ညေနက...

ဒီေန႔တနဂၤေႏြ..။

ထံုးစံအတိုင္း မနက္ခင္းေစာေစာစီးစီး ဘုရားခန္း၀င္ၿပီးေသာအခါ အခန္းရွင္းရသည္.။ မၾကာမီေဆာင္း၀င္ေတာ့ မည္ကိုး..။ မဆီမဆိုင္ဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္.။ ေဆာင္း၀င္လွ်င္ ကိုယ့္အိပ္ရာထဲကေန ဘယ္မွ မသြားခ်င္တာ အမွန္ပင္မဟုတ္ပါလား..။ အခန္းရွင္းရင္းႏွင့္ တစ္ခ်ိန္က သူမေပးထားေသာ ေသာ့ခတ္စာအုပ္ပန္းေရာင္ကေလး ႏွင့္ သူမေမြးေန႔ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ျပန္ေတြ႕သည္…။ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္မၾကည့္သင့္ေတာ့တာ သိသည္.။ စာအုပ္ကေလး က ဖံုေတြေတာင္ တက္ေနၿပီ.။ အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေပးျဖစ္ေသာ couple ပံုမ်ား..။

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ မတမ္းတသင့္ေတာ့ပါ…။ ခ်န္ရစ္သူႏွင့္ က်န္ရစ္သူ အတိမ္အနက္ မတူညီကတည္းက တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းဇာတ္လမ္းဆိုတာ ရွင္းရွင္းေပၚၿပီးမဟုတ္လား..။ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းထက္  ကၽြန္ေတာ့္လက္ရွိ မိဘ ကိုခြင့္ပန္ထားေသာ ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္ ဂရုစိုက္ရဦးမည္ေလ..။ လက္ရွိ သူမကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အနာဂါတ္ပင္ မဟုတ္ပါလား..။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ယခု စာအုပ္ကေလးႏွင့္ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႕ယူၿပီးသည့္ ေန႔တြင္ ေမာ္စကိုျမစ္ထဲ သြားေမ်ာမည္ဟု ေတးထားလိုက္သည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္စူးသူကိုေတာ့ အသိမေပးျဖစ္..။

ယေန႔အပူခ်ိန္က ၁၀ ဒီဂရီဆဲလ္ဆီးယပ္စ္ ခန္႔.။ အမွန္တကယ္ခံစားရသည္မွာ ၂ ဒီဂရီဟု မိုးေလ၀ါသ ၀ဘ္ဆိုက္မွာ ေတြ႕ရသည္.။ ညည္းညဴစဖြယ္ ေမာ္စကိုေဆာင္းရာသီဒဏ္က အစပ်ိဳးေနၿပီ..။ အာလူးစားသူမ်ား ကေတာ့ ေအးေအးလူလူ..ေဘာင္းဘီတုိျဖင့္ ေဘာကန္ဆင္းေနတုန္း ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆန္စားသူ အာရွသား မ်ားကေတာ့ အေႏြးထည္ကိုယ္စီျဖင့္ ကုတ္ကုတ္ကုတ္ကုတ္..။ ေက်ာင္းစဖြင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသား စိတ္ေတြ ျပန္ေပါက္လာတာလည္းပါသည္.။ စာျပန္ေရးျဖစ္ေနတာပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ေနသလိုလို..။

          အခန္းရွင္းၿပီးေတာ့ ရည္စူးသူဆီက ဖုန္းေခၚသည္..။ ခဏမွ် စကားေျပာၿပီး..။ ထမင္းခ်က္ဖို႔ လုပ္ေတာ့ ဆန္ထုတ္ေတြ ကုန္ေနတာေတြ႕သည္.။ ဟိုဖက္အေဆာင္မွာေနစဥ္က ဗီယက္နမ္ေစ်းကေန အိတ္အႀကီးေတြ ကားနဲ႔ လာပို႔သည္.။ ယခုအေဆာင္က်ေတာ့ ကိုယ္တုိင္ ကီလိုထုတ္ေလးေတြ၀ယ္စားရသည္.။ ေက်ာင္းမွာ ဘုရားပြဲ၊ ေမြးေန႔ပြဲေတြဆက္ေနေတာ့ ထမင္းမခ်က္တာ ၾကာေနသျဖင့္ ဆန္ျပတ္ေနတာ သတိမထားမိလိုက္..။

          “ ေစ်းသြားမယ္.. မိုညက္ကာကိုသြားမွာ..။ ဘယ္သူလိုက္ဦးမလဲ..။ ဟိုဟာမွာ သည္ဟာ မွာ ဆုိက္ကား တြဲျခင္း သည္းခံပါ..။ အေဖာ္မရွိလို႔ေခၚတာေနာ္…”

          ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ေဗႀကီးလို႔ ခ်စ္စႏုိးေခၚေသာ သူငယ္ခ်င္း အသံၾကားလိုက္သည္.။ အခ်ိန္ကိုက္ပါပဲ..။

          “ ေဗႀကီး.. ငါလည္း အခုပဲသြားမွာ အတူတူသြားၾကတာေပါ့…”

          ဘာပဲေျပာေျပာ အေဖာ္ရသြားသည္.။ မိမိလည္း တစ္ေယာက္တည္း မသြားခ်င္ပါ.။ တစ္ခါတစ္ရံ အမူးသမား မ်ားျဖင့္ေတြ႕လွ်င္ ျပႆနာရွာခံရတတ္သည္ကိုး..။

          ရုရွားေရာက္ အရာရွိမ်ားဟု ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္လွ်င္ လူမႈေရးကြန္ယက္မ်ားေပၚမွ ပံုရိပ္မ်ားကိုသာ ေျပးျမင္တတ္ၾကသည္ေလ.။ တကယ့္တကယ္ အခက္အခဲေပါင္းစံုၾကားမွ ရုန္းကန္ရသည္မ်ားက မည္သုိ႔ သိႏုိင္ပါမည္နည္း..။ ဘာသာစကားအခက္အခဲမွ အစ၊ ရာသီဥတုမတူ၊ လူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒ၏ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ အစံုအစံု ပါပဲ..။

          တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူတို႔ လူမ်ိဳးေတြႏွင့္စကား ေျပာျဖစ္ၾကပါသည္.။ ရုရွားအမ်ားစုက ႏုိင္ငံျခားသားအ ေပၚသိပ္ မေၾကလည္ခ်င္ၾက.။ သူ႔ႏုိင္ငံ၊ သူ႔လူမ်ိဳးလြဲလွ်င္ မည္သူ႔ကိုမွ လူမထင္..။ စကားသြားေျပာလွ်င္ပင္ မတူ မတန္သလို ျပန္ေျပာၾကသည္.။ ကမာၻတစ္လႊား သံကုန္ဟစ္ေနေသာ လူ႔အခြင့္အေရးသမား ဆိုသူေတြကို ျပခ်င္ လွသည္..။ တစ္ေလာကလည္း ႀကံဳရေသးသည္.။

          “ မင္းတို႔က တရုတ္ေတြလား..”

          “ မဟုတ္ဘူး ငါတို႔က အရင္တုန္းက ဘားမားလို႔ ေခၚတဲ့ ျမန္မာျပည္က…”

          “ ငါ ျမန္မာ ဆိုတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး.၊ ဘားမားဆိုတာလည္း မၾကားဖူးဘူး..”

          “ ေအး.. မင္း ဒီထက္ပိုၿပီး စာဖတ္ဖို႔ လိုေသးတယ္..”

          တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ အဲဒီလို ဘုေတာ ပစ္လိုက္သည္.။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္မွ ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ညိတ္ ၿပီး..ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္..။ ရုရွားဆိုသည့္ လူမ်ိဳးမ်ားက လူကသာ ဥေရာပ တစ္ျခမ္း အာရွ တစ္ျခမ္း ေနရသည္..။ အာရွသားကို အင္မတန္ အထင္ေသးသည့္လူမ်ိဳး..။

          ေစ်းသြားသည့္လမ္းမွာ ပန္းၿခံလိုလုိဟာေလးတစ္ခုရွိသည္.။ အမွန္က ပန္းၿခံမဟုတ္..။ သူရဲေကာင္း တစ္ဦး၏ ရုပ္တုရွိသည့္ ပန္းၿခံအေသးစားကေလး.။ ၁၂ လရာသီပတ္လံုး တစ္ရက္မွ ပန္းေခြ၊ ပန္းစည္း ျပတ္သည္မရွိ..။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက ဦးသူ ပန္းစည္းခ်ၾကသည္မွ ယေန႔ထက္တိုင္အထိ..။ စစ္အတြင္းသူရဲေကာင္းမ်ားကို ယေန႔ထက္တိုင္ မေမ့ၾက..။ စစ္သားမ်ားကို အင္မတန္ခ်စ္ၾကသည့္ လူမ်ိဳးေတြ.။ ေက်းဇူးသိတတ္သူမ်ား ဟု ဆိုႏုိင္သည္ပဲ..။ ရုရွားမ်ား၏ ေအာင္ပြဲေန႔ (ဂ်ာမနီကိုစစ္ေအာင္ေသာေန႔) တြင္ ရင္ျပင္နီမွာ စစ္ျပန္အဘိုးႀကီးမ်ားကို ရုရွားကေလးငယ္မ်ားက ပန္းစည္းေပးၾကတုန္း.။ မိဘမ်ားက အားက်ေအာင္ျပၾကတုန္း.။ စစ္ျပန္ႀကီးမ်ား၏ မ်က္ရည္ကို ဆို႔နင့္စြာေတြ႕ရတုန္း..။ ဂ်ာမန္ေတြ က်ဴးေက်ာ္စဥ္က တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ေယာက္်ားသားေတြအားလံုး အေသခံကာကြယ္ခဲ့သည္ ဆမားလန္႔စ္လို ၿမိဳ႕က တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း ကို ဂုဏ္ယူၿမိန္ယွက္စြာ ဆိုေနၾကတုန္း.။

          ထုိပန္းၿခံေလးမွာ ဓါတ္ပံု၀င္ရိုက္ၾကသည္.။ အတုယူစရာေတြကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မွတ္သားမိသည္.။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံျပန္ေရာက္ေသာအခါ အက်ိဳးျပဳစာတမ္းတစ္ေစာင္ေလာက္ ေရးရဦးမည္ဟု ေတးထားမိ သည္.။

          ေစ်းကို မေရာက္ခင္ လမ္းသြယ္ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုရွိသည္.။ ထိုလမ္းသြယ္ေလးတြင္ အၿမဲတမ္း ေတာင္းရမ္းေနေသာ တာဂ်စ္ကစၥတန္ သူေတာင္းစား သားအမိ ရွိသည္.။ အေၾကြလြယ္သည့္အခါတိုင္း အၿမဲ ထည့္ျဖစ္ပါသည္.။ တာဂ်စ္ကစၥတန္ေတြက မြတ္ဆလင္ေတြမို႔၊ ဘာညာ ေလွ်ာက္ေတြးဖို႔ မလိုပါ.။ မိမိက လူသား တစ္ဦးမဟုတ္လား..။

          ေစ်းေရာက္ေတာ့ လိုတာေတြ၀ယ္ျခမ္းၾကသည္..။ အသားနည္းနည္း၊ ဆန္၊ဆီ၊ ၾကက္သြန္ ျဖဴ၊နီ၊ ခရမ္း ခ်ဥ္သီး စသျဖင့္ ၀ယ္ရသည္.။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးက ေဆာင္းမ၀င္ခင္ စားရမည္.။ ေဆာင္း၀င္လွ်င္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေစ်း က ၾကက္သားေစ်းထက္ႀကီးသြားတတ္သည္…။ လိုတာေတြ၀ယ္ျခမ္းၿပီး ေကာင္တာဖက္ ျပန္ထြက္အလာမွာ အ၀တ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ကေလးမေလး တစ္ဦး ဘီးပါေသာ ျခင္းေတာင္းကေလးကို တြန္းၿပီး ေပါင္မုန္႔ အကန္႔ေတြဖက္ ၀င္သြားတာေတြ႕လိုက္သည္…။ အသက္က သူငယ္တန္း၊ တစ္တန္း၊ ႏွစ္တန္း အရြယ္ ကေလး.။ အစာေရစာ ၀၀လင္လင္မစားရ၍ ၀၀ လင္လင္မရွိလွ..။

          ရုရွားမွာ ကေလးငယ္မ်ားပင္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္လွ်င္ ကိုယ္တုိင္ေစ်း၀ယ္ေနၿပီ..။ မုန္႔ေတြ၀ယ္သည္.။ ခပ္တည္တည္ ၀င္သည္။ လိုသည့္ပစၥည္းယူသည္.။ အျပန္ေကာင္တာမွာ ကေလးကိုင္ ပိုက္ဆံ အိတ္ေသးေသး ေလးေတြထဲက အေၾကြေစ့ေလးေတြႏွင့္ အိမ္ရွင္မႀကီး စတို္င္ ေငြရွင္းေလ့ရွိသည္.။ သို႔ေသာ္ ကေလးမို႔ စေနာက္ ျခင္းမရွိ.။ ေကာင္တာက စာေရးမကလည္း Cash စာရြက္ႏွင့္တကြ ေသခ်ာစြာ အမ္းေလ့ရွိသည္.။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုျမင္ကြင္းက ရိုးေနၿပီ.။ သို႔ေသာ္ ထူးဆန္းသည္က မိမိ ရုရွားေရာက္ကတည္းက ထိုသို႔ စုတ္ျပတ္ေနေသာ ကေလးငယ္ေလးကို မျမင္ဖူးခဲ့.။ သူကေလးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ..။

          ေကာင္တာမွာ တန္းစီေနတုန္း ေျမပဲနည္းနည္းယူဖို႔ သတိရသည္.။ ေဗႀကီးကို ခဏေစာင့္ခိုင္းၿပီး အထဲ မွာ ေျမပဲ၀င္ယူသည္.။ ေစာေစာက ကေလးမေလးက ဆယ္ရူဘယ္တန္ ေပါင္မုန္႔ (၅) လံုးကို ျခင္းေတာင္းေလးထဲ ထည့္ေနတာ ေတြ႕ရသည္.။ ေအာ္… သူေပါင္မုန္႔ေတြ၀ယ္ေနတာပါလား..။ ကေလးငယ္အမ်ားစု၀ယ္လွ်င္ ကေလးႀကိဳက္ေခ်ာကလတ္လို မုန္႔မ်ိဳးေတြ၀ယ္ေလ့ရွိသည္.။ အဆာခံေသာ ေပါင္မုန္႔ ညိဳႀကီးေတြ၀ယ္ထားတာေတြ႕ေတာ့.. စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးတမည္ေတာ့ ျဖစ္သြားသည္..။ ကၽြန္ေတာ္ေျမပဲယူၿပီး ေကာင္တာနားကို ျပန္လာေတာ့ အဆိုပါ ကေလးေလးကလည္း ကပ္ပါလာသည္.. မိမိေနာက္တစ္ေယာက္ေက်ာ္က ၀င္တန္းစီသည္..။ သူကေလးက ေနာက္ဆံုးမွာ…။

          ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြ Sensor ျဖတ္ၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းသည္.။ ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြ အိတ္ေတြထဲထည့္ေနရင္း ေဗႀကီးကို ခဏေစာင့္ရသည္.။ေစာေစာက ကေလးေလးက ေနာက္ဆံုးမွာပဲ ရွိေနတုန္း..။ ပစၥည္းေတြထည့္ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ေနတုန္း ကေလးကို ျမင္ေနရသည္.။

ခဏၾကာေတာ့ သူကေလး ဟိုဟုိသည္သည္ ေငးၾကည့္ေနရင္း ေခ်ာကလတ္ေတြတင္ထားသည့္ စင္ေပၚကို မ်က္စိကေရာက္သြားသည္.။ သူ႔ျခင္းေတာင္းထဲကို တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး အ၀င္ေပါက္၀ ဖက္ကို ထြက္သြားသည္.။ လံုၿခံဳေရးေစာင့္သည့္လူက ခပ္စူးစူးၾကည့္သည္.။ အလစ္သုတ္မည္လား ဆိုသည့္ အၾကည့္ ျဖင့္.။

          ကေလးက အေပါက္၀နားမွာရပ္သည္.။ အေပါက္၀ ဖက္ကို လွည့္၍  အျပင္မွာေစာင့္ေနေသာ သူမ အေမႏွင့္ စကားလွမ္းေျပာသည္.။ သူ႔အေမကလည္း အ၀တ္အစားခပ္ညစ္ညစ္ ၊ လက္ထဲမွာ ေပြ႕ထားတာ ကေလးတစ္ေယာက္၊ ကိုယ္၀န္တစ္ခုကိုလည္း လြယ္ထားဆဲ.။ ေအာက္ေျခထဲက ေအာက္ေျခအက်ဆံုး လူတန္းစားေတြမွန္း ၾကည့္ရံုျဖင့္ သိသာသည္.။

          ဘာရယ္မၾကားရေပမယ့္ သူမ ေခ်ာကလတ္စားခ်င္ေၾကာင္းေျပာေနမွန္းရိပ္စားမိပါသည္.။ အေမက မ်က္ႏွာထားတည္တည္ျဖင့္ တစ္ခြန္းေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးငယ္က ေငြရွင္းေကာင္တာ ေဘးက ေခ်ာကလတ္ေတြတင္ထားသည့္ စင္ေပၚမွ ေစ်းအေပါဆံုး ေခ်ာကလတ္ေလးကို ေရြး၍ ျခင္းထဲထည့္သည္.။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္၀င္တစားၾကည့္ေနတုန္း..။

          သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူလည္း ေငြရွင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ပစၥည္းေတြထည့္ေနၿပီ..။ ကေလးငယ္ေငြရွင္း အလွည့္ ေရာက္ၿပီ..။

“ ၆၅ ရူဘယ္က်တယ္..”

ေကာင္တာက စာေရးမက ေလသံခပ္တင္းတင္းျဖင့္ ဆိုသည္.။

သူမကေလးက ခပ္ညစ္ညစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ဆံပင္ေလးကို တစ္ခ်က္သပ္လိုက္ၿပီး.။ ပိုက္ဆံအိပ္ ေသးေသးေလးကို ဖြင့္၍ အေၾကြေစ့ေတြကို ေကာင္တာေပၚ ေမွာက္ခ်သည္.။ ကာျပတ္ လို႔ ေခၚေသာ “ ျပား” ေစ့ ေတြ.။ ငါးမူးေစ့ေတြ..။ အႀကီးဆံုး အေစ့ကမွ ႏွစ္က်ပ္ ေစ့..။ သူကေလးက သက္ျပင္းခ်သည္.။ အားငယ္ေသာ မ်က္ႏွာေလးက အထင္းသား..။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္..။ ေစာေစာက ေနာက္က ေစာင့္ေနရ၍ စိတ္မရွည္ေသာ အဘိုးႀကီးမ်ားပါ ႏႈတ္ဆိတ္သြားသည္..။ သူတို႔ အားလံုး၏ အၾကည့္ေတြက ကေလးမေလးဆီမွာ..။

ဆံပင္ေလးကို သပ္၍ သူ႔ေနာက္က တန္းစီေနသူမ်ားကို ေမာ့ၾကည့္သည္.။ ပတ္၀န္းက်င္က လူမ်ားကုိ ၾကည့္သည္.။ အရက္ပုလင္း လာ၀ယ္ေသာ အဘိုးႀကီးက ကေလးမေလးကို ၿပံဳးျပသည္.။ အေပါက္ဆိုးဆိုး စာေရးမက စာနာသနားစြာျဖင့္ အေၾကြေစ့မ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေရေနသည္.။

“ ေရာ့.ဒီအေၾကြေစ့ေတြ ပိုတယ္.။ မေပ်ာက္ေစနဲ႔.. ေသခ်ာသိမ္းထား..”

“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..”

ပိုေသာ အေၾကြေစ့မ်ားကို အိပ္ထဲ ျပန္ထည့္သည္.။ စာေရးမက Cash စာရြက္ထုတ္ေပးေတာ့ သူမက မယူလိုေၾကာင္း ေခါင္းယမ္းျပသည္.။ သူကေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘးက ျဖတ္သြားမွ မွင္သက္စြာ ၾကည့္ေနမိ ေသာ မိမိတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သတိျပန္၀င္လာသည္.။

“ ဓါတ္ပံုရိုက္ထားလိုက္ရမွာကြ…”

“ အာ ဘယ္လိုျဖစ္မွာလဲ ေဗႀကီးရာ.. သူအားငယ္သြားမွာေပါ့..။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ လူမ်ိဳးေတြကလည္း ဘယ္လိုလုပ္ႀကိဳက္မွာလဲကြာ…”

“ သနားပါတယ္ကြာ.။ငါတို႔သာ ေကာင္တာ အထဲမွာရွိရင္ သူစားခ်င္တဲ့ မုန္႔ ငါ၀ယ္ေကၽြးပါတယ္…”

သူငယ္ခ်င္းက မခ်ိတင္ကဲ ဆိုလာသည္..။ ဆိုင္ေပါက္၀နားမွာ အဆိုပါကေလးမေလးက သူ႔မိခင္ လက္ထဲကို ေပါင္မုန္႔ထုတ္ေတြ အပ္ေနသည္.။ ေခ်ာကလတ္ထုတ္ေလးကိုေတာ့ လက္က က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားသည္.။ ဒီေပါင္မုန္႔ညိဳႀကီး ငါးေခ်ာင္းကပဲ သူတို႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ စားစရာလားဆိုတာ ေတြးေနမိသည္.။ ေပါင္ မုန္႔ႏွင့္တြဲစားရန္ ေထာပတ္ႏွစ္၊ ၾကက္ဥေဆာ့စ္ ပင္ မပါ..။

ေၾသာ္..ဘ၀ေတြ..။

မလြယ္တာေတြ႕ရင္ ပိုခက္တဲ့ တစ္ျခားဘ၀ေတြ.. ငဲ့ၾကည့္ပါဦး ဆိုေသာ ကိုထီးသီခ်င္းကို သြားသတိရ ျပန္ပါေလသည္.။

 အျပန္လမ္းမွာ ထိုသားအမိက ေရွ႕က ..။ မိမိတို႔ ႏွစ္ဦးက အထုပ္ေတြဆြဲလ်က္ ..ေနာက္က.။

အျပန္လမ္းမွာသူေတာင္းစားသားအမိအနီးသုိ႔ေရာက္လာသည္..။ခုနကကေလးမေလးက လက္ထဲမွာ ဆုပ္ထားသည့္ ေခ်ာကလတ္ထုတ္ကေလးကို ေဖာက္သည္..။ ေခ်ာကလတ္ေလးကို တစ္ပိုင္းခ်ိဳး၍ သူေတာင္း စား အမ်ိဳးသမီး၏ လက္ထဲကို ထည့္လိုက္သည္..။

        မိမိတို႔ အံ့ၾသရသည္.။ ရင္တြင္းမွာ Shock အႀကီးႀကီးရမိသည္..။စိတ္ထဲမွာ ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာ ျပန္သည့္ ႏွလံုးသား အာဟာရ ရသစာမ်ား ထဲက Dan Clark ၏ The Circus ကို သတိရလိုက္မိသည္.။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အလွဴအတန္း ကုတ္ကပ္သူမဟုတ္ပါ.။ ပရဟိတ သမားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္.။ မိမိ တတ္ႏုိင္လာတိုင္း၊ မိမိ ပိုက္ဆံ ပိုလွ်ံသည့္အခါတိုင္း၊ လစဥ္ လစာထုတ္တိုင္း အလွဴအတန္းလုပ္ခဲ့ပါသည္.။ ပရဟိတ အသင္းတြင္လည္း တာ၀န္ခံ အဆင့္အထိ တက္ၾကြစြာ ေဆာင္ရြက္ေနသူျဖစ္ပါသည္.။

သို႔ရာတြင္ ယခုကဲ့သို႔ ျမင္ကြင္းကိုမူ တစ္ခါမွ် မျမင္ခဲ့ဖူးပါေခ်..။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ နားမလည္သည့္ တိုင္းျပည္၊ ကြန္မ်ဴနစ္၀ါဒ ထြန္းကားသည့္ တိုင္းျပည္၊ No race, no religion, nothing, all are equal, same oppotunity, no special chance ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အသက္၀င္တက္ၾကြသည့္ တိုင္းျပည္တစ္ခုတြင္ ဤ မွ် ေလာက္ လူသားဆန္သည့္ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ျမင္ရလိမ့္မည္ဟု မထင္မွတ္ခဲ့မိပါေခ်..။ ကံ၊ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္သူမဟုတ္ေသာ္လည္း လူသားတစ္ဦး၏ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားသည့္ ျမင္ကြင္းက ကၽြန္ေတာ့္ အား အႀကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္ေစခဲ့ပါသည္.။

ပရဟိတ ..တဲ့..။

စာလံုးေလးက ရိုးရွင္းစြာပင္ရွိပါေခ်သည္.။ ေငြတစ္ေထာင္ ပိုင္ဆိုင္သူ တစ္ရာလွဴသည္မွာလည္း အလွဴ အတန္း ျဖစ္ပါသည္.။ ပရဟိတ ဟုေခၚဆိုႏုိင္ပါသည္.။ ေစာေစာက ကေလးမေလးကေရာ.. ။

သူတို႔ မိသားစု၏ ညစာထဲက ဖဲ့၍ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း၀ယ္ထားရသည့္ ေခ်ာကလတ္ေလးကို သူမအလြန္ ႏွစ္ၿခိဳက္ပါလိမ့္မည္.။ သူ႔မိခင္ အၿငိဳျငင္ခံ၍ ပင္သူမ ၀ယ္ခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား...။ ယခု သူမအလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္ သည့္ ေခ်ာကလတ္ေလး ၏ တစ္၀က္ကိုပင္ သူမ လွဴဒါန္းခဲ့သည္မဟုတ္လား..။

ေပးလွဴျခင္း၏ အရသာကို အျပည့္အ၀ ခံစားလိုက္ရေသာ္လည္း အျပည့္အ၀ နားမလည္ႏိုင္သည့္ ကေလးမေလး.။ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ဓါတ္ႏွင့္ယွဥ္ေနေသာ ညစ္ေထးနိမ့္က်သည့္ လူေနမႈ အသံုးအေဆာင္ မ်ား..။

သူကေလးကေတာ့ ေျခတစ္ဖက္ခ်င္း ရွပ္၍ ရွပ္၍ ျမဴးထူးလြတ္လပ္စြာေျပးသြားၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ ေငးေမာေနတုန္း….။

~မိုးသက္ဦးလြင္~

 (၈-၉-၂၀၁၃)