ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကို စည္းခ်က္က်က် ပင္ေျပးလႊားေနပါ၏ .။ အေမွာင္ထဲ၌ပင္ ျမင္ရေလာက္ ေအာင္ သဘာ၀တရားက သူမ ကို ဖန္တီးေပးထားရကား ၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ မီးေရာင္ပ်ပ်သည္ သူမ လႈပ္ရွားရန္ အတြက္ အထူးပင္ လံုေလာက္ေနေပသည္.။ ၀မ္းမီးက တစ္ရိပ္ရိပ္ေတာက္ေနသေလာက္..မီးဖြားၿပီးစ ႏွင့္မမွ်တ ေသာလႈပ္ရွားမႈ အတြက္ မသင့္ေတာ္မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ သူမ အထူးပင္တက္ၾကြ ေနေလသည္.။
သူမ တို႔အမ်ိဳး၏ ထံုးစံအတိုင္းပင္ လင္ေယာက္်ားျဖစ္သူက သားသမီးေမြးသည္ႏွင့္ သူမကို လံုး၀ လွည့္ မၾကည့္ေတာ့ေခ်.။ ရင္ေသြးအတြက္ ဆိုသည့္ အသိက သူမ ၏ အင္အားမ်ားကို တိုးပြားေစ႐ံုသာမက ေနာက္ သို႔ မလွည့္လိုေသာ စိတ္ဓါတ္ကိုပါ တစ္ပါတည္း ေပးေလသည္.။
သူမကား ဤ အရပ္ေဒသ က မဟုတ္ေခ်. ။ ဟိုးေတာင္ေျခ ရြာထဲမွာသူမ ေမြးခဲ့သည္.။ ထုိရြာထဲမွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ္လည္း သူမ၏လင္ေယာက္်ားႏွင့္ အေၾကာင္းပါၿပီးေနာက္ပိုင္း ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေျပာင္းေရႊ႕ လာရင္း လယ္တဲပ်က္တစ္ခုမွာ သူမ မီးဖြားခဲ့ရသည္.။ မီးဖြားၿပီးစ ေသြးႏု သားႏုဘ၀ျဖင့္ စားေရးေသာက္ေရး အခက္ အခဲ ရွိလာေသာအခါ သူမ စြန္႔စားရန္ ႀကံစည္မိျခင္းျဖစ္သည္.။
ေတာင္ေပၚက အိမ္ႀကီးႏွင့္ပတ္သတ္၍ သူမ တစ္ခါမွမစြန္႔စားခဲ့ဖူးေခ်.။ ထိုအိမ္ႀကီး အတြင္းတြင္ သူမ၏ ဦးေလးတစ္ဦး ကြယ္လြန္ခဲ့ဖူးသည္ဟု မိခင္က ေျပာခဲ့ဖူးသည္.။ ထိုအိမ္ႀကီး၏ ၀င္းနံရံကလည္း လြန္စြာခိုင္ခံ့လွ သည္.။ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ သူမ ထိုအိမ္ႀကီး အနားသီဖို႔ပင္ စိတ္မကူး.။ အႏၲရာယ္ကို အားလံုးက ရင္ဆိုင္ရင္၀န္ေလးၾက သည့္နည္းတူ သူမသည္လည္း အႏၲရာယ္ အေငြ႕အသက္ကို ခ်ဥ္းကပ္ရန္ စိတ္မကူးမိ.။ သို႔ရာတြင္ ယခု မူကား အရာရာကို ေဘးခ်ိတ္၍ သူမ အစာအတြက္ စြန္႔စားရေတာ့မည္.။ အေရးႀကီးသည္က သူမ အစာစားရမွ ႏုိ႔မ ျပတ္ေသးေသာ သားငယ္တုိ႔အတြက္ ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးႏုိင္မည္.။ အဓိကက အစာရဖို႔.။
အိမ္ႀကီးရခိုင္၏ ေနာက္ေဖးတြင္ မလြယ္ေပါက္တစ္ခုရွိသည္ကို သူမ မေန႔က သိထားခဲ့သည္.။ ထို႔အ တြက္ ညေနက သူမ ထိုမလြယ္ေပါက္မွ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္.။ အျပန္အတြက္မူ မႈစရာ မလိုေပ.။ ၿခံစည္းရိုးလြတ္ေနေသာ ၀က္ၿခံေပါက္သည္.အစာ၀ေနခ်ိန္တြင္ သူမအတြက္ ခုန္ေက်ာ္ထြက္ဖို႔ ခဲယဥ္းသည့္ အရာ မဟုတ္ေၾကာင္း သူမ သိထားသည္.။
ထံုးစံအတိုင္းပင္ ခါတိုင္းရက္မ်ားကဲ့သုိ႔ အိမ္ႀကီးအတြင္း၌ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္.။ အစားအစာရ နံ႔မ်ားရရွိရာ အေဆာင္ဖက္သို႔ သူမေျခလွမ္းမ်ားက ဦးတည္သည္.။ တစ္ခါမွ မလြဲဖူးသည့္ သမိုင္းအစဥ္အလာ နည္းတူ စားေသာက္ေဆာင္သို႔သာ တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္သည္.။ သဘာ၀က ေပးသည့္ အတတ္ပညာအ ခ်ိဳ႕က ဒီေနရာမွ လြန္စြာအသံုးက်ေလ့ရွိသည္. ။ ၾကာၾကာပင္ မရွာလိုက္ရ. ။ ေတြ႕ၿပီ..။
စားပြဲေပၚသို႔ခုန္တက္လိုက္သည္.။ သို႔ရာတြင္ ရနံ႔မ်ားထြက္ေပၚေနရာ ဟင္းမ်ားကို အုပ္ေဆာင္းျဖင့္ အုပ္ ထားသည္.။ မည္မွ်ပင္ လိမၼာပါးနပ္ပါေစ.။ အုပ္ေဆာင္းမ်ားကို ဖယ္ရွားရာတြင္ ဒုကၡေတြ႕တတ္တာကို သူမ သတိရ မိသည္.။ ႀကိဳးစား၍ တြန္းသည္.။ ေနရာ အနည္းငယ္ေရြ႕သည္.။ အုပ္ေဆာင္း အုပ္ထားသည့္ ၾကားမွ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို သူမ ေတြ႕လိုက္ရသည္.။ အားတက္သြားသည္.။ နည္းနည္း အားထည့္ၿပီး ထပ္တြန္း လိုက္သည္.။ အားလြန္သြားေၾကာင္း သူမ ေနာက္က်မွ သိလိုက္သည္.။
“ ခြမ္း .. ခ်လြမ္း ”
“ ဟာ..ေဟ့ေကာင္ေတြ.လာၾကေဟ့. ”
သြားၿပီ. သူမ ေနာက္က်သြားၿပီ.။ သူမ၀င္ေရာက္လာေသာ စားေသာက္ေဆာင္အခန္းတံခါး က ဂ်ိမ္းကနည္း ပိတ္သြားသည္.။ သူမစားပြဲေပၚမွ လ်င္ျမန္စြာ ခုန္ဆင္းၿပီး ျပတင္းေပါက္တစ္ခုအနားကို ေျပးသည္။ ျပတင္းေပါက္ တံခါးမ်ားပါ ပိတ္ကုန္သည္.။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ စဥ္းစားလို႔မရခင္ ေနာက္ဆံုးက်န္ေသာ တံခါးမ ႀကီး နားမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားေသာ လူတစ္ဦး၏ အရိပ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္.။
“ ခြပ္. ခြပ္.”
ေခါင္းကိုထိသြားသည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိသည္. ။ သူမ မ်က္လံုးမ်ားျပာေ၀သြားသည္.။ ဘယ္ဖက္ မ်က္လံုးအထက္နားမွာ ပူေႏြးေသာ အရည္ေတြ စိုစြတ္လာသည္.။ သူမ ေသြးရူးေသြးတမ္းႏွင့္ ေျပးသည္.။ သူမ အသက္ရွင္မွ ျဖစ္မည္.။ ဒါမွ သူမ ရင္ေသြးေလးေတြ ႏို႔စို႔ရမည္.။ သူမ မရွိလွ်င္…..။
ေျပးေနရင္းပင္. ။ ျပင္းထန္ေသာ တုတ္ခ်က္တစ္ခ်က္က သူမ ဦးေခါင္းကို တည့္တည့္မတ္မတ္ထိ သည္။ ေျပးရင္းပင္ ပံုလ်က္ လဲသြားသည္.။ ေျခေတြလက္ေတြက လႈပ္လို႔မရ ။ မ်က္လံုးေတြက အရည္ေတြပိတ္ ေနသည္.။၀ါးတားတားအျမင္အာရံုထဲမွာ လူရိပ္ ႏွစ္ခု ၀င္လာသည္. ။ တစ္ေယာက္က သူမကို ရိုက္ခဲ့သည့္ သူ ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေတာင္းတစ္လံုးႏွင့္.။
လြတ္တစ္ခ်က္ မလြတ္တစ္ခ်က္ သတိတရားထဲမွာ.သူမ ေသရေတာ့မည္ကို သိေနသည္.။ အာေခါင္ထဲ မွာ ဘယ္က၀င္လာမွန္းမသိေသာ အရည္ေတြ ျပည့္ေနသည္.။ ဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ေျခလက္မ်ားက ထိန္း သိမ္းရ ခက္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာ အခ်င္ေတြ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနသည္.။ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ေနရင္း ရင္ေသြးငယ္ေလးမ်ား ဆိုသည့္ အသိက သူမအသိထဲ ဒိတ္ ကနဲ၀င္ေရာက္လာသည္.။
သူမ ေနာက္ဆံုးက်န္ခဲ့သည့္ အားအင္ကို စုသည္.။ ခပ္ျပင္းျပင္၀င္သက္ထြက္သက္ မ်ားႏွင့္ ေဟာဟဲ ဆိုက္ေနေသာ အသက္ရႈသံမ်ားက ေနာက္ဆံုးအားအင္အတြက္ အရွိန္ယူေနၾကသည္.။ ေစာေစာက ေတြ႕လိုက္ ရေသာ ေတာင္း ကိုင္ထားသည့္ လူ အနားသို႔ ထုိင္အခ်တြင္ ေနာက္ဆံုး အားအင္ ျဖင့္ ကုန္းရုန္းထကာ ခုန္ ထြက္လိုက္သည္.။
“ ဟာ.. ေျပးၿပီဟ. လုပ္ၾကဦး . လုပ္ၾကဦး.”
သူမ ေျပးထြက္ရာေနာက္သို႔ ဆက္လက္လိုက္လား ၊ မလိုက္လား လွည့္မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့ပါ.။ မ်က္စိအ ျမင္အာရံု မရွိေတာ့ သူ တစ္ေယာက္ အတြက္ ၿခံစည္း႐ိုး ကို ဘယ္လို ခုန္ေက်ာ္ခဲ့လည္း သူမ ကို သူမ မဆန္း စစ္တတ္ ေတာ့ ပါေခ်.။
ၿခံအျပင္ ဖက္သို႔ေရာက္ရွိၿပီး သူမ အားအင္ေတြ ကုန္ခန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္သည္.။ နားထဲမွာ ရင္ေသြးငယ္ေလး မ်ား၏ အသံကို ၾကားရသည္.။ သူတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကလား၊ ၀မ္းနည္းေနေရာ့လား.၊ မေ၀ခြဲ ႏုိင္ ေတာ့.။ သားတို႔ အတြက္ အေမ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္…..။ ဒါေပမယ့္.. အေမ.. မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး.။ သူမ ေျပာသမွ် အသံ ထြက္မလာ.။ ရင္ထဲမွာ တစ္လွိမ့္လွိမ့္တက္လာေသာ ဆူညံမႈႀကီးဖံုးလြမ္းသြားေသာ အခါ..တြင္ တစ္သိမ့္သိမ့္ လိႈက္၍ တုန္ခါေနေသာ သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္.။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ ဒီမွာေတြ႕ၿပီေဟ့.။ ေဟး မိုးသက္. ဓါတ္မီးယူခဲ့ကြာ.. ”
“ ဟုတ္ကဲ့ ကိုငယ္..”
ကိုငယ္အနားကိုေရာက္ေတာ့ ဓါတ္မီးကို ေျမွာက္ျပလိုက္သည္.။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဟာ ကနဲ ျဖစ္သြား သည္.။ မိုးသက္တို႔ ျမင္လိုက္ရတာက ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေသာ ဒဏ္ရာ မ်ားျဖင့္ ေသဆံုးေနတဲ့ ေခြးမ ႀကီးတစ္ ေကာင္.။ ေခြးမႀကီး အေလာင္းက ႏို႔ေတြကို တစ္အီအီျမည္ရင္ စို႔ေနၾကေသာ ေခြးေပါက္စကေလး ငါးေကာင္.။
ေခြးကေလးမ်ားကို ေခြးမႀကီးအေလာင္းကေန ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖဳတ္ယူၾကရသည္.။
“ ေအာ္. ..ေခြးသားအုပ္မ မို႔လို႔ ဒီေလာက္ အသက္ျပင္းတာကိုးကြ….။ အေမဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ. ။ သားသမီးအတြက္ အသက္စြန္႔ၿပီး အစာရွာတာပဲ.။ ငါမွားသြားတယ္ အငယ္ေကာင္..”
ကိုငယ္က စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ဆိုသည္.။ မိုးသက္စိတ္ထဲက ခပ္တိုးတိုးရြတ္မိလိုက္သည္.။
ေၾသာ္…။ ဘယ္ဘံု၊ ဘယ္ဘ၀ပဲ ေရာက္ေနေန.၊ အေမ..ဆိုတာ အေမပါပဲေလ..….။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
မနက္ျဖန္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၁ ရက္ေန႔ က အေမ့ေမြးေန႔ပါ.။ အေမ့ကို တိရစာၦန္နဲ႔ ႏိႈင္းတာမဟုတ္ပါဘူး.။
ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ မိခင္အားလံုးကိုရဲ႕ဂုဏ္ကိုေရးလုိတာပါ.။ အေရးအသားက နည္းနည္းလိုမယ္ထင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒါက တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုပါ.။ ျဖည့္ဖတ္ၾကေပါ့.။
.jpg)
