ဘေလာ့ေဒး အမွတ္တရတဲ့..။ ေရးသူအမ်ားစုက မိမိတို႔ ဘေလာ့ဂါဘဝ ျဖတ္သန္းပံု အေၾကာင္းေတြ ေရးၾက၊ သားၾကသည္.။ ငမိုးမွာေတာ့ ေရးခ်င္သားခ်င္ေသာ္လည္း သြားကိုက္ေနသည္.။ ျဖစ္ပံုက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာကတည္းက သြားဆရာဝန္က အံဆံုးကန္႔လန္႔ ျဖစ္၍ မေပါ့ရန္ ေသခ်ာ မွာထားသည္.။ ေမာ္စကိုတြင္ ေနလာသည္မွာလည္း သဘက္ခါဆိုလွ်င္ ၃ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါမွ ဒုကၡမေပးဖူးေသာ သြားက ယခု အခါမွ ထ၍ ဒုကၡေပးေလသည္..။
တကယ္ေတာ့ ငမိုးေရးေသာ ဘေလာ့ေဒးသည္ ႏႈတ္ဆက္သည့္စာ ျဖစ္သြားႏုိင္သည္..။ မၾကာမီ ငမိုးလည္း မၿမဲေသာ သခၤါရတရားနဲ႔အတူ(တလြဲမေတြးပါနဲ႔) ေနရာမၿမဲပဲ ျပည္ေတာ္ျပန္ရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား..။ (မ်က္ရည္မခုိင္သူမ်ား ဆက္ဖတ္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိလွ်င္ ပဝါႀကိဳေဆာင္ထားသင့္။) ငမိုးျပည္ေတာ္ျပန္ ၿပီဆိုၾကပါစို႔..။ အႀကီးႀကီး ေျပာရလွ်င္ ႏုိင္ငံျခား ဆုိတာႀကီးမွ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ျပန္လာသည္ေပါ့..။ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ကား မ်ားထဲမွ အတိုင္းဆိုလွ်င္ ေလယာဥ္ေပၚမွာ European suit ဆိုတာႀကီးနဲ႔ မ်က္မွန္အနက္ကိုတပ္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ၿပီး ေလဆိပ္ေပါက္ဝ တြင္လာရပ္ေသာ မာစီဒီးစ္ ကားေပၚသို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လိုက္သြားၿပီး ကုမၸဏီ ေထာင္႐ံုသာျဖစ္၏..။ သို႔ေသာ္ ငမိုးတို႔ကား ထိုသို႔မဟုတ္..။ ကီလို ၃၀ ဝင္ေအာင္ ထိုးသိပ္ထည့္လာေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္ အႀကီးႀကီးႏွင့္ Hand carrier အိပ္ခပ္ႀကီးႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ကဆြဲ၊ လက္ပ္ေတာ့ထည့္သည့္ လြယ္အိတ္က တစ္ေစာင္းလြယ္ထားသည္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ဒူးကို လာလာတိုက္၊ ကင္မရာအိတ္ကလည္း ဘယ္ဖက္မွာ တြဲလိုတြဲေလာင္းႏွင့္ အေတာ္ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ႏုိင္ေသာ ခရီးျဖစ္ေပလိမ့္မည္..။ တစ္ခါ ဒီက ေဆာင္းဝင္ခါစ မပူမေအး အေနေတာ္ကေလးႏွင့္ ျပန္သြားၿပီး ေရႊတိဂံုေျမအေရာင္ တစ္ကိုယ္လုံး ေခၽြးမ်ားရႊဲေနမည္ ကိုလည္း ခံစားမိေသးသည္.။ တစ္ခါ ေရွ႕မွ စီနီယာမ်ား ေျပာၾကားခ်က္အရ
“မင္းတို႔ကို တပ္က FAW ကားႀကီးနဲ႔ လာႀကိဳမွာ.. ငါတို႔တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ.. ေအး ေဘးေဘာင္ေတြမ်ား သံေခ်းေတာင္ တက္ေနေသး”
ဆိုတာမ်ိဳးကလည္းရွိေသးသည္..။
“ေလဆိပ္ထဲမယ္ တန္းစီရဦးမွာ ငါ့ညီရ.. ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႔ ဟိုလူသည္လူက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္သြားေသး ”
ဆိုတာေတြ..။
မည္သုိ႔ပင္ဆိုေစကာမူ ငမိုးမၾကာမီ ျမန္မာျပည္ ျပန္ရေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္..။ ခ်ဴခ်ာတို႔ျပည္တြင္ ၃ ႏွစ္ တာကာလပတ္လံုး ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း၊ ခင္ရာေဆြမ်ိဳးလုပ္လာရင္း တကယ္ပင္ အမ်ိဳးအရင္းအခ်ာေတြလို ရင္းႏွီး မိသည့္ သံေယာဇဥ္မ်ားက အျမတ္ပင္..။ တစ္လ ၂ ခါေလာက္ သားေတာ္ေမာင္ကို Internet ကေန လာၾကည့္သည့္ အေမေတာင္ ငမိုးျပလြန္းလို႔ ဘေလာ့ဂါေတြကို သိေနၿပီ..။
“ဟဲ.. အဲ့ဒါ ကန္ဒီခုိင္လား… ပိုေခ်ာလာတယ္ေနာ္…” “ဟယ္… ငါ့ကို ေဒၚက်ဴတီခ်က္တဲ့ ဟင္းေလးေတြ ျပပါဦး ခ်က္ၾကည့္ရေအာင္” စသည္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို နာမည္ႏွင့္လူ တြဲမိေနေလၿပီ..။
ငမိုး ဘေလာ့ဂါဘဝကို စကတည္းက ဒီလူ၊ ဒီလူေတြဆိုတာ တကယ့္ အမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္..။ အန္တီတင့္၊ အစ္မဂ်က္၊ ေခ်ာကလတ္က်ဴးပစ္ေလး၊ အစ္မမဒမ္ကိုး၊ အစ္မကန္ဒီ၊ မိစံ၊ မပစ္၊ အစ္မျမတ္ၾကည္၊ ကိုလြင္ျပင္၊ ဦးအိကု၊ ကိုရင္၊ မွ်စ္၊ ဦးဟန္ၾကည္၊ သူႀကီးမင္း၊ ကိုမင္းဧရာ၊ မစႏိုး၊ အစ္မသူသူ၊ လက္ဝဲ၊ မကြန္၊ အစ္မ မိုးေငြ႕၊ ကိုအလင္းသစ္၊ ကိုေမာင္တစ္လံုး၊ ကိုေမာင္ႏွစ္လံုး၊ အစ္မ မိုးညခ်မ္း စသည္ျဖင့္ ဒီလူေတြကပဲ ကိုယ့္ကို အားေပး ႏွစ္သိမ့္လာတာျဖစ္သည္၊ ေဖးမ ကူညီလာၾကတာျဖစ္သည္..။
ကံဆိုးတာက ေခတ္ေျပာင္းသြားတာျဖစ္သည္..။ ငမိုးတို႔က ဘေလာ့ေခတ္မွာ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား ဆိုတာလည္းေကာင္းေကာင္း မေတြးတတ္.။ ေသခ်ာတာကေတာ့ လက္ဝဲေရးသည့္ ပို႔စ္ထဲကလို ဘေလာ့ဆိုတာ လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းသည့္ ေတာႀကီးမ်က္မည္းအရပ္ ျဖစ္ေနၿပီလား ဟုပင္ေတြးမိသည္။ အျခားသူကိုေမးစရာလို အေျဖကို ကိုယ္တိုင္သိၿပီး ျဖစ္သည္…။ ပိုမို Response ျမန္ေသာ၊ Facebook ေပၚမွာ Emotions အားသန္ေသာ ငမိုးတို႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္မွာ ထူးဆန္းေသာ အရာမဟုတ္၊ တစ္ေၾကာင္းေရး၊ ႏွစ္ေၾကာင္း ေရး ဆိုသည့္ “Status” ဆုိသည့္ အဓိပၸာယ္ႏွင့္ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ေသာ စာတိုမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္မွာလည္း ထူးဆန္းေသာကိစၥ မဟုတ္ေပ…။
ေနာက္ပိုင္းမွာ သူႀကီးမင္းတို႔၊ တီတင့္တို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး ေရးဟယ္၊ ခၽြတ္ဟယ္ လုပ္ေတာ့မွ ဘေလာ့ေလး လူျပန္စည္လာျခင္းျဖစ္သည္..။ ဒါေတာင္ ယခင္က Comments ၂၀၊ ၃၀ သမားက ေလးငါးေျခာက္ခုႏွင့္ တင္းတိမ္ သြားၾကရတာ မ်ားသည္.။ ယခင္က ၁၀၊ ၁၅ သမားမ်ားကေတာ့ ယခုအခါ နပ္မမွန္ခ်င္ေတာ့..။ အရင္ ေရးဖူးေသာ က်ဳပ္တို႔အသိုင္းအဝုိင္း ဆိုသည့္ ကဗ်ာေလး အတိုင္းမူ ကြန္မန္႔ဟူသည္ ဘေလာ့ဂါ အတြက္ စာမူခ သာ ျဖစ္သည္..။ စာမူခ နည္းလာေသာအခါ စာေရးရန္ စိတ္မပါၾကေတာ့..။
ဒီအခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ အစ္မကန္ဒီ၊ သူႀကီးမင္း၊ အစ္မ မိုးေငြ႕၊ အန္တီတင့္တို႔ကေတာ့ ေလးစားစရာ ျဖစ္သည္..။ ဘယ္သူေတြ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ပို႔စ္ေတာ့ ပံုမွန္တင္ၾကသည္..။ ေလာကႀကီးမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ မိမိအလုပ္ကိုသာ အာ႐ံုထားသူသည္ ေအာင္ျမင္သူ ျဖစ္သည္..။ ဘေလာ့ေလာကထဲမွာ ငမိုးတစ္ေယာက္ မေအာင္ျမင္သည္မွာ ထိုသို႔အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္.။ သို႔ေသာ္ အထက္ပါ ေအာင္ျမင္သူမ်ား မိမိ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိပါလ်က္ႏွင့္ မိမိ က်န္ခဲ့သည္ကို ေတြးမိေသာအခါ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရေတာ့သည္..။
တကယ္ေတာ့ မၾကာခဏေတြးမိသည္မွာ ငမိုးအေနျဖင့္ ဒီလူမ်ားကို သတိရေနမည္ ဆိုတာသာ ျဖစ္သည္..။ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသြးေၾကာင္ေနတာလားဟု ေမးမိတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ က်ိန္ဆဲမိသည္..။ မင္း စစ္သားမဟုတ္ဘူးလား ဆိုသည့္စကားက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးမိသည့္ စကားျဖစ္ေလသည္.။ အြန္လိုင္း မရွိတဲ့ အရပ္ေရာက္သြားေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ပါသနည္း..။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါ..။ လက္ရွိ အသက္ ၂၅ တြင္ အသက္ ၂၀ ေလာက္က Offline ဘဝႏွင့္ ေနလာသည္မဟုတ္ပါလား..။ တရားသေဘာအရ ၾကည့္ရင္ အားလံုးက ဧည့္သည္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္..။ အားလံုးက သခၤါရေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ေလသည္.။ သို႔ရာတြင္ ပါရမီ မရင့္ေသာ ငမိုးသည္ ဘေလာ့ဂါဘဝဟူေသာ သခၤါရေလးကိုမူ ေႏွာင္ဖြဲ႕တြယ္တာမိေနေလသည္.။
ဤစာကိုေရးေနခ်ိန္တြင္ ငမိုးစိတ္၌ ဘာကိုေျပာလိုသည္ ထုတ္ေျပာ၍ မရ..။ သို႔ရာတြင္ ရင္အတြင္း၍ ေျပာစရာ အျပည့္ရွိေလသည္..။ သို႔ေသာ္ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ ထြက္မလာ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ငမိုး အခ်ိန္ရသည့္အခါတိုင္း အင္တာနက္ လိုင္းမိသည့္အခါတိုင္း ကိုယ္တုိင္ ျပဳျပင္သံုးစြဲခဲ့ေသာ Blog Template ေလးကို ျပန္ၾကည့္မိေပမည္။ ယခင္က အမွတ္တရမ်ားစြာရွိေသာ ဘေလာ့ပို႔စ္တို႔ကို ျပန္ဖတ္မိေခ်မည္..။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းစြေသာ အေလ့အထ ျဖစ္သည့္ တဂ္ပို႔စ္ေလးမ်ားကို ျပန္ဖတ္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိေပမည္.။ ငမိုး အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ေသာ အခါတြင္မူ ငမိုး၏ ခ်စ္စြာေသာ သားငယ္၊ သမီးငယ္တို႔ကို “အေဖ႐ုရွားမွာ ရွိတုန္းက ဘေလာ့ေတြေရးခဲ့တယ္ကြ အဲဒီတုန္းက …” ဟု အစခ်ီ၍ တစ္ခ်ိန္က မိမိတို႔အသံမ်ားျဖင့္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ခဲ့ေသာ ဘေလာ့ရြာႀကီးအေၾကာင္း ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ျဖင့္ စၿမံဳ႕ျပန္မိေပမည္…။
တကယ္ေတာ့ အားလံုးကို ႏႈတ္မဆက္ပဲ တိတ္တိတ္ကေလး ျပန္ထြက္သြားမည္ဟု ရည္ရြယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္.။ မိမိႏွင့္ ညီအစ္ကိုလိုေနေသာ ကိုအလင္းသစ္တို႔ကေတာ့ သိၾကမည္ျဖစ္သည္.။ ဘာပဲေျပာေျပာ ယေန႔တီတင့္ ေက်းဇူးျဖင့္ ေရးျဖစ္သြားေသာ ဘေလာ့ပို႔စ္သည္ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ေသာ ပို႔စ္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္..။ ဘဝ ႏွင့္ ဆႏၵ ထပ္တူမက်ျခင္းေၾကာင့္ဘေလာ့ရြာမွ လက္ျပႏႈတ္ဆက္သူႏွင့္ ဘေလာ့ရြာတြင္မိမိသေဘာအတုိင္း က်န္ေနခြင့္ရွိသူ က်န္ခဲ့သူႏွင့္ ခ်န္ခဲ့သူ မည္သူ ပိုလြမ္းသနည္းၿပိဳင္ၾကစတမ္း ဆိုပါလွ်င္….။
ေတာ္လို႔မဟုတ္ ၊ ေပ်ာ္လို႔မဟုတ္
တတ္လို႔ မဟုတ္ ၊ ငတ္လို႔မဟုတ္.
၀ါသနာတစ္ခုကိုထမ္းပိုးထားတဲ့
လူတန္းေစ့ ဦးေႏွာက္ပိုင္ရွင္မ်ားရယ္ပါ...။
က်ဳပ္တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ..
အယ္ဒီတာမရွိ ၊ ေကာ္ပီၾကမ္းမရွိ
ေလထန္ကုန္းမရွိ ၊ စာမူခမရွိ
စာဖတ္သူက အယ္ဒီတာ..
Comment ဆိုတာ စာမူခ..
ေၾကာ္ျငာဆိုတာမရွိ..
ေမာ္ဒယ္ ဆိုတာ နတၱိ..
ကိုယ္တိုင္ေတြး
ကိုယ္တိုင္ေရး
ကိုယ္တိုင္ေရြး
ကိုယ္တိုင္ တည္းျဖတ္
ကိုယ္ပဲဓါတ္ပံုဆရာ
ကိုယ္ပဲ ေမာ္ဒယ္
ကိုယ္ပဲ သတင္းေထာက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္အင္တာဗ်ဴး...။
ဒါေပမယ့္
က်ဳပ္တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ
အခ်င္းခ်င္းေဖးမ...
ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြလို..
သူေပ်ာ္ရင္ကုိယ္ေပ်ာ္.
ကိုယ္၀မ္းနည္းရင္ သူစိတ္မေကာင္း..
သကၠရာဇ္ေတြေဟာင္းခဲ့ၾကတယ္...
ဒီလစာမူမပါလို႔ ၀မ္းမနည္းရဘူး..
မဂၢဇင္းတိုက္သြားဖို႔ လမ္းစရိတ္မကုန္ရဘူး..
တစ္နယ္တစ္ေက်းကိုေရာက္ေနသူေတြေတာင္..
အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ ကုန္သြားလို႔၀မ္းမနည္းဘူး..
C Box က ႏႈတ္ဆက္စကားေတြနဲ႔ ၿပံဳးေပ်ာ္လို႔ရေသးတယ္..
က်ဳပ္တို႔ မွာ အေသြးအသားရွိတယ္
စံခ်ိန္မွီ ရင္ခုန္သံေတြရွိတယ္..
အဆင့္မီ.ခံစားခ်က္ေတြရွိတယ္..
အႏုပညာ ဆိုတာ ...
က်ဳပ္တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာလည္း
ျပည့္ျပည့္၀၀ျမင္ရမယ္...။
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းထဲမွာ
က်ဳပ္တို႔က
ကမာၻ႔ရြာေမာင္ႏွမေတြ...
စာေပနယ္က ခြဲထြက္လာသူေတြ..
ေပမီေဒါက္မီ ခံစားတတ္သူေတြ..
ကမာၻ႔ေဂဟ စနစ္မွာမပါ၀င္တဲ့
ပီတိစားသတၱ၀ါေတြေပါ့...
အဲဒါ...
က်ဳပ္တို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း...။
~မိုးသက္ဦးလြင္~
၃၀-၈-၂၀၁၄
(စေနေန႔)
