တေစၦ

         ဖဘေပၚက ဘေလာ့ဂါ အမ်ားစုကို အန္တီတင့္က ဦးေဆာင္ၿပီး ဘေလာ့ေပၚ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းသာပါတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ပို႔စ္တင္တာ အေတာ္ႀကဲေနၿပီကိုး.။ ဟိုးအရင္တုန္းက ေရးထားသလိုပါပဲ.။ Facebook ေပၚမွာက Response ကလည္းျမန္တယ္..။ လူလည္း မ်ားတယ္ ဆိုေတာ့ ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တဲ့ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့..။ ခုလည္း တဂ္ပို႔စ္ေလး ေရးမယ္ စိတ္ကူးထားပါတယ္.။ ဒီေန႔ေတာ့ တဂ္ပို႔စ္ေလး မဟုတ္ပဲနဲ႔ သတိရမိတဲ့အေၾကာင္းေလးကို အရင္ေရးပါဦးမယ္.။ အဲဒီတဂ္ပို႔စ္နဲ႔လည္း နည္းနည္း ဆိုင္ခ်င္ဆိုင္မွာေပါ့ေလ.။

         Facebook ေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုတဲ့ စလံုးက ေဒါက္တာ ရန္ႏုိင္ေအာင္ (ကိုရန္ႏုိင္) တင္ထားတဲ့ သရဲအေၾကာင္း ပို႔စ္ေလးေတြေတြ႕မိလို႔ပါ..။ အေၾကာက္တရားအေၾကာင္း စဥ္းစားမိတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ ေလးေတြေရးဦးမွပဲလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္..။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခ်က္ေျပာလိုတာက တေစၦ၊ သရဲ ဆိုတာကို ယံုၾကည္တဲ့သူ ရွိသလို မယံုၾကည္တဲ့သူေတြလည္းရွိပါတယ္.။ ဒါေပမယ့္ (၃၁) ဘံုမွာရွိတဲ့ မျမင္ရတဲ့ သတၱဝါ အမ်ားဆိုတာလည္း က်မ္းဂန္ေတြမွာေရာ၊ သာဓကေတြကလည္းရွိေတာ့ မႀကံဳဖူးသူေတြအေနနဲ႔ ျငင္းရခက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုေပါ့ေလ..။ (ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ္တိုင္ မႀကံဳေတြ႕ခင္က မယံုၾကည္သူတစ္ဦးေပါ့..။) ဒါေပမယ့္လည္း စိတ္ထားတတ္ရင္ ေၾကာက္စိတ္ထက္၊ သနားတဲ့စိတ္၊ စာနာတဲ့ စိတ္ကေလး ဝင္လာမိမယ္ ထင္တာပါပဲ..။

         ကဲကဲ.. နိဒါန္းခ်ီတာေတြလည္းမ်ားေနပါၿပီ..။ ဇာတ္လမ္းကို စေျပာပါရေစ..။ အခ်ိန္က ၂၀၁၀ ႏွစ္လည္ ေလာက္ေပါ့.။ ကၽြန္ေတာ္က ဗထူးမွာ ေျခလ်င္တပ္စုမွဴးသင္တန္းကို တစ္ပြင့္(ဒုဗိုလ္)ဘဝနဲ႔ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေပါ့.။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တပ္မေတာ္ တိုက္ခုိက္ေရးေက်ာင္း (၂) ခုရွိပါတယ္.။ တစ္ခုက ဗထူးတပ္ၿမိဳ႕(ရပ္ေစာက္) မွာ ရွိၿပီးေတာ့.။ ေနာက္တစ္ခုက ဘုရင့္ေနာင္တပ္ၿမိဳ႕(သံေတာင္ႀကီး) မွာရွိပါတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသုတ္က မာစတာပါတဲ့ လူအင္အား ၈၁၀ က ဗထူးတပ္ၿမိဳ႕(ရပ္ေစာက္) မွာတက္ခဲ့ရတာပါ..။ သံေတာင္နဲ႔ စာရင္ ဗထူးက အနည္းငယ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္.။ သံေတာင္ႀကီးက နယ္ေျမေဒသအားျဖင့္ အညိဳေရာင္နယ္ေျမ ထဲမွာရွိပါတယ္.။ လံုၿခံဳေရးအေျခအေနအရ သိပ္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မရွိလွတာအမွန္ပါ..။ လည္စရာပတ္ စရာလည္း ေလာက္ေလာက္လားလား မရွိလို႔ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္..။ ဗထူးကေတာ့ သံေတာင္နဲ႔စာရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္.။ တကယ္ေတာ့ ရပ္ေစာက္ဆိုတာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးပါ..။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ အင္တာနက္ကဖီး (၂) ခုရွိပါတယ္.။ အဲဒီဆိုင္ (၂) ဆိုင္က တစ္လွည့္စီ လိုင္းက်ပါတယ္.။ လိုင္းကလည္း တစ္ရက္ကို ေန႔တစ္ပိုင္းေလာက္ က်ပါတယ္..။ တနဂၤေႏြ ေအာက္ပတ္စ္ရတဲ့အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္စုမွဴးသင္တန္း၊ ဗိုလ္ႀကီးေတြ တက္ရတဲ့ တပ္ခြဲမွဴးသင္တန္း၊ တပ္ၾကပ္ႀကီးေတြတက္ရဲ႕ အရာခံ၊ အၾကပ္ႀကီး သင္တန္းက အဖြဲ႕ေတြက အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ေနရာလုၾကရပါတယ္..။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ဘာညာနဲ႔ ဆိုေတာ့ သံေတာင္ထက္ စည္ကားပါတယ္.။

         ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကို ဆက္သြားၾကစို႔.. ။

        သင္တန္းစဖြင့္ေတာ့ တန္းခြဲမွဴးလုပ္တဲ့ အရာရွိေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက ကြန္ပ်ဴတာ ေကာင္းေကာင္း သံုးတတ္တဲ့သူကို ႐ံုးအဖြဲ႕မွာ ကူဖို႔ေခၚတယ္.။ အဲ ကၽြန္ေတာ္က တပ္မွာ ေထာက္ ကိုင္လာတဲ့သူဆိုေတာ့ ႐ံုးပိုင္းဆိုင္ရာ ကြန္ပ်ဴတာ (DTP ပါပဲ.) ကိုေတာ့ Staff Duty က်က်  သံုးတတ္ပါတယ္..။ အဲဒီေတာ့ တကယ့္ တကယ္ လူေရြးၾကတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ေအာင္ေအာင္ဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းရယ္ (Facebok Name – Aung Nway Oo - သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းဝင္ရထားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေပါ့  - သူ႔အေၾကာင္းကို ဘေလာ့မွာ တစ္ခါ ေရးဖူးတယ္)၊ ေအာင္ေက်ာ္မင္း ဆိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းရယ္ (facebook name - သဲကုန္းသား) ရယ္.. သံုးေယာက္က ႐ံုးအဖြဲ႕မွာ ကူဖို႔ ျဖစ္လာတာေပါ့...။

         ႐ံုးအဖြဲ႕က တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး.။ ေျမပံုေတြ အညႊန္းတပ္တာမ်ိဳး၊ P.T ဆန္းစစ္ေတြ လုပ္တဲ့အခါ Records ေတြကူျဖည့္ေပးတာမ်ိဳး၊ စာရင္းေတြ ကူျဖည့္ရတာမ်ိဳးေပါ့.။ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြ ကူညီရတာပါ.။ အဲ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း သြားကူရတာေပါ့.။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သင္တန္းခ်ိန္ေပါ့.။

         အဲဒီ႐ံုးမွာ တန္းခြဲမွဴး အရာရွိေတြ ထိုင္တယ္ .. ရံဖန္ရံခါ ညအိပ္ေလ့ရွိတယ္.။ ဟိုးဖက္က စာေရးေတြရွိတဲ့ ႐ံုးခန္းတစ္ခန္းရွိတယ္.။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ေတြထားတယ္.။ ေျမပံုေတြ၊ ေျမျဖဴ၊ Duster စတဲ့ စာသင္ခန္းသံုးပစၥည္းေတြလည္း ထားတာေပါ့..။ အဲဒီ ႐ံုးခန္းထဲမွာ တစ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ အၿမဲေနတဲ့ ဆရာႀကီး စိန္ေမာင္(အမည္လႊဲ) ဆိုတာ ရွိတယ္.။ အဲဒီဆရာႀကီး စိန္ေမာင္က အၿမဲတမ္း ႐ံုးမွာပဲေနတယ္.။ တစ္ရက္က်ေတာ့ အဲဒီ ဆရာႀကီး စိန္ေမာင္က ေရႊေညာင္ကို ခဏသြားရင္းနဲ႔  အဲဒီ ေရႊေညာင္မွာ ဆံုးသြားတယ္.။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဗမာထံုးစံအတိုင္း ဝိဥာဥ္ကို ဗထူးကို ျပန္ေခၚတာေပ့ါေလ.။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီသတင္းၾကားတဲ့အခ်ိန္ လက္မခံဘူး.။ ဘဝေဟာင္းက စုတိစိတ္က်လို႔ ကြယ္လြန္တာနဲ႔ စကၠန္႔မျခား ဘဝသစ္မွာ ပဋိသေႏၶယူရတယ္ဆိုတာကို သိထားတာကိုး.။ သူ႔ဖာသာ မကၽြတ္မလြတ္လို႔ ဗထူး ျပန္ေရာက္ လာရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ.။

         အဲဒီညက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တန္းခြဲ (၁)က တန္းခြဲမွဴး ဗိုလ္ႀကီး မင္းေဇာ္ဦး(အမည္လႊဲ) က အဲဒီ႐ံုး အေဆာင္မွာ ညအိပ္ေရာ..။ မနက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တန္းစီ တဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္နားနဲ႔ သတင္းတစ္ခု ၾကားရတယ္.။ မေန႔ညက ဗိုလ္ႀကီးမင္းေဇာ္ဦး ႐ံုးခန္းထဲမွာ ဂ်ာနယ္ဖတ္ေန တုန္း ေနာက္ကေန လက္နဲ႔ ပုတ္ခံတဲ့အခါ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိတာနဲ႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အိမ္ျပန္သြားတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းေပါ့..။ ေနာက္ေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ရင္း ေျပာင္ရင္း ဟိုလူသည္လူက ဝင္ေႏွာက္ရင္းနဲ႔ပဲ အဲဒီသတင္းက Confirm မျဖစ္ပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္.။ 

         အဲဒီညေနမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ PT ဆန္းစစ္ေျပးၾကတယ္.။ ထံုးစံအတိုင္း ၃ မိုင္၊ ၅ မိုင္၊ ၁၀ မုိင္ေပါ့.။ (မိုင္ ၃၀ ကေတာ့ သင္တန္းၿပီးခါနီးမွာ တစ္ခါပဲ ေျပးရတယ္) . ။ အဲဒီလိုေျပးတဲ့ညမွာ ႐ံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တန္းခြဲ(၁) တန္းခြဲမွဴးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၃) ေယာက္ကိုေခၚတယ္.။ ဒီေန႔ည  Records ေတြ ကူျဖည့္ေပးဖို႔ေပါ့.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လည္း ဟုတ္ကဲ့ ေျပာၿပီး အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ အတိုင္းပဲ ညေနေစာင္းက်ေတာ့ ႐ံုးကို သြားတာေပါ့..။

         ႐ံုးကေတာ့ တန္းခြဲ(၁) ေအာက္ဖက္ကို ဆင္းလာရင္ သစ္ပင္ရိပ္ေတြၾကားထဲက တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးပါ။ အဲဒီရဲ႕ ေရွ႕အတိုင္းဆက္သြားရင္ ေရွ႕ ကိုက္ (၁၀၀) ေလာက္လမ္းညာဖက္မွာ  ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းဖက္က ေစ်းဆိုင္ေတြ ရွိပါတယ္.။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္နဲ႔ အင္မတန္ရင္းႏွီးတဲ့ “ ယံေလး ” ဆိုတဲ့ ဆိုင္ရွိပါတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ထံုးစံက ညဖက္ ႐ံုးအလုပ္မလုပ္ခင္ အဲဒီမွာ လက္ဖက္သုတ္၊ ေရေႏြးၾကမ္း၊ ေကာ္ဖီ၊ စီးကရက္၊ ဘာညာသာရကာယူၿပီး အင္နာဗြန္စီ တစ္ေယာက္တစ္လံုးေသာက္ၿပီးမွ ႐ံုးလာတာ မ်ားပါတယ္။ ညဖက္ ႐ံုးအလုပ္ေတြၿပီးတဲ့အခါ ႐ံုးကကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ Video Edit လုပ္တာမ်ိဳး၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ရွင္းျပတာမ်ိဳးေတြ လုပ္တာေပါ့..။ ႐ံုးအလုပ္ေတြ သိပ္မ်ားတဲ့အခါ ၂ ေယာက္က အိပ္ၿပီး ၁ ေယာက္က စာရင္းျဖည့္တာမ်ိဳးေတြမ်ားပါတယ္.။ အလွည့္က်ေပါ့..။

         အဲဒီေန႔ညက ကၽြန္ေတာ္က စာရင္းျဖည့္ဖို႔ အလွည့္က်တယ္.။ ေအာင္ေအာင္နဲ႔ ေအာင္ေက်ာ္မင္းက ေနာက္က ခံုေပၚမွာ အိပ္ေနၾကတယ္.။ အင္နာဗြန္စီ ေသာက္ထားေတာ့ လူက လန္းေနတယ္.။ သီခ်င္းသံကို ခပ္တိုးတိုး ဖြင့္ထားေသးတယ္.။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီတုန္းက ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းက ဗ်ာ.. ေဆာင္းဦးလိႈင္ရဲ႕ ဒီတစ္ခါေဆာင္း ဆိုတဲ့ သီခ်င္း ..။ “ ေတာင္ေပၚခ်ယ္ရီပန္း မ်ားတို႔ပြင့္ေနၿပီ..။ ေျမနီလြင္ျပင္ဖက္သို႔ အခ်စ္ျပန္လာ ေတာ့မည္..၊ တူႏွစ္ကိုယ္ခ်စ္သမွ် ပံုျပင္အစက . ထူးျခားဆန္းျပား.. ရွမ္းရြာငယ္ေလးမွာ..” ဆိုတဲ့ သီခ်င္း.။

         ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕က စာရင္းဇယားကို အာ႐ံုစိုက္ၿပီး ျဖည့္ေနတယ္.။ (အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မ်က္မွန္မတပ္ရေသးဘူး.။) ျဖည့္ေနရင္းနဲ႔ အခန္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္ဒါက ေျခသံၾကားရတယ္.။ ေျခသံက ရွပ္ရွပ္ သံမဟုတ္ဘူး.။ ေရာ္ဘာဖိနပ္ ခပ္ထူထူကို ဖိမနင္းပဲ ထြက္တဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္အသံမ်ိဳး ..။ ဘုတ္. ဘုတ္ ဆိုတဲ့ အသံေပါ့.။

         အဲဒီအသံက ဟိုးဖက္ စာေရး႐ံုးခန္းဖက္က လာတာ..။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအထိ ဆံုးသြားတဲ့ ဆရာႀကီး အေၾကာင္းေတြးလည္း မေတြးမိေသး.။ စဥ္းလည္း မစဥ္းစားမိေသး..။ ႐ံုးကိုလာတဲ့ ဆရာႀကီး တစ္ဦးဦး ဒါမွ မဟုတ္ တန္းခြဲမွဴး တစ္ဦးဦးပဲ ျဖစ္မွာပါလို႔ ထင္မိတယ္.။ အဲဒီအခ်ိန္ ေစာေစာက ေျခသံ တစ္ဘုတ္ဘုတ္ က ကၽြန္ေတာ္ စာ႐ိုက္ေနတဲ့ ႐ံုးခန္းေရွ႕ကို ေရာက္လာတယ္.။ ႐ံုးခန္း ေရွ႕မွာ ေသာက္ေရအိုးစင္တစ္ခုရွိတယ္.။ ေစာေစာက ေျခသံရပ္သြားတယ္.။ ေရအိုးထဲကေရကို ခပ္တဲ့အသံၾကားရတယ္…။ ၿပီးေတာ့ ေရကို မေသာက္ပဲ ေရအိုးေပၚက ေအာက္ခံခြက္ေပၚကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ကေန ေရသြန္ခ်တဲ့အသံ (ခပ္က်ယ္က်ယ္) ဆိုတာ သတိထားမိ လိုက္တယ္.။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္က အလိုလို ရပ္သြားၿပီ..။ ႐ံုးမွာ အၿမဲေနတဲ့ ဆရာႀကီးစိန္ေမာင္ မေန႔က ဆံုးသြားတယ္ ဆိုတဲ့အသိက ဒိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္.။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူက တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးတဲ့ ေၾကာက္စိတ္က ဝင္လာတယ္.။ ဒီေနရာမွာ အခန္းဖြဲ႔စည္းပံုကို ေျပာျပမယ္.။ အခန္းက ေကာ္ရစ္ဒါက ဝင္တဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ ရွိတယ္.။ အဲဒီတံခါးက ဝင္ဝင္ခ်င္း ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးက တံခါးရဲ႕ ညာဖက္မွာ..။ အေပါက္ဝဖက္ကို မ်က္ႏွာ မူထားတယ္.။ (မ်က္ႏွာမူတယ္ဆိုတာ ကြန္ပ်ဴတာ ႐ိုက္သူဖက္က ၾကည့္ရင္ တံခါးအေပါက္ဝက ညာဖက္မွာ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္မွာ ျမင္ရမွာေပါ့..) .။

         အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္က ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ လႈပ္လို႔မရေတာ့ဘူး.။ ေဇာေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာ စကရင္ထဲ မ်က္ႏွာဝင္ေတာ့မယ့္အလားကြန္ပ်ဴတာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္.။ ခံုကို ေရွ႕တိုးဖို႔ ႀကံတယ္.။ ခံုေရႊ႕တဲ့ အသံထြက္သြားမွာကိုေတာင္ ေၾကာက္ေနမိတယ္.။ အဲ မ်က္လံုးက လွန္မၾကည့္ပဲ.. အၾကည့္အာ႐ံုကို အေပါက္ဝဖက္ကို ခိုးၾကည့္လိုက္တယ္.။( နားရႈပ္သြားၿပီလား.။ အခု ဒီစာကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကေန မ်က္စိမခြာပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဘးဘယ္ညာ ၃၀ ဒီဂရီေလာက္ကို မ်က္စိက ျမင္ေနရတယ္ ဆိုတာ ကို ၾကည့္ၾကည့္..။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာက မ်က္စိက ဒဲ့ မၾကည့္ေပမယ့္ နည္းနည္း ျမင္ေနရတယ္ေလ…၊ သေဘာေပါက္လားေတာ့ မသိပါဘူး..။) အဲ့လို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ.။ အခန္းတံခါးေပါက္ဝက ခန္းစီးက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခါင္းတစ္ေခါင္းစာေလး ဟ  လာတာကိုေတြ႕ရတယ္.။ ေလတိုက္လို႔ ဟသလို ဟတာမဟုတ္ ပဲ..။ ေခါင္းတစ္ေခါင္း ဝင္႐ံုစာ လက္နဲ႔ ဟ ထားၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕ရ တယ္.။

         အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ထိတ္သြားတယ္..။ ေနာက္မွာ အိပ္ေနတဲ့ ေအာင္ေအာင္နဲ႔ ေအာင္ေက်ာ္မင္းကို လွမ္းေခၚဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္.။ လည္ေခ်ာင္းက အသံက ထြက္မလာဘူး.။ တစ္ေနတယ္.။ ဟိုဖက္ကို အာ႐ံုထားၾကည့္တယ္.။ ေစာေစာက ၾကည့္ေနတဲ့ဟာၾကီး ရွိေနတုန္းပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္မွာ အိပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြဖက္ကို ေခါင္းမလွည့္ရဲဘူး.။ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနတဲ့ ခံုကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္လာတင္ထား တယ္လို႔ စိတ္ထဲက ထင္ေနမိလို႔..။ အဲဒီမွာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္မင္းက အိပ္မက္ေယာင္တာလား၊ ဘာလားမသိဘူး.။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဘာေတြစားေနလဲေတာ့ မသိဘူး.။ အင္း .အင္း နဲ႔ ညည္းၿပီး ပါးစပ္က ပလပ္ပလပ္ နဲ႔ ေလေတြဝါးတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း စိတ္ေပါ့ သြားတယ္.။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေစာေစာက အေပါက္ဝက ၾကည့္ေနတဲ့ ဟာႀကီးက ေပ်ာက္သြားတယ္.။ ခန္းဆီး စေလး လည္း ျပန္ က်သြားတယ္.။ ကဲ.. အဲဒီအခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံ ထြက္ပါၿပီ…။ တကယ္ထြက္ပါၿပီ..။ 

“ေအာင္ေက်ာ္မင္း. ေအာင္ေအာင္.. ငေအာင္.. ငေအာင္.. ေအာင္ေက်ာ္မင္း.. ဟေရာင္ ” နဲ႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ၂ ေယာက္သား ႏိုးလာၾကတယ္.။ ေမးၾကေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ေျပာျပ..။ သူတို႔ (၂) ေကာင္ကေတာ့ ရယ္ၾက တယ္.။

         ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဆန္းစစ္ေတြ ထပ္လုပ္ပါေသးတယ္.။ ည (၈) နာရီေလာက္ က်ေတာ့ လက္ဖက္သုတ္ေတြ ဘာေတြ သြားယူဖို႔ ႐ံုးကိုေသာ့ခဏခတ္ေတာ့ ေသာ့က တန္းခြဲမွဴးဆီ ပါသြားၿပီ..။ တစ္ေယာက္ ေတာ့ အေစာင့္ထားခဲ့မွပဲ ဆိုေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္မင္းက

“ ငါေနခဲ့မယ္..။ မင္းတို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် သြား ၊ ငါ့ကိုေတာ့ လာမေျခာက္နဲ႔ ငါနဲ႔ ေတြ႕သြားမယ္..” တဲ့..။

ဆရာ သတၱိေကာင္းသလားေတာ့ မေမးပါနဲ႔..။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေအာင္ေအာင္ လက္ဖက္သုတ္ဝယ္ရင္း ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္  သူ ႐ံုးကဖြင့္တဲ့ တရားေခြသံႀကီးက ဆိုင္ကေန ၾကားရပါတယ္..။

ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ေအာင္ေအာင့္အလွည့္ေပါ့..။ သူကေတာ့ ဘယ္လို ပံုစံေတြ မိလာသလဲမသိ.။ ကၽြန္ေတာ္  ဆိုင္ကေန သြားေခၚတဲ့အခ်ိန္ ေဘးဘယ္ညာကိုေတာင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ပါ..။ ေခါင္းကို ငံု႔ခ်ည္းသာ ေနပါေတာ့တယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခန္းထဲဝင္ၿပီး မီးပိတ္တာေတာင္ လက္ကို ဆြဲထားပါတယ္.။ အထဲက ေသာ့ကို ငါမယူဘူး မင္းဝင္ယူေပး လို႔သာ တြင္တြင္ ေျပာေနပါေတာ့တယ္.။ ေနာက္ရက္က်မွ သူ႔ကို ေနာက္ကပခံုးပုတ္ခံရတဲ့အေၾကာင္း  ျပန္ေျပာျပပါေတာ့တယ္.။

ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ.။ ခုျပန္ေတြးရင္ေတာ့ ရယ္စရာပါပဲ...။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိစၥ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ႐ံုးမွာ ညအိပ္ညေန ဘယ္သူမွ မသြားေတာ့ပါ..။ တန္းခြဲမွဴးေတြလည္း ညမအိပ္ေတာ့ပါ.။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တုိင္လည္း သံုးေယာက္စလံုးထိုင္၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ တစ္ေယာက္အိပ္ စနစ္ျဖင့္သာ သြားပါေတာ့တယ္.။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို ျပန္ေရးထားတာ ပါ.။ ဒါက တဂ္ပို႔စ္နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး. ၊ ကိုရန္ႏုိင္ရဲ႕ သရဲဇာတ္လမ္းေလးေတြေတြ႕လို ျပန္ေရးျဖစ္တာပါ.။ ခါတိုင္း တစ္ခုခုဆိုရင္ Facebook မွာတင္ၿပီးမွ ဒီမွာတင္ပါတယ္.။ ခုေတာ့ ဒီမွာပဲ တင္မွာပါ.။ ေနာက္မွပဲ Facebook ကိုပို႔ပါေတာ့မယ္.။ အားလံုးက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ..။

~မိုးသက္ဦးလြင္~

 (အမည္မ်ားကို လႊဲေရးထားပါသည္..)