တစ္စံုတစ္ရာ....

ေခါင္းစဥ္ကို ဘာေပးရမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့လို႔ သီခ်င္းနာမည္ေလး “ တစ္စံုတစ္ရာ” လို႔ပဲ ေပးလိုက္ပါ တယ္.။ ပုဂၢိဳလ္ေရးခံစားခ်က္ေတြ ေရာျပြမ္းေနတဲ့အတြက္ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူသူမ်ားသာ လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္မလို႔ အစက စဥ္းစားမိပါေသးတယ္.။ ေနာက္ေတာ့ မိမိဘေလာ့ကိုလာဖတ္သူမ်ားဟာ မိမိနဲ႔ရင္ဘတ္ခ်င္း ကာရံတူသူမ်ားဆိုတာေတြးမိလို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ပါတယ္..။ 

     ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက ၃ ႏွစ္နဲ႔ ၆ လ ေလာက္ စာသင္ရပါတယ္..။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း စက္တင္ဘာလမွာ ေက်ာင္းသားသစ္လက္ခံၿပီး၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းေပါ့..။  ဒီႏွစ္သင္ခန္းစာေတြၿပီးဆံုးလို႔ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ စာတမ္းျပင္ဆင္ကာလအတြက္ ေက်ာင္းပိတ္ေပးလုိက္ပါတယ္.။ ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သေဘၤာစီးတဲ့ အပန္းေျဖခရီးေန႔ေပါ့...။ 

သေဘၤာေပၚမွာ IR (ေက်ာင္းသားေရးရာပဲဆိုပါေတာ့ဗ်ာ..) က ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို Shock ရေစမယ့္ သတင္းစကားတစ္ခုကို ေဆာင္လာပါတယ္..။ 

    “ မင္းတို႔အားလံုး လာမယ့္ စက္တင္ဘာလမွာ စာတမ္းခုခံရမယ္.။ ကိုးလပိုင္းအတြင္း မင္းတို႔အားလံုး အိမ္ျပန္ရမယ္..” တဲ့..။ 

သေဘၤာေပၚမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေၾကာင့္ ဆူညံေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားၾကပါတယ္..။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ တကယ္ကို မယံုၾကည္ႏုိင္တဲ့ မ်က္ႏွာေတြပါ..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈထက္ အံ့အားသင့္မႈေၾကာင့္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္...။

လြန္ခဲ့တဲ့  ၆ လေလာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလိုစာသင္ႏွစ္ အခ်ိန္ဇယားေျပာင္းလဲ တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားေပမယ့္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျပန္လည္ျငင္းဆိုခဲ့တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ရွိခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါလား.။ တကယ့္တကယ္ ခြဲရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ မယံုၾကည္ႏုိင္ၾကေတာ့..။ 

ဒီေနရာမွာ ေမးစရာရွိပါတယ္..။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ေျမဆီ ျပန္လာရမွာ မေပ်ာ္ဘူးလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္း..။  ဟုတ္ကဲ့ သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္.။ သိပ္ဝမ္းသာပါတယ္.။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ.. ဒီညီအစ္ကိုေတြ၊ ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈဟာ ေနာက္ဆံုးျဖစ္သြားႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့ အသိက ေခါင္းထဲကို မဖိတ္ေခၚဘဲ ေရာက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ပါ..။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာ္စကိုေျမကို ခြဲခြာဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတာ အမွန္ပါ..။ ကိုယ့္ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္ရဲ႕ ဆြဲႏႈတ္ခံရမႈ ထိရွတယ္ဆိုတာ ခံရသူပဲ သိခဲ့တာမို႔ပါ.။ မြန္းၾကပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ျပထဲက စြဲမက္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ အရာေတြထက္၊ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးႏုိင္မႈကို မက္ေမာေနတုန္းဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခ်င္ေပမယ့္ ျငင္းမရခဲ့ဘူး..။ 

ဘယ္ေလာက္ပဲ သူစိမ္းဆန္ပါေစ၊ မိုင္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီေဝးေနပါေစ.။ ျမန္မာျပည္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိခင္ ဆိုရင္ ေမာ္စကိုဟာ ခ်စ္လွစြာေသာ အေဒၚတစ္ဦးလို႔ ထင္ျမင္မိတာ ကၽြန္ေတာ္မွားပါ့မလား..။ ခါးသီးမႈေတြ ရွိခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္ .... သံေယာဇဥ္ ...။ တစ္ရက္စာမဟုတ္၊ တစ္လစာမဟုတ္၊ တစ္ႏွစ္စာ မဟုတ္၊ အႏွစ္ႏွစ္အလလ သံမိႈစြဲ၍ အသားက်ေအာင္ က်င့္ယူခဲ့ရတဲ့၊ ရင္းႏွီးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ .. တစ္ခ်ိန္က အသစ္လြင္ဆံုးေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ခုေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ တစ္သားတည္း က်ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေပါ့.။ 

အ႐ိုးသားဆံုးဝန္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ္စကိုကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္...။  

ဒါေပမယ့္လည္း ပဝတၱိဆိုတာ၊ ဇာတိမွ မဟုတ္ပဲေနာ္..။ ဧည့္သည္ဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ျပန္ရမွာပါ..။ စစ္သားဆိုတာကလည္း အခ်ိန္နဲ႔ နယ္ပယ္ ကန္႔သတ္ခ်က္မွ မရွိခဲ့တာကိုး..။ 

ဒီေန႔ သေဘၤာေပၚမွာ ၃ ႏွစ္တာ А, Б, В, Г (A, B, C, D) က စလို႔ သင္ေပးခဲ့တဲ့ Language ဆရာမေလးေတြ ငိုၾကတယ္.။ သူတို႔ငိုၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ မခံစားႏုိင္ဘူး..။ ေယာက္်ားႀကီးေတြတန္မဲ့ မ်က္ရည္က်မိၾကျပန္ေရာ..။ဆရာမေတြေကၽြးတဲ့ မုန္႔ေတြစားၿပီးေတာ့ ဆရာမေတြကို ေတာင္းပန္ၾက၊ ငိုၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾကေပါ့.။ ဒီေန႔ၿပီးရင္ ဒီဆရာမေတြကို ဒီတစ္သက္မေတြ႕ရေတာ့ဘူးေလ..။ “ ဆရာမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႐ုရွားေမေမပါ..”၊ “ မင္းကို ငါတို႔အားလံုးက မိခင္လို၊ အစ္မတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ပါတယ္..”၊ “ ၾကယ္ေၾကြတဲ့အခါ ငါတို႔ မင္းရဲ႕တပည့္ေနာက္တစ္ခါ ျဖစ္ခြင့္ရပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္”၊ “ ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ မင္းတုိ႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာပါ.။ အခြင့္ႀကံဳတဲ့အခါ ငါတို႔ ႏုိင္ငံကိုေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ပါ.”  စတဲ့ စာသားေတြကို စာအုပ္ထဲမွာ ေရးေပးၾကတယ္..။ ဆရာမေတြက ငိုလို႔မဆံုး၊ လိုက္လာတဲ့ေနာင္ေတာ္၊ ညီေတာ္ ေတြလည္း စိတ္မေကာင္းၾက..။ (ဒီစာေရးရင္းလည္း မ်က္ရည္က်)၊

အဲဒီအခ်ိန္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ယူလာတဲ့ ဂစ္တာက ႀကိဳးျပတ္သြားတယ္.။ ႀကိဳးျပတ္ရင္းနဲ႔ပဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာင္း လို႔ဆိုေပးလိုက္ရတဲ့ သီခ်င္းက ဝိုင္ဝုိင္းရဲ႕ “ ေျဖသိမ့္လိုက္” သီခ်င္းေပါ့...။ ဆို႔နင့္ေနသူေတြ မ်က္ရည္ဝုိင္းသြားရတယ္..။ ဒီေန႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့ရာကေန အေဆြးခရီးျဖစ္သြားတယ္..။

 သေဘာၤေပၚက ျပန္ဆင္းေတာ့ အေဆာင္ကို ျပန္ခ်င္စိတ္ မရွိဘူး..။ ေျခဦးတည့္ရာကို ေလွ်ာက္သြား ခ်င္ေနတယ္.။ ဒီေန႔မွာ ရာသီဥတုက ေနမပူမိုးမရြာ၊ ခပ္အံု႔အံု႔နဲ႔ စိတ္ေတြကို ပိုေဆြးေနသလိုပါပဲ..။ 

အဲဒါနဲ႔ပဲ လူစုၿပီး ဟိုဖက္က ပန္းၿခံထဲမယ္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္.။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္လို႔ ကၽြန္ေတာ္႐ိုက္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး.။

အဲဒီခံစားခ်က္ကလည္း ဘာနဲ႔မွ မတူ..။ ဒုတိယႏွစ္ ဗိုလ္ေလာင္းဘဝ ေတာင္ေပၚမွာသစ္ပင္ေလး ၂ ပင္ၾကား ရြက္ဖ်င္တဲကေလးထိုးၿပီး ၁ ပတ္ေလာက္ေနခဲ့စဥ္က အျပန္မွာ ကိုယ္ခိုဝင္ခိုနားခဲ့ရာ အဲဒီေနရာေလးကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ရင္းႏွီးခဲ့လို႔ မ်က္ရည္ဝဲမိတာ၊ တတိယႏွစ္မွာ ကိုယ့္ပစ္က်င္းကိုတူးၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ ကိုယ့္အတြက္ အင္မတန္ခ်စ္ခင္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ အိပ္စက္ရာေနရာေလးကို ေတာင္သူေတြ ဖို႔ပစ္လိုက္တဲ့အခါ ခံစားရတာနဲ႔ အခုတစ္ခါ ၃ ႏွစ္၃ မိုး ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္လာတဲ့ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ႀကီးကို ခြဲခြာရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ ထပ္တူက်ေနတာကို သတိရမိတယ္..။  “ ညီေလးေရ..ကိုယ္ကေတာ့ အစြဲႀကီးတယ္ကြယ္..” ဟုသာ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္..။ 

ပန္းၿခံထဲက လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အျပန္မွာ ႀကိဳးတံတားႀကီးေပၚက ျဖတ္ျပန္ၾကပါတယ္...။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္ ကိုယ့္စိတ္ထင္ရာကိုလုပ္၊ သူမ်ားလုပ္တာကိုလည္း ဖာသိဖာသာေနၾကတဲ့ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္ လူမ်ိဳးေတြ(အဲဒီစိတ္ေၾကာင့္ပဲ.. သိပ္ေတာ္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့) ၊ အဘုိးႀကီးေတြကို သက္ႀကီးရြယ္အိုမို႔ ရထားေပၚ ေနရာဖယ္ေပးတုိင္း “ ငါသန္မာေနတုန္းပဲ” လို႔ ေဒါသနဲ႔ ျပန္ေျပာတဲ့ စိတ္ဓါတ္မာတဲ့လူမ်ိဳးေတြ၊ မာန္ႀကီးတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ၊ (အဲဒီမာန္ေတြနဲ႔ ပဲ.. စစ္ျဖစ္တိုင္း ေယာက္်ားေတြအားလံုး ထြက္တိုက္ခဲ့ၾက)၊ ကမာၻ႔အလွဆံုး အမ်ိဳးသမီးေတြ(အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေၾကာင့္ပဲ ကမာၻေက်ာ္ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ စစ္ဗိုလ္နဲ႔ေသနတ္ယွဥ္ပစ္ရင္း အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရ)၊ အခ်စ္ကိုဖြဲ႕ဆိုရာမွာ ထူးခၽြန္လြန္းတဲ့ စာေရးဆရာေတြ (လိင္မႈကိစၥမပါတဲ့ စိတၱဇအခ်စ္သက္သက္ေၾကာင့္ ကမာၻေက်ာ္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာလည္းရွိ )၊ စစ္သားကို အင္မတန္ခ်စ္တဲ့လူမ်ိဳး၊ တစ္ႏုိင္ငံလံုးမိသားစုဝင္ထဲစစ္သားမရွိသူ မရွိသေလာက္ရွား၊ စစ္သားမရွိရင္ မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့လူမ်ိဳး၊ Victory Day တိုင္း ကေလးငယ္ေတြကို စစ္ျပန္ႀကီးေတြဆီ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ အေမြေတာင္းခိုင္းတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ၊( အဲဒီလူမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ပဲ ယေန႔ထိ ကမာၻ႔မဟာ အင္အားလြန္ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ရဲ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ရဲေနဆဲ)။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ လူငယ္ေတြ(ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားက်မိတဲ့ဘဝေတြ)၊ ဆရာစာေရးတဲ့ေက်ာက္သင္ပုန္းကိုဓါတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး စာအုပ္ျပန္ထုတ္ၿပီးက်က္တဲ့ စာမွစာဆိုတဲ့၊ စာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သင္႐ိုးကုန္လို႔ သင္စရာအသစ္လိုက္ရွာတဲ့ ႏုိဘယ္ဆုရွင္ေလာင္းလ်ာေက်ာင္းသားေတြ၊ အို.. အကုန္အကုန္ပါပဲ..။ 

  အမွတ္တရေတြအမ်ားႀကီးေပမယ့္.. ဟိုးအရင္ကေရးခဲ့တဲ့ စာေလးလိုပဲ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးက မၾကာခင္ တကယ္ပဲ ေရာက္လာေတာ့မယ္ေလ..။ ဒီေန႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဖီလင္ဆုိတာ တဒဂၤပါ..။ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ေႏြဦးကံ့ေကာ္သီခ်င္းထဲကလို “ ဒါလည္း အေတြးပါပဲ..” လို႔ပဲ ဆိုရေလမလား..။ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ခင္တြယ္တဲ့ ဒီအသိုင္းအဝုိင္းေလးထဲက လူမသိသူမသိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အခါ.....။

~မိုးသက္ဦးလြင္~

၂၁-၆-၂၀၁၄

(ေခတၱ-ေမာ္စကို)