ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း (၄)

ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ေလးလတာ

          ေနျပည္ေတာ္ၿမိဳ႕မေစ်းမွထြက္ခြာလာေသာ ပအို႔ဝ္ထိပ္တန္း မွန္လံုအျမန္ယာဥ္သည္ ရာဇဌာနီ လမ္းမႀကီးမွ တဆင့္ ေဘာဂသီရိကားႀကီးဝင္းသို႔ တစ္လိမ့္လိမ့္ေျပးေနသည္..။ အခ်ိန္က ညေန ၅ နာရီ ခြဲခန္႔ရွိေခ်ၿပီ။ ကားေပၚမွာ ပါလာသည္က ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မွ ရဲေအာင္ႏွင့္ အျခား တပ္စုမွဴးသင္တန္းတက္မည့္သူမ်ား၊ တပ္ခြဲမွဴးသင္တန္း၊ ရင္းမွဴးသင္တန္းသို႔ သြားမည့္ အရာရွိမ်ားပါလာသည္..။ ေနျပည္ေတာ္ေတာင္ႀကီး ခရီးစဥ္သြား ေသာယာဥ္ေပၚတြင္ျဖစ္၍ အရပ္သားတစ္ဝက္၊ တပ္မေတာ္သား တစ္ဝက္ေလာက္ပါလာသည္…။ ကားစထြက္ကတည္း ကတည္းက အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္ၾကရင္း စတသ (၃၇)၊ မွ စတသ(၅၂) အထိ အင္တိတ္ အစံုျဖစ္ေန၍ အခ်င္းခ်င္း မိတ္ဆက္ၾကရင္း၊ ေက်ာင္းေတာ္မွ အလြမ္းေျပဟာသမ်ား ေျပာၾကရင္းပင္ ေဘာဂသီရိကားဝင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့ ၾကသည္.။

            တပ္မွထြက္မလာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာမွာလိုက္ေသာ တပ္ရင္းမွဴးစကားေၾကာင့္ ပါလာေသာ MA-၁၃ ေသနတ္ႏွင့္ က်ည္ဆံမ်ားကို ေက်ာပိုးအိတ္တြင္းမွာ ကိုယ္ႏွင့္မကြာေဆာင္ထား၍ က်န္သည့္ပစၥည္းမ်ားမွာ သံေသတၱာတစ္လံုး၊ ခရီးေဆာင္ေျမြေရခြံအိတ္ တစ္လံုးျဖစ္သည္..။ MA-၁၃ ေသနတ္က  ခပ္တိုတို က်ည္အိမ္အရွည္ျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားဇာတ္ကားမ်ားထဲမွ အူဇီႏွင့္ အနည္းငယ္ဆင္သည္.။ ဒင္ကိုျဖဳတ္ထား၍လည္းရ၍ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားရတာ အဆင္ေျပ၍ ေတာ္ေသးသည္.။ သို႔ရာတြင္ပင္ ေျပာင္းက ေထာင္ေန၍ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ရတာ ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ အေရးႀကီးတာက မိမိကိုယ္မွ မကြာေဆာင္ထားဖို႔…။

            ခဏၾကာေတာ့ ကားကုိ လိုအပ္သည့္ ျပင္ဆင္မႈမ်ားျပဳလုပ္ၿပီး ေဘာဂသီရိ ကားဝင္းမွ ဆက္ထြက္သည္။ ေစာေစာက လမ္းမီးေရာင္ေတြ ထိန္ထိန္သာေနေသာ ကြန္ကရစ္လမ္းမႀကီး။ ကားေပၚမွာ ပါလာေသာ တပ္မေတာ္သား မ်ားႏွင့္ အခ်င္းခ်င္းသာနားလည္ေသာ စကားမ်ားဆို၍ စကားစက အမွ်င္မျပတ္၊ ခါးသီးမႈမ်ားကိုရင္ဖြင့္၍ ရယ္ေမာစရာ အျဖစ္ေျပာင္းလဲၾကျခင္းသည္ပင္ ခ်စ္ၾကည္ေသာ တပ္မေတာ္သားအခ်င္းခ်င္း၏ ရဲေဘာ္စိတ္တစ္ခုပင္လား မေျပာတတ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေမွာင္ရိပ္သန္းလာေသာ ပတ္ဝန္းက်င္အရိပ္အေယာင္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားေမွးစင္း၍ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့သည္။

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

            ကၽြန္ေတာ္ ႐ုတ္တရတ္ႏုိးလာေတာ့ သာစည္ေရာက္ေနၿပီ.။ ဟိုးဖက္ဆက္သြားလွ်င္ ရြာငံသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းပင္ျဖစ္သည္။ သည္ေနရာသည္ မႏၱေလးတိုင္း၏ ေနာက္ဆံုးပင္ျဖစ္သည္။ သာစည္မွာ ကားရပ္နား၍ ညစာ စားၾကသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ရွမ္းေသြးတစ္ဝက္ပါသူ ကၽြန္ေတာ္စားခဲ့သည္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲပင္ျဖစ္သည္။ ကားေပၚက ျပန္ထြက္ေတာ့ စပ်စ္သီးဝယ္ရန္ႀကံသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိခင္ေစ်းသြားလွ်င္ ျခင္းေတာင္းလိုက္ဆြဲ႐ံုမွ လြဲ၍ မည္သည့္ပစၥည္းက မည္သည့္အေလးခ်ိန္တြင္ မည္မွ်ခန္႔ပါဝင္သည္ကို စိတ္မဝင္စားခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ အခက္ႀကံဳရၿပီ။ မ်ားေနမည္စိုးသည္ေၾကာင့္ အစိတ္သားကို ေငြ(၄၀၀) က်ပ္ျဖင့္ဝယ္ယူလာခဲ့သည္။ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေနာေနာ အထုပ္ႀကီးမဟုတ္။ ဝယ္ၿပီးမွေတာ့ မတတ္ႏုိင္။ မိမိႏွင့္ အတူထိုင္သည့္ သူငယ္ခ်င္းက စပ်စ္သီး သိပ္မႀကိဳက္ဟုဆို၍ မိမိဖာသာ တစ္ကိုယ္တည္း စားရေတာ့သည္.။

            ကားျပန္ထြက္ေတာ့ စပ်စ္သီးထုပ္ကို ကိုင္ကာ ကားေပၚတက္၍ တစ္လမ္းလံုး စပ်စ္သီးၿမံဳ႕ရင္း လိုက္ပါလာခဲ့ သည္။ တကယ္စားေတာ့လည္း ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ စပ်စ္သီးကို ကၽြန္ေတာ္ ထင္သေလာက္မစားႏုိင္။   ကားေပၚမွ မဆင္းခင္က တည္းက အေမတို႔ အမ်ိဳးေတြအသံဝဲဝဲေလးေတြၾကားရသည္။ ပါးမို႔မို႔ရဲရဲေလးမ်ား၊ ဘာစကားေျပာေျပာ၊ “ဟုတ္ကဲ့ရွင့္” “ရပါတယ္ရွင့္” ဟုထည့္ေျပာတတ္ေသာ ရွမ္းမေလးမ်ားကို ျမင္လာရၿပီျဖစ္သည္။ ေၾသာ္ ရွမ္းျပည္နယ္ ဆိုတာ ဒါပါလား၊ ရွမ္းမေလးေတြ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပါလား ဟု ေတြးေတာသေဘာက်ရသည္။ မိမိသည္လည္း ျပင္ဦးလြင္သား စစ္စစ္ျဖစ္ေလရာ ရွမ္းမေလးမ်ားကို အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္..။ ရွမ္းႀကိဳက္သည္က ႏြားေခ်ာျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ပါေစ.။ ရွမ္းျပည္နယ္က ရွမ္းမေလးမ်ားက မိမိမ်က္စိထဲ ပိုသိမ္ေမြ႔ေနသည္။ ပိုုယဥ္လြန္းေနသည္။ ပိုစြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းေနသည္။

သိပ္မေမာင္းရေတာ့ဘူး ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္မိမိ ေနာက္ထပ္ ခရီးကို ထပ္မအိပ္ျဖစ္ေတာ့..။ အလင္းေရာင္ကလည္း ပ်ိဳးလာၿပီကိုး.။ ကေလာၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆိုပါ၏ ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေခါင္းေထာင္မိသည္။ ဤေနရာ ဤ ေဒသမွာ စစ္ဦးစီးတကၠသိုလ္ရွိသည္ဟု OTT မဝင္ခင္က ဖတ္မွတ္ဖူးခဲ့သည္.။ ဟိုဟုိသည္သည္ လိုက္ရွာေသာ္လည္း အေမွာင္ထုေၾကာင့္ ရွာမေတြ႕ခဲ့ပါ.။ ကေလာၿမိဳ႕က မိမိတို႔ ျပင္ဦးလြင္ႏွင့္အၿပိဳင္ အင္မတန္ေနခ်င့္စဖြယ္ ေအးခ်မ္းေသာ ေတာင္စခန္းၿမိဳ႕ဟု သိထားခဲ့သည္.။ ကားလမ္းညာဖက္က ခ်ိဳင့္ဝွမ္းတစ္ခုလံုး အိမ္ေလးမ်ားက အျပည့္။ မသဲမကြဲျမင္ရေသာ အလင္းေရာင္မွာပင္ အိပ္ရာႏုိးစ ကေလာၿမိဳ႕ေလးက လွလြန္းေနသည္ပဲ။

မအိပ္ေတာ့ဘူး ဟု ႀကံရြယ္ထားေသာ္လည္း မည္သို႔မည္ပံုျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ.။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႏိႈးမွ ႏိုးေတာ့သည္.။ မိမိ ေရာက္ေတာ့ ရပ္ေစာက္ဖက္ ခြဲသည့္ ေရႊေညာင္လမ္းခြဲေရာက္ေနၿပီ..။ မိမိတို႔ ကားတစ္ဆင့္ ျပန္ေျပာင္းရ ျပန္သည္.။ မွန္လံုကားေပၚမွ ပစၥည္းမ်ားကို ခ်၊ မိမိတို႔ အုပ္စုလိုက္ စီးလံုးငွားထားသည့္ ဟိုင္းလပ္ကားေပၚတင္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း ပစၥည္းေမ့က်န္မည္စိုးသျဖင့္ သတိေပးၾကရေသးသည္။ ရပ္ေစာက္သြားသည့္လမ္းကေတာ့ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းလမ္းနည္းပါးသည္.။ တကယ္ေတာ့ ရပ္ေစာက္သည္ ေတာင္ေပၚက ေျမျပန္႔ၿမိဳ႕ကေလးဆန္ဆန္ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းမွာ ေခတၱနားသည္.။ ဝက္သားႏွင့္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားရန္ႀကံမိေသာ္လည္း တို႔ဟူးေႏြးႏွင့္ တို႔ဟူးေၾကာ္ကိုသာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာစားခဲ့မိပါသည္.။

ရပ္ေစာက္ကိုေရာက္ေတာ့ မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီ.။ မိခင္ကပါ လိုက္ပို႔ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ မိခင္ႏွင့္ ေတြ႔သည္။ မိမိတို႔ သင္တန္းသို႔ သြားေရာက္သတင္းပို႔ၿပီး လိုအပ္သည့္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္ Outpass ျပန္လႊတ္ေပးေၾကာင္းသတင္းေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ တပ္မေတာ္ တိုက္ခုိက္ေရးေက်ာင္း(ဗထူး) ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးအတြင္း သို႔ ကားငွား၍ ထပ္မံခ်ီတက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။

စစ္ခ်ီဝတ္စံုျဖင့္ ရဲစိတ္ရဲမာန္တက္ၾကြေနေသာ စစ္သည္တစ္ဦးပံုစံ ႐ုပ္တုျဖင့္ တန္းေပါင္းစီကြင္းႀကီး၏ အေပၚဖက္ တြင္သတင္းပို႔ၾကရသည္ မိမိက တန္းခြဲ(၁) ေရွ႕ျခမ္း ေလွကားေဘးက ကပ္လ်က္အခန္းျဖစ္သည္။ အခန္းရလွ်င္ ရျခင္း အထုပ္အပိုးမ်ားထားကာ အိပ္ရာခင္းက်င္း၍ ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့ သတင္းပို႔ၿပီးသူ အရာရွိမ်ား တပ္ျပင္ျပန္လည္ထြက္ခြင့္ မရွိေၾကာင္းသိရသည္။ ထိုအခါမွ ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ေတြ႕ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း၏ မိခင္မွ မိမိတို႔ သတင္းမပို႔ပဲ အေပ်ာ္လြန္၍ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ျဖစ္စဥ္မ်ားျဖစ္ပြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အျမန္သတင္းပို႔ေစခဲ့ျခင္းျဖစ္ ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။

ခဏၾကာေတာ့ မိမိအခန္းေဖာ္ေရာက္လာသည္။ မိမိေနရမည့္အခန္းမွာ ၂ ေယာက္ခန္းျဖစ္၍ မိမိႏွင့္ အတူ ေနရသူမွာ တနတအမွတ္စဥ္(၁၂) မွ ကိုျပည့္ၿဖိဳးပိုင္(ေနာင္အခါတြင္ သူ၏ေက်ာင္းသားနံပတ္(၄) ကို အစြဲျပဳ၍ ကိုေလး ဟုသာေခၚၾကသည္) ျဖစ္ေနသည္။ ကိုေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေတာင္ညိဳတြင္ YO တက္ခဲ့စဥ္က ဂစ္တာတီးေဖာ္တီးဖက္၊ ျဖစ္ဖူးၿပီး ေတာင္ညိဳမွာကတည္းက တပ္စုမွဴးသင္တန္းတြင္ တစ္ေဆာင္တည္းက်လွ်င္ ေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ဆိုခဲ့ဖူးၾကသည္။ ယခုအခါတြင္ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ တစ္ခန္းတည္း လာက်ေနသည္။ အေၾကာင္းသိခ်င္း၊ ဝါသနာတူခ်င္း ျဖစ္ေလရာ အဆင္ေျပသြားသည္။ (ကိုေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို Lead guitar တီးခတ္နည္း သင္ေပးခဲ့သည့္ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာတစ္ဦးျဖစ္သည္။)

ထို႔ေနာက္ မိမိတို႔ ပါလာေသာ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ားကို ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း ဗဟိုကင္းတြင္ သြားေရာက္ အပ္ႏွံၾကရသည္။ အျပန္တြင္ စစ္ဝတ္ပစၥည္းေစ်းတန္းႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။ မိမိမွာ စစ္ဝတ္ပစၥည္းအစံုအလင္ ပါလာေသာေၾကာင့္ အခက္အခဲမရွိ၊ ဘာတစ္ခုမွ မပါလာသူပင္ ထုိေစ်းတန္းမွာ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုးမွ အစ အီကြစ္မင့္၊ ေရဘူး၊ ေရပံုအထိ အစံုအလင္ ရသည္။ အသစ္မဟုတ္၊ တစ္ပတ္ရစ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဝယ္ယူၿပီးသံုးစြဲႏုိင္သည္။ သင္တန္းၿပီးဆံုးလွ်င္ ထိုေစ်းသည္မ်ား ထံပင္ သင့္တင့္ေသာေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ခဲ့ႏုိင္သည္။ ေရာင္းသူ၊ ဝယ္သူ ႏွစ္ဖက္စလံုး သေဘာက်သည့္ Win-Win စနစ္ပင္ျဖစ္သည္။ မိမိလည္း ေပါက္တူးတစ္လက္ႏွင့္ ေရပံုးတစ္ပံုး ဝယ္ယူလာခဲ့ေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ညေနတန္းစီခ်ိန္မွစ၍ သင္တန္းေက်ာင္း၏ အစဥ္အလာမ်ားကို စတင္ထိေတြ႔ မိတ္ဆက္ ရပါေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။

မိုးသက္ဦးလြင္