လာဘ္တစ္ပါး၏ အျခားမဲ့၌...

ရာသီဥတုက ပူေခ်ၿပီ.။ ဧၿပီလ မဆန္းတစ္ဆန္းအခ်ိန္ဆိုေသာ္ျငား ေႏြလယ္ႏွင့္မျခား အိုက္စပ္စပ္ရွိလွသည္.။ အခန္းျပတင္း အျပင္က ျဖတ္၀င္လာေသာ ေလကပင္လွ်င္ ေအးခ်မ္းမႈ အားနည္းေလ်ာ့ပါးလ်က္ အညာေရာင္ ေပါက္ေန သည္.။ ရွမ္းျပည္မွာမို႔သာေတာ္ေတာ့သည္.။ အညာ မွာ မည္သို႔ေနၾကမည္ကို စဥ္းစား၍မရ.။

            ရာသီဥတုေတြပူျပင္းလာတိုင္း အိုဇုန္းလႊာဆိုတာႀကီး မည္မွ်ပါးလာေၾကာင္း သတင္းေတြဖတ္ရတတ္သည္.။ ကလို႐ိုဖလူ ႐ိုကာဗြန္ ဓါတ္ေတြ မည္မွ် မ်ားလာေၾကာင္းႏွင့္ အေရျပားကင္ဆာ ျဖစ္ပြားမႈ မည္မွ် တိုးလာေၾကာင္း သတင္းေတြကလည္းဆိုင္မွာလာ၀ယ္သည့္သူေတြေျပာတာ နားႏွင့္မဆန္႔ ေအာင္ၾကားရသည္.။ သို႔ေသာ္ ႏွင္း ကေတာ့ အိုဇုန္းလႊာ ပါးတာမပါးတာ အေရးမႀကီး၊ မနက္ျဖန္ အတြက္ အ ေမ့အေၾကာ္ဆိုင္ေလး အေရာင္းမပါးဖို႔ ပိုအေရးႀကီးသည္.။ ရာသီဥတုမည္မွ် ပူပူ အေၾကာ္ကိုေတာ့ လူတိုင္းစားၾကတာက အင္မတန္ကံေကာင္းလွသည္ဟု ႏွင္း ကထင္စၿမဲ.။ ရာသီစာ မဟုတ္သည့္ အတြက္ အၿမဲတမ္းေရာင္းေနရတာကိုက ကံေကာင္းလွၿပီဆိုတာ ႏွင္းသိထားသည္.။

          ႏွင္းနာမည္က ႏွင္းပြင့္ေအး။ ႏွင္းပြင့္ေလးလိုေအးခ်မ္းပါေစ ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ ေပးခဲ့သည္ဟု  အေမက တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ကူးေပါက္လွ်င္ ဆိုတတ္သည္.။ ဒါေပမယ့္ အရပ္ထဲကေရာ ဆိုင္လာ၀ယ္တဲ့ သူေတြကပါ. ႏွင္း၊ မႏွင္း ၊ လို႔ေခၚတတ္သည္.။ ဘ၀ေပးကေတာ့ လံုး၀ဆန္႔က်င္ဘက္..။ဘယ္ေတာ့မွမေအးခ်မ္းသည့္ ႏွင္းတို႔ မိသားစုတြင္. အေဖ မရွိ သည့္ေနာက္ မုဆုိးမ အေမက အေၾကာ္ဆိုင္ေလးဖြင့္၍ ႏွင္းတို႔ ေမာင္ႏွမ၂ ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းဆက္ထားခဲ့သည္.။ ေက်ာင္းကလူ ေတြအားလံုးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္္ ႏွင္းတို႔က ေအာက္ရဲ႕ေအာက္မွာ..။ ႏွင္းတို႔ေအာက္မွာ ေက်ာင္း သမံတလင္း ပဲ ရွိေတာ့သည္.။ သို႔ေပတည့္ ႏွင္း စိတ္မပ်က္ပါ.။ အခ်ိန္မွန္အိပ္၊ အခ်ိန္မွန္စားရ အေမ့မ်က္ႏွာကို တစ္ရက္တစ္ခါ ျမင္ေနရလွ်င္ေက်နပ္ၿပီ.။ မုန္႔ဖိုးဆိုတာ မျမင္ရတာ ေမာင္ေလးတစ္သက္.။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိမ္ရဲ႕စီးပြားေရးက အေမ့ အေၾကာ္ဆိုင္ေလး ကိုသာ အားထားေနရသည္.။ ႏွင္းမွာ စိတ္ပူစရာဆိုလို႔ အေမ့က်န္းမာေရးပဲရွိသည္.။ အေမခုတေလာ အေတာ္ ခ်ဴခ်ာသည္။ ပန္းနာရင္ၾကပ္အခံရွိေတာ့ ပိုဆိုးသည္.။ လုပ္စားတာက အေၾကာ္သည္.။ ဒီေညွာ္ေတြ ၊ မီးခိုးေတြၾကားမွာ မလုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ေနရသည္.။ ႏွင္းတို႔ေမာင္ႏွမ အေမ့ကို နားေစခ်င္ပါၿပီ.။ ဒါေပမယ့္ အေမနားလွ်င္ ႏွင္းတို႔ တစ္မိသားစုလံုး စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္မွာကို သိေနသည္.။ ေလာေလာဆယ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေက်ာင္းတစ္ဖက္ေတြႏွင့္ မဟုတ္ပါလား.။

            “ အဟြတ္.အဟြတ္.. အႀကီးမ..ႏုိးေနၿပီလား..။  ႏိုးရင္ မီးေမႊးထားဦး…”

            အိပ္ယာထဲက အေမ့အသံၾကားသည္.။ ေခ်ာင္းေတြဆိုးေနျပန္ၿပီ..။

            “ ဟုတ္ကဲ့အေမ.. ေခ်ာင္းေတြဆိုးေနရင္လည္း ဒီေန႔ ဆိုင္မထြက္နဲ႔ေတာ့ေလ အေမ..။ တစ္ရက္ေလာက္နားလိုက္ ပါလား ..”

            “ ဟဲ့.. ငါနားလို႔ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္မလဲ..။ နင္တို႔ေတြအကုန္ ငတ္ကုန္မွာေပါ့.. ကိုယ့္ဖာသာရွာစားႏိုင္လို႔လား .. တယ္.. ငါမနက္ေစာေစာစီးစီး ဆဲမိေတာ့မယ္..၊ ငါဘုရားကန္ေတာ့ေခ်ဦးမယ္.။ အဟြတ္..အဟြတ္. အငယ္ေကာင္ကုိႏႈိး ၿပီး မီးေမႊးထားၾကားလား..”

            “ ဟုတ္ကဲ့အေမ…”

            အေမ ေငါက္တာ ႏွင္းစိတ္ထဲမွာမထားပါ.။ လူဆိုတာ မျပည့္မစံုခ်ိဳ႕တဲ့လွ်င္ ၊ ပင္ပန္း ဆင္းရဲလွ်င္ အလိုလို ေဒါသ ကထြက္ေနတတ္တာကို ႏွင္းသိထားသည္.။ ေလာေလာဆယ္္ေတာ့ အငယ္ေကာင္ကိုအရင္ႏိႈးရမည္.။ မီးေမႊးၿပီးမွ ႏိုးလွ်င္ အငယ္ေကာင္ ေက်ာင္းေနာက္က်မည္ျဖစ္သည္.။

            မီးေမႊးၿပီးေတာ့ မနက္စာစားေတာ့ ဆန္ကုန္ေတာ့မည္ကို သတိထားမိသည္.။ မနက္စာက ပံုမွန္အတိုင္းပင္ ညကက်န္သည့္ အေၾကာ္အေၾကမ်ားကို သုတ္ၿပီးထမင္းၾကမ္းႏွင့္ စားျခင္းျဖစ္သည္. ။ ႏွင္းအတြက္ အေမ့လက္ရာအေၾကာ္ က နတ္သုဒၵါလိုဇြတ္မွတ္ထားၿပီး စားရသည္.။ မမွတ္လို႔လဲမရ…။ ဒါပဲ အေကာင္းဆံုးမနက္စာ ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဒီလို မနက္က အေၾကာ္အေၾက သုတ္က ေန႔လည္စာထိ ေရာက္သြားတတ္ေသးသည္.။

            “ အႀကီးမ… ပဲေတြမကိုင္ခင္ လက္ကို အရင္ေဆးေနာ္..ၾကားလား..”

            “ ဟုတ္ကဲ့ပါ.. ။ အေမရဲ႕…”

            အေမက လူကသာခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ေနရသည္.။ ေစတနာေတာ့ လံုး၀မခ်ိဳ႕တဲ့.။ သူတို႔ကို လက္သည္းရွည္တာ၊ လက္ ညစ္ပတ္တာ မရွိေအာင္ ခဏခဏေျပာသည္.။ ဆိုင္မွာေရာင္းမည့္ အေၾကာ္ေတြ၊ ပဲေတြ ၊ ဘူးသီးျခမ္းေတြကိုင္တာကအစ လက္ေဆးၿပီးမွ ကိုင္ရသည္.။

            “ လက္ညစ္ပတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲအေမရ..၊ သူတို႔ေရွ႕က် ေျပာင္ေနရင္ၿပီးတာပဲမဟုတ္ဘူးလား…”

            ခဏခဏ အဆူခံရသည့္ အငယ္ေကာင္က မေက်နပ္သလို ေက်နပ္သလို ေမးေတာ့ အေမက ၿပံဳးၿပီး ျပန္ေျဖ သည္။

            “ လူတကာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းစားရေတာ့ ကုသိုလ္ရတာေပါ့ကြယ္…။ ကိုယ့္ဖာသာ ေစ်းေရာင္းစားတာဆိုေပမယ့္ သူမ်ား သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းစားရေတာ့ မေကာင္းဘူးလား. ။ မင္းကေရာ လက္ညစ္ပတ္နဲ႔ ထမင္းစားခ်င္လား..”

            “ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္လက္နဲ႔ ကိုယ္မရြံပါဘူး.။ ညစ္ပတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းအေမရ..”

            အငယ္ေကာင္ အထြန္႔ထက္ရွည္ေတာ့ အေမ စိတ္တိုသြားသည္.။

            “ ဒီေသခ်င္းဆိုးေလးဟာ.. ညစ္ပတ္ေတာ့ ေရာဂါ ရမွာေပါ့ဟ..၊ ငါတို႔က သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း အေၾကာ္ေရာင္းတာ ၊ ေရာဂါေရာင္းေနတာမဟုတ္ဘူး..”

            အေမေနာက္ဆံုးေျပာသည့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း အေၾကာ္ေရာင္းေနတာ ၊ ေရာဂါေရာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုသည့္ စကားေလးကုိ ႏွင္းစိတ္ထဲမွာ သေဘာက်စြာ.မွတ္ထားလိုက္သည္.။ အတန္းပညာ မတတ္ေသာ အေမ ေျပာသည့္ စကား မ်ားသည္ အတန္းထဲမွ ဆရာမ ေျပာဖူးေသာ စကားမ်ားႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္ေနသည္ကုိေတြးမိေတာ့ ႏွင္းၿပံဳးျဖစ္ေအာင္ ၿပံဳးမိလိုက္ေသးသည္.။

ေၾသာ္..အေမသည္.ေရာဂါမေရာင္းလိုသူ..၊ ကုသိုလ္ေရာင္းလိုသူပါတကား..။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            ေက်ာ္သူ ဂ်ဴတီကုတ္ကို ညီညာေအာင္ ျပင္၀တ္လိုက္သည္..။ ေခါင္းကို ဆီအနည္းငယ္ထည့္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ၿဖီး ထားသည္.။ ဆရာ၀န္ဆိုတာ အၿမဲတန္းသန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနမွ အဆင္ေျပမည္မဟုတ္ပါလား.။ အခု ေက်ာ္သူ တို႔ Final Part 1 ေရာက္ေတာ့ Trip ဆင္းရာကေန ဟိုပုန္း ဟူသည့္ ဒီၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္လာတာျဖစ္သည္.။ ဆရာ၀န္ ေလာင္းလ်ာ သူငယ္ခ်င္း စုစုေပါင္း (၁၅) ေယာက္ ေရာက္လာၾကေသာ ဤၿမိဳ႕ေလးက ေတာင္ႀကီးနဲ႔နီးေသာ္လည္း ေျပာသေလာက္ မဖြံၿဖိဳးသည့္ေနရာတစ္ခုလုိျဖစ္ေနသည္.။ ရြာမက၊ ၿမိဳ႕မက် ေနရာေလးတစ္ခု..။    

       Trip ဆင္းေတာ့ ဟိုပုန္း တုိက္နယ္ေဆးရံုမွာတည္းၾကရသည္.။ ေက်းရြာေဒသေတြကို ကြင္းဆင္းေလ့လာေရး လုပ္ရသည္.။ အျဖစ္မ်ားေသာ ေရာဂါမ်ားကို ေလ့လာသံုးသပ္ၾကရသည္.။ ထုိ႔အျပင္ ရြာမ်ားႏွင့္ ဟိုပုန္းရွိ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ပါ. က်န္းမာေရး ေဟာေျပာပြဲမ်ားျပဳလုပ္ၾကရသည္..။ ရြာေတြမွာေတာ့ ကူးစက္ေရာဂါေတြသိပ္ မရွိလွ ေတာင္ေပၚေဒသက လူေတြက ေျမျပန္႔ကလူ ေတြေလာက္ ဆီးခ်ိဳ၊ ေသြးတိုး စသည္ တို႔အျဖစ္သိပ္မမ်ား တာေတြ႕ရသည္.။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အျဖစ္အမ်ားဆံုးက ေသြးတိုးႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္ေနသည္.။ အာရွ အဆင့္ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ပင္ ႏွလံုးေရာဂါ၊ ေသြးတိုးေရာဂါတို႔ေၾကာင့္ ေသဆံုးရ သည့္ စာရင္းမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ထိပ္တန္း မွာပါ၀င္ေနသည္.။ ထို႔အတြက္ ဒီေန႔ ေက်ာင္းေဟာေျပာပြဲမွာ ေက်ာ္သူ ေျပာရမည့္ ေခါင္းစဥ္ကုိ ျပည့္၀ဆီမ်ား၏ အႏ ၱရာယ္ ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္.။ တကယ္ေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား အဆင့္ထက္ အနည္းငယ္ ျမင့္ေနမည္ဟု ထင္မိေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းက အသိပညာကိုရိုက္သြင္း ေပးရမည္ဟု ေက်ာ္သူ စိတ္ထဲမွာ ယံုၾကည္ ထားလိုက္သည္.။

            “ တက္ၾကြလွခ်ည္လား ေက်ာ္သူရ… ေဟာေျပာပြဲက ထမင္းစားေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္က်မွေလ..”

            အာကာေဇာ္က အေဆာင္ေကာ္ရစ္ဒါမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္ထားရင္း လွမ္းေျပာသည္.။ ဘာရယ္မဟုတ္.သူကိုင္ ထားသည့္စာအုပ္ကို အမွတ္အထင္ၾကည့္မိသည္.။ ေဒါက္တာ --- ေရးသားသည့္ သားဆက္ျခားက်န္းမာေရး ဆိုသည့္စာ အုပ္..။ ထိုစာအုပ္က အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကို ေဟာေျပာမည့္ သူတို႔အရြယ္မွ် သိသင့္ေသာ သားဆက္ျခားက်န္း မာေရး အသိပညာမ်ားအေၾကာင္းပါ၀င္ေၾကာင္း ေက်ာ္သူသိထားသည္.။ ေၾသာ္… ကိုယ့္ဆရာက ဒီေခါင္းစဥ္ ေရြးသကိုး.။

            “ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ကြာ.။ ခုခ်ိန္ မန္းေလးမွာဆို ဘယ္ေနႏုိင္လိမ့္မလဲ…”

        “ အင္း.. ခုေလာက္ဆို ေတာ္ေတာ္ပူေနၿပီ.. ၊ ဒါနဲ႔ မင္းဒီေန႔ ေျပာမွာ သားဆက္ျခား က်န္းမာေရး အေၾကာင္းလား အာကာ.”

       “ အာ မဟုတ္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ.. ငါက မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ စိတ္ကိုေျပာင္းလဲေစတဲ့ ေဆး၀ါးေတြအေၾကာင္းကို ေျပာမွာ..”

            အာကာက ရယ္ၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ဆိုသည္.။   

       “ မသိဘူးေလကြာ..မင္းက သားဆက္ျခား က်န္းမာေရးစာအုပ္ႀကီး ကိုင္ထားလို႔ ငါက ျပန္ၾကည့္ေနတယ္မွတ္ေန တာ..”

     “ မဟုတ္ဘူး သူငယ္ခ်င္းရ.. ဒီရွမ္းျပည္နယ္မွာ လူေတြကေတာင္ယာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတဲ့သူေတြပီပီ ေဆး ပညာဗဟုသုတ နည္းတယ္ကြာ.။ သားဆက္ျခားနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးဟိုးတစ္ေန႔က တပ္မေတာ္ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းေက်ာင္း နားက ရြာမွာ သြားေျပာတဲ့ေန႔က လူႀကီးေတြကို ေျပာတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ လက္၀င္တယ္ကြာ.။ စားေဆး၊ ထိုးေဆး၊ ရက္ေရွာင္၊ UID ပစၥည္းထည့္ အဲဒါေတြအကုန္လံုးကို ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ အသိပညာေပးေနတာၾကာၿပီ..ငါလည္း သိၿပီးသား ေတြမွတ္လို႔ ေက်ာ္ေျပာသြားတာ..ေနာက္ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘာမွ မသိေသးဘူး..အကုန္အစိမ္းသက္သက္ ျဖစ္ေနလို႔ အစက အဆံုးျပန္ေျပာခဲ့ရတယ္..သူတို႔သိတာက ကြန္ဒံုးသံုးရမယ္ဆိုတာေလးတစ္ခုေလာက္ေကာင္းေကာင္း သိလို႔ ေတာ္ ေသးတယ္..၊ ဒါေတာင္ စနစ္တက်မသိဘူး.ၾကားဖူးရံုပဲကြ..”

            “ ဟုတ္တယ္ေနာ္ သူငယ္ခ်င္း.. ၿပီးေတာ့ မင္းအခုေရြးတဲ့ေခါင္းစဥ္ မွန္တယ္ကြ..။လူႀကီးေတြေတာင္ ဒီေလာက္ စိမ္းေနရင္ အခု ကေလးေတြေျပာလု႔ိ ဘာမွ နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး.။ ေနာက္ၿပီး ဒီဖက္အရပ္ေဒသေတြက တစ္ခ်ိန္က မူးယစ္ရာဇာေတြ ရွိခဲ့တဲ့ေနရာေတြဆိုေတာ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဆိုးက်ိဳးေတြအေၾကာင္း ေျပာတာ သိပ္ေကာင္းတယ္ သူငယ္ခ်င္း..”

            “ ေဒါင္..ေဒါင္..ေဒါင္.ေဒါင္..”..

             ေက်ာ္သူတို႔ စကားေျပာေနရင္း ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းျမည္သံေၾကာင့္ စကားစ ျပတ္သြားသည္..။

            “ အင္း ေက်ာင္းလည္းတက္ၿပီး သြားေစာင့္ေနတာ ေကာင္းမယ္ကြာ.. ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ကိုေစာင့္ရငး္ ကေလးေတြ ကိုထိန္းရတဲ့ ဆရာမေတြရဲ႕ ဒုကၡကလည္း ေသးတာမဟုတ္ဘူး..”

            ေက်ာ္သူ စိတ္ကိုစုစည္းလိုက္သည္…။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူေဟာေျပာရမည့္ကေလးေတြႏွင့္ အသိပညာရရွိၿပီး က်န္းမာရႊင္လန္းေနမည့္ ကေလးမ်ားကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ရင္း ေက်နပ္ေနမိေတာ့သည္.။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ ေဆးတကၠသိုလ္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ခါနီး ဆရာ၀န္ေလာင္း အစ္ကိုႀကီး၊ အစ္မႀကီးေတြလာၾက သည္။ ေက်ာင္းမွာ ေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္ၾကသည္.။ က်န္းမာေရးအေၾကာင္း မိုးရာသီမွာျဖစ္တတ္သည့္ ၀မ္းပ်က္၊ ၀မ္းေလွ်ာ ေရာဂါ အေၾကာင္း ၊ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ေရာဂါ အေၾကာင္း၊ သန္ေကာင္ေရာဂါအေၾကာင္း၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးႏွင့္ စိတ္ကိုေျပာင္းလဲေစေသာ ေဆး၀ါးမ်ား အေၾကာင္း စသျဖင့္ ေဟာၾကေျပာၾက သည္.။ အရင္ကတည္းက ဆရာမ ေတြ ေျပာတာေတာ့ နားစြန္နားဖ်ားၾကားဖူးသည္.။ ဒါေပသိ. ႏွင္း အဲဒါေတြသိပ္မယံုပါ.။ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာျဖစ္တုိင္း အေမ တိုက္သည့္ ေဆးေတြေသာက္ၿပီးေပ်ာက္သြားတာခ်ည္း.။ ဖ်ားနာလွ်င္လည္း ထိုနည္း လည္းေကာင္း ။ ဗမာေဆး အမႈန္႔ခါးခါးႀကီးေတြ ေရေႏြးႏွင့္ေသာက္၊ ဒါမွ မသက္သာလွ်င္ ေနာက္ရက္ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ အဖ်ားေပ်ာက္ေဆးလို႔ ေျပာ၀ယ္လွ်င္ ရေသာ ေဆးျပားျဖဴျဖဴေလးေတြေသာက္..။ ေနာက္ေတာ့လည္း အလုပ္လုပ္ရင္း၊ ေခၽြးထြက္ရင္းပင္ ေပ်ာက္သြားတာမ်ားသည္ ..။ သူတို႔ေျပာသည့္ဟာေတြလည္းတစ္ခုမွ မလုပ္ဖူးဘူးထင္သည္.။ သို႔ေသာ္ လည္း ႏွင္းတို႔ ခုထိေတာ့ ဘာေရာဂါမွ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးမျဖစ္ေသး..။ ခုလည္း သူတို႔ေျပာလို႔သာ နားေထာင္ ေနရသည္..။ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မပါလွ.။ ေက်ာင္းကျပန္လွ်င္ ေစ်း၀င္ၿပီး ဆန္မႈန္႔၀ယ္ရမည္.။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္က လြယ္အိတ္ႏွစ္လံုးသယ္၊ တစ္ေယာက္က ဆန္မႈန္႔အိတ္ ကိုမ.။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီမရင္း အိမ္ေရာက္လွ်င္ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ေတြ ရစရာမရွိေအာင္ ေဖြးေနတတ္သည္.။ ဒီေန႔လည္း အေမမွာထားသည့္ ဆန္မႈန္႔ထုပ္ သြားသယ္ရမည္ကို ေခါင္းထဲမွာ ေတြးမိေနသည္.။

            “ ေနာက္ဖက္က ရွစ္တန္းေတြ သိပ္မဆူနဲ႔ၾကားလား…”

            ေဟာေျပာပြဲမွာ စည္းကမ္းၾကပ္မတ္ေရးလုပ္ေနသည့္ ဆရာမ အသံၾကားမွ ႏွင္းစိတ္ေတြ ေက်ာင္းခန္းမထဲ ျပန္ေရာက္လာသည္.။ ခုနက မူးယစ္ေဆး၀ါးအႏ ၱရာယ္ အေၾကာင္းေျပာေနသည့္ အစ္ကိုႀကီးပင္ ျပန္ဆင္းသြားၿပီ..။ နာရီ မ ရွိေပမယ့္  ဒီတစ္ေယာက္ၿပီးရင္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မည္ဆိုသည္ကို ေက်ာင္းသားတို႔ဘာသာဘာ၀ အလိုလိုသိ   ေန၍ စိတ္အနည္းငယ္ေပါ့သြားသည္.။

            “ ကဲ ..အစ္ကိုကေတာ့ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ မွာ စတုတၳႏွစ္တက္ေနတဲ့ ကိုေက်ာ္သူပါ..။ ညီေလးတို႔ ညီမေလးတို႔ကို ေျပာျပမယ့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ျပည့္၀ဆီ အေၾကာင္း.. ဘာဆီလဲ…”

            “ ျပည့္၀ဆီ..”

            ႏွင္းအပါအ၀င္ ကေလးမ်ားအားလံုးက သံၿပိဳင္လိုက္ေျဖၾကသည္.။

            သူေျပာသည့္ ဆီကို ႏွင္းတစ္ခါမွမၾကားဖူးေခ်.. ။ တစ္သက္လံုးစားလာသည္က အေမ အေၾကာ္ေၾကာ္သည့္ စားအုန္းဆီသာျဖစ္သည္.။ ပဲဆီတို႔ဘာတို႔ေတာ့ မစားႏုိင္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ..။ စင္ေပၚက အစ္ကိုႀကီးက ဆက္ေျပာသည္.။ သူေျပာတာကိုေတာ့ ႏွင္း စိတ္၀င္စားစြာ နားေထာင္မိသည္.။

             “ ညီေလးတို႔ ညီမေလးတို႔စားေနတဲ့ ဆီေတြကို ခြဲျခားမယ္ဆိုရင္ ျပည့္၀ဆီနဲ႔မျပည့္၀ဆီ ဆိုၿပီးခြဲျခားႏုိင္တယ္.။ အဂၤလိပ္လိုကေတာ့ (Saturated Fat) နဲ႔ (Unsaturated Fat) လို႔ခြဲျခားႏုိင္တယ္.။ အဂၤလိပ္လိုကုိ ညီေလးညီမေလးတို႔ မမွတ္ ႏုိင္ေသးရင္ ျမန္မာလိုပဲ မွတ္ထားၾကပါ. ..”

            စသျဖင့္ ျပည့္၀ ဆီမ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ အႏ ၱရာယ္မ်ားကိုဆက္လက္ရွင္းျပသည္.။ ႏွင္းရုတ္တရတ္ ၾကားမိတာက  ဆိုင္မွာသံုးတဲ့ စားအုန္းဆီ ေတြက မေကာင္း ဆိုသည္ကို တစ္ခ်က္သတိထားမိ လိုက္သည္.။ အို..ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာ ပါေလ..။ အေမက ဒီေလာက္ေစတနာေကာင္းတာ. မေကာင္းတဲ့ဆီေတြ မသံုးေလာက္ပါဘူး. ဟုေတြးလိုက္မိသည္.။

            ႏွင္းဆက္နားေထာင္ေနလုိက္သည္.။

            “ အထူးသျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြမွာ ေၾကာ္ၿပီးသားဆီကို ထပ္တစ္လဲလဲျပန္ေၾကာ္ၾက တယ္..၊ အဲဒါေတြက ပိုလီျပည့္၀ဆီေတြ ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ၿပီး အရမ္းအႏ ၱရာယ္ရွိတယ္.။ အစ္ကိုႀကီးတို႔ အေနနဲ႔. ဒီကိစၥေတြ ကိုပညာေပးေတြ လုပ္ထားတယ္.။ ဒါေပမယ့္လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာင္ ၀ိသမ ေလာဘသားေတြက ကိုယ့္အက်ိဳးကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ဆိုင္မွာစားတဲ့သူေတြကို က်န္းမာေရးထိခုိက္မွာကို အေလးမထားၾကဘူး.။ အဲဒီစိတ္ဓါတ္က ေကာင္းသ လား..”

            “ မေကာင္းပါဘူး..”

            ေက်ာင္းသားေတြ သံၿပိဳင္လိုက္ေျဖတဲ့အခ်ိန္ ႏွင္းေဒါသထြက္သလိုလိုျဖစ္သြားသည္..။ အေမ့ကိုေတာင္ ၀ိသမ ေလာဘသား လို႔ေျပာေနၿပီ..။ အေမက ဘာလို႔ ဆိုင္မွာလာ၀ယ္တဲ့သူေတြကို က်န္းမာေရးထိခိုက္မွာ အေလးမထား ရမွာလဲ.။ အေမက သူတို႔ လက္ေတြညစ္ပတ္ရင္ေတာင္ မၾကာခဏ ဆူသူ မဟုတ္ပါလား..။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ထၿပီး ေအာ္ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္သည္.။ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္ သိမ္ငယ္စိတ္ေၾကာင့္ မဆိုသာေခ်..။ ႏွင္းငိုခ်င္လာသည္.။ ပတ္၀န္းက်င္ က ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ အေရွ႕က အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ႏွင့္ပို႔ခ် ေဟာေျပာသည္ကို လိုက္ေျဖေနၾက သည္ . ။ ႏွင္းကေတာ့ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္လာသည္.။ သူမဘာဆက္လုပ္ရမလဲ..။

            ဆက္လက္ၿပီး စင္ေပၚက အစ္ကိုႀကီးက ျပည့္၀ဆီေတြစားသံုးျခင္းေၾကာင့္ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ဥ္းေရာဂါေတြ၊ ေသြး တိုးေရာဂါေတြ၊ ႏွလံုးေရာဂါေတြျဖစ္ပြားႏုိင္ေၾကာင္း..ေျပာျပျပန္သည္.။

            “ ကဲ.. အခုဆိုရင္ ညီေလးတို႔.၊ ညီမေလးတို႔ ျပည့္၀ဆီကို စားသံုးလို႔ ျဖစ္လာမယ့္ က်န္းမာေရးထိခုိက္မႈေတြကို သိၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ဆိုရင္ အဲဒီလို ျပည့္၀ဆီနဲ႔ ေၾကာ္ထားတဲ့ မုန္႔ေတြ၊ အေၾကာ္ေတြ ကို စားဦးမွာလား..”

            “ မစားေတာ့ပါဘူး….”

            “ ညီေလးတို႔ ၊ ညီမေလးတို႔ အေမေတြ အေဖေတြကိုေရာ.။ အဲဒီလို ဆီေတြစားခိုင္းမွာလား.”

            “ မစားခိုင္းပါဘူး..”

            “ ဒါဆို အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ေျပာျပရမယ္..။ အစ္ကို႔ကို ကတိေပးမွာလား..”

            “ ေပးမွာပါ..”

            ေဟာခန္းတစ္ခုလံုး တက္တက္ၾကြၾကြ သံၿပိဳင္ေအာ္ဟစ္ၾကသည္.။ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြက အမွန္ တကယ္ ပင္ အိမ္မွာ မိဘမ်ားကို အသိေပးမည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြလင္းလက္ေနသည္.။ ႏွင္းကေတာ့ လိုက္မေအာ္။ မည္သုိ႔ မည္ပံု အေမ့ကို ေျပာရပါမည္နည္း.။

            ႏွင္းမ်က္ရည္ေတြက်လာသည္.။ သူလိမ္ေနတာ.။ အေမ့ေလာက္ေစတနာထားတာအေမပဲရွိတယ္.။ ဒီလူႀကီးကို မယံုၾကပါနဲ႔.။ သူလိမ္ေနတာ..။ ငါတို႔စီးပြားေရးကို ပ်က္စီးေအာင္လုပ္ေနတာ..။ ငါ့အေမကိုေတာင္ သူစြပ္စြဲတယ္..။ ငါ့အေမ ေလာက္ ငါ့ဆိုင္မွာစားတဲ့သူေတြကို က်န္းမာေစခ်င္တာ ငါ့အေမပဲရွိတယ္.။ သူ႔ကို မယံုၾကပါနဲ႔…။

            ရင္ထဲမွာေအာ္ငိုမိေသာစကားေတြ.. ။

   တားဆီးမရထြက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို..ထိန္းရင္း ဘယ္သူမွ မျမင္ခင္ ႏွင္း ေက်ာင္းခန္းမထဲက ေျပးထြက္လာမိေတာ့ သည္.။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            ေဆြးေႏြးပြဲၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းက တိုက္သည့္ အေအးႏွင့္ မုန္႔ကိုစားၿပီး ေက်ာင္း၀င္းအျပင္သို႔ ထြက္လာၾကသည္.။

      “ ခုနက မင္းေျပာသြားတဲ့ သိပ္ေကာင္းတာပဲေက်ာ္သူရာ..၊ ကေလးေတြကို မ်က္လံုးေလးအ၀ိုင္းသားေလးနဲ႔. ၿငိမ္ ေနတာပဲ ..”

            “ ေက်ာ္သူက ေတာ္ကီေကာင္းတယ္ေနာ္.. .”

ေဘးက သဥၥာ တုိ႔အုပ္စုက ရြဲ႕သလိုလို အတည္လိုလိုေျပာသြား ေသးသည္.။

“ ငါ ေတာ္ကီေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူးကြာ.။ ကေလးေတြကအားတက္သေရာ လိုက္ေျဖၾကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္း နဲ႔ မာန္ပါသြားတာပါ..ဟဲဟဲ..”

ေက်ာင္း၀င္းအျပင္မွာ လာႀကိဳမည့္ဖယ္ရီကားကိုေစာင့္ေနရင္း ေက်ာင္းျပန္သည့္ကေလးမ်ားကိုေငးေမာၾကည့္ေန မိသည္.။ တစ္ခ်ိန္က သူလည္းဒီလို ျဖဴစင္တဲ့ဘ၀ေလးက ရုန္းကန္ရင္း ႀကီးျပင္းလာသည္ပဲ မဟုတ္လား.။

ေတြးေနရင္းႏွင့္ ပင္..ဖယ္ရီကားလာသည္.။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး  ကားေပၚသို႔စတက္ၾကသည္.။ ကားေပၚတက္ၿပီးကားဘီးစလိမ့္ေတာ့ ကားေနာက္နားက ေက်ာင္းသူ မိန္းကေလး တစ္ ေယာက္က သူတို႔ကားဆီ ဦးတည္ေျပးလာသည္.။ ေက်ာ္သူရွိမည့္ ညာဖက္ အျခမ္းဖက္ကို  လက္ညွိဳးထိုး၍ ပါးစပ္က “ “လူလိမ္ႀကီး” လို႔ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သည္.။ ကားေပၚမွ ဆရာ၀န္ ေလာင္းေတြ ၀ိုင္းရယ္ၾကသည္.။ မင္းကိုေျပာတာေနမွာ.၊ နင့္ကို ေျပာတာ ေနမွာ.. လုပ္ရင္း အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ ေနၾကသည္.။ ခုနက လွမ္းေအာ္သည့္ ေက်ာင္းသူကေလးမ ေလးကေတာ့ ခပ္ေ၀း ေ၀းမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ..။ ကားေပၚကရယ္သံမ်ားကေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အကင္းမေသခ်င္ေသး…။ ေက်ာ္သူကေတာ့ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်ရင္းၿပံဳးလိုက္သည္.။ သူ ငယ္စဥ္ကလည္း ဒီလို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္အျပဳအမူ ေတြလုပ္ခဲ့ဖူးလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိလိုက္ေသးသည္.။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            ဂ်ပန္ပိေတာက္ပင္ေတြ စီတန္းၿပီးေပါက္ေနတဲ့ ေျမနီလမ္း တစ္ခုေပၚမွာ ကေလးမေလးတစ္ဦးႏွင့္ သူမ၏ ေမာင္ျဖစ္သူ မူလတန္းကေလးငယ္တစ္ဦး ရပ္ေနသည္.။ ကေလးမေလး မ်က္လံုးမ်ားက နီရဲ မို႔ေမာက္လ်က္..။

            “ မမ နင္ဘာလို႔ ငိုထားတာလဲ. ငါ့ကိုေျပာျပပါဆို.…”

            အငယ္ေကာင္က မသကၤာေသာ အၾကည့္ႏွင့္ေမးသည္…။

            ႏွင္းေျပာခ်င္စိတ္မရွိ…။

ကားေပၚက အေမ့ကို စြပ္စြဲသည့္လူႀကီးကို ေအာ္လိုက္ေတာ့သူ႔ကိုပင္ ၀ိုင္းရယ္ၾကသည္ကိုလည္းစိတ္ထဲမွာ ျပန္ ျမင္ေနသည္.။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူႀကီးေျပာစကားေတြ မွန္ေနသည္ဆိုတာကို သူ႔မသိစိတ္ကေရာ သိစိတ္ကပါ လက္ခံေနသည္.။ ဒါဆို အေမက သူေျပာသလို ၀ိသမ ေလာဘသားလား..။ ဒါလည္း သူ႔စိတ္ကလက္ခံလို႔မရ.။ ေတြးမိတဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္တိုသလိုျဖစ္မိေနသည္.။ ေလာေလာဆယ္..သူဆန္မႈန္႔အိတ္သြားသယ္ခ်င္စိတ္မရွိ..။ သူဘာ ဆက္လုပ္ရမည္ကိုလည္းသူ႔စိတ္ထဲမွာမသိ..။ အေမ မနက္ကေျပာသည့္..ငါတို႔က သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းအေၾကာ္ေရာင္းေနတာ၊ ေရာဂါေရာင္းေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုသည့္ စကားေလးကလည္း နားထဲက ခုထိ မထြက္..။ ႏွင္းမ်က္၀န္းမွာေတာ့ မ်က္ရည္ ေတြက်လ်က္…။ အေမ့ကိုတားဆီးရမည္ဟု ကတိမေပးထားေသာ္လည္း ႏွင္း အေမ့ကို ေျပာရမည္ကိုသိေနသည္.။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မစဥ္းစားတတ္...။ ႏွင္းသိလိုက္တာက ႏွင္းတို႔ အိမ္နဲ႔ ႏွင္းတို႔ မိသားစုရဲ႕ အနာဂါတ္ေတြက.. ခုနက လူလိမ္ႀကီး စီးသြားေသာ ကားဘီးရာေတြေနာက္မွာ ပါသြားၿပီ…။

                                                                                                                        မိုးသက္ဦးလြင္