပါသည္...။
       “ မဟုတ္တာ ကေလးရယ္... မယူပါရေစနဲ႕.. အန္တီတို႔လည္းေတာ္ၾကာေရာက္ေတာ့မွာပဲဥစၥာကို...”
       “ ရပါတယ္အန္တီ...ေနျပည္ေတာ္မွာ အေႏြးထည္မလိုမွမလိုပဲ.. ကၽြန္ေတာ္ ကအိမ္ကအေဟာင္းေလးေတြယူလာတာပါ..
 ကၽြန္ေတာ္ ကလက္ေဆာင္ေပးတယ္လို႔ သေဘာထားလိုက္ေပါ့ ဗ်ာ...ၿပီးေတာ့ ေရာ့...”
        အိမ္မွ ထြက္လာတုန္းက အေမ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ ေငြရွစ္ေသာင္းထဲမွ.. သံုးေသာင္းကို ထုတ္ကာ ေပးလိုက္ပါသည္..။
       “ အန္တီ့ အေမ အတြက ္အကူေငြနဲ႕ ညီမေလး ကိုေဆးကုဖို႕ကၽြန္ေတာ္လွဴပါတယ္အန္တီ...”
       ဒီတစ္ခါ မိခင္ ျဖစ္သူ မျငင္းႏိုင္ေတာ့ပါ..။မ်က္ရည္မ်ားပင္၀ဲတက္လာပါသည္..။
       “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္. ..သားရယ္...အန္တီ..”
      သူမ စကားဆက္မေျပာႏုိင္ပါ.. ။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အႏုပညာသမားပီပီ စိတ္မခိုင္သူျဖစ္ရာ.. ေခါင္းကိုငံု႕ေနရပါသည္..။
ရထားကေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ဘူတာကို ၀င္ေနပါၿပီ...။
       “ အန္တီ.. ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ရံုးဖုန္းနံပတ္ပါ.. ျပန္ေရာက္ရင္ အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ပါဦးေနာ္... ကၽြန္ေတာ့္နာ
မည္ မိုးသက္ပါ...”
         ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို ေျပာရင္း ေပါ့သြားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္လိုက္ပါသည္...။
       “ သားရယ္ေ တာင္ငူကိုေရာက္ရင္ အိမ္ကို၀င္လာပါဦး..”
       ကၽြန္ေတာ့္ကိုသူတို႔လိပ္စာကို ျပာျပာသလဲ ေရးေပးပါသည္...။
       “ သြားပါဦးမယ္ အန္တီ.. အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ... ဘုန္းဘုန္း တပည့္ေတာ္ၾကြေတာ့မယ္ဘုရာ့.. အဲ..”
       ဆင္းခါနီးမွ ကၽြန္ေတာ္ စကားမွားသြား၍ ဘုန္းဘုန္းႏွင့္ ေဘးနားမွ ၾကားသူအခ်ိဳ႕ရယ္ၾကပါသည္...။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ရွက္
ရွက္ျဖင့္..ဘူတာေရာက္ေသာအခါဆင္းလာခဲ့ပါေတာ့သည္...။ဘူတာမွာ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္လင္းက အဆင္သင့္ဆီးႀကိဳေနပါသည္.။
      “ ဗိုလ္ႀကီး မ်က္ႏွာၿပံဳးလို႔ပါလား ဘာေတြပီတိျဖစ္လာတာလဲ .. ဧကႏၱ ေကာင္မေလး နဲ႕ျပင္ဦးလြင္မွာလည္လာတယ္ထင္တယ္..”
  သူ႔အေမးကိုကၽြန္ေတာ္ မေျဖမိပါ...။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ၿပံဳးတာကိုကၽြန္ေတာ္သာသိပါသည္..။
       ခ်စ္သူရဲ႕ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္ပါသည္.. ။ ႀကိဳက္သည္ဆိုတာထက္ ကၽြန္ေတာ္သူေပးေသာပစၥည္း
မွန္သမွ်ကို (အတိုအစမွန္သမွ်) ျမတ္ႏုိးစြာသိမ္းထားေလ့ရွိပါသည္...။ အခုေနာက္ဆံုးေပးခဲ့သည္.. အေႏြးဂ်ာကင္ေလးကိုလည္းကၽြန္
ေတာ္..ဂုဏ္ယူစြာ၀တ္ဆင္ရန္ဆႏၵရွိမိခဲ့ပါသည္...။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဂ်ာကင္ေလးမွာ ရန္ကုန္-မႏၱေလး အစုန္ရထားႏွင့္အတူ
ေတာင္ငူၿမိဳ႕သို႔ ပါသြားခဲ့ပါၿပီ...။ဒီအတြက္ ခ်စ္သူမွ ျငဴစူလွ်င္လည္းခံရပါမည္..။ သုိ႔ရာတြင္ သူမသည္လည္း ျပည္ခ်စ္သားတစ္ဦး၏
ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ေလာင္းလ်ာတစ္ဦးပီပီ.. ကၽြန္ေတာ့္ကိုနားလည္လိမ့္မည္ဆိုတာကၽြန္ေတာ္ အလုိလိုသိပါသည္...။
      ကၽြန္ေတာ္ တပ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ရက္မနက္မွာေတာင္ငူမွ အားလံုးအဆင္ေျပေၾကာင္းဖုန္းဆက္ပါသည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလညး္
အလြန္ပင္ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ..၊ ေတာင္ငူသို႔ေရာက္လာပါက မည္သည့္အခ်ိန္ပင္ျဖစ္ေစ လာေရာက္ပါရန္ .၊ ေျပာပါသည္...။
   ဒီခရီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သမားရိုးက် ရထားစီးခရီးစဥ္တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္..။ သုိ႔ရာတြင္..ဘ၀တြင္ အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္သည့္
ပီတိ တစ္မ်ိဳးကို ရရွိခဲ့သည့္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့မည့္ရထားခရီးတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား.....။