Follow me on facebook

ပရဟိတစိတ္ရွိသူအားလံုးကို စိမ္းလန္းေျမ ပရဟိတအဖြဲ႔မွႀကိဳဆိုပါသည္...အေသးစိတ္သိရွိႏုိင္ရန္ဤေနရာတြင္ဖတ္ရႈပါ.။

Sunday, December 27, 2015

ကိုယ့္အာ႐ံုဟာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမဆန္ဘူး၊ ရြက္ေၾကြကေလးရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံနဲ႔အတူ


လြင့္ပါးတာခ်င္းအတူတူ
ငါ့မွာသာ လူလူသူသူ အက်မေတာ္ခဲ့..
ရြက္ေၾကြကေလးရယ္...
ေလတိုက္တဲ့အခိုက္မွာေတာင္
ကိုယ့္မွာ အဆန္ခရီးကို ျဖစ္လို႔...
အရာရာတိုင္းကို ညည္းတြားခဲ့ရေလတယ္..။

ဂေယာင္ေျခာက္ျခားညနက္ေတြမွာ
ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ ေခါင္းအံုးအိပ္လို႔...
အိပ္မံႈစံုမႊားမနက္ေတြမွာ
ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္မ်က္ရည္နဲ႔ကိုယ္ မ်က္ႏွာသစ္လို႔..
ဘာရယ္ညာရယ္မဟုတ္...
ျဖစ္မႈပ်က္မႈေတြကို
ျဖစ္တတ္ေၾကာင္းပ်က္တတ္ေၾကာင္း နားလည္ခဲ့႐ံုပါပဲ...။

သန္းေခါင္သန္းလြဲအိပ္မက္ဟာ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚတည့္တည့္က်တယ္...
အဲဒီဇာတ္လမ္းမွာ မအိမ္ကံမရွိဘူး၊ မင္းလူမရွိဘူး၊ ေႏြဦးကံ့ေကာ္မရွိဘူး...
သူက သီခ်င္းႀကိဳက္ေပမယ့္ ဂစ္တာသံမခံႏုိင္တဲ့သူ...
ကိုယ္က ဝတၳဳဖတ္ေပမယ့္ ဇာတ္ေပါင္းခန္းမႀကိဳက္သူ...
တူတာခ်င္းစပ္ဆက္ရင္ေတာ့
လြဲေနတာခ်င္းေတာ့ ကိုယ္တို႔တူခဲ့ၾကပါတယ္...။

ရြက္ေၾကြကေလးေရ...
မင္းဟာအေၾကြလွသလို အက်လည္းေတာ္သကြယ့္...
ငါကေတာ့ အေၾကြျပင္းသလို အဆင္းလည္းခ်ာသကြယ့္...
သံသရာဟာလည္႐ိုးမွန္ရင္...
ရြက္ေၾကြကေလးရဲ႕ အနားတစ္ေလွ်ာက္
ပြတ္တုိက္လြင့္ပါးမယ့္ သဲကေလးတစ္ပြင့္ေလာက္
ျဖစ္ေစဖို႔ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕...။
ေဆာင္းဦးမို႔ေၾကြရင္လည္း
မင္းေပ်ာ္ပါေစ...
ေႏြဦးမို႔ေၾကြရင္လည္း
မင္းေပ်ာ္ပါေစ...
မင္းသာ ေပ်ာ္ပါေစေလ...။

~မိုးသက္ဦးလြင္~

 ၂၇-၁၂-၂၀၁၅



Wednesday, October 28, 2015

ဟိုတုန္းက တို႔ေတြအလြန္ခ်စ္သည္..


ညႊန္း==> ဘေလာ့ဂါမ်ားအားလံုး ဖဘမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျငင္းၾကခုန္ၾကရင္း မေခၚႏုိင္ မေျပာႏုိင္ျဖစ္ကုန္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ေတြ႕ရတုိင္း အရင္တစ္ခ်ိန္က ဘဝေတြကို ျပန္သတိရမိတယ္။ မေခၚႏုိင္မေျပာႏုိင္ ျဖစ္တဲ့ထဲမယ္ ကိုယ္တို႔မပါေပမယ့္ ခုေနာက္ပိုင္း အဲဒီလိုေတြ မ်ားလာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာေရးသူတစ္ေယာက္လို႔ မသတ္မွတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ Blogger တစ္ေယာက္လို႔ေတာ့ သတ္မွတ္ထားမိတယ္။ ဘေလာ့ေတာင္ ေခတ္သုန္းခါနီး ၂၀၁၀ ေလာက္မွ ေရးခဲ့တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္္စီနီယာေတြက အမ်ားစုပါ။ ကိုယ့္ထက္ ေနာက္မွ ေရးတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားၿပီ။
အဲဒီတုန္းက အြန္လိုင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တယ္။ ဘေလာ့လုပ္ဖို႔ အႀကံေပးတာက မဂ်က္(စံပယ္ခ်ိဳဘေလာ့) နဲ႔ ေခ်ာကလက္က်ဴးပစ္ေလးဘေလာ့က ညီေလးရဲကိုပါ။ စေရးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက ရသဘေလာ့ဂါေတြ သိပ္စည္းလံုးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ Facebook ဆိုတာ သံုးေတာ့ သံုးေနၾကေပမယ့္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အခုလို Multipurpose ရည္ရြယ္ခ်က္ ေပါင္းစံုနဲ႔ သံုးေနၾကတဲ့ေခတ္မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီတုန္းက မကန္ဒီ၊ မမိစံ၊ မပစ္၊ သူႀကီးမင္း၊ ေႏြလ၊ အစ္မမဒမ္ကိုးတို႔လင္မယား၊ မဂ်က္နဲ႔ ကိုလြင္ျပင္တို႔လင္မယား၊ မက်ဴတီ၊ အန္တီတင့္၊ ကိုေမာင္တစ္လံုး၊ ကိုေမာင္ႏွစ္လံုး။ ဦးအိကု၊ ဘုန္းဘုန္းေတာက္၊ မခင္ဦးေမ၊ မေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)၊ ကိုအလင္းသစ္၊ သူငယ္ခ်င္း ေနမင္းဇြဲမာန္၊ ကိုရင္ဆူး၊ အစ္မ ျမတ္ၾကည္၊ အစ္မစႏိုး၊ မမိုးေငြ႕၊ ကိုမိုးဇက္၊ လက္ဝဲ၊ မခ်စ္စံအိမ္၊ သူငယ္ခ်င္း ဇင္ေလး တို႔ အုပ္စုႀကီးေတာ္ေတာ္ေတာင့္ခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း သံေယာဇဥ္ေတာ္ေတာ္ရွိခဲ့ၾကတယ္..။
က်ေနာ္ေနမေကာင္းရင္လည္း မက်ဴတီတို႔၊ အစ္မမဒမ္ကိုးတို႔ ၊ မပစ္တို႔ တကူးတက ဖုန္းေတြဆက္ၿပီး အားေပးခဲ့ၾကတယ္..။ ႐ုရွားမွာတုန္းက အစ္မက်ဴတီ မုန္႔ဟင္းခါးထုပ္ေတြရယ္၊ အေၾကာ္ထုပ္ေတြရယ္ ပို႔ေပးတုန္းက မ်က္ရည္က်တဲ့အထိ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးဖူးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အစ္မက်ဴတီ ေပ်ာက္သြားတုန္းကလည္း နီးစပ္ရာေတြနဲ႔ ရေအာင္ဆက္သြယ္ၿပီး တကူးတက အိုဗာဆီ ေကာလ္ေတြ ေခၚ မရရေအာင္ ဆက္သြယ္ၿပီး အားေပးခဲ့ၾကရဖူးတယ္..။
အဲဒီတုန္းက အတုအေယာင္ခံစားခ်က္ေတြမရွိဘူး.။ စိတ္ထဲမွာ တကယ္ကို ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမ အရင္းေတြလိုပဲ ထင္ေနခဲ့မိတာ။ အစ္မမဒမ္ကိုး နဲ႔ စေတြ႕ေတာ့ မန္းေလးမွာ အစ္မတို႔လင္မယားလာလည္တယ္။ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကတည္းက အၾကာႀကီး အျပင္မွာ ရင္းႏွီးလာသလို ကိုယ့္အစ္မလို၊ ကိုယ့္အစ္ကိုလို ခံစားရၿပီး ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကိုရင္ဆူးတို႔ လင္မယားနဲ႔ေတြ႕ေတာ့လည္း အဲဒီလိုပဲ။ ဇင္ေလးနဲ႔ အန္တီတင့္ကို သြားေတြ႕ေတာ့လည္း ကိုယ့္အေမကို ျပန္ေတြ႕ရသလို ဝမ္းသာမိတယ္။ အစ္မမဒမ္ကိုးဆိုင္မွာ အစ္မျမတ္ၾကည္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ အိပ္ရာက ႏိုးလာခါစ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပဲနဲ႔.. အစ္မကို ျမင္ေတာ့ "ဟာ အစ္မျမတ္ၾကည္ ႀကီး " ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတာ။
က်ေနာ္၂၀၁၄ မွာပဲ ျပန္လာတယ္။ ေခတ္ေျပာင္းစနစ္ေျပာင္းမွာ ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပည္ေတာ္ျပန္ဝင္လာၾကတယ္။ အျပင္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆံုျဖစ္လိုက္တယ္။
ေခတ္ကလည္းေျပာင္းသြားတယ္။ ဘေလာ့ဂါေတြလည္း Blogging သိပ္မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ အင္တာနက္လိုင္းမေကာင္းတာ ေနာက္ ျမန္မာျပည္မွာ Stress ပိုမ်ားတာ၊ ေနာက္တစ္ခုက ဒီ Facebook ႀကီး အရမ္းတြင္က်ယ္လာတာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ ဘေလာ့ကို သစၥာရွိတာ မကန္ဒီတို႔၊ တီတင့္တို႔ပဲရွိေတာ့တယ္။
တကယ္ႀကီး ရင္ထဲက ေျပာရရင္ အားလံုးနဲ႔ ဆံုခ်င္မိတယ္။ မကန္ဒီတို႔ မိစံ တို႔ မပစ္တို႔ မက်ဴတီ တို႔နဲ႔ မဆံုျဖစ္ေသးဘူး.။ မကန္ဒီဆို ခဏခဏဆူတယ္။ မိစံက စကားတတ္တယ္။ သြားယွဥ္ေျပာလို႔မရဘူး..။ မပစ္ကေတာ့ သူစိတ္ညစ္တိုင္း သူ႔အေၾကာင္းေတြ ရင္ဖြင့္တတ္တယ္။ မက်ဴတီကေတာ့ စိတ္ညစ္လည္း တိတ္တိတ္ညစ္တယ္။ သူကေတာ့ ေၾကာက္ရတယ္။ ရင္ဖြင့္ေလ့မရွိေတာ့ ပိုဆိုးတယ္။ ခဏခဏ စိတ္ပူရတယ္..။
ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ ဟိုတုန္းက တို႔ေတြ အလြန္ခ်စ္သည္ လို႔ ေရးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုထိလည္း ခ်စ္ေနတုန္းပါပဲ။ ေနရာေတြ ေဝးေနေပမယ့္ စိတ္ခ်င္း ရင္ဘတ္ခ်င္းေတာ့ နီးေနတုန္းပါပဲ လို႔..။

အားလံုးကုိ လြမ္းေနတဲ့...
ေမာင္ငယ္
ငမိုး



Tuesday, October 27, 2015

ခုတေလာ (၇)

(၁)
ေလာေလာလတ္လတ္ စိတ္ထဲမွာ Stress နည္းနည္းမ်ားေနတယ္လို႔ထင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္စီစဥ္ထားေသးတယ္။ အဲဒါက အေၾကြးတစ္ပုဒ္က်န္ေသးတယ္။ လကခမဂၢဇင္းကို ဗ်ာ ၁၊ ထု ၁ ၊ ေဆာင္း ၁၊ စာမူပို႔ထားေသးတယ္။ အရင္ကေလာက္ စိတ္ညစ္စရာ သိပ္မရွိဘူး။ သူ႔ Flow ေလးနဲ႔သူ သြားေနတုန္းပဲ။ သီခ်င္းလည္း မဆုိခ်င္ဘူး.။ စာေရးဖို႔လည္း အေတြးမေပါက္ဘူး။ "ၿငိမ္း" ဆက္ဆြဲမလို႔ဟာကို စိတ္ေပါက္စရာေတြ ျမင္ျမင္လာေတာ့ အီမိုးရွင္းေနာက္ စာေရးခ်င္စိတ္က ညပ္ပါသြားတာေတြမ်ားတယ္။ ခုတေလာ ဘာသာေရးေရာ၊ ႏုိင္ငံေရးေရာ အရင္က မေရးျဖစ္တာေတြပါ ေရးျဖစ္ေနတယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ ဒီေန႔ တရားတစ္ပုဒ္ နာရတယ္။ တစ္ခုခုဆီကို အေျပးႏွင္ေတာ့မယ္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္သလိုခံစားရတယ္။ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္ရပါဦးမယ္။
(၂)
ဟိုးတစ္ေန႔က ေနျပည္ေတာ္ Junction မွာ "ေကာင္းက်ိဳးကိုယ္၌တည္ေစမင္း" သြားၾကည့္တယ္။ လူေတာ္ေတာ္ပါးတယ္။ အေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ အလြန္ဆံုးပဲ။ ႐ုပ္ရွင္မစခင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဖြင့္ေတာ့ တစ္႐ံုလံုးမတ္တတ္ရပ္ၾကေပမယ့္ တတိယတန္း မွာ အေဖာ္မပါ ဘာမပါ တစ္ေယာက္တည္း ဒူးေထာင္ေပါင္ကားထိုင္ေနတဲ့ ဆံပင္အညိဳနဲ႔ မမေလးတစ္ေယာက္က ခပ္တည္တည္ပဲ။ မတ္တတ္ရပ္တဲ့သူေတြကိုေတာင္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ထုိင္ေနတယ္။ အတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက "ငါကြာ ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ ထုခ်င္တာ လက္ကိုယားေနတာပဲ" တဲ့။ အဲဒီလို ျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမယ္ မေကာင္းဘူး.။ လက္ရွိအစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေနရင္ေတာင္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိုေတာ့ အေလးထားသင့္တယ္၊ ႐ိုေသသင့္တယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ မရွိတာထက္ မသိတာခက္ ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ ႐ုပ္ရွင္က ၾကည့္ေနရင္း တစ္ဝက္ေလာက္မွာ ဆလိုက္ထိုးထားတာ ရပ္သြားၿပီး ပိတ္ကားမွာ ဘာမွ မေပၚေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ထ မေျပာၾကဘူး။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာညာ ပြစိပြစိနဲ႔ အေမွာင္ထဲမွာ မဆုိင္သလိုထိုင္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္ကပဲ မေနႏုိင္တာနဲ႔ ငပြလုပ္ၿပီး ႐ံုေရွ႕က ေကာင္မေလး သြားေခၚမွ ျပာယီးျပာယာ လူေခၚၿပီးလုပ္ေပးမွ ျပန္ေကာင္းသြားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔ကေတာ့ စံပဲ။ ခံုက ၅၊၆၊၇၊၈ ေလးခံု။ လူမလာခင္က ၄၊၅၊၆၊၇ မွာထိုင္ေနတာ။ က်ေနာ္က ၅ မွာ။ လူလာေတာ့ ၄ က သူငယ္ခ်င္းက ၈ ကိုေရႊ႕ေပးတယ္။ ေစာေစာက သူ႔ေပါင္ေပၚမွာ အမိႈက္ထုပ္တင္ထားၿပီး ေနၾကာေစ့အမိႈက္ေတြ က်ေနာ္က သူ႔အိတ္ထဲ ထည့္ေနတာ။ ေနာက္ သူေျပာင္းသြားတာကို သတိမထားမိလိုက္ပဲ။ ေဘးနားက အတြဲနဲ႔လာတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပါင္ေပၚက အထုပ္ထဲကို စားထားတဲ့ ေနၾကာေစ့အခြံေတြ ထည့္ထည့္ေနတာ။(အမိႈက္ထုပ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လားမသိဘူး)။ ဟိုလူကလည္းက်ေနာ့္ကို အားနာလို႔လားမသိဘူး။ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ေနာက္ ေရငတ္လာလို႔ ေရဘူး လွမ္းေတာင္းမွ ကိုယ့္လူမဟုတ္မွန္းသိတယ္။ အဲဒီက်မွ အားနာလိုက္ရေသးတယ္။
(၃)
တေလာက အင္းေလးသြားတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ေရာက္ဖူးတာပါ။ ဗင္းနစ္လို ေလွေတြနဲ႔ သြားတာ သိပ္သေဘာက်ေနတာ။ ေရလမ္းေတြခြဲထားတာ ဘာဘာညာညာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးသေဘာက်ေနေပမယ့္ တစ္ခုပဲ။ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားမွာ ခုိစာေရာင္းတဲ့ အမယ္အိုႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႐ုပ္ပ်က္တယ္။ အက်ီၤကို ဆြဲတယ္။ သြားမယ့္လမ္းကို ပိတ္တယ္။ ငိုမတတ္၊ ေျခေထာက္ဖက္မတတ္ ေတာင္းပန္ၿပီးေတာ့ ကိုေရာင္းတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္တရားလြန္လာေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲမသိဘူး။ ေအာ္လည္း မေအာ္ရက္ဘူး။ ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၿငိမ္းေဇာ္ဦးက "ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာ္ေတာ္လြန္ေနၿပီ" ဘာညာ နဲ႔ ေအာ္လိုက္မွ ထြက္သြားၾကတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာေတာ္ေတာ္ေလးသင္ခန္းစာ ရလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ေၾကာင္ေလးေတြ ခုန္တဲ့ ငါးဖယ္ေခ်ာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဖုန္းေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးက ေနာက္က စက္ေလွနဲ႔ လိုက္ေပးတယ္။ အျဖဴေတြနဲ႔ေတြ႕ ေတာ့ ျပင္သစ္က ေကာင္မေလးေရာ၊ စပိန္က ခ်ာတိတ္ေရာက က်ေနာ့္ကို "မင္းကေရာ ဘယ္ႏုိင္ငံကလာတာလဲ" လို႔ ေမးတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသား႐ုပ္ေပါက္တယ္လို႔ မထင္မိပါဘူး။ သြားေလရာပါတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ DSLR လြယ္ထားလို႔ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။
(၄)
ေရြးေကာက္ပြဲလည္းနီးလာၿပီ။ အစက ပယ္မဲ လုပ္မယ္စိတ္ကူးထားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္စိတ္ခ်ရမယ္ထင္တဲ့ ပါတီတစ္ခုခုကို မဲေပးလိုက္မယ္လို႔ပဲ စိတ္ကူးထားလိုက္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ လူကိုပဲ ေရြးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ျမင္ရေတြ႕ရတာေတြကေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြမ်ားတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္တဲ့သူလည္း အစိုးရနဲ႔ ဆန္႔က်င္ရင္ သူရဲေကာင္းျဖစ္သြားတာပဲ။ ေျမွာက္ေပးေတာ့ အံုလိုက္က်င္းလိုက္၊ ဟိုက အဲဒါေတြသာယာၿပီး စြတ္လႊတ္ေတာ့ အေရးယူခံရေတာ့ ဘယ္သူမွ မေကာင္းဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ(ကိုယ္အပါအဝင္) ႏုိင္ငံေရးဆိုတဲ့ စာလံုးအႀကီးႀကီးေအာက္မွာ လုပ္ေနတဲ့အကြက္ေတြက ႏွစ္ဖက္စလံုး ကေလးသိပ္ဆန္တာပဲ လို႔ ျမင္မိတယ္။
(၅)
စားပြဲေပၚက ရွန္ပိန္ခြက္ႏႈတ္ခမ္းမွာ
အၿပံဳးတုေတြေပက်ံခဲ့တယ္...
ခြက္ခ်င္းတိုက္တဲ့အသံနဲ႔
ကားလမ္းမေပၚက ဂ်ိဳင္းေထာက္သံ
"ဂြပ္" ကနဲ အတူတူက်တယ္...
ဘဝဟာ ခါးသထက္ခါးလို႔...
ဘဝဟာ ေမွာင္သထက္ေမွာင္လို႔
ဘဝဟာ နိမ့္သထက္နိမ့္လို႔...
စံပယ္ပန္းေလးအားေပးပါဦးလားအစ္ကို...
ကားတံခါးခပ္ဟဟထဲက ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္လိုက္သလား...
မပူပါနဲ႔ က်ေနာ့္မွာ ခင္ဗ်ားၾကည့္စရာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးအျပည့္မရွိပါဘူး...
က်ေနာ္မေန႔က သူရဲေကာင္း...
က်ေနာ္ဒီေန႔ ဒုကၡိတဒုကၡသည္
က်ေနာ္မေန႔က စစ္ပြဲရဲ႕ နတ္ဘုရား..
က်ေနာ္ဒီေန႔ ဘဝစစ္ပြဲမွာ ျမဳပ္လုလု ပုလင္းလြတ္တစ္လံုး..
က်ေနာ္မေန႔က ေတာင္ႀကီးဖဝါးေအာက္လို႔ ေၾကြးေက်ာ္ခဲ့တယ္...
က်ေနာ္ဒီေန႔ အဲဒီေတာင္ႀကီးတစ္ေနရာမွာ ဖဝါးတစ္ခုလံုး ျမွဳပ္ႏွံခဲ့ရ...
ခံယူခ်က္အတြက္ ေသနတ္ကိုင္ခဲ့တဲ့လက္ေတြဟာ...
စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လက္ထဲအျခားပစၥည္းေတြနဲ႔ အစားထိုးခံခဲ့ရ...
စံပယ္ပန္းကံုး၊ ဘုရားစာအုပ္၊ ဂ်ိဳင္းေထာက္၊ ဒန္ဖလားအစုတ္....ေနာက္ၿပီး.. ေနာက္ၿပီး...
စစ္ပြဲအခ်ိဳ႕ၿပီးသြားတယ္...
စစ္ျပန္ႏွစ္ဦး လမ္းေပၚမွာၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုၾကတယ္...
တစ္ဦးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ စာကပ္ထားတဲ့ ကားအနက္ႀကီးနဲ႔...
တစ္ဦးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလို႔ စာကပ္မထားတဲ့ ေျခတုအေဟာင္းႀကီးနဲ႔...
ဘဝဟာ ခါးသထက္ခါးလို႔...
ဘဝဟာ ေမွာင္သထက္ေမွာင္လို႔
ဘဝဟာ နိမ့္သထက္နိမ့္လို႔...
က်ေနာ္တို႔ဟာ ညီအစ္ကိုေတြပါပဲ...
ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔အတူ ခြက္ေတြေျမွာက္လိုက္ၾကတယ္...
သူတို႔ခြက္ထဲမွာ ေသြးေတြ...
ကခ်င္ေသြး၊ ဗမာေသြး၊ ရွမ္းေသြး၊ ပေလာင္ေသြး၊ ကရင္ေသြး ေသြးေပါင္းစံုေရာထားတဲ့ ေသြးေတြ..
ခြက္ခ်င္းတိုက္သံေတြ စိပ္ စိပ္ လာတဲ့အခါ...
ပလက္ေဖာင္းေပၚက စံပယ္ပန္းေရာင္းတဲ့...
ရပ္ကြက္ေတြထဲ ဘုရားစာအုပ္ေရာင္းတဲ့...
လူစည္ကားရာ ခြက္တစ္လံုးနဲ႔ ေတာင္းတဲ့...
ႏုိင္ငံကိုအလင္းေပးခဲ့တဲ့ ေၾကြလြင့္ၿပီးေသာ ၾကယ္ အေဟာင္းေတြ မ်ားမ်ားလာခဲ့တယ္...။
(၆)
ဟိုးတစ္ေန႔က ေမာ္လၿမိဳင္သြားခ်င္တယ္တင္လို႔ သူငယ္ခ်င္းဇင္ေလး Mya Yeik Zin က ဗိုက္ဘာကေန လာအစ္ေနတယ္။ ဘယ္ေမာ္လၿမိဳင္သူမွ မေတြ႕ဘူး။ အလိုလိုေနရင္းကို သြားခ်င္ေနတာ။ ကိုယ္ကေတာင္ေပၚသားေလ။ ကမ္း႐ိုးတန္းနဲ႔ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ က ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ေဒသရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ဓေလ့၊ အစားအေသာက္၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ျမည္းစမ္းခ်င္တာ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား။ အခန္းထဲမွာလည္း ျမန္မာျပည္ သိန္းတန္ သီခ်င္းကို ေကေကတီ ျပန္ဆိုတဲ့ ေရႊၿမိဳင္မွာပဲ ေနေတာ့မယ္ ကုိ အၿမဲဖြင့္ေနမိတယ္။
(၇)
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို အစအဆံုး ကိုယ့္ဖာသာ ကာဗာလုပ္ၾကည့္တာ ပါရမီနည္းတာေရာ၊ ရမ္း လုပ္ရတာေရာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ အထူးသျဖင့္ Bass တီးတာ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္တယ္။ ေဟာ္လိုဂစ္တာနဲ႔ေၾကာင့္လည္း ဟုတ္တယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္မွာလည္း အေလ့အက်င့္မရွိဘူးေလ။ တစ္လႊာခ်င္းစီသြင္းလိုက္တယ္။ အဲဒီ အသက္၄၀ တစ္ပုဒ္လံုးကို Audacity မွာ အစအဆံုးလုပ္ထားတာ။
(၈)
လိုင္းေတြက်တယ္။ ခုတေလာ လိုင္းေတြသိပ္သိပ္က်တယ္...
(၉)
ေႏွာင္
=-=-=-=-=
သံတိုင္တံခါး
ပိတ္ေႏွာင္ထားလည္း
ရင္အားခတ္ႏွိပ္
ေတာ္လွန္စိတ္ကို
ဖိသိပ္မခ်ဳပ္ႏုိင္ပါတကား။
ဤကား ဓမၼ
အဓမၼဟု
ခြဲျပညႊန္းဆို
ေဖာ္ထုတ္လိုလည္း
ထိုထိုေလာက
အဓမၼကြယ္
ဓမၼပယ္၍
ေရွာင္ဖယ္သိျမင္
အမွန္ထင္၏။
စင္စစ္ငါ့အား
အၾကားကိုပိတ္
ႏႈတ္ဆိတ္ေနေစ
ဖယ္ေသြမ်က္ကြင္း
ေႏွာင္ႀကိဳးတင္းလည္း
တစ္စင္းအာ႐ံု
စိတ္အစံုသည္
ဘယ္ပံုဓမၼ
အဓမၼဟု
ခြဲျပလင္းစင္
အမွန္ျမင္သည္
ငါလွ်င္ရွင္က်ိဳးနပ္ၿပီတည္း..။
MTOL®
27-10-2015
11:30 PM.



Friday, September 18, 2015

"သံုး"ႀကိဳး


ဒဂံုစင္တာမွာ ထံုးစံအတုိင္း လူေတြေတာ္ေတာ္စည္ကားေနတယ္..။ ႐ံုးပိတ္ရက္မို႔ ေစ်းဝယ္ေတြ ပိုမ်ားေနတာေၾကာင့္လည္းျဖစ္မယ္ထင္တယ္..။ Window shopping လုပ္တဲ့ စံုတြဲေတြ ပိုမ်ားေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကို သြားသတိရေနမိျပန္တယ္..။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဟိုးေရွ႕မွာ အက်ႌအဝါေလးနဲ႔ တစ္ေယာက္က သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္မိတယ္..။ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေပမယ့္ သူဝတ္တတ္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ခပ္ယဥ္ယဥ္ေလးပဲ…။ ေနာက္ကေနပဲ ျမင္ရလို႔ မသိစိတ္ရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ အေလာသံုးဆယ္နဲ႔ ေရွ႕ကို တက္သြားမိတယ္..။ အဝတ္အစားထုပ္ေတြ ဆြဲလာတဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ဝင္တိုက္မိမလိုေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္..။ အနားေရာက္ေတာ့ အမွတ္မထင္ သူလွည့္ၾကည့္တယ္..။
 ဘုရားေရ.. သူပါလား..။
ပါးစပ္က ထုတ္မရြတ္မိေပမယ့္ .. သူမွ သူအစစ္ပဲ..။ ျမင္ေနက် အၿပံဳးယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ေပါ့..။ အဲဒီအၿပံဳးက ယဥ္ေပမယ့္ တည္တယ္.။ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလြန္းေပမယ့္ တင္းတင္းေစ့ထားတတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကေတာ့ အနားကပ္ မယ့္ ပုရိသေတြကို ေရွ႕ဆက္မတိုးဝ့ံေစတဲ့ အမူအယာမ်ိဳးရွိတယ္.။ အရာရာကို ေပါ့ေပါ့ တန္တန္သေဘာမထားဘဲ တည္ၿငိမ္မႈေတြအျပည့္ရွိတယ္.။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၆ ႏွစ္ေလာက္ ကြာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ သူ႔ေလာက္ မရင့္က်တ္ႏုိင္ေသးတာကို သတိရမိတယ္…။
သူကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္သြားတယ္..။ ၿပီးေတာ့…
အနားကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လာတယ္..။ သူကေတာ့ မသိဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခၽြးေတြ ျပန္ေန တယ္ေလ…။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေရးဆိုထားတယ္ဆိုတာထက္ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ခါးခါးတူးတူးမုန္းသြားတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္မဟုတ္လား..။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျဖဴေရာင္စည္းကို ေဖာက္မိသူ..။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေႏြးေထြးမႈ ေတြအစား စိမ္းကားမႈေတြနဲ႔ ထိုက္တန္သူပါ..။
သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အနားေရာက္လာၿပီ.. ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈေတြကို  ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ရွိပါတယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငံု႔ခံဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီလား..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိတယ္..။ ေသခ်ာတယ္..။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မဆိုး ခဲ့ဖူးဘူးေလ.။ သူေပးသမွ် အျပစ္ေတြကို ခံယူဖို႔အသင့္ပါ..။ သူ႔စိတ္ထဲကအမုန္းေတြ ေက်ဖို႔၊ သူ႔ရင္ထဲက စိတ္ဆိုးမႈေတြ ျပယ္ဖို႔.။ ေနာက္..
"ကိုႀကီး…"
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမဆံုးခင္ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေနက်ပံုစံအတိုင္းပဲ ေခၚတယ္..။ သူ႔မ်က္ႏွာက အၿပံဳးက ကၽြန္ေတာ္ အရင္ႏွစ္ၿခိဳက္စြဲလန္းေစတဲ့ပံုစံအတိုင္းပဲ..။ အဲဒီအတိုင္း..။
ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာခင္ သူမ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲၿပီးေခၚသြားတယ္..။ အံ့ၾသျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ လိုက္ေနရ ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ဘယ္ေလာက္ဝမ္းသာေနမလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာျပလို႔ နားလည္ႏုိင္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး..။
"ညီမေလး…အစ္ကို.."
ဟာ.. ကၽြန္ေတာ့္စကားမဆံုးခင္ သူကၽြန္ေတာ့္ပါးကို ဆတ္ကနဲ လွည့္ၿပီး နမ္းလိုက္တယ္.။ ဒါ… ဒါဆို..။
ဘယ္လိုလဲ..။ ဘယ္လိုလဲ..။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားသလဲဆိုတာ ေျပာျပစရာ စကားလံုး ရွာမေတြ႕ဘူး..။ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျမဴးထူးခုန္ေပါက္မိလိုက္သလားမသိဘူး.။ Shock ရသြားတဲ့ အေျခအေနမွာ ေပ်ာ္စရာကို ခ်က္ခ်င္းလက္မခံႏုိင္တဲ့ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေႏွးေကြးမႈေၾကာင့္ လူဟာ ၅ စကၠန္႔ ေလာက္ ရပ္တန္႔သြားတာကို သတိထားမိတယ္…။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ဖုန္းကဝင္လာတယ္.။ ဖုန္းကို ကိုင္လိုက္တယ္.။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းသံက ရပ္မသြားဘူး.။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူက ဖ်က္ကနဲ သတိဝင္လာတယ္.။ ဒါ.. ဒါ…။
ဟုတ္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္မက္ေနတာ..။
သတိဝင္လာၿပီး အိပ္ရာေဘးက ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ လူကေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုထဲကို ျပဳတ္က်သြား သလိုခံစားလိုက္ရတယ္.။ အေပ်ာ္ဆံုးခံစားမႈေတြ အစား အစစ္အမွန္ျဖစ္တဲ့ နာက်င္မႈေတြ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ညီမေလးရာ…။
ပါးစပ္က တုိးတိုးေလးရြတ္လိုက္တယ္.။ ဝင္လာတဲ့ ဖုန္းက နံပတ္အစိမ္း..။
ျပန္ေခၚဖို႔မႀကိဳးစားေတာ့ဘဲ.. စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ အဲဒီေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳး ဘယ္ ေတာ့မ်ားမွ ခံစားရဦးမွာလဲ..။ ေတြးရင္းနဲ႔ ရင္ေတြေမာလာမိတယ္.။ ဖုန္းကို ျပန္ပိတ္ရင္း Adapter က အားသြင္းႀကိဳးကို ျပန္တပ္လိုက္ေတာ့ Day Dream ထဲမွာထည့္ထားတဲ့ သူမပံုေလးေတြက ဖုန္း Screen မွာ ေပၚလာတယ္။ ဖုန္းေပၚက သူမပံုေလးေတြကေတာ့ ၿပံဳးေနဆဲပဲေလ..။ လိႈက္ေမာတုန္ရီေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္မိသလား ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့…။
=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=
            ကၽြန္ေတာ္ ဂစ္တာတီးတာၾကာၿပီ..။ ဆယ္တန္းၿပီးကတည္းက ဆိုပါေတာ့.။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဂီတနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး Sense တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္က အားကစားနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အားနည္းေပမယ့္ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ပုိးရွိ တယ္ဆိုရမလားပဲ.။ ကၽြန္ေတာ္ အားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ဂစ္တာတီးေလ့ရွိတယ္.။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့.. ကိုငွက္သီခ်င္းေတြ အမ်ားစု..။
            "သူပန္ထားတဲ့ ပန္းနီနီ.. ေနရာခဏ လဲခ်င္သည္.. ၾကင္နာသူေလး လွဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားမည္… ရင္မွာဒီေလာက္ခ်စ္ပါသည္. သူေျပာတာအၿမဲေတြ႕ခ်င္သည္… အလွမ္းေဝးတဲ့ ပန္းကေလး ျမႏွင္းဆီ…."
            သီခ်င္းက ဆိုလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕..။ ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ သူ႔ပံုေတြထဲမွာ ပန္းနီနီ ပန္ထားတဲ့ပံု မျမင္ဖူးဘူး။ သူပန္းအဝါေလးေတြကိုင္ထားတဲ့ပံုပဲရွိတယ္.။ ေနာက္ၿပီး သူ႔နာမည္ကလည္း ျမႏွင္းဆီမဟုတ္..။
            တိုက္ဆိုင္မႈမရွိတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ကသိသေအာက္ျဖစ္မိတယ္ ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔လက္ခံမလားမသိ..။ ဘာရယ္မဟုတ္…။ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြက နည္းနည္းေတာ့ ထူးျခားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူကသာဘာရယ္မဟုတ္တာ.။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိႀကိဳက္မိတဲ့အခါ ကိုယ့္အေနနဲ႔ Impression ရွိတဲ့သူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဖက္က ေလးစားစရာရွိတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးကိုမွ ခ်စ္တတ္တာမ်ိဳးဆိုတာ မိတ္ေဆြရင္းေတြ သိၾကမယ္ထင္တယ္..။
            "သမီး" တဲ့.။ သူ႔ကိုယ္သူ သံုးတဲ့ နာမ္စားေလး..။ ပတ္ဝန္းက်င္က ျမင္ရင္ သက္က်ားအိုနဲ႔ ကညာပ်ိဳလို႔ ထင္ေလ မလားမသိ.။ ဘာေၾကာင့္မို႔ ခ်စ္လဲ..။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျဖစရာအေျဖမရွိ.။ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ အမူအယာ ေတြေၾကာင့္လား..။ ဟင့္အင္း..။ သူ႔ရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးေၾကာင့္လား..။ ဟင့္အင္း..။ သူ႔ရဲ႕ ျဖဴစင္႐ိုးသား မႈေၾကာင့္လား.။ ဟင့္အင္း..။ သူလွလို႔လား..။ အို.. ပိုေတာင္ ေဝးသြားၿပီ..။ လွတာႀကိဳက္ခ်င္ရင္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မိန္းမလွ ေတြအမ်ားႀကီးမဟုတ္လား.။ ဒါေပမယ့္ … သူ႔ကိုပဲ တန္းတန္းစြဲေနမိတာ ဘာေၾကာင့္လဲ လို႔ ျပန္ေမးရင္ေတာင္ ကိုယ္တိုင္ ေျဖစရာအေျဖမရွိျဖစ္ေနတာမ်ိဳးေပါ့.။
            ေတြးေနရင္းနဲ႔ လက္က ဂစ္တာကို ဆ ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသံက ညာသံဖက္ပါတယ္လို႔ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးရဲ႕..။ ကိုယ္တုိင္က Country သီခ်င္းေတြအႀကိဳက္မ်ားတယ္။ Country အသံေတာ့ မရွိတာေသခ်ာတယ္.။ ဂစ္တာကိုဆ ေနရင္း တစ္ခုခုကို သတိထားမိလိုက္တယ္.။ နံပတ္"သံုး" ႀကိဳးေလး ေပါက္ေနတယ္..။ ႀကိဳးေပါက္တယ္ဆိုတာ သံုး ႀကိဳးအေပၚကပတ္ထားတဲ့ ေၾကးဝိုင္ယာစေလးေတြျပတ္ၿပီး ေျပေနတာမ်ိဳး။ အဲဒါမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အခါ ဂစ္တာက အသံထံုထံုထိုင္းထိုင္းျဖစ္သြားတယ္။ အစေတြထြက္ေနရင္ ခါသံေတြ၊ Noise သံေတြပါ ပါလာတတ္တာမ်ိဳးေလ.။ ဟုတ္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ဂစ္တာက တတိယေျမာက္ နံပတ္ "သံုး" ႀကိဳးေလး ေပါက္ေနတယ္။
            ဂစ္တာသမားတိုင္း ႀကိဳးအပိုေတာ့ ေဆာင္ၾကတာမ်ားတယ္။ အမ်ားစုက ျပတ္လြယ္တဲ့ နံပတ္"တစ္" ႀကိဳးကို ေဆာင္ထားတတ္ၾကတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုပဲ.။ ဂစ္တာအိတ္ထဲမွာ နံပတ္တစ္ႀကိဳး ႏွစ္ေခ်ာင္းေတာင္ အပို ထည့္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ "သံုး" ႀကိဳးအပိုမရွိဘူး.။ သံုးႀကိဳးေပါက္တတ္တာ လူတိုင္းသိပါရဲ႕.။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳးအပိုဝယ္တိုင္း ျပတ္တတ္တဲ့ တစ္ ႀကိဳးကိုပဲ ဝယ္ၾကတာမ်ားတယ္ေလ.။ လူေတြ သတိမထားမိတာက ဂစ္တာႀကိဳး ဆိုတာ ျပတ္႐ံုတင္ ျပတ္တတ္တာမဟုတ္ဘဲ. ေပါက္လည္း ေပါက္တတ္တယ္ ဆိုတာကိုပါ.။ သိေတာ့ သိတယ္.။ သတိ မထားမိဘူးေပါ့..။
            သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႕တုန္းက အဲဒီ ဒဂံုစင္တာမွာပဲေလ..။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စေတြ႕တဲ့ စက္တင္ဘာ ၂၈ ရက္ ေန႔ေပါ့.။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ျဖဴစင္ၿပီး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေျပာဖို႔ လိုမယ္မထင္ဘူး.။ ေနာက္ သူ ေနျပည္ေတာ္ကို မိသားစုနဲ႔ လာတယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေတြ႕ဖို႔ ေခၚတယ္..။ ဘာေၾကာင့္ သြားမေတြ႕မိသလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး..။ အခ်ိန္ေတြကိုသာ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ရမယ္ဆိုရင္….
            "တစ္ေယာက္တည္းလား မိုးႀကီး."
            တစ္ခါတစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေတြးဟာ နားလည္ရခက္တယ္.။ တစ္ေယာက္တည္း ဂစ္တာ ထိုင္တီးေန တာျမင္ပါလ်က္နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းလားလို႔ ေမးတာမ်ိဳးေပါ့…။
            "ဟင့္အင္း.. ေဘးမွာ မဖဲဝါ ထိုင္ေနတယ္…"
            ရြဲ႕မွန္းသိေတာ့ ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းပီပီ ပက္ကနဲ ဆဲေရးၿပီးမွ ေအာင္ေအာင္က ေဘးနား ဝင္ထိုင္တယ္။
            "မင္းညီမေလးနဲ႔ အေျခအေနဘယ္လိုလဲ…"
            အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိျခင္းဟာလည္း အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လကၡဏာတစ္ခုေပါ့..။
            "တစ္ျခားဟာ ေမးပါကြာ…"
            ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိဘူး.။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္ရြံ႕ေနမိတာလဲပါတယ္.။ သူက သူ႔ခ်စ္သူ နဲ႔ လမ္းခြဲလိုက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္.။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေရးဆိုမိတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ သူက သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ လမ္းမခြဲေသးပါဘူး လို႔ဆိုတယ္.။ ကဲ .. ဘယ္သူမွားသလဲ..။ တစ္ခါတစ္ခါ ေလာကႀကီးဟာ သိပ္ရယ္ရတယ္..။ မ်က္ရည္ စက္စက္က်ေအာင္ ရယ္ရတာမ်ိဳးေပါ့..။ ေရကာတာဆိုတာ ဖြင့္ခ်ၿပီးမွ ျပန္ပိတ္ဖို႔ သိပ္ခက္တယ္မဟုတ္လား.။ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ လမ္းမခြဲေသးဘူးလို႔ ဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာက ေရကာတာလို ဖြင့္ခ်လိုက္ၿပီးၿပီေလ..။
            ေမ့ေပးပါ.. တဲ့..။
            အဲဒီစကားက ဘယ္ေလာက္ထိလဲ ခံစားဖူးတဲ့သူေတြ သိမွာေပါ့ဗ်ာ..။ ျငင္းပယ္ခံရတဲ့ လူတိုင္း သိၾကမွာေပါ့။ ျမားဆိုတာ ပစ္တဲ့သူထက္ ပစ္ခံရတဲ့သူက အတိမ္အနက္ကို သိတဲ့သေဘာမ်ိဳးပါပဲ…။
            ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မီးမရွိ၊ ေရမရွိ၊ အင္တာနက္မမိတဲ့ ေနရာေတြကို ခဏခဏ ခရီးထြက္ရတယ္.။ စိတ္ကေတာ့ သူ႔ဆီမွာပဲအၿမဲရွိေနတယ္.။ ၁၆ ႏွစ္သားကေလးလည္း မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ ဘာလို႔မ်ား ဒီလို ျဖစ္ေနရသလဲ ကြယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိေပမယ့္ အေျဖမရွိဘူးေလ.။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ ေနေန ရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး အသစ္အသစ္ေသာ ခံစားမႈေတြက အၿမဲတမ္း ႏုပ်ိဳေနတာမ်ိဳးေပါ့..။
             ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြးၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ ခံစားခ်က္က ေလးသထက္ေလးလာတတ္တယ္..။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္ေနတာ..။ ဟုတ္တယ္..။ အရမ္းခ်စ္ေနတာ..။
            သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ရိႈက္လိုက္ေတာ့.. ေအာင္ေအာင္ကပါ ေရာေယာင္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္တာကို သတိထား မိလိုက္တယ္.။ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကို ျမင္ၿပီလား သူငယ္ခ်င္း..။ ငါ့အတြက္ သူက အေရးအႀကီးဆံုးပါ..။ ငါ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ဝမ္း နည္းမႈေတြ အကုန္လံုးက သူပိုင္ဆိုင္ထားတာ…။
            အမွန္တရားဆုိတာ နည္းနည္းမဟုတ္ဘဲ.. ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခါးပါတယ္…။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဥေပကၡာေတြထဲမွာ ေနသားက်သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာေသးရဲ႕..။ ပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္လုိ ျမင္မလဲ.ဆိုတာ မစဥ္းစား မိေတာ့..။
==================================================================================
            အဲဒီေန႔ညေနဟာ လြမ္းစရာေကာင္းလြန္းတယ္..။ သူ႔ရဲ႕ Facebook အေကာင့္ထဲကုိ ဝင္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔အၿပံဳး ေတြထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတာကို ဘယ္လုိမွ ရွာမေတြ႕…။ ဟုတ္တယ္ကေလးရယ္..။ မင္းဟာ တကယ့္ကို စက္႐ုပ္မေလး ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စက္႐ုပ္မေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိတဲ့ အရွင္လတ္လတ္လူသားတစ္ေယာက္ေပါ့..။ ဘယ္သြား သြား ဘာလုပ္လုပ္ သတိရစရာေတြက ႀကံဳေနတုန္းပဲ.။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္မိရင္ သူေသာက္ဖို႔ သုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ေရေႏြးခြက္ေလးေတြ ကို သတိရတယ္.။ ေခါက္ဆြဲဆိုင္သြားရင္ သူစားဖို႔ သပ္ေပးခဲ့တဲ့ တူေလးေတြကို သတိရတယ္။ ၿပံဳးပါ..။ အၿမဲၿပံဳးေနပါ ၾကယ္ ေလးရယ္..။ မင္းဘဝထိပ္ဆံုးေရာက္သြားတဲ့အခါ မင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ကမာၻသား တစ္ေယာက္ကို မေမ့နဲ႔ေပါ့…။
            ေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းက ဂစ္တာတီးေနတယ္…။
            "မင္းရဲ႕ႏွလံုးသားထဲ ကိုယ္မရွိမွန္း သိေပမယ့္… သူမ်ားေတာ့ သြားမခ်စ္နဲ႔ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔… ကိုယ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲ မလာခ်င္မွန္းသိေပမယ့္… ကိုယ္ခ်စ္လို႔ တားျမစ္တယ္..အခ်စ္ရယ္… ႏွေမ်ာတယ္…" တဲ့..။

            ဂစ္တာက နံပတ္ "သံုး" ႀကိဳးျပတ္ေနေပမယ့္. ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳၿပီး ဆက္တီးေနေလရဲ႕.။ နံပတ္ "တစ္" ႀကိဳးေလးျပတ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ သူႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း လဲ ၿပီး တီးမွာ ေသခ်ာတယ္.။ တကယ္တမ္းေတာ့ "တစ္" ႀကိဳးထက္ "သံုး" ႀကိဳးပါတဲ့ ဂစ္တာေကာ့ဒ္က ပိုမ်ားတယ္ဆိုတာ ေအာင္ေအာင္ မသိဘဲ မေနပါဘူး..။ ဒါေပမယ့္လည္း "သံုး" ႀကိဳးရဲ႕ ဒဏ္ရာေပါက္ၿပဲမႈကို လွ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သီခ်င္းဆက္တီးေနတာပဲမဟုတ္လား..။ တာဝန္ပိုႀကီးတဲ့ "သံုး" ႀကိဳးဟာ ေပါက္ေနေပမယ့္ သီခ်င္းေတြကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သီေၾကြးေနႏုိင္တာပဲေလ..။ သူ႔ရဲ႕ ဥေပကၡာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို မမုန္းရက္တာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘုရားပဲ သိပါလိမ့္မယ္…။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ စိမ္းကားေနပါေစ..။ ဘယ္ေလာက္ပဲ လွ်စ္လ်ဴရႈထားပါေစ..။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ခ်စ္ျခင္းလကၤာေတြ ဖြဲ႕ေနဦးမယ့္ "သံုး" ႀကိဳးတစ္ေယာက္ ဒီကမာၻႀကီးမွာရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ ညီမေလးသိခဲ့ရင္….။ 

~မိုးသက္ဦးလြင္ ~
8 days Journal



Monday, August 24, 2015

အင္းယားပံုျပင္

Photo: Ultimate Magazine

အင္း
ယားသည္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာတည္ရွိသည္..။ အင္းယားကန္ေဘာင္တြင္ ဆူညံေနေသာ ဂစ္တာဝိုင္းမ်ား၊  ေသာက္စားမူးယစ္ေနေသာ လူငယ္မ်ား၊ တီတီတာတာ ၾကည္ႏူးၾကေသာ ခ်စ္သူစံုတြဲမ်ားသည္ အင္းယား၏ တည္ၿငိမ္မႈကို အေႏွာက္အယွက္မေပးႏုိင္၊ ဣေျႏၵႀကီးေသာ အင္းယားကန္ကို ဆူပူရႈပ္ေထြးေသာ အနားသတ္ျဖင့္ ေဘာင္ခတ္ထားသည္လား မေျပာတတ္.။ တည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ လႈပ္ရွားတက္ၾကြမႈ ယွဥ္တြဲေနေသာ ေနရာဟုပင္ေခၚရမည္လား.. ေဝခြဲဆံုးျဖတ္ျခင္းမျပဳႏုိင္။ ထုိစဥ္ ေလညင္းတစ္ခ်က္အေဝ့ေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္ ေနေသာ ေရျပင္သည္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ကေလးမ်ားထ၍ လႈပ္ရွားသြားရသည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း အလားတူ အေတြးဂယက္မ်ား ထသြားရသည္.။ လႈိင္းၾကက္ခြပ္မ်ား ကမ္းေျခ ေျမကာနံရံအစပ္ ေက်ာက္တံုးမ်ားသို႔ ဦးတိုက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ္လည္း အေတြးစမ်ားကအမွ်င္မျပတ္ ေကာင္းစြာမကုန္စင္တတ္ေသး.။ ထိုအခ်ိန္၊ ထိုေနရာတြင္ ၿမဲခဲ့ဖူးေသာတြဲလက္တစ္စံုကို သတိရမိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတြးကားၾကာၾကာမခံ.။  တစ္စံုတစ္ခုေသာ လက္နက္ စူးခၽြန္ျဖင့္ ရင္ဝကိုထိုးႏွက္သလိုပင္ ႐ုတ္ခ်ည္းနာက်င္ကာ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ မအိပ္စက္ပါဘဲ အိပ္မက္မွ လန္႔ႏုိးရသူလိုျဖစ္ရျပန္သည္..။ စိတ္က်ေရာဂါႏွင့္ ဆက္စပ္ေကာင္း ဆက္စပ္မည္ျဖစ္ေသာ သက္ျပင္းရွည္ မ်ားကို အခါခါ ခ်ရျခင္းသည္ ပူေလာင္ေသာအရာမ်ားကို ရင္တြင္းမွ မႈတ္ထုတ္ပစ္ႏုိင္သည္လား ကၽြန္ေတာ္မသိ.။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းရာသည္ အဘယ္အရပ္ဆီသို႔ လြင့္စင္ ပ်ံထြက္ေျပးသည္မသိ..။ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္းေနသည္။ ရံဖန္ရံခါပင္ အလုပ္ကိစၥ တစ္စံုတစ္ခုကို စိတ္ႏွစ္မိသည့္အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အစံုက ကန္ေရျပင္ကဲ့သုိ႔ ၿငိမ္သက္သြားေလ့ရွိေသာ္လည္း အေပၚသို႔ ကပ္ၾကည့္တတ္သည့္ မ်က္ဝန္းမ်ား၊ စံပယ္တင္မွဲ႕ကေလးပါေသာ ေမးဖ်ားကေလးႏွင့္ အၿမဲၿပံဳးရန္ႀကိဳးစားဟန္ရွိသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားကို ျမင္ေယာင္ သည့္အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တြင္း လိႈင္းဂယက္ထန္၍ ေမာဟုိက္ျခင္းအျဖစ္သို႔ ျပန္ေရာက္ရျပန္သည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းအိမ္မွ ပူေႏြးစြတ္စိုမႈအခ်ိဳ႕ကို ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းတတ္သည့္ ထိုခံစားခ်က္မ်ိဳးသည္ ေနဝင္ဆည္းဆာခ်ိန္မ်ိဳး၊ ညဦးယံအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ မဖိတ္ေခၚပဲ ဝင္လာတတ္ေလသည္.။
            “အစ္ကို မီးတစ္တို႔ေလာက္…”
            အေတြးစ ျပတ္ေတာက္သြားသည္..။ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္…။
            “မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္လဲ. ငါ့ညီ…”
            “ဘာလုပ္မလို႔လဲ.. ၁၅ ႏွစ္..”
            ေမးရင္းတစ္ခါတည္းျပန္ေျဖသည္.။
            “၁၈ ႏွစ္ျပည့္မွ ေဆးလိပ္ေသာက္.. သြားေတာ့..”
            နားမလည္ႏုိင္စြာ ပြစိပြစိ ေျပာရင္းထြက္သြားသည့္ေနာက္တြင္ မပီဝိုးတဝါး ဆဲဆိုလိုက္သံမ်ား ပါသလား မေသခ်ာ။ ပါလွ်င္လည္း မတတ္ႏုိင္…။ တံတားျဖဴမွတ္တုိင္ က အတြဲေတြတက္လာတာေတြ႕သည္.။ တစ္ခ်ိဳ႕က ပခံုးဖက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ခ်ိတ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က …
            လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ကုန္ရက္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူရွိခဲ့ဖူးၾကသည္..။ တစ္ခုေသာ ညေနခင္း၏ ညီအစ္ကို မသိတစ္သိ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေလာကႀကီးကို ေမ့ေမ်ာရင္း ခ်စ္ဖြယ္ေသာစကားတို႔ကို တီတီတာတာဆိုဖူးခဲ့ၾကသည္.။ ဘဝႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ျခင္းအတြက္ ကတိကဝတ္မ်ားအျပန္အလွန္ျပဳခဲ့ဖူးၾကသည္.။
            ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္ဟု ေရတြက္ရန္ခက္ခဲေသာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္က်ိက်ိ အေတြးစမ်ားကိုေမာင္းထုတ္လိုက္သည္..။ နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ ၇ နာရီထိုးလုၿပီ..။ ပတ္ဝန္းက်င္က ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္သာ ရွိေသးသည္..။ ေႏြညမ်ားတိုလွခ်ည့္.။ ထို တိုေတာင္းေသာညတာကို ျဖတ္ေက်ာ္ရသည္ကပင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဝဒနာ တစ္ခုမဟုတ္ပါလား…။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္တိုင္း တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရတတ္မိသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေနာင္တရ မိျပန္သည္.။
            ဖုတ္ဖက္ခါၿပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ပူးကပ္ေနသည့္ စံုတြဲက မလံုမလဲ ျပန္ၾကည့္သည္…။ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳလိုက္ၿပီးအင္းယားလမ္းဖက္ ထြက္လာခဲ့သည္..။ ေနမင္းႀကီးကေတာ့ ျပည္လမ္းမေပၚက ျဖတ္ျမင္ရသည္ တိုက္တာေခါင္မိုးေတြၾကား ငိုက္ျမည္းရင္း အိပ္စက္ဖို႔ျပင္ေနၿပီ..။ ရန္ကုန္ညေနခင္းကေတာ့ တက္ၾကြေနဆဲ၊ လန္းဆန္း ေနဆဲ..။
အင္းယားလမ္းေပၚမွ တကၠစီတစ္စီးငွားလိုက္သည္..။ ေစ်းဆစ္မိလိုက္သလား သတိမထားမိ…။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ အရာရာကို အလိုအေလ်ာက္လိုက္ပါလုပ္ေဆာင္မိေနဆဲ…။ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ကေတာ့ မကပ္..။
            “ခုလိုအခ်ိန္လည္း ကားကၾကပ္တုန္းပဲဗ်ာ…”
            တကၠစီသမားေလးက မေမးပါဘဲလ်က္ ဆိုလာသည္..။ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိလား မညိတ္လိုက္မိလား ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ေဝခြဲမရ..။ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း၊ ၿခံအမွတ္ ၅၄ ေရွ႕တြင္ ကား ဟြန္း ၂ ခ်က္ တီးေသးလား သတိမထားမိ.။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မီးပြိဳင့္ မွာကားပိတ္ေနေသာ္လည္း စိတ္က အလ်င္စလိုမျဖစ္မိ…။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လံုျခည္ႏွင့္ တီရွပ္လဲၿပီး ဝရန္တာမွာထုိင္ေနမိသည္…။
            “အျပင္က စားလာေသးလား…”
            ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အျပင္က ဘာမွ စားမလာပါ..။ စားခ်င္စိတ္မရွိတာလည္းပါသည္…။
            “အျပင္က စားမလာနဲ႔လို႔ ေသခ်ာမွာလိုက္တဲ့ဟာကို.. ဒီေကာင္ေလးဟာ…”
            အေမက မေက်မခ်မ္းဆိုသည္…။ စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္ၿပီး မီးညွိေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲက ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ အသံၾကားရသည္.။ သို႔ေသာ္ ဂရုမျပဳမိ..။ တစ္လိပ္.. ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္လိပ္…။
            ညသည္ေမွာင္သထက္ေမွာင္လာေလသည္..။ လမ္းေပၚက လူသြားလူလာမ်ားက က်ဲသထက္က်ဲပါးလာသည္.။ လူေနတိုက္ခန္းမ်ား မီးပိတ္သြားၾကသည္..။ ဘီယာဆိုင္အခ်ိဳ႕သာ လင္းလင္းထင္းထင္းရွိေသးသည္..။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတြးမ်ားႏွင့္ ခ်ာခ်ာလည္ေနဆဲ..။
            ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ငိုေကၽြးတတ္ပါသလား..။ ဆီးႏွင္းေပါက္တို႔က ည၏ မ်က္ရည္မ်ား ျဖစ္သင့္သည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္သင့္သည္ဆိုပါလွ်င္ ည၏ငိုေကၽြးမႈတို႔သည္ မည္သည့္ အေၾကာင္းတရား ေပၚမွာ မွီတည္ ေလ့ရွိပါသနည္း..။ မည္သူ႔ေၾကာင့္ ငိုေကၽြးရသည္ ထင္ပါသနည္း.။ ညအေနျဖင့္ ငိုေကၽြးသည္ျဖစ္ေစ မငိုေကၽြးသည္ျဖစ္ေစ. ကမာၻတစ္ျခမ္းေသာ လူအားလံုးတို႔အေပၚ တစ္ေျပးညီ ေမွာင္မိုက္ျခင္းေပးသည္ဟု ယူဆႏုိင္မည္လား..။ Insomnia စြဲကပ္စျပဳေသာ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ညဖက္ မအိပ္ႏုိင္သည္ကလည္း မဆန္းက်ယ္၊ ထို႔အတူပင္ ည ေရာက္တိုင္း အိပ္စက္မရေသာ သူတစ္ေယာက္အတြက္ ညအခါ အကာလ ၏ ငိုေၾကြးျခင္း ရယ္ေမာျခင္းကို သ႐ုပ္ခြဲျခင္းမွာလည္း အျပစ္တည္းမဟုတ္..။ စင္စစ္မူ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါသည္ ညမအိပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ စိတၱဇသက္သက္ အေတြးပံုရိပ္မ်ား ျဖင့္ ေျခာက္လွန္႔ႀကီးစိုး ေငးေမာ ေစတတ္ေသာ အပိုင္းအျခားတစ္ခုသက္သက္သာ ျဖစ္ေလသည္...။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

           
အခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ ရနံ႔ရွိခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္ အတိတ္သည္ ေဆြးရနံ႔သင္းသည္ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္.။ ေပ်ာ္ရႊင္ ဖြယ္ေကာင္းေသာအတိတ္တို႔ သည္လည္းေကာင္း၊ ေၾကကြဲနာက်င္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အတိတ္တို႔သည္လည္းေကာင္း မတူ ညီေသာ ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းဆြတ္ျခင္းႏွင့္ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ရနံ႔တို႔ ဖံုးလႊမ္းသည္ဟု ဆိုရမည္လား..။
သူမကို စေတြ႕ခဲ့သည့္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚမွာရွိေနခဲ့သည္…။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္သည့္ အတြက္ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေက်ာင္းျပန္လာသူေတြက မရွား..။ နယ္မွာေက်ာင္းၿပီးခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ အင္းယားနယ္ေျမသည္ မစိမ္းေသာဧည့္သည္တစ္ဦးပမာ..။ ဆရာဇဝနမွအစ မင္းလူအဆံုး တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို စာထဲမွာခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့ရသည့္ကၽြန္ေတာ္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို တြယ္တာေနတာမထူးဆန္း..။ ထူးဆန္းသည့္ အဲဒီညေနကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ကန္ေဘာင္မွာရွိေနခဲ့တာပဲျဖစ္သည္..။
စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မဟာဘြဲ႔ သင္တန္းသူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ သူမႏွင့္ အဲဒီညေနမွာ အမွတ္မထင္ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ Street Photography ကို စိတ္ဝင္စားသည့္ ကၽြန္ေတာ္ ဝါသနာအရ အမွတ္တမဲ့႐ိုက္မိသည့္ သူမပံုပါဝင္ေသာ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုက ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ပ်က္ညမ်ားအစ ျဖစ္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အင္းယားကန္ေဘာင္ေအာက္ လမ္းေဘးက အုတ္ခံုသည္ သူမကို ေန႔စဥ္ေစာင့္ၾကည့္ေငးေမာရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္.။
ၾကာေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိလာသည္.။ ျမန္မာဇာတ္ကားမ်ားထဲကလို လိုက္စကားေျပာဖို႔အထိေတာ့ မစဥ္းစားမိ.။ သူလာရာလမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ဖို႔..။ ဧကရီဆန္ဆန္လွမ္းလာသည့္ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားကို အသက္မရႈပဲေငးေမာဖို႔..။ ၿပီးေတာ့ သိပ္လွလြန္းတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို သက္ျပင္းလႈိက္လိႈက္ေတြၾကားက ေမာ္ဖူးဖို႔…။ ကၽြန္ေတာ့္နိစၥဓူဝလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားက ထိုထက္ မပိုခဲ့.။ မ်က္လံုးခ်င္း စကားေျပာမိသည္ဆို႐ံုမွ်..။ သူႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆံုလိုက္တိုင္း မ်က္လႊာကို ကျပာကယာခ်မိ႐ံုမွ်..။ သူမ ေရာက္မလာသည့္ရက္(သို႔မဟုတ္) ကၽြန္ေတာ္မလာႏုိင္သည့္ရက္တိုင္း ေနမထိ ထုိင္မသာ ျဖစ္႐ံုမွ်သာ…။ တစ္ခါတစ္ရံ သူမႏွင့္အတူ သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါလာသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းမဆံုမိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရာဘက္သို႔ တစ္ခ်က္ေလးမွ်ပင္ ေစာင္းငဲ့မၾကည့္သည့္အခါမ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳရတတ္သည္.။ ထိုညေန မ်ိဳးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဝမ္းနည္းစရာအတိ ျဖစ္သည္.။ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုသေဘာထားသလဲကြယ္..။ ကိုယ္ေစာင့္ ၾကည့္ေနတာ မသိဘူးလားကြယ္..။ ေမးခြန္းမ်ားက ေရရာမႈမရွိ..။ သူ႔နာမည္ကိုလည္း ကိုယ္မသိႏုိင္၊ သူ႔နာမည္ကိုလည္း သူမသိ.။ နယ္မွာေက်ာင္းတက္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အကူအညီေတာင္းစရာ ရင္းႏွီးေသာ သူငယ္ခ်င္းလည္းမရွိ.။ ထိုညေနမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ အိမ္ကို ေစာေစာစီးစီးျပန္ေရာက္ေနတတ္သည့္ ညေနမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္..။
သည္လိုႏွင့္ ရက္ေတြေျပာင္း၍ ျပကၡဒိန္ေတြ တစ္ရြက္ၿပီးတစ္ရြက္ ကုန္လြန္လာခဲ့သည္..။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မူလအတုိင္း ေနၿမဲအတိုင္း.။ သူမကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရ႐ံု၊ အၾကည့္ကေလးတစ္ခ်က္အတြက္ႏွင့္ ေက်နပ္ေနရ႐ံုထက္ မပိုခဲ့.။ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းမ်ားထဲကလို ေဘးက အႀကံေပး၊ ေျမွာက္ေပးမည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တစ္ေလပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မရွိဖူးသည္က ကံဆိုးျခင္းတစ္ခုဟုပင္ ဆိုရမည္လား.။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို စြဲလမ္းေနတာသူသိပါ့မလား..။ သူသိႏုိင္ မလား.။ သူယံုၾကည္ပါ့မလား.။
ရင္ခုန္လႈပ္ရွားဖြယ္အေကာင္းဆံုးဟုထင္ရေသာေန႔သည္ ျပန္ေတြးလိုက္တုိင္း မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပင္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ရွိေနေသးသည္.။ ခ်ိဳၿမိန္မႈဟု မဆိုႏုိင္လွ်င္ပင္ တိမ္းမူးညြတ္ႏူးဖြယ္ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေကာင္းလွသည္ကို မွတ္မိေနသည္.။ အဲဒီညေနက သူတစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာသည္.။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္း ကၽြန္ေတာ့္ဖက္သို႔ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး လာေနက်လမ္းအတုိင္းမလာပဲ ဆုိင္တန္းေတြဖက္ကို တက္သြားသည္.။ ကၽြန္ေတာ္ဘာရယ္မေတြးမိ.။ ထိုင္ေနက် အုတ္ခံုကေန ထၿပီး မေျပး႐ံုတမယ္ ထြက္လာခဲ့မိသည္..။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္မလို႔လဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္အေျဖမရွိ..။ သူမကို ေတြ႕ခြင့္ရွိပါလ်က္ႏွင့္ မေတြ႕လိုက္ရမွာ စိုးေနမိသည္..။ စံုတြဲေတြ ထုိင္ၾကသည့္ ေက်ာက္တံုးေတြနားမွာ ေမာလို႔ ခဏမွန္မွန္ေလွ်ာက္သည္.။ လမ္းေကြ႕ကေလးကို ေက်ာ္သြားၿပီး ကန္ေဘာင္အေပၚနားေရာက္ခါနီး ေတာ့ အေကြ႕မွာ ႐ုတ္တရတ္ေတြ႕လိုက္ရသည္က သူမ.။
ဟုတ္သည္.။ သူမ ရပ္ေနသည္.။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ကို ေက်ာမေပး႐ံုတမယ္လွည့္ထားသည္.။ ေနာက္သို႔ တည့္တည့္လည္း မဟုတ္.။ ေဘးတစ္ေစာင္းလည္းမဟုတ္သည့္ ပံုစံမ်ိဳး.။ သူမကအင္းယားကန္ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူထား သည္.။ မ်က္လံုးမ်ားက ေဝခြဲမရသည့္အမူအယာမ်ိဳး.။ မထင္မွတ္သည့္ေနရာမွာေတြ႕လိုက္ရသည့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လမ္းက်ဥ္းေလးအလယ္တည့္တည့္ေနရာမွာ ၾကက္ေသေသကာ ရပ္တန္႔ေနမိသည္..။ သူမကို စကားေျပာရမည္လား.။ ဘယ္က စေျပာရမလဲ..။ အနီးကပ္ျမင္ရ၍လားမသိ.။ မိမိထက္ တည္ၿငိမ္ေနသည့္ သူမက ခါတိုင္းရက္ေတြထက္ ပိုလွေနသည္.။ ရင္ဖံုးအက်ီၤမို႔ ေက်ာ့ရွင္း ေသာလည္တိုင္ေပၚက အေၾကာစိမ္းကေလးမ်ားကိုပင္ ျမင္လိုက္ရသည္.။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကာၾကာမၾကည့္ရဲ..။ အဲဒီေလာက္ထိ သတၱိမရွိ.။ သို႔ေသာ္ ျမင္မိသည့္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းတြင္ သူမ၏ အလွတရား ကို ေကာက္ခ်က္ခ် မိၿပီ..။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာစေျပာရမလဲ..။ ဘယ္လို စေျပာရမွာလဲ.။ ေပ်ာ့ညံ့ညံ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လား..။ အခြင့္အေရး က ႏွစ္ခါမရဘူးဆိုတာေသခ်ာသည္.။ သူမ၏ ဝတ္ပံုစားပံုက သိပ္ၿပီး ဧကရီဆန္သည္.။ ပိုထူးသည္ကသူမ၏ အလွ..။ အဲဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေရွ႕ဆက္မတိုးဝ့ံေအာင္ တားထားျပန္သည္.။ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္က စကၠန္႔ပိုင္းအခ်ိန္ကေလး .။ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းအခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ဒြိဟစိတ္မ်ားက အားၿပိဳင္ေနဆဲ…။
“ဒီမွာဗ်.. ဒီမွာ…”
စကားသံ ထြက္သြားၿပီးမွ ေနာင္တရသလိုလို ျဖစ္သြားသည္..။
“ကၽြန္ေတာ္….”
“တို႔ သိပါတယ္.. ရွင္..တို႔ကို ေန႔တိုင္းေစာင့္ၾကည့္ေနတာကို…”
“ကၽြန္ေတာ္…”
“…”
သူမ သက္ျပင္းခ်သည္.။ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ ေဝခြဲမရသည့္ပံု..။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ.။
“ဟုတ္ကဲ့… အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္…”
“ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္… ေတာင္းပန္ဖို႔မလိုပါဘူး..”
အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါဘူးဟု မဆို..။ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ပါသည္ဟုလည္း မဆို.။ ကိုယ့္ကိုဘယ္လို သေဘာထားသလဲ…။ စိတ္ထဲက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမးမိျပန္သည္…။ အဲဒီအခ်ိန္ ရင္ထဲမွာ လိႈင္းတံပိုးမ်ား ခက္ထန္ ေနသည္.။
“ကၽြန္ေတာ္…”
သူမက သက္ျပင္းတစ္ခုကို ျဖည္းညင္းစြာခ်သည္.။ ထြက္သြားမည့္အမူအယာျပသည္.။ ေအာက္ဖက္သို႔ ျပန္ဆင္းမည့္ လမ္းက်ဥ္းကေလး၏ အလယ္ေခါင္က ကၽြန္ေတာ္ လမ္းဖယ္ေပးသည္.။ သူမက ကၽြန္ေတာ္ ဖယ္ေပးသည့္ လမ္းကမသြား..။ ကန္ေဘာင္အေပၚ လမ္းေပၚ တက္မည့္ဟန္ျပဳသည္…။
“ကၽြန္ေတာ္ အတူတူလိုက္ေလွ်ာက္လို႔ရမလား…”
ဘယ္လုိလူလဲ..ဆိုသည့္အၾကည့္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္သည္.။ မည္သုိ႔ေသာ စကားတစ္ခြန္းမွ်မဆိုပဲ မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ထိုးလိုက္သည္.။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္တစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္သြားရသည္..။
ထိုေန႔ကစ၍ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရက္စြဲမ်ား ေပ်ာ္စရာအတိၿပီးေလသည္.။ သူမ ေက်ာင္းျပန္လာသည့္အခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ႀကိဳေနတတ္သည္.။ ရက္သတၱပတ္မ်ားေက်ာ္လြန္ၿပီးသည့္အခါ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးသည္ ထင္ထား သည္ထက္ တင္းေနခဲ့သည္..။ ေနေကာင္းလား.။ ရာသီဥတုပူတယ္ေနာ္..။ ေျမနီကုန္းမွာ ကားၾကပ္လြန္းလို႔.. စသည့္ စကားမ်ားမွအစျပဳ၍ . က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါေနာ္..။ မေန႔က မ, မလာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညေနလံုးထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့ တာ.။ မေန႔က ရွင့္ကို အိပ္မက္မက္တယ္.။ ဘုရားမွာ ရွင့္ေမြးနံေထာင့္မွာ ဆုေတာင္းခဲ့ေသးတယ္..။ စီးကရက္ေတြ ေလွ်ာ့ေသာက္ပါ.. ဆိုတာမ်ိဳးအထိ.။
            ေနာက္ေတာ့ ထိုကန္ေဘာင္မွာပဲ သူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ျဖစ္ခဲ့သည္..။ ရင္ခုန္သံခ်င္းထပ္တူက်သူမို႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္.။ “မ” “ရွင္” ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းေတြကို “ခိုင္” နဲ႔ “ေမာင္” အျဖစ္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ေျပာင္းလဲလိုက္ၾကသည္.။
            သို႔ႏွင့္ အင္းယားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦး၏ ကမာၻျဖစ္လာခဲ့သည္..။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အျခားလည္စရာပတ္စရာေတြ ထက္ ႏွစ္ဦးစလံုး၏ အခ်စ္သေကၤတဆန္ဆန္ျဖစ္ေနသည့္ အင္းယားကန္ေဘာင္..။ ဒီေနရာမွာပဲ သူမကို စေတြ႕ခဲ့သည္.။ ဒီေနရာမွာပဲ သူမကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ခဲ့သည္.။ ဒီေနရာမွာပဲ သူ႔ပါးေလးမ်ားကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္နမ္းရႈိက္ခြင့္ရခဲ့သည္.။
            “ခုိင္တို႔ ေက်ာင္းနဲ႔ ဒီကန္ေဘာင္နဲ႔က ေတာ္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္ေနာ္… ခုိင္တို႔ ေက်ာင္းေရွ႕မွာလည္း ဖယ္ရီကားဂိတ္ ရွိတာပဲ ဘာလို႔ ဒီဖက္အထိ လမ္းေလွ်ာက္လာတာလဲ.. ေမာင္အရင္က ေစာင့္ေစာင့္ၾကည့္ေနလို႔လား...”
            “အယ္. ေဝးပါေသးရဲ႕ ေမာင္ရယ္…ခိုင္က အေညာင္းေျပအညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္တာ.. သီးျခားအားကစား လုပ္ရသက္သာ တာေပါ့.။ Gym ဆိုတာလည္း ခုိင္တို႔ အတန္းမွာ ပံုမွန္ဝင္ႏုိင္ဖို႔မလြယ္ဘူးေလ… ၿပီးေတာ့..”
            “ၿပီးေတာ့ ေမာင္ရွိတယ္မဟုတ္လား…”
            ကၽြန္ေတာ္က ႏွာေခါင္းရံႈ႕လ်က္ ဆိုးႏြဲ႕လိုေသာအမူအယာျဖင့္ဆိုေတာ့…
            “ကဲ.. ေမာင္ကလည္း စကားမဆံုးခင္ ျဖတ္ျဖတ္မေျပာပါနဲ႔.. ခိုင္ေျပာတာက အင္းယားမွာလမ္းေလွ်ာက္ရတာ ခိုင္သေဘာက်တယ္…ေနာက္…”
            “ေနာက္… ဆက္ေျပာေလ ခိုင္..”
            အမွတ္မထင္ တည္ၾကည္သြားေသာ သူမမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ အ့ံအားသင့္စြာၾကည့္မိလိုက္သည္..။ အလို.. သူမ မွာ အင္းယားနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဒဏ္ရာေဟာင္းတစ္ခုရွိႏွင့္ေနေလၿပီ…။ ေဖြးႏုသန္႔စင္ေသာ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္သို႔ စီးလုလု မ်က္ရည္ကို သူမ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ေအာင္ ထိန္းလိုက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္လိုက္မိသည္..။
            “ခိုင္တို႔ ျပန္ၾကစို႔ေမာင္…”
            “မျပန္ႏုိင္ဘူး ခုိင္…။ ေမာင္သိခ်င္တာ မသိရမခ်င္း ေမာင္မျပန္ႏုိင္ဘူး..ခုိင္ဘာလို႔ ငိုသလဲ..။ ခုိင့္မွာ ေမာင္မသိတဲ့ အခ်က္ေတြမ်ားရွိေနသလား.။ ေမာင့္ကို သိခြင့္ေပးပါ.. ”
            “ေမာင္မျပန္ရင္လည္း ခိုင့္ဖာသာ ျပန္မယ္…”
            “ခုိင္…”
            မထင္မွတ္ပဲ မာသြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္အသံေၾကာင့္ခုိင္လန္႔သြားသည္.။ သူ႔လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္က မရည္ရြယ္ပါပဲ တင္းၾကပ္သြားသည္လား..။ နာက်င္သြားဟန္ တူသည့္ခိုင္က သူ႔လက္ကို ေလွ်ာ့ခ် လိုက္သည္.။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခိုင့္လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္သည္..။
            “ေမာင္ ခိုင့္ကို ခ်စ္ခဲ့တာ.. ခုိင့္မွာ ရည္းစားမရွိဖူးဘူး ထင္လို႔ ခ်စ္ခဲ့တာလားေမာင္…”
            မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ခုသည္ ျမစ္ႏွစ္သြယ္ကဲ့သို႔ စီးသည္...။ ခိုင္ငိုေနသည္..။ ဟုတ္သည္ ခိုင္ငိုေနသည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လြန္ဆန္ဝ့ံဟန္မတူ.။ သူထြက္မသြားေသး..။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္..။ မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွ သူ႔အၾကည့္က အသနားခံဟန္၊ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးဟန္၊ အရံႈးေပးဟန္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ျမင္ေနရသည္..။
            “ခိုင္ရယ္…”
            ယခုမူ သိမ့္၍ သိမ့္၍ ငိုေနေသာ ခိုင့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲတြင္ အလိုက္သင့္ရွိေနပါၿပီတည္း.။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


            “ ဘယ္လို ခုိင့္မွာ ႏွလံုးေရာဂါ ရွိတယ္ဟုတ္လား…”
            “ဟုတ္တယ္ ေမာင္ေလး…ခုိင္ေျပာျပၿပီးျဖစ္မွာပါ..။ သူ႔အရင္ရည္းစားေလ…။ အဲဒီေကာင္ေလးက ဆိုးတယ္.။ ျပႆနာခဏခဏ တက္တယ္.။ ခုိင္က ေအးတယ္ကြယ္..။ ဟိုေကာင္ေလးက ရန္ခဏခဏ ျဖစ္တယ္.။ ေသမလိုအထိ ပါျဖစ္ဖူးတယ္.။ ခုိင္က အဲဒီစိတ္ေတြနဲ႔ ေန႔တိုင္းငိုခဲ့ရတယ္. ေမာင္ေလး.။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ အဲဒီေကာင္ေလးလည္း ဆံုးသြားတယ္..။ အဲဒီမွာ ခုိင္ Heart attack ရၿပီး ေဆး႐ံု တစ္လေလာက္ တက္လိုက္ရတယ္ ေမာင္ေလး…”
            ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ ဆက္ေျပာရန္မရွိ…။ ခုိင္နဲ႔ မေတြ႕ရတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေနၿပီ..။ ဖုန္းလည္းစက္ပိတ္ထား သည္.။
            “သူလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္ဆိုတာ ဆရာဝန္ Recommend ေပးထားလို႔ ေလွ်ာက္ေနတာေမာင္ေလး.။ သူ႔ အေျခအေန တိုးတက္လာတယ္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္...။ ဒါေပမယ့္…”
            ထိုအမ်ိဳးသမီးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီးဆက္ေျပာသည္..။
            “သူ သိပ္ၾကာၾကာမေနရေတာ့ဘူး ေမာင္ေလး..။ အစ္မတို႔ သူ႔ကို လန္ဒန္ေခၚသြားမယ္..ခြဲစိတ္ဖို႔ေပါ့..။ ခြဲစိတ္မႈ ေအာင္ျမင္ရင္ေတာ့သူျပန္လာႏုိင္မယ္…သူ႔ကိုေတာ့ ေအာင္ျမင္ဖို႔ မ်ားတယ္လို႔ ေျပာထားေပမယ့္…”
            ခိုင့္အစ္မဆိုသူ အမ်ိဳးသမီးက က်လာေသာ မ်က္ရည္ကို သုတ္သည္..။
            “ မင္းအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္.။ တကယ္ေတာ့ ခုိင္က ရည္းစားထားလို႔ မရဘူးကြယ္..။ အစ္မတို႔ သြားေတာ့မယ္ေမာင္ေလး..”
            ႏႈတ္ဆက္သံမွာ ႐ိႈက္သံပါေနသည္…။ သူမ ၿပီးဆံုးေအာင္ေျပာမသြားေသာ စကားက ဘာဆိုတာေမာင္ မရိပ္မိခဲ့ရင္ ဘယ္ ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲခိုင္ရယ္..။
            ခိုင္ေရာက္မလာေသာထိုညေနက အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ဒူးေထာက္က်သည္..။ မိမိ ေလဆိပ္ လိုက္မပို႔သည္အခါ ခုိင္ေမွ်ာ္ေနမလား..။ ခုိင့္ေရာဂါ ပိုဆိုးမလား..။ ခုိင့္ကို သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ဝုိင္းလိမ္ညာေပးၾကမလဲ။ ခုိင့္ကို ခ်စ္လွစြာေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားသည္ ခုိင္ခ်စ္လွစြာေသာကၽြန္ေတာ့္ထံ ဖုန္းတစ္ခ်က္ပင္ မဆက္ေစေတာ့ၿပီလား.။ စင္စစ္ပင္ ထုိေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္လွစြာေသာခုိင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အေဝးဆံုး မျပန္လမ္းသို႔ ထြက္ခြာေသာေန႔ပင္ ျဖစ္ေလ သည္.။  
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


            ခုိင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္ တစ္ေျမျခားသို႔ မခြာခဲ့ပါလား…။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသို႔ထြက္မသြားခဲ့ပါလား..။ ခိုင့္အတြက္ ခံစားခ်က္ အသစ္ အဆန္း၊ ႏွလံုးေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္အတြက္ အႏၲရာယ္ရွိေသာ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ေပးခဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္.။ ထိုအေတြးက ေျဖေဖ်ာက္မရ…။ ခုိင္သာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘဝ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကမာၻ..။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကမာၻကုိ ကုိယ္ျပန္ဖ်က္သူပင္တည္း..။
            ခိုင္မေသဘူး..။ ခုိင္ျပန္လာမွာ..။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနသည္..။ ခုိင္ကတိေပးခဲ့သည္.။ ခုိင္ျပန္လာဦးမည္.။ အဲဒီေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့သည္.။ ဒီေနရာ ဒီအဝန္းအဝိုင္းမွာပဲ ခုိင္ရွိေနတယ္.။ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုရွာေနမလား.။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ပါ့မလား..။ အင္းယားကန္ေဘာင္.. ၿပီးေတာ့ သူလာေနက် လမ္းေလး..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူ ထုိင္ခဲ့တဲ့ေနရာ.။ သူ႔ကို စကားစေျပာခဲ့တဲ့ လမ္းက်ဥ္းကေလး.။ ေနာက္….
            အင္းယားကန္ေဘာင္သည္ ညဥ့္နက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူက်ဲပါးသြားသည္.။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အုတ္ခံုေလးမွာ ထုိင္ေနတုန္း…။
ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ငိုေကၽြးတတ္ပါသလား..။ ဆီးႏွင္းေပါက္တို႔က ည၏ မ်က္ရည္မ်ား ျဖစ္သင့္သည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ ယံုၾကည္သင့္သည္ဆိုပါလွ်င္ ည၏ငိုေကၽြးမႈတို႔သည္ မည္သည့္ အေၾကာင္းတရား ေပၚမွာ မွီတည္ ေလ့ရွိပါသနည္း..။ မည္သူ႔ေၾကာင့္ ငိုေကၽြးရသည္ ထင္ပါသနည္း.။ ညအေနျဖင့္ ငိုေကၽြးသည္ျဖစ္ေစ မငိုေကၽြးသည္ျဖစ္ေစ. ကမာၻတစ္ျခမ္းေသာ လူအားလံုးတို႔အေပၚ တစ္ေျပးညီ ေမွာင္မိုက္ျခင္းေပးသည္ဟု ယူဆႏုိင္မည္လား..။ စင္စစ္မူ ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါသည္ ညမအိပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ စိတၱဇသက္သက္ အေတြးပံုရိပ္မ်ား ျဖင့္ ေျခာက္လွန္႔ႀကီးစိုး ေငးေမာ ေစတတ္ေသာ အပိုင္းအျခားတစ္ခုသက္သက္သာ ျဖစ္ေလသည္...။

မိုးသက္ဦးလြင္
၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ City မဂၢဇင္း
           






Friday, March 6, 2015

ခုတေလာ(၆)

(၁) 
ဟိုတေလာက ပဲခူးဖက္ကို ကိစၥတစ္ခုနဲ႔သြားရင္းနဲ႔ အျပန္မွာ ကမာၻေက်ာ္ ဆိုတဲ့ လိုင္းကားနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တယ္.။ ပဲခူးကေန သကၤန္းကၽြန္းဖက္ကို ျပန္တဲ့လမ္းေပါ့..။ က်ေနာ္က အျပင္ဖက္ခံုမွာ.။ က်ေနာ့္အတြင္းကလူထသြားေတာ့ က်ေနာ္က ျပတင္းေပါက္ဖက္မွာ ေျပာင္းထိုင္လိုက္တယ္.။ လမ္းေပၚက ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုလည္း ေပါင္ေပၚတင္ထားလိုက္တယ္.။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက လြတ္သြားတဲ့ေနရာမွာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္လာထိုင္တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕ခံုမွာထိုင္ေနတာ က ကုလား(ညီအစ္ကိုျဖစ္ပံုရတယ္) ႏွစ္ေယာက္.။ မြတ္စလင္ေတာ့မဟုတ္ဘူး..။ ဟိႏၵဴလိုလို မန္ဒရာစီလိုလို ႐ိုးရာအရ နားေပါက္ေဖာက္တဲ့လူမ်ိဳးေတြ.။ အင္းတိုင္အေက်ာ္ ေတာင္ဥကၠလာ ဖက္မွာလူေတြအမ်ားႀကီးတက္လာတယ္..။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြ၊ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ကားေပၚက ကိုကိုမမ ေတြက သူဖယ္မလို ကိုယ္ဖယ္မလိုနဲ႔ ဖယ္မေပးၾကဘူး..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုနက ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ထဲက အျပင္မွာထုိင္တဲ့တစ္ေယာက္က အေမႀကီး ထိုင္ပါ ဆိုၿပီး အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဖယ္ေနရာဖယ္ေပးလိုက္တယ္..။ ကားေပၚက ေရႊျမန္မာသန္သန္မာမာ ေယာက္်ားရင့္မာႀကီးေတြ လူငယ္လူရြယ္ေတြကေတာ့ မဆိုင္သလိုပဲ..။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္ စိတ္ထဲမသန္႔သလို ျဖစ္မိလို႔..။အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေနရာေပးဖို႔ အန္တီ ဒီဖက္ကိုတိုးပါ ဆိုၿပီး အထုပ္ႀကီးအရင္အျပင္ပို႔ၿပီး ကိုယ္ထြက္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ခံုေဘးမွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဖုန္းပြတ္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္က ကိုယ့္ဖက္ကိုေရႊ႕လို႔ လြတ္သြားတဲ့အဘြားႀကီးခံုကိုေစြ႕ကနဲ ဝင္ထုိင္လိုက္တယ္..။ သူ႔မ်က္ႏွာကို တအံ့တၾသၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္တည္တည္ အေက်ာမာမာပဲ ကိုယ့္ကို ျပန္ၾကည့္တယ္..။ ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားတာေတာ့တာအမွန္ပဲ..။ လူမ်ိဳးဘာသာ ေပ်ာက္မေပ်ာက္ေတာ့မသိဘူး။ အသည္းႏွလံုးထဲက လူ႔က်င့္ဝတ္ေတြ၊ ဂါရဝတရားေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ လို႔ေတြးမိတယ္...။ သီခ်င္းေတြထဲပါပါေနတဲ့ ကမာၻ႔အယဥ္ေက်းဆံုးတိုင္းျပည္ႀကီးဆိုတာ စဥ္းစားၿပီး သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္..။
(၂) 
ဟိုးတစ္ေန႔က ယဥ္ ယဥ္ေႏွာင္း ေရးတာဖတ္မိေတာ့ သတိရတယ္.။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လိင္တူအခြင့္အေရးေပးပါတယ္.။ မခ်ိဳးေဖာက္ပါဘူးလို႔ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေနေပမယ့္ ျမန္မာဗြီဒီယိုဇာတ္ကား ၁၀ ကားမွာ အေျခာက္မပါတဲ့ကား ၁ ကား ၂ ကားပဲရွိမယ္ထင္တယ္.။ ပါလိုက္တဲ့ အေျခာက္တုိင္းဟာလည္း ဟားစရာ၊ ေလွာင္စရာ၊ ရယ္စရာထက္မပိုဘူး.။ တကယ္တမ္း ဇာတ္ကားမ်ားဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြအမ်ားႀကီးပါတာပါပဲ...။ ျမန္မာဇာတ္ကားေတြမွာ အရက္ေသာက္လာရင္ လမ္းေပၚမွာေတြ႕တဲ့ မိန္းကေလးတိုင္းကို ႏွမခ်င္းမစာနာ ဆြဲလားရမ္းလားလုပ္တယ္.။ ေတြ႕တဲ့သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္.။ အရက္ဆိုင္မွာ ရန္ျဖစ္တယ္.။ ရန္ျဖစ္တုိင္းလည္း ဓားနဲ႔ထိုးတယ္.။ ႐ုပ္ရွင္ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ စံျပပဲ..။ နိမိတ္ပံုပဲ.။ အဲဒီလိုေတြ႐ိုက္လို႔ အရက္ကိုေရွာင္ၾကမယ္မ်ား ထင္ေနလားမသိၾကဘူး.။ ႏုိင္ငံျခားကားေတြမွာလည္း အရက္ေသာက္ခန္း အင္မတန္ပါတာပါပဲ.။ တစ္စိမ့္စိမ့္ေသာက္၊ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာ ၾကတာမ်ိဳးေတြ ႐ိုက္ျပေတာ့ ဘာျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္.။
(၃) 
ေက်ာင္းသားေတြကိစၥကို လက္ပတ္နီနဲ႔ ဗ႐ုတ္သုတ္ခလူေတြကို ဖမ္းခိုင္းတာကိုေတာ့ အံ့ၾသမိပါတယ္.။ ဒါေပမယ့္ အျမင္အရေျပာရရင္ ဒါဟာ အၾကမ္းဖက္တာထက္ အရင္တစ္ခါ EU က ေလ့က်င့္ေပးတဲ့အတိုင္းတုတ္နဲ႔မ႐ိုက္ပဲ ခ်ဳပ္ၿပီးဖမ္းဆီးတာကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္.။ ဒါေပမယ့္ ယူနီေဖာင္းဝတ္တဲ့ In service ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဖမ္းခိုင္းရင္ ဒီေလာက္ ႐ုပ္မပ်က္ဘူးလို႔ ျမင္မိတယ္..။ အေနာက္တိုင္းက ေဘာလံုးပြဲေတြမွာ ဝင္ေျပးတဲ့ ပရိသတ္ကို ဖမ္းရင္ေတာင္ ေျခနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ေျပးကန္ၿပီး လဲမွ လက္ထိပ္ခတ္တာမ်ိဳးကိုး..။ ဒါဟာလည္း ရာဇဝတ္မႈမွမဟုတ္ဘဲေနာ္.. smile emoticon ။
(၄) 
အျပင္မဂၢဇင္းတစ္ခုကို စာမူပို႔ဖို႔ လုပ္ေနေသးတယ္..။ ပရင့္ဖက္ကို ေျပာင္းဖို႔ အမ်ားႀကီး အခ်ိန္ေပးရဦးမယ္.။ လုပ္ခ်င္တာေတြက သိပ္မ်ားေနတယ္...။ စာသင္ဖို႔လည္း စဥ္းစားထားတာ ရွိေသးတယ္.။ ဒါထက္ ဘေလာ့ကိုလည္း ဖုန္ခါဖို႔ႀကံေနတုန္း ဒီစာေရးျဖစ္တာပါ..။ အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာထားတဲ့ လံုးခ်င္းဝတၳဳလည္း စာမ်က္ႏွာ ၄၀ ေလာက္မွာ တန္႔ေနတယ္.။ ခရီးေတြပဲ ထြက္ေနရေတာ့ ေရွ႕သိပ္မသြားႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေတာ့ ပံုေပၚေအာင္လုပ္ဖို႔ရွိပါတယ္.။
(၅)
၂၀၁၅ မွာ ႏွစ္စကတည္းက စာအုပ္ေတြ ျပန္ဝယ္ျဖစ္တယ္.။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္စာအုပ္ေတြ ျပန္ရွာဝယ္ေနတယ္.။ စာအုပ္ေစ်းေတြကလည္း ေကာင္းခ်က္ဗ်ာ.။ အစက ၂ ရက္ တစ္အုပ္ ဖတ္မယ္လို႔ ႀကံထားရာကေန တစ္ပတ္ ၂ အုပ္ျဖစ္သြားတယ္.။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာျပန္ဖတ္ေနတာက ကိုယ့္အတြက္အမ်ားႀကီးက်န္မယ္ထင္တာပါပဲ..။ စာျပန္ဖတ္ေနၿပီ..။ ဝိတ္ခ် ဖို႔လုပ္ေနၿပီ..။ ႀကိဳးခုန္တယ္.။ ဘယ္လီ႐ိုက္တယ္..။ အရင္တစ္ခါ စိန္ေဂဟာကေန ေအာ္တာရွပ္ေလးတစ္ထည္ ဝယ္လာတယ္.။ ဆိုင္ကအ႐ုပ္မွာ စြပ္ျပထားတုန္းက လန္းသလားမေမးနဲ႔..။ ကိုယ္က်ပ္ကေလး၊ ေဘာ္ဒီဖစ္ ကေလး.။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အဲဒီလိုေလးျဖစ္မယ္ထင္ၿပီးဝတ္လိုက္ေတာ့ ဗိုက္က နည္းနည္းက်ပ္ေနတယ္..။ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ အေပၚဆံုး ႏွိပ္ေစ့ ႏွစ္လံုး ေအာက္ဆံုးႏွိပ္ေစ့ တစ္လံုးပဲ က်န္ၿပီး က်န္တာေတြ ျပဳတ္ထြက္သြားတယ္ frown emoticon ..။ အခုေတာ့အဲဒီအက်ီၤေလး တိုင္မွာခ်ိတ္ ထားၿပီး အဲဒါေလးၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ငါတစ္ေန႔ေန႔ ေတာ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဝိတ္ခ်ေနရတယ္ grin emoticon ..။



 

My Blog List