စားပြဲတြင္ထိုင္၊ ငုတ္တုတ္မႈိင္၍
ငူငုိင္ေလးတြဲ႕၊ ခံုကို ႏွဲ႔သည္
ကင္းမဲ့အာ႐ံု၊ စိတ္အစံုသည္
ဘယ္ဘံုသုိ႔ေရာက္၊ ဘယ္သို႔ေပ်ာက္ဆဲ
ဟိုေရာက္သည္ဝင္၊ မွန္းမျမင္ပဲ...
လန္းရႊင္မရွိ၊ စိတ္ပ်က္မိသည္....။
ခ်က္ေဘာက္ကိုဖြင့္၊ "သူ႔"သံစြင့္လည္း
သူႏွင့္တူရာ၊ အေရာင္ဝါပင္
ျမင္တာမရွိ၊ ကင္းနတၱိမို႔
မၾကည့္ျပန္ပိတ္၊ ခလုတ္ႏွိပ္သည္...။
Home page ကုိဝင္၊ မဲမဲျမင္ရာ၊
Like ကိုသာႏွိပ္
"ဘယ္" ဟာ "ဘာ" ဟု၊ အာ႐ံုျပဳမိ
ယခုပင္လွ်င္၊ ယခင္အေႏွာင္း
ပို႔စ္အေဟာင္းေတြ၊ ျပန္ေျပာင္းတက္လာ
Home ပါ ျပန္ပိတ္...။
ထုိင္ရာမွထ၊ သက္ျပင္းခ်၍
ခဏတစ္မ်ိဳး၊ ထမင္းအိုးကို
အမိုးဖြင့္လွပ္၊ ၾကည့္ႏွင့္အပ္လွ်င္
ပလပ္မထိုး၊ ႀကိဳးလည္းမတပ္
မက်က္ေသးသည္၊ ျမင္မိၿပီမို႔
ငိုရီအခက္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ "ႏွက္" ၍
စိတ္ပ်က္က်ိန္ဆဲ၊ ဘဝင္မဲ၏။
အဆာေျဖေဖ်ာက္၊ ေရပင္ေသာက္အံ့
တစ္ေဖ်ာက္ေပၚဆဲ၊ အေတြးထဲေၾကာင့္
ေရခဲေသတၱာ၊ သြက္လက္စြာဖြင့္
သို႔ရာထပ္ႀကံဳ၊ ေရလည္းကုန္ေန
အငံုေဒါသ၊ ပြင့္ထြက္ရၿပီ
ေဘးကဘီဒို၊ ေရႊစိတ္ညိဳ၍
အေျခကို ပိတ္ကန္၊ ေျခသည္းလန္၏ ။
ထိုစဥ္ခဏ၊ သတိရသည္
ႏွာဝေဆာင့္တိုး၊ ေညွာ္နံ႔ဆိုးေၾကာင့္
ဟင္းအိုးတည္၍၊ သတိေမ့ခဲ့
ဤေန႔အဖို႔၊ ကံဆိုးကိုယ့္တြင္
စားဖို႔မျမင္၊ ကံမဝင္ခဲ့
ဤတြင္တစ္ခန္း၊ နားစတမ္းဟု
ေရာ္ရမ္းတိုးလွ်ိဳး၊ ၾကမၼာဆိုးေၾကာင့္
ေခါင္းထိုး၍သာ အိပ္ေတာ့မည္...။
~မိုးသက္ဦးလြင္~
(စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေရးထားတာဗ်ာ..။ အသံုးအႏႈန္းေတြ မဆီေလ်ာ္ရင္ သည္းခံၾကပါ. )
0 comments:
Post a Comment
မိတ္ေဆြတို႔ရဲ႕ မွတ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာမူခလို႔ ဆိုလို႔ရသလို..
ေနာက္တစ္ပုဒ္ဖန္တီးဖို႔ အားေဆးတစ္ခြက္ေပါ့ဗ်ာ......