photo - AI
မှတ်မှတ်ရရ အဲ့ဒီညက ကျနော်တို့အခန်းက ခေါင်ရည် Conversation ကို လာ Join တဲ့ အပေါ်လွှာက အသိမိန်းကလေးတွေရှိလို့ စီးကရက်သမားတွေက ကော်ရစ်ဒါမှာ ထွက်သောက်ကြတယ်။ ကျနော့် Mild 7 ဘူးလေးကိုလည်း ကော်ရစ်ဒါက ရွက်လှပန်းအိုးဘေးမှာ သောက်ချင်တဲ့လူ ယူသောက်လို့ရအောင် တင်ထားတယ်။ အဲ့ဒီလိုပဲ စီးကရက်ထွက်သောက်လိုက်၊ အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး သီချင်းဆိုလိုက် စကားပြောလိုက်နဲ့။
ငယ်ငယ်က ညနေက ကိစ္စကို အစာကြေဟန်မတူဘူး။ ရီဝေဝေစကားဝိုင်းဟာ ပျော်စရာလို့ ထင်ရပေမယ့် ကျနော်က ကျနော့်ဘဝရဲ့ အလွဲတွေအကြောင်း ပြန်ပြောတိုင်း တခြားလူတွေရယ်ကြရင်တောင် သူက မရယ်ဘူး။ ဖုန်းကို ငုံ့ပြီးပွတ်နေတယ်။ တခြားအစ်ကိုတွေ၊ အစ်မတွေ စကားပြောမှ သူက တစ်ချက်တစ်ချက် ဝင်ဝင်ထောက်တတ်တယ်။ ကျနော် စကားပြောတိုင်း သူက မျက်နှာလွှဲထားတယ်။ သူစိတ်မကြည်ဘူးဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။
တခြားလူတွေ ရိပ်မိသွားမလားမသိပေမယ့် ကျနော်က ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ပဲ သိတဲ့ အဓိပ္ပာယ် ၂ မျိုး ရတဲ့ Dirty Joke တစ်ခုကို ပြောတယ်။ အဓိပ္ပာယ် ၂ ခွထဲက တခြားအဓိပ္ပာယ်က ထင်သလောက်မရယ်ရပေမယ့် အားနာပါးနာရယ်ပေးတဲ့လူတွေ ကြောင့် ထင်သလောက်တော့ embarrassed မဖြစ်ဘူးပေါ့။ ငယ်ငယ်က ခေါင်းငုံ့နေရာက လန့်သွားတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော့် မျက်နှာကို ဖျတ်ကနဲလှမ်းကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ လက်ကို မမြင်အောင်ဝှက်ပြီး လက်ခလယ်ထောင်ပြတယ်။ သူ့ပါးစပ်ပေါက်သေးသေးလေးက နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြလိုက်သေးတယ်။
၁၁ လောက်ကျတော့ Conversation က နည်းနည်း ငြိမ်သွားပြီ။ မိန်းကလေးအများစုက သူတို့အထပ်ကို ပြန်တက်သွားတယ်။ သောက်တတ်တဲ့ ၁ ယောက် ၂ ယောက်ပဲ ကျန်တယ်။ ပုံမှန်ဆို တော်တော်သောက်နိုင်တဲ့ ငယ်ငယ်က ဟုတ်တိပတ်တိ မသောက်ဘဲ ယောင်ပေပေလုပ်ရင်းကျန်နေခဲ့ပြီး Toilet ဖက်ခဏထွက်သွားတယ်။
ခဏကြာတော့ ခေါင်ရည်ကုန်သွားလို့ လစ်မစ်မကိုက်သေးတဲ့လူတွေက ဘီယာ ဆင်းဝယ်ကြတယ်။ အထဲမှာ ဖင်အပေါ့ဆုံး ချာတိတ် ၂ ယောက်က ပိုက်ဆံပေးတာတောင် မယူဘဲ ဆင်းသွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တဲ့ ကျနော်လည်း စကားပြောစရာလူမရှိတဲ့ အဆုံး၊ ဂစ်တာခဏကိုင်တယ်။ ညဖက် တခြားလူတွေ အိပ်ချင်နေမစိုးလို့ Strumming မတီးဖြစ်ဘဲ ကြိုးတွေ လျှောက်တီးပြီး ပြန်ချထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကော်ရစ်ဒါထွက်ပြီး စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ညှိတယ်။
ရန်ကုန်ရဲ့ ညက အသက်ဝင်လှုပ်ရှားနေတုန်းပဲ။ ည ၁၁ နာရီဆိုတာ ရန်ကုန်မှာ အစောကြီးပဲဆိုပါတော့။ ကမ်းနားလမ်းဖက်မှာ ကွန်တိန်နာတွေ လီဗာနင်းပြီးရုန်းတဲ့ အသံတွေကို လှမ်းကြားနေရတယ်။
ရပ်နေရာက ခဏညောင်းလာလို့ ကော်ရစ်ဒါမှာပဲ ထိုင်တယ်။ ပြီးတော့ မီးရောင်တွေကြားမှာ မထင်မရှားလေးပေါ်နေတဲ့ လတစ်ခြမ်းပဲ့ကလေးကို မြင်ရတယ်။ မာကျူရီမီးလုံးတွေရဲ့ အလင်းရောင်က သိပ်စူးနေတဲ့အချိန် ရန်ကုန်မြို့ကြီးထဲမှာ ကိုယ့်လို မထင်မရှား လရောင်ကို တစ်ချိန်တည်းမှာ ကြည့်နေတဲ့လူ ဘယ်နှယောက်များရှိပါ့မလဲ။
တွေးနေရင်းနဲ့ စီးကရက်ကို ပြာချွေပြီး နှုတ်ခမ်းမှာထိခါနီး ဖြုတ်ကနဲ ဆွဲလုခံလိုက်ရတာကို သတိရတယ်။ အဲ့ဒီခံစားချက်ကို သဘောပေါက်မယ်ထင်ပါတယ်.။ ခန္ဓာကိုယ်က တောင်းဆိုနေတဲ့ နီကိုတင်းက ကိုယ်ထဲကို စီးဝင်လက်စ Streaming က အချိန်မတန်ခင်ပြတ်တောက်သွားတဲ့ အချိန် မအီမလည်၊ မတင်မကျ ဖြစ်သွားတဲ့ ခံစားချက်မျိုး။ စိတ်က ထင့်ကနဲဖြစ်သွားပေမယ့် ကျနော်သောက်လက်စ စီးကရက်ကို ယူပြီး ဖွာနေတဲ့ ငယ်ငယ့်ကို မြင်တော့ စိတ်က ပြေသွားတယ်။
ငယ်ငယ်က ဘေးမှာဝင်ထိုင်တယ်။ ၂ ဖွာလောက် ဖွာပြီး ၃ ပုံ ၁ ပုံလောက်ပဲ ကျန်တော့တဲ့ စီးကရက်ကို ပန်းအိုးရဲ့ မြေကြီးနဲ့ ထိုးပြီး သတ်နေတယ်။ ပြီးတော့ လက်က ကိုင်ထားတယ်။ သူ့ကို ကြည့်ရတာ အဝေးတစ်နေရာက တိုက်တွေ မီးရောင်တွေကို ကြည့်နေပုံပါပဲ။ ကျနော့်လို လရောင်ကို ရှာနေတဲ့ မျက်လုံးမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူး။
"နင်ငါ့ကို စိတ်ကောက်နေတုန်းပဲလား"
ကျနော့် အမေးကို ငယ်ငယ် ပြန်မဖြေဘူး။ သူကြိုက်တဲ့ ကော်ဖီခါးခါးတွေ သောက်နေကျအချိန်လို ခေါင်းလေးကို ဆတ်ဆတ်ဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး တစ်ခုခု ကို စဉ်းစားနေတဲ့ မျက်ဝန်းမျိုးနဲ့။ ကျနော် သဘောကျခဲ့ရတဲ့ အရုပ်မလို မျက်တောင်လေးတွေ။
"နင်က တကယ့် ကလေးပဲ သိလား..."
ကျနော့်ရဲ့ မရင့်ကျက်မှု၊ မသိသားဆိုးဝါးမှုတွေအပေါ် စိတ်ပျက်ရတိုင်း သူပြောနေကျ စကားကိုပဲ ပြောတယ်။ ပြီးတော့ ပြန်ငြိမ်သွားပြန်တယ်။
ခဏကြာတော့ ကျနော် ငယ်ငယ့်လက်ထဲက မပစ်ရသေးတဲ့ စီးကရက်အတိုကို ယူလိုက်တယ်။ ဓာတ်လှေကားရှေ့က အမှိုက်ပုံးထဲ သွားထည့်ဖို့ မတ်တတ်ရပ်တဲ့အချိန် ကျနော့်ကို ငယ်ငယ်က မထနိုင်အောင် ပခုံးကို ဖိပြီး ခို ထားတယ်။ ကျနော် ရယ်ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်တဲ့အချိန် သူ့ပါ ထရပ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို နံရံမှာ တွန်းကပ်ပြီး နမ်းတယ်။
ပုံမှန်အားဖြင့် မိန်းကလေးနဲ့ ယောက်ျားလေး နမ်းကြရင် မိန်းကလေးက နံရံဖက်က မဟုတ်လား။ အမြဲလွဲနေကျ စုံတွဲတစ်တွဲရဲ့ အဲ့ဒီလို ပြောင်းတိပြောင်းပြန်ဖြစ်နေတဲ့ အမှတ်ရစရာ အနမ်းက ချိုမြိန်ပေမယ့် အချိန်အကြာကြီးတော့ မခံခဲ့ပါဘူး။
ဓာတ်လှေကားပွင့်လာသံနဲ့အတူ ဘီယာသွားဝယ်တဲ့အဖွဲ့တွေ ပြန်ရောက်လာတော့ ငယ်ငယ်က အကုန်လုံးကို နှုတ်ဆက်ပြီး မိန်းကလေးတွေတည်းတဲ့ အလွှာကို ပြန်တက်သွားတော့တာပဲ။
မိုးသက်ဦးလွင်
စက်တင်ဘာ ၂၊ ၂၀၂၃
