ဟိုတုန္းက တို႔ေတြအလြန္ခ်စ္သည္..

ညႊန္း==> ဘေလာ့ဂါမ်ားအားလံုး ဖဘမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျငင္းၾကခုန္ၾကရင္း မေခၚႏုိင္ မေျပာႏုိင္ျဖစ္ကုန္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ေတြ႕ရတုိင္း အရင္တစ္ခ်ိန္က ဘဝေတြကို ျပန္သတိရမိတယ္။ မေခၚႏုိင္မေျပာႏုိင္ ျဖစ္တဲ့ထဲမယ္ ကိုယ္တို႔မပါေပမယ့္ ခုေနာက္ပိုင္း အဲဒီလိုေတြ မ်ားလာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးသူတစ္ေယာက္လို႔ မသတ္မွတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ Blogger တစ္ေယာက္လို႔ေတာ့ သတ္မွတ္ထားမိတယ္။ ဘေလာ့ေတာင္ ေခတ္သုန္းခါနီး ၂၀၁၀ ေလာက္မွ ေရးခဲ့တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္္စီနီယာေတြက အမ်ားစုပါ။ ကိုယ့္ထက္ ေနာက္မွ ေရးတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားၿပီ။

အဲဒီတုန္းက အြန္လိုင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။ ဘေလာ့လုပ္ဖို႔ အႀကံေပးတာက မဂ်က္(စံပယ္ခ်ိဳဘေလာ့) နဲ႔ ေခ်ာကလက္က်ဴးပစ္ေလးဘေလာ့က ညီေလးရဲကိုပါ။ စေရးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက ရသဘေလာ့ဂါေတြ သိပ္စည္းလံုးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ Facebook ဆိုတာ သံုးေတာ့ သံုးေနၾကေပမယ့္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အခုလို Multipurpose ရည္ရြယ္ခ်က္ ေပါင္းစံုနဲ႔ သံုးေနၾကတဲ့ေခတ္မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီတုန္းက မကန္ဒီ၊ မမိစံ၊ မပစ္၊ သူႀကီးမင္း၊ ေႏြလ၊ အစ္မမဒမ္ကိုးတို႔လင္မယား၊ မဂ်က္နဲ႔ ကိုလြင္ျပင္တို႔လင္မယား၊ မက်ဴတီ၊ အန္တီတင့္၊ ကိုေမာင္တစ္လံုး၊ ကိုေမာင္ႏွစ္လံုး။ ဦးအိကု၊ ဘုန္းဘုန္းေတာက္၊ မခင္ဦးေမ၊ မေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)၊ ကိုအလင္းသစ္၊ သူငယ္ခ်င္း ေနမင္းဇြဲမာန္၊ ကိုရင္ဆူး၊ အစ္မ ျမတ္ၾကည္၊ အစ္မစႏိုး၊ မမိုးေငြ႕၊ ကိုမိုးဇက္၊ လက္ဝဲ၊ မခ်စ္စံအိမ္၊ သူငယ္ခ်င္း ဇင္ေလး တို႔ အုပ္စုႀကီးေတာ္ေတာ္ေတာင့္ခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း သံေယာဇဥ္ေတာ္ေတာ္ရွိခဲ့ၾကတယ္..။

က်ေနာ္ေနမေကာင္းရင္လည္း မက်ဴတီတို႔၊ အစ္မမဒမ္ကိုးတို႔ ၊ မပစ္တို႔ တကူးတက ဖုန္းေတြဆက္ၿပီး အားေပးခဲ့ၾကတယ္..။ ႐ုရွားမွာတုန္းက အစ္မက်ဴတီ မုန္႔ဟင္းခါးထုပ္ေတြရယ္၊ အေၾကာ္ထုပ္ေတြရယ္ ပို႔ေပးတုန္းက မ်က္ရည္က်တဲ့အထိ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးဖူးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အစ္မက်ဴတီ ေပ်ာက္သြားတုန္းကလည္း နီးစပ္ရာေတြနဲ႔ ရေအာင္ဆက္သြယ္ၿပီး တကူးတက အိုဗာဆီ ေကာလ္ေတြ ေခၚ မရရေအာင္ ဆက္သြယ္ၿပီး အားေပးခဲ့ၾကရဖူးတယ္..။

အဲဒီတုန္းက အတုအေယာင္ခံစားခ်က္ေတြမရွိဘူး.။ စိတ္ထဲမွာ တကယ္ကို ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမ အရင္းေတြလိုပဲ ထင္ေနခဲ့မိတာ။ အစ္မမဒမ္ကိုး နဲ႔ စေတြ႕ေတာ့ မန္းေလးမွာ အစ္မတို႔လင္မယားလာလည္တယ္။ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကတည္းက အၾကာႀကီး အျပင္မွာ ရင္းႏွီးလာသလို ကိုယ့္အစ္မလို၊ ကိုယ့္အစ္ကိုလို ခံစားရၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကိုရင္ဆူးတို႔ လင္မယားနဲ႔ေတြ႕ေတာ့လည္း အဲဒီလိုပဲ။ ဇင္ေလးနဲ႔ အန္တီတင့္ကို သြားေတြ႕ေတာ့လည္း ကိုယ့္အေမကို ျပန္ေတြ႕ရသလို ဝမ္းသာမိတယ္။ အစ္မမဒမ္ကိုးဆိုင္မွာ အစ္မျမတ္ၾကည္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ အိပ္ရာက ႏိုးလာခါစ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပဲနဲ႔.. အစ္မကို ျမင္ေတာ့ "ဟာ အစ္မျမတ္ၾကည္ ႀကီး " ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတာ။

က်ေနာ္၂၀၁၄ မွာပဲ ျပန္လာတယ္။ ေခတ္ေျပာင္းစနစ္ေျပာင္းမွာ ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပည္ေတာ္ျပန္ဝင္လာၾကတယ္။ အျပင္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆံုျဖစ္လိုက္တယ္။

ေခတ္ကလည္းေျပာင္းသြားတယ္။ ဘေလာ့ဂါေတြလည္း Blogging သိပ္မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ အင္တာနက္လိုင္းမေကာင္းတာ ေနာက္ ျမန္မာျပည္မွာ Stress ပိုမ်ားတာ၊ ေနာက္တစ္ခုက ဒီ Facebook ႀကီး အရမ္းတြင္က်ယ္လာတာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ ဘေလာ့ကို သစၥာရွိတာ မကန္ဒီတို႔၊ တီတင့္တို႔ပဲရွိေတာ့တယ္။

တကယ္ႀကီး ရင္ထဲက ေျပာရရင္ အားလံုးနဲ႔ ဆံုခ်င္မိတယ္။ မကန္ဒီတို႔ မိစံ တို႔ မပစ္တို႔ မက်ဴတီ တို႔နဲ႔ မဆံုျဖစ္ေသးဘူး.။ မကန္ဒီဆို ခဏခဏဆူတယ္။ မိစံက စကားတတ္တယ္။ သြားယွဥ္ေျပာလို႔မရဘူး..။ မပစ္ကေတာ့ သူစိတ္ညစ္တိုင္း သူ႔အေၾကာင္းေတြ ရင္ဖြင့္တတ္တယ္။ မက်ဴတီကေတာ့ စိတ္ညစ္လည္း တိတ္တိတ္ညစ္တယ္။ သူကေတာ့ ေၾကာက္ရတယ္။ ရင္ဖြင့္ေလ့မရွိေတာ့ ပိုဆိုးတယ္။ ခဏခဏ စိတ္ပူရတယ္..။

ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ ဟိုတုန္းက တို႔ေတြ အလြန္ခ်စ္သည္ လို႔ ေရးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုထိလည္း ခ်စ္ေနတုန္းပါပဲ။ ေနရာေတြ ေဝးေနေပမယ့္ စိတ္ခ်င္း ရင္ဘတ္ခ်င္းေတာ့ နီးေနတုန္းပါပဲ လို႔..။

အားလံုးကုိ လြမ္းေနတဲ့...

ေမာင္ငယ္

ငမိုး