ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေျပာတဲ့ ကိုယ့္အေၾကာင္း (၁)

ကၽြန္ေတာ္ ပ႐ိုဖက္ရွင္နယ္ စာေရးသူတစ္ဦးျဖစ္လာႏုိင္သလား..??
ဒီေမးခြန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ ေမးမိတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္.။ ေမးမိတုိင္းလည္း အေျဖဟာ တစ္ခုပဲ ထြက္လာပါတယ္..။ ဟုတ္ကဲ့.. မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ အေျဖပါ..။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလြန္အားနည္းတဲ့ ကိုယ္ပိုင္မူဟန္တစ္ခုပဲရွိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မ်ားမ်ားဖတ္ေလ့ရွိတဲ့(သို႔) လတ္တေလာ ဖတ္ေလ့ရွိတ့ဲ စာေရးသူေတြရဲ႕ အာေဘာ္ေတြ၊ ေရးဟန္ေတြက ေရးလက္စ စာထဲမွာ စိမ့္သြားတတ္တာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ PC မွာေရးခဲ့တဲ့ "ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် ျပန္ေျပာျပပါ့မည္" ဆိုတာ ဆရာမင္းလူေရးတဲ့ အေသာပံုစံနဲ႔ တူေနတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးက ေျပာဖူးပါတယ္.။ ထို႔အတူပဲ ဘေလာ့မွာေရးဖူးတဲ့ ေဆာင္ပါးအခ်ိဳ႕ "သေဘာေလာက္ေျပာရရင္" "ေပါက္ကရဘေလာ့ေဒး" စတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လက္က အေသာ့ အေထ့နဲ႔ ခပ္ျမဴးျမဴးစာေတြ ေရးေနတာကိုေတြ႕မွာပါ..။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မူပိုင္ေရးဟန္က အဲဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး..။ ကၽြန္ေတာ့္စာေရးတဲ့ပံုစံဟာ ရင္ဖြင့္တဲ့ ပံုစံ၊ ခံစားခ်က္ကုိဦးစားေပးတဲ့ပံုစံ၊ အေဆြးဇာတ္ပံုစံေရးတာမ်ိဳးပါ..။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ေရးဟန္ဆိုတာလည္း ကိုယ္ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့/ အဖတ္မ်ားခဲ့တဲ့ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ အာေဘာ္ေတြေပါင္းစပ္ လာရာကေန ထြက္လာတာပဲမဟုတ္လား..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငမိုး ဆိုတဲ့ ကိုယ့္နာမည္ကိုယ္ ထည့္ေရးတဲ့ပံုစံက ဆရာႀကီး ေမာင္ထင္ရဲ႕ ငဘကို အလြတ္နီးနီးရတဲ့ ငယ္ဘဝကတည္းက စိတ္ထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ေရးဟန္က အလိုအေလ်ာက္ ပံုေပၚေနမယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္..။
ပထမဆံုး စာစေရးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္မိၿပီး စေရးတဲ့ ဝတၱဳတိုကေန စာမ်က္ႏွာ ၃၀၀ ေက်ာ္တဲ့ ဝတၱဳရွည္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားပါတယ္...။ ကၽြန္ေတာ့္လက္က ဝတၱဳတိုေရးဖို႔ အင္မတန္ခက္ပါတယ္.။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ ေမးရရင္ အစပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က စာကိုေရးတာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာကေရးတဲ့ ဝတၱဳေနာက္ကို လိုက္ပါခံစားသူ ျဖစ္သြားတတ္လို႔ပါ..။ ဝတၳဳထဲမွာ ခ်စ္ေရးဆိုတဲ့အခါ ေရးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္ေနတတ္တယ္.။ ဝတၱဳထဲမွာ ေဒါသထြက္စရာႀကံဳတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္မွာ အသက္ရႈေတြၾကမ္းေနတတ္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ဝတၱဳတိုင္းကို ႀကိဳတင္ Frame ခ်ထားေလ့မရွိသလို၊ အၾကမ္းလည္း ေရးေလ့မရွိပါဘူး..။ တစ္ခါတည္း လက္တန္းေရးပါတယ္.။ အဲ ေရးတဲ့အခါလည္း ငါ့ဇာတ္လမ္းက ဘယ္လို သိမ္းမယ္ဆိုတာကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ ထားျခင္းမရွိပဲ.. ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေရးတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ဇာတ္သိမ္းသြားတတ္တာမ်ိဳးေပါ့..။ Psycho စစ္တဲ့ အရာရွိက ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပင္စြဲမ်ားသူ လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးဖူးပါတယ္.။
ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ ပ႐ိုစာေရးသူတစ္ဦး ျဖစ္မလာႏုိင္တဲ့ အျခားအေၾကာင္းတစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ေတာ့မွ ဖိအားတစ္ခုေၾကာင့္စာေရးတတ္ေလ့မရွိပါဘူး..။ ဘယ္ေန႔ဘယ္ေန႔မွာ စာမူအၿပီးေရးထားေပးပါ ဆိုတဲ့ ဖိအားတစ္ခုေၾကာင့္ ညွစ္ထုတ္ရတဲ့ စာကို လန္ျပန္ထြက္ၿပီး လူတိုင္းက သေဘာက်ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ပါရမီမပါခဲ့ပါဘူး..။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ထြက္ခဲ့တဲ့ ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး) စီစဥ္တဲ့ "စကားဝါပန္းတို႔ရဲ႕ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာမ်ား" စာအုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စာမူ တစ္ပုဒ္ပါပါတယ္..။ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေဝးေတာ့ ပရိသတ္မေျပာနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ေပါ့.။ (ကိုကိုးအိမ္ကလည္း စာအုပ္ပို႔ခိုင္းရင္သာ ဟိုေရႊ႕သည္ေရႊ႕လုပ္မယ္ ..။ စာမူေတာင္းတုန္းက ေန႔ဂ်ီ၊ ညဂ်ီ နဲ႔ပါ...။) ကၽြန္ေတာ္ စာမေရးခ်င္တ့ဲအခါ ဘယ္လိုဖိအားေပးေပး စာေကာင္းေကာင္းေရးလို႔ မရႏုိင္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္စာေရးခ်င္စိတ္ရွိတဲ့အခါမွာလည္း မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲႀကီးရွိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ စာအုပ္ပိတ္ၿပီး ထေရးခ်င္ေရးတာမ်ိဳးပါ..။
မင္းေရးတဲ့ စာေတြကို သိမ္းထား၊ ဥထားေလ လို႔ တစ္ခ်ိဳ႕က အႀကံေပးပါတယ္..။ ဟင့္အင္း.. ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ စာတစ္ပုဒ္ေရးၿပီးရင္ သိမ္းထားတာမ်ိဳးလံုးဝ မလုပ္တတ္ပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ Blogger ေလ..။ Online ကစခဲ့တဲ့ စာေရးသူေလ..။ Online က ပရိသတ္အတြက္ ဦးစားေပးပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးၿပီးတာနဲ႔ စာလံုးေပါင္း၊ သတ္ပံု၊ စာစီထားတာ ဘာညာ စစ္ၿပီးတဲ့အခါ အြန္လိုင္းေပၚ တန္းတင္တာပါပဲ..။ ဒီစာေလးကေတာ့ ေကာင္းလို႔ ဘယ္အတြက္ခ်န္ထားလိုက္မယ္၊ ဥထားလိုက္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္တတ္ပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ ေမၿမိဳ႕မိုး ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ေလးကေန၊ ေႏြမိုး၊ မိုးသက္ဦးလြင္ ဘေလာ့ ေျပာင္းလဲၿပီးတဲ့ အထိ၊ လက္တြဲေခၚခဲ့ၾကတဲ့ စီနီယာ ဘေလာ့ဂါ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို ေက်းဇူးတင္ေနမိမွာပါ.။ ပရင့္ဖက္ကိုကၽြန္ေတာ္ ကူးေကာင္းကူးမိပါလိမ့္မယ္..။ ဒါေပမယ့္ ပ႐ိုမဆန္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ပဲ အေပ်ာ္တမ္းစာေရးသူတစ္ဦးဘဝနဲ႔ပဲေပ်ာ္ေမြ႕ေနဦးမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေမးခင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရင္ဝန္ခံထားလိုက္ပါတယ္...။

~မိုးသက္ဦးလြင္~