ျမင္ျမင္ရာေၾကာက္...

ဟိုးတစ္ေန႔က အေၾကာက္တရားနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေရးထားပါေသးတယ္.။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳဖူးတဲ့ အေၾကာင္းသက္သက္ ျဖစ္ၿပီး အဲဒါနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေရးတဲ့ တဂ္ပို႔စ္မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာခဲ့ပါ ေသးတယ္.။ အခုေတာ့ တကယ္ေရးပါၿပီ..။  ဒီပို႔စ္က တဂ္ပို႔စ္ပါ.။

အစ္မႏွင္းတဂ္တဲ့ “ ႀကိဳတင္ သိျမင္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ႀကိဳတင္ မသိျမင္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာက္တရား” ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ.။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ သိပ္ကို လွပါတယ္..။

ဟုတ္ကဲ့ ႀကိဳတင္သိျမင္ႏုိင္တဲ့အေၾကာက္တရား. ဆိုတာ ..။ တစ္ေန႔ျဖစ္လာမွာဆိုတာကို ႀကိဳသိထားတဲ့ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္လန္႔ျခင္းနဲ႔အလားသ႑ာန္ တူတဲ့အေၾကာက္တရားမ်ိဳးေပါ့..။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ႀကိဳတင္ မသိျမင္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာက္တရားဆိုတာကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ ႐ုတ္တရတ္ ျဖစ္လာတဲ့ ဟာမ်ိဳးေပါ့..။

အဲ.. ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္က အင္မတန္ေၾကာက္တတ္တာ ခင္ဗ်..။ ေၾကာက္တတ္တာ ဆိုတာ ကိုယ့္အသားနာမွာ အင္မတန္စိုးတာ..။ ငယ္ငယ္တုန္းက အိမ္က သင္ထားေတာ့ အေကာင္ပေလာင္ မသတ္တတ္ဘူး.။ လာကိုက္တဲ့ ျခင္က အစ ေလနဲ႔ မႈတ္လႊတ္လိုက္တာမ်ိဳး.။(ခုထိေပါ့)  ထို႔အတူ ကိုယ့္အသား လည္း အနာမခံဘူး.။ အသားနာမယ့္ အလုပ္ဆို သိပ္မလုပ္ဘူး.။

ငယ္ငယ္က အေမက မိုးကုတ္ကို ႏွစ္တိုင္း အလည္ျပန္ပါတယ္.. ။ ျပန္တဲ့အခါတိုင္းမွာ မိုးကုတ္က အမ်ိဳး ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့စာၾကမ္းပိုး ေကာင္ေလး ဆိုၿပီး အၿမဲ စၾကသတဲ့.။ ကၽြန္ေတာ္က အားကစား ဝါသနာမပါဘူး..။ အေမ့တူေတြ အကုန္လံုးက ေဘာလံုးသမားေတြခ်ည္းပါ.။ အဘြားအိမ္က ဧည့္ခန္းရဲ႕ ေထာင့္ေလးေထာင့္မွာ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ရဲ႕  ဆုတံဆိပ္ေတြကို နတ္စင္လို စင္တစ္ခုစီနဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ တင္ထားၾကတာမ်ိဳးေပါ့..။ (တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာ့လက္ေရြးစင္အသင္းက နံပတ္ (၁၄) မ်ိဳးမင္းသန္႔ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲေပါ့..) ။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စၾက ေနာက္ၾကတာလည္း မေျပာပါနဲ႔..။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူအင္မတန္ ေၾကာက္သကိုး.။ ဒါကလည္း ႀကိဳတင္ ျမင္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာက္တရားပဲ ေျပာရမလား..။ ငယ္ငယ္က ရန္ျဖစ္တဲ့အခါတိုင္း ဘယ္သူမွားမွား ဘယ္သူမွန္မွန္ မိဘက ကိုယ့္ခ်ည္း တြယ္ေတာ့ ကိုယ္က လူခ်င္းသူတင္ ကိုယ္တင္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ့္ အခါ ဆိုရင္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္တာမ်ိဳးက မ်ားခဲ့တယ္.။ ဒီလိုနဲ႔ ေၾကာက္တတ္တဲ့ စိတ္တစ္ခုက ဝင္လာရတယ္..။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာတယ္..။ စစ္တကၠသိုလ္တက္တယ္.။ လူက နည္းနည္း ထုသားေပသားက်လာတယ္..။ “ ငါဒါေတြေတာင္ တစ္ခ်က္မတြန္႔ပဲ ျဖတ္ေက်ာ္လာတာ.၊ ဘာကို ေၾကာက္ရမွာလဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြဝင္လာတာမ်ိဳးေပါ့.။

အစ္မ မဒမ္ကိုးတို႔ ေရးထားတဲ့ မိဘ နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးက ရွိခဲ့ဖူးတယ္.။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျဖတတ္လာတယ္.။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေၾကြလြင့္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြ၊ မေန႔ကတင္ ကိုယ္နဲ႔ မုန္႔စား၊ ေနာက္ရက္ ဘဝကူး စတဲ့ အျဖစ္ေတြႀကံဳလာရေတာ့ လူက ေျဖတတ္လာတယ္.။ အေဖနဲ႔ အေမသာဆိုရင္ ဆိုတဲ့ စိတ္က သားသမီးတိုင္းစဥ္းစားမိတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး..။ အေဖနဲ႔ အေမတို႔က လူ႔ဘဝမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေကာင္းတာ မလုပ္ခဲ့ဘူး.။ လိုအပ္တဲ့ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာေတြလည္း ရွိတယ္..။ တကယ္လို႔ မိဘေတြ ကြယ္လြန္သြားရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံတင္းစရာ မလိုတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ကိုယ့္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာလည္း မိဘေတြ သိေအာင္ ျပၿပီးၿပီ..။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကလည္း ဆိုးသြမ္းတဲ့ သားသမီးမ်ိဳးထဲမွာ ကိုယ္မပါခဲ့ဘူးေလ..။ တစ္အိမ္လံုးက အသိတရားနဲ႔ပဲ ရပ္တည္လာတာ ဆိုေတာ့ အေဖအေမတို႔လည္း ဒီလမ္းက မလြတ္ဘူးဆိုတာ သိေပမယ့္ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္ေနတတ္တယ္.။ ပုထုဇဥ္သဘာဝ ပူပင္ေကာင္းပူပင္မွာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို ေက်ၿပီးသား လူေတြမို႔  အရမ္းႀကီးေတာ့ ေၾကာက္မေနမိဘူး..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အဲဒီလိုပဲ..။ ငါအခုအခ်ိန္ ေသရင္ တန္ၿပီလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္း ခဏခဏ စဥ္းစားမိတယ္.။ ေနာက္လာမယ့္ ဘံုဘဝ ဆိုတာကို ခဏထားပါဦး.။ ခုခ်ိန္မွာ ငါေသသြားရင္ “ ဆန္မကုန္ေျမေပါ့” ျဖစ္သြား႐ံုလား၊ ကိုယ္တာဝန္ရွိသေလာက္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေလာကကို အက်ိဳးျပဳၿပီးၿပီလား ဆိုတာ အၿမဲစဥ္းစားမိတယ္.။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္အေက်နပ္ႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္. ခုခ်ိန္ေသသြားရင္ ကိုယ့္အလုပ္က အေလးသာေနတယ္လို႔ ယူဆလို႔ ေက်နပ္ေနမိမယ္ ထင္တာပါပဲ..။ “ လူတိုင္း ေသမွာ ေၾကာက္တယ္.။ မေၾကာက္ဘူးဆိုတာ မင္းအရူးမို႔ ေျပာတာ”  လို႔ ေျပာေကာင္းေျပာမွာေပါ့..။ ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ဘူး လို႔ မေျပာပါဘူး..။ လူပဲေနာ္ ေသမွာေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့.။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာက္ဆံုးထဲမွာ ေတာ့ မပါခဲ့ဘူး. ..။

အဲ.. စၿပီ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာက္ဆံုးေတြ စေျပာေတာ့မယ္.။ နံပတ္ (၁) ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာက္ဆံုးက ေျမြ အပါအဝင္ တြားသြားသတၱဝါေတြပါ..။ အထူးသျဖင့္ ေျမြေပါ့..။ ေျမြကို အျပင္မွာ မေျပာနဲ႔ Youtube က ေျမြေတြ ၾကည့္မိရင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ရင္တုန္တာ မေပ်ာက္ဘူး.။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္က်တာက ေနျပည္ေတာ္ ေတာင္ညိဳမွာ.။ ပဲခူး႐ိုးမအဖ်ားနဲ႔ ဆက္ေနတဲ့ ေတာင္ေၾကာေတြေပါ့..။ ေျမြေပြးမရွိေပမယ့္.။ ေတာႀကီးေျမြေဟာက္ဆိုတဲ့ အေကာင္ေသးေသးသြယ္သြယ္၊ ပါးပ်ဥ္းေထာင္လိုက္ရင္ တစ္ထြာ မကတဲ့ ဟာေတြ၊ (မယံုမရွိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အခု ေရးရင္းနဲ႔ လန္႔ေနတယ္ >.< ) သံကြင္းစြပ္ ဆိုတဲ့ ကြင္းေတြ စြပ္ထားသလိုဟာေတြ ေပါမွ ေပါ..။ အဲ. တပ္မွာ သင္တန္းေတြဘာေတြ သြားဖို႔ ကုတင္ေျခရင္းက သံေသတၱာကို မ လိုက္ဗ်ာ.။ ေအာက္မွာ တစ္ေကာင္ အၿမဲရွိတယ္.။ ရာသီဥတုက ပူေတာ့ သူတို႔က အေအးရွာရင္းနဲ႔ အခန္းထဲအထိ ေရာက္ေနတာမ်ိဳး.။ တစ္ေခါက္က ရွမ္းေဘာင္းဘီေလး လွမ္းထားတာ သြား႐ုတ္တဲ့အခ်ိန္ ေဘာင္းဘီေအာက္ကေန ေခါင္းေလး ထြက္လာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လန္႔ၿပီး ေမာဟိုက္သြားတာ ၁ နာရီေလာက္ၾကာတယ္.။

ေျပာရဦးမယ္. ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ ..ေျမြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ႀကံဳရပံုမ်ား.။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူပ်ိဳ အရာရွိရိပ္သာက အခန္းေတြမွာ အိမ္သာ၊ ေရခ်ိဳးခန္း တြဲလ်က္ပါတယ္.။  ကၽြန္ေတာ့္အခန္းက ေရခ်ိဳးခန္းက ေရက်ေပါက္က ဇကာတပ္မထားဘူး.။ (တစ္ျခားအခန္းေတြေတာ့ တပ္ထားတယ္ ထင္တယ္.) အဲ.. ကၽြန္ေတာ္ မနက္လင္းတိုင္း မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ အဲဒီ ေရက်ေပါက္ကေန တစ္ေကာင္က ေရွာ. ဆို ထြက္ ထြက္သြားတယ္.။ အၿမီးဖ်ားေလးပဲ ျမင္လိုက္ရတာပါ.။ အၿမဲတမ္းမဟုတ္ေပမယ့္  ေန႔တုိင္းနီးပါးပဲ.။ တစ္ရက္တစ္ေလပဲ မေတြ႕တာ.။ လူက အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ေသာက ေရာက္ရတယ္.။ အိပ္ရာႏုိးရင္ေတာင္ ကုတင္ေအာက္ကို ေျခမခ်ပဲ.. တံျမက္စည္းေတြဘာေတြနဲ႔ အသံေပးၿပီးမွ ဆင္းရဲ တဲ့သူက အဲဒီလို ႀကီး ေဒးလီးျမင္ေနရေတာ့ စိတ္ေသာကေရာက္ရတာ မဆန္းဘူးေပါ့.။

အဲ တစ္ရက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႀကံတယ္..။ အုတ္နီခဲႀကိဳးေတြ။ သစ္သားစေတြ၊ တုတ္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အဲဒီ ေရက်ေပါက္ကို ထိုးပိတ္ထားလိုက္တယ္.။ ငါေရခ်ိဳးရင္ တစ္ျခားအခန္းသြားခ်ိဳးမယ္ေပါ့..။ေနာက္ရက္မနက္ က်ေတာ့ ႐ံုးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့  ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာထတာ နည္းနည္းေနာက္က်တယ္.။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လိုက္ ေတာ့ အဲ.. ဆရာသမားက ကၽြန္ေတာ့္ ေျခအိပ္ေတြ လွမ္းတဲ့ စင္ေအာက္မွာ အေရခြံခၽြတ္လဲသြားတယ္.။ အပံုလိုက္ ကေလး.။  သေဘာက “ ငါလာသြားတယ္” ေပါ့..။ လုပ္ေပါက္က.. လုပ္ေပါက္က..။

ေနာက္ေတာ့ ပန္းရံဆရာေခၚၿပီး အဲဒီအေပါက္ကို ဇကာတပ္ခိုင္းလိုက္မွပဲ အဲဒီျပႆနာ ကင္းေဝးေတာ့ တယ္.။

က်န္တာေတြကိုေတာ့ သိပ္မေၾကာက္တတ္ဘူး.။ သရဲဆိုတာလည္း ဗထူးတုန္းက တစ္ခါပဲ ေၾကာက္မိ တယ္.။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အဲဒီ ႐ံုးခန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းကို အေဖာ္လုိက္ေပးေတာ့ လံုးဝ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး.။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္က တစ္ေယာက္တည္းဆို ေၾကာက္တတ္တယ္.။ ကိုယ့္ကို အားကိုးမယ့္သူ၊ ကိုယ့္ထက္ ေၾကာက္တတ္တဲ့သူ ေပၚလာရင္ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လံုးဝ ေပ်ာက္သြားတယ္.။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္က အရာခံအၾကပ္ႀကီးရိပ္သာေရွ႕က အပင္ႀကီးက နာမည္ႀကီးတယ္.။ သရဲေျခာက္တယ္ ဘာညာေပါ့ေလ.။ ကၽြန္ေတာ္ဆို တစ္ခါတစ္ေလ ႐ံုးကေန ည(၁) နာရီ၊ (၂) နာရီမွ တစ္ေယာက္ တည္း ျပန္လာရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြရွိတယ္.။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ယူနီေဖာင္းမခၽြတ္ရေသးဘူး.။ တပ္မွာ အငယ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ႀကိဳးစားတယ္.။ မနက္ခင္းကတည္းက သြားတယ္.။ ႐ံုးမွာ ကိုယ့္ထက္ အေတြ႕အႀကံရွိတဲ့ စာေရးေတြဆီက ႐ံုးပိုင္းဆိုင္ရာေတြ လုပ္ရင္းနဲ႔ သင္တယ္.။ ကိုယ္က သူတို႔ထက္ တတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာပိုင္းေတြ သူတို႔ကို ျပန္သင္ေပးတယ္..။ ဒါေပမယ့္ တပ္ရင္းမွဴးက သူတို႔ လုပ္ရင္ စိတ္တိုင္းမက်တာ မ်ားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ လုပ္ရတာ မ်ားတယ္.။ တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္တမ္းေတြ လုပ္ဖို႔ မ်ားရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္သာျပန္ေနာက္က်တတ္တယ္.။ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး.။ေတာေတာင္ထဲက မီးမရွိတဲ့ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ တပ္တြင္းလမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ပဲ…။ တစ္ခုရွိတာက ကၽြန္ေတာ္က ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ ေၾကာက္စိတ္နည္းတယ္.။ (ဓဇဂၢသုတ္ ကိုသတိရပါ) .။ ကိုယ္က တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတာပဲ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔တင္ Will power တစ္ခုက အလိုလို ရွိေနတတ္တယ္.။ နည္းနည္းေလး ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာရင္ ခါးပတ္ကို တင္းလိုက္တယ္.။ ဖိနပ္ႀကိဳးကို တင္းလိုက္တယ္.။ ဒါဆို အဆင္ေျပသြားၿပီ.။ ေမတၱာသုတ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက အက်င့္ရွိေတာ့ ထစ္ကနဲ ဆိုတာနဲ႔  “ ယႆာႏုဘာ၀ေတာ ယကၡာ” ကို ရြတ္မိတတ္တယ္..။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ သိပ္မေၾကာက္မိဘူး.။ 

ကဲ..ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေၾကာက္တရားနဲ႔ မေၾကာက္တရားေတြကိုေတာ့ ဤတြင္နိ႒ိတံဖို႔ သင့္ပါၿပီ..။ တဂ္ေပးတဲ့ အစ္မ ႏွင္းကို ေက်းဇူးတင္သလို၊ တီတင့္ကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္.။ တစ္ေနကုန္လည္း လမ္းသလားထားေတာ့ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးက ခဲဆြဲထားသလို ျဖစ္ေနပါၿပီ..။ အစက မနက္ျဖန္ ေရႊ႕ဦးမလို႔ပါ..။ ဟိုဂရုထဲမွာ အာေခ်ာင္ထားတာေၾကာင့္ က်ိန္စာသင့္ၿပီး မေတာ္.. ေျခာက္သြားမစိုးလို႔ပါ. ဟီးဟီး..။

(ကိုင္း မခက္ေပဘူးလား.။ ေရးခိုင္းတာက တစ္ျခား. ေဟာ့သည္ ငမိုးဆိုတဲ့ အေကာင္ သူေျပာခ်င္တာ ေတြ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၿပီး ျဖတ္ထားခဲ့ၿပီ..။ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ. မခင္သီတာ..။)